Chapter 1.2

“Para po!” Abot ngala-ngala kong sigaw dahil kamuntikan ng lumagpas sa destinasyon ko. Hirap na hirap kong hinakot ang mga gamit ko pababa ng Jeep at pagod na pinaypayan ang sarili dahil sa sobrang init. 

Sa kabilang kamay ay bit-bit ko ang kahon na naglalaman ng mga gamit ko, sa kabila naman ay mga prutas na binili ko kanina. Mukha na akong Christmas tree na naka heels, pero ayos lang walang panahon para magreklamo.

“Clover? Ikaw ba iyan?” Napalingon ako sa tumawag sa pangalan ko. Binigyan ko ito ng malawak na ngiti kasabay ng pagyakap nito sa’kin. “Nagpapahinga pa si KitKat...nandiyan rin ang ate Claire mo.” Papahina niyang ani habang may pagaalala sa tono.

“Ayos lang ho Nay,” Alam ko kasing nagaalala siyang baka mag-away na naman kami. “Dadalhin ko lang ho ito sa loob.” 

Sinundan ko pa siya ng tingin hanggang sa makaalis. Si Nay Amelia ang kapatid ni papa pasalamat ako sa kanya dahil inaalagaan nya si KitKat kapag wala ako. 

Nag-ipon muna ako ng lakas ng loob bago kagat labing itinulak ang pintuan ng kwarto kung saan naka-admit si KitKat. 

Ibat-ibang aparato ang bumungad sa’kin. Agad lumamlam ang mga mata ko nang makita ang batang naging kakampi ko. Her body looked paler than before, wala narin ang pinakamamahal nyang mahabang buhok at tanging bonet na lamang ang tumatakip doon. Hindi ko kayang nakikita siyang nagkakaganito. 

“Bakit pumunta ka pa rito?” Nalipat ang paningin ko kay Ate Claire na nakaupo katabi ng hospital bed. 

“Ate...” alam kong pinipigilan nya lang ang sariling magalit ngayon lalo pa’t nasa harapan lamang namin ang natutulog na si KitKat. 

“Umalis kana. Hindi ka kailangan dito,” She stopped halfway. Tila ba pinagiisipan kung itutuloy nya ang sasabihin. “Hindi ka naman namin kapatid.” I know I shouldn't be hurt. Pero kahit na anong pigil ko ay tinamaan pa rin ako sa inusal nya. 

“Dinala ko lang ‘to para sa bata,” Ibinaba ko ang supot na hawak sa maliit na lamesa. “Mga paboritong prutas ni KitKat.” 

Inayos nya ang kumot na nakapatong kay KitKat walang planong tingnan manlang ang dinala ko. Noon pa man ay hindi na kami magkasundo ni ate claire. Totoo naman ‘yong sinabi niya na hindi nila ako kapatid ni hindi nila ako kadugo at ako pa ang dahilan ng paghihirap nila ngayon, karapatan n’ya ang magalit sa’kin.

Ibinalik ko ang tingin kay KitKat ng gumalaw ito. “A-Ate.” Parang gusto kong maiyak ng tawagin n’ya ako. 

Sa lahat ng dapat na magalit sakin ay siya ‘yon inagaw ko ang tatay niyang dapat naga-alaga sa kanya ngayon. Yet she didn't, not even a glare. Instead she smiled at me assuring that she's okay. Gaya na lamang ng ibinibigay n’ya sa akin ngayon. Ngiti na nagpapahiwatig na ayos lang siya at gagaling siya. 

“Kit, aalis na ako ah. Ma-Mahuhuli na kasi ako sa trabaho,” Hinawakan ko ang kamay niya at saka sya dinampian ng halik sa ulo. “Magpagaling ka ha?” 

Bago pa man tumulo ang luha ko ay naisara ko na ang pinto. How lame of me to take my job as an excuse, gayong tanggal na nga ako. Maybe because I don't want her to see me cry, dahil s’ya nga ay hindi umiyak noong ma-diagnosed s’ya. She's a brave kid at ayaw kong panghinaan s’ya ng loob dahil sa’kin.

