LUCIAN
Nakaupo ako sa conference kasama ang task force. Ang mga Beta mula sa iba't ibang pack ay nagbibigay ng kanilang mga ulat tungkol sa mga rogue.
“Nagpa-imbestiga ako tungkol sa mga rogue na iyon, isa sa kanila ay isang nakatakas na preso, at ang isa ay isang lokal na miyembro ng gang. Karamihan sa kanila ay mga delingkuwenteng tao na nawawala ilang buwan na ang nakalipas. Walang nakakaalam kung ano ang nangyari sa kanila, dahil sila ay mga kriminal, ang mga pulis ay hindi nag-abala na hanapin sila. Gayunpaman, nakuha sila at nabuo ang grupo ng mga rogue na ito,” sabi ni Damon.
"Kung ganun lahat ng mga ito ay ginawang mga wolves?” tanong ko.
"Hindi, ang ilan ay natural na ipinanganak na mga rogue wolves na sumali sa kanila. Gayunpaman, binigyan din sila ng ilang DNA altering drugs para masbumilis pa ang kanilang bilis, liksi at iba pa."
Ito ay nakababaha
Alice“Kung hindi ka kumportable sa tanong ko, maaari mong hindi sagutin,” sabi ko at sinusubukang maging kaaya-aya.Ngumiti rin sa akin si Zaiden, at mukhang nagtataka."Hindi ako sigurado kung may alam ka ba, pero nawala sa akin ang aking ama 15 na taon na ang nakakalipas dahil sa isang were-war. Maraming tao ang kasangkot dito. Karamihan sa kanila ay patay na ngayon. Pero nangyari ang digmaan dahil sa akin. Hindi ako tumigil na sisihin ang sarili ko sa nangyari., huminto muna ako."Sa palagay ko ang dami ko ng sinasabi, ibig kong sabihin ay… wala ka man lang bang nararamdamang sama ng loob kay Lucian sa pagpatay niya sa mga magulang mo?" mabilis kong sabi sabay buntong-hininga.“May mga bagay na hindi mo maiiwasan, kinalaban nila ang pack. Pinarusahan sila at maswerte na lamang ako dahil binuhay ako. Hindi lahat ng Alpha ay napakabait para hayaang m
Olivia Tumingin ako sa may bintana, wala akong ideya kung anong gagawin ko sa babae na nandito sa kwarto. Nang buksan ko ang mga mata ko sa kakaibang silid na ito, napagtanto ko na napadpad ako sa isang lugar na tinitirahan ng parehong lamang na mga nilalang sa dating pinaggalingan ko.Agad akong nag-panic, iniisip na isa na naman itong panibagong eksperimento, nang lumaon ay naisip ko na ang mga nilalang na ito ay tila hindi ako pagmamalupitan o sasaktan. Ang katotohanang makita na ang mga nilalang na ito ay mayroong ding ospital ay nakakalito. Gayunpaman, wala na akong hindi dapat ikagulat.Nag-alinlangan pa ako, kung dapat ba akong magtiwala sa mga taong ito o hindi.Ang babaeng ito, na katulad nila ay mukhang masiyahin at kalmado. Hindi siya inabuso tulad ko. Nagpakita siya ng nakakakalmang presensya na nagpatahimik sa mga kakila-kilabot na pinagdaanan ko. Masarap sa pakiramdam ang pakikip
ALICETinitingnan ko ang mga dismayadong mukha ng ilang kabataan pagkatapos kong ihatid ang malungkot na balita na hindi nila magagawa ni isa ang mga bagay na kanilang pinlano."Kahit man lang pack run?" tanong ng isa sa mga babae, habang nakasimangot na nakatingin kay Zaiden.“Eh ang pack barbeque? Hindi natin pwedeng hindi ituloy iyon?” sabi naman ng isa pa.Npairap ako at napamura ng tahimik dahil sa pag-iwan sa akin ni Eliza sa mga malalanding nga kabataang mga ‘to.“Hindi ako sigurado tungkol diyan. Pero aalamin ko sa Alpha. Ngayon, bumalik na kayo sa pagsasanay.”Nang maging abala na ang mga bta sa pakikipaglaban sa isa’t isa. May panahon na akong mamili. Maaari kong bisitahin si Olivia at tingnan kung kumusta na siya o tingnan ang tungkol sa propesiya sa library ng pack. Hindi ako sigurado kung ano a
LUCIAN"Nakatanggap kami ng ilang mga ulat mula sa ilang pack, na inatake. Kamakailan lamang ay naghiwa-hiwalay ang mga ito sa mga komunidad,” sabi ni Rick, na may malungkot na mukha.Ilang mga pack ang humiwalay sa loob ng maraming taon. Ilang mga grupo ng wolf sa labas ang huminto nang makipag-ugnayan, kabilang ang mga pakikibahagi sa mga negosyo, o ang simpleng pagpasa ng impormasyon. Ang kanilang mga Alpha ay hindi sumipot sa mga pulong ng konseho at ang kanilang mga lupain ay ipinagbawal ang sinumang wolf na pumasok. Nakasama lang namin sila noong nagkaroon sa kanila ng matinding pag-atake. Tulad nang nakaharap namin ilang buwan na ang nakalipas.“Gaano kasama ito?” tanong ko at hinaplos ang noo ko.“Hindi ganon kasama, gayunpaman nagawa nilang pagsamantalahan ang ilang mga babaeng beta.”Tumigas ang aking kamao, at nasira ang b