Diretso ang lakad ko hanggang sa makarating sa comfort room ng hospital. Agad akong naghilamos at pinakatitigan ang mukha sa salamin. 

Mukha na akong ewan. Hindi ko manlang napansin na isa na lamang pala ang false eyelashes ko. Binura ko ang make-up since wala na namang dahilan pa para magsuot niyon. 

“Ang haggard mo,” Wala sa sariling ani ko. 

Ilang sandali pa akong nanatili sa loob ng cr bago ko napagdesisyunang lumabas. Binalikan ko ang malaking kahon at saka naglakad palabas ng ospital. Bibisita nalang ulit ako bukas kapag nakahanap na ako ng trabaho. 

Tahimik lang akong naghihintay na may dumating na Jeep. Hindi ko afford ang mag-taxi. Lalo pa't kailangan kong magtipid hanggat wala pa’kong bagong trabaho. 

“Magnanakaw! Magnanakaw! Ang bag ko!” 

Nagtataka akong napatingin sa sumisigaw. Tanaw ko ang isang matandang humahabol sa lalaking may dala-dalang isang suitcase. 

Nagpalinga linga ako umaasang may magkukusang tumulong sa kanya, pero masyadong busy ang lahat para marinig ang sigaw ng matanda.  

Napapikit ako ng mariin. “Putangina naman.” Madiin kong bulong habang kuyom ang mga kamao.

Hindi ko na alam kung saan lumipad ang mga gamit ko na basta ko na lang inihagis. Bago mabilis na tumakbo pahabol sa lalaking ang kapal ng mukhang magnakaw nang tirik na tirik ang araw. 

Halos lumipad na ako sa bilis ng ginawa kong pagtakbo. Partida, nakasuot pa rin sa’kin ang heels na hindi na ko nag abalang tanggalin pa. 

“Tumigil ka riyan!” Lumingon ito at itinaas ang gitnang daliri dahilan ng lalong pag init ng ulo ko.

“Ano ‘ko tanga?” sigaw nito pabalik. 

Ngayon ay nadagdagan na ang dahilan ko para mas habulin sya. Ang ayoko talaga sa lahat ang mga bastos at hindi nakikinig. 

“Ayaw mo, ha?” Hinubad ko ang dalawang sapatos habang patuloy pa rin sa pagtakbo. 

Gayon na lamang ang ngiti ko ng tamaan ito sapul sa ulo matapos kong batuhin ng dalawang beses. Dahil do'n ay nakahabol ako at napantayan s’ya. 

“Akin na yan,” Ani ko at hinila palapit sa akin ang suitcase. “Ibalik mo!” 

Sa tuwing hihilahin ko ay hinihila naman n’ya pabalik. Para na kaming tangang nag ta-tug of war sa gitna ng kalsada. Nahihirapan na rin akong tumakbo dahil mainit ang semento pero walang naglakas loob na tulungan man lang ako. 

“Tabi!” Nanlaki ang mga mata ko ng may sasalubong na isang kariton na puno ng tindang mga gulay. 

Naging pagkakataon ‘yon para itulak ako ng lalaking ito at mabitawan ang hinihila kong suitcase. Ngayon ko lang napansin na nakarating na pala kami sa palengke. 

“Bye-Bye!” asar nito sakin. 

Imbis na tumakbo at habulin s’ya ulit, Puwersahan kong pinunit ang slit ng skirt na suot ko. I bended my knees and give all of my strength for a jump. Tila nag slow motion ang paligid hanggang sa mag landing ako sa harapan ng walang hiyang magnanakaw. 

Hindi na ako nag-atubili pa at lumapat kaagad ang paa ko sa mukha nito. Padabog kong binawi ang suitcase at naglakad para balikan ang mga sapatos ko. Nakahinga ako ng maluwag dahil ang kaninang mga nakatingin lang ay tumulong na ngayon para madakip ang lalaki. Napabuga ako ng hangin, pagod talaga ang nakukuha ko sa pagiging sawsawera ko eh.

Habol ko ang hininga habang naglalakad papunta sa pwesto ng matanda kanina. “Lo, ito na ho. Sa susunod ay mas ingatan niyo ang gamit n’yo wala ng pinipiling oras mga tao ngayon.” 

Hindi ko na hinintay ang sagot nya at isa-isang dinampot ang nagkalat kong gamit. Ilang minuto na ang lumipas at paniguradong ‘yong huling Jeep na lang ang natitira. 

“Hija, pwede ba kitang maayang mag kape?” Natigilan ako sa ginagawa ko.

Marami akong dahilan para tumaggi pero dahil nga makapal ang mukha ko at nagugutom na rin naman ako ay sumama na’ko.

“Salamat talaga sayo hija, importante talaga ang laman nitong bag ko.” I simply nodded my head. Humahanap ako ng tyempo para makapag paalam. 

“Ayos lang po. Isa pa hindi naman ako humihingi ng kapalit,” Nginitian ko s’ya bago humigop sa kape. “Pwede na po ba akong umuwi? Maghahanap pa kasi ako ng trabaho.” 

“Ay s’ya nga! trabaho.” Nangunot ang noo ko. “Kung hindi mo natatanong ay nangangailangan nga ako ng tatangap sa trabahong inaalok ko.” Nagpantig ang tainga ko.

“Talaga lo? Pabulong naman niyan!” Wala ng panahon para umarte, kahit labandera ay papatusin ko na.

May iniabot s’ya sa’king name card. Sinenyasan niya akong basahin iyon. “Alfredo Jusi, of LCC?” 

“Mukhang malusog ka naman hija, halatang wala kang bisyo. Pasok na pasok ka para sa hinahanap ng boss ko.” Napangiwi ako sa tinuran ng matanda.

“Lo, trabaho ho ang kailangan ko. Kung bibilhin n’yo ang kidney ko pass ako d’yan.” Umiiling iling kong tanggi. Itinaas ko pa ang kamay patunay na ayaw ko sa ideyang ‘yon. Malakas na halakhak lang ang natanggap ko mula sa kaniya. 

Sinenyasan niya akong sumunod sa kanya palabas. Huminto kami sa isang magarang kotse. 

“Talaga ka namang bata ka, masyado mo akong pinapatawa.” Iginaya nya ako papasok ng kotse, nagaalangan man ay pumasok pa rin ako. “Sinisiguro kong legal ang trabahong ito hija. Walang bentahan ng kidney ang magaganap.” 

“Lets go meet my boss? Mas magandang kayo na ang mag usap. Wag kang magaalala dahil kung hindi mo magugustuhan ang trabaho ay malaya kang tumanggi.” Nakangiti nitong ani. I move my head for a nod. Kailangan kailangan ko ng trabaho, mahirap palagpasin ang opportunity. 

Halos isang oras rin ang itinagal namin sa loob ng kotse. And I am very ready to break the window if ever. Luckily, wala namang ibang nangyari alalay pa nga ang pagmamaneho ng driver. 

The car stopped at a big house—no a mansion. Mula sa tinted glass ay nakikita ko ang kagandahan ng buong lugar. 

Naunang bumaba ang matanda na sinundan ko. “Dito ba ko magtatrabaho, lo?” Takha kong tanong habang inililiboy ang paningin. Wala akong ideyang sobrang yaman naman pala ng boss niya. 

“You can say it like that, hija.” Namilog ang mga mata ko. Malamang ay malaki ang sweldo rito. 

“Anong trabaho ho ba ang gagawin ko? Cook? Yaya? Mahilig po ako sa mga bata!” Sunod-sunod kong pagmamalaki.

I graduated BS Management, pero wala ng saysay pa iyon dahil paniguradong wala ng kasiguraduhan kung may ibang tatanggap pa sa’king kumpanya dahil alam kong nakasulat na sa background ko ang pananapak sa boss ko. 

“No, hija. Ang kailangan namin ay ito.”  Turo nito sa tiyan ko. Ha? Hindi ko maintindihan. 

Ngumiti siya ng malawak at ipinihit ako paharap. Doon ko nakita ang isang lalaking nakatayo hindi kalayuan sa’kin.

“I need your surrogacy, would you bear my child?”