Hinihimas at nilalapa ni Lucian ang dibdib ko habang ang katawan ko naman ay pumipintig. Hindi niya hinahayaang mangailan ang kabilang utong ng dibdib ko, agad niyang inilipat ang bibig niya dito habang dahan-dahan itong kinakagat at pinipisil niya naman ang kabila.“Tumingin ka sa akin,” buong-buo ang boses niya at puno ng pagnanasa.Itinungo ko ang mata ko sa kanya. Bumaba ang kamay niya, mula sa pagitan ng labi ko at sinimulang himasin ang pagkababae ko. Masakit sa pakiramdam, ngunit habang umiikot at hinahaplos nito ang ari ko, ang aking katawan ay sumasabog, ang bawat cell sa loob ko ay sumisigaw ng kasiyahan. Nanginginig ang katawan ko habang patuloy siya sa paghaplos dito. Ramdam ko na naman ang sarili kong bumibigay. Sumisigaw ako at sigurado akong naririnig ito sa labas, pero wala akong pakialam.Sa wakas, bumagal ang kanyang mga hagod at hinayaan niya akong huminga. Hingal na hingal ako sa mga bisig niya at masay
Olivia“Hi!” Sabi sa akin ng matangkad, blonde, at napakagwapong lalaki, habang nakaupo sa tapat ko."Hindi ka niya sasaktan," pagpapanatag sa akin ni Alice.Ang may berdeng mga mata na guwapong lalaki ito ay malamang ay ang Alpha, kita sa kanya na malakas siya. At halatang may relasyon ang dalawa dahil sa kung paano nila titigan ang isa’t-isa.“Tapos na ang palabas, bumalik na kayong lahat sa trabaho!” utos ng kanilang Alpha at kahalusan ang lahat sa kanila ay agad na gumalaw. Napakatindi ng pagtibok ng puso ko, hindi ko kayang maatim na makita ang mga lalaki pero si Zaiden, hindi naman siya nakakatakot. Mukha naman siyang mabait, katulad ng iba dito.‘Ano bang problema sa akin? Bakit ba masyado akong kinakabahan sa mga lalaking ito?’ sigaw ko sa aking isipan.“Hi!” sagot ko sa kanya.&
AliceNapagtanto kong hindi pa talaga ako nakapasok sa bahay ni Samantha. Mainam itong pinalamutian nang ilang mga artifact na mukhang 100 na taon na ang mga gulang. Para kang nakapasok sa “Ripley's Believe It or Not Museum” nang walang mga morbid na bagay tulad ng mga mummies o lumiliit na bungo.Naupo ako sa isang malambot na sofa at naupo naman sa may tapat ko si Samantaha.“Kung ganun, gaano karami ang alam mo tungkol sa propesiya ng obsidian?” tanong ni Samantha, at inilagay niya ang mga kamay niya sa may kandungan niya.“Nag-research ako tungkol dito sa aming pack’s archive. Sinasabi nito na ang isang hybrid na witch ay makikipag-mate sa isang Alpha. Magkakaroon sila ng napakalakas na anak na magdadala ng kapayapaan at kasaganaan para sa mga shapeshifter.""Tama ka Ipinapal
ALICE"Aalis ka para sa isang pagsalakay?” sabi ko ng hindi makapaniwala.“Oo,” sagot ni Lucian habang naglalagay ng belt.“At wala ding saysay kung sasabihin kong sasama ako sa’yo. Hindi mo iyon hahayaan hindi ba?”“Ganun na nga,” sagot niya at iniayos ang kanyang baril. Puro itim ang suot niya. Bagay na parang combat gear niya. Ang kanyang buong koponan ay nakasuot ng itim, kasama ang ilang ekstrang itim na sweatsuit kung sakaling masira ang kanilang kasuotan sa pagpapalit ng anyo.“Bakit hindi? Alam mong kaya kong lumaban!”“Siyempre naman kaya mong lumaban. Pero hindi ibig sabihin ay kailangan mong gawin. Masyadong mapanganib. Wala tayong ideya kung sino ba ang haharapin natin. Ang mga ito ay mga hybrid na mga nilalang.”Niyakap k
Six years Later-AliceNakaupo kami ni Emma sa labas sa hardin habang pinapanood ang kulitan ng aming anak. Madalas kaming bumisita sa isa't isa."Paano mo naaalagaan ng sabay iyang mga tatlo, hindi ko malalaman. Nahihirapan na ako kay Arya,” sabi niya.“Mahirap kung minsan, pero nakakatuwa din,” sabi ko at tumingin ako sa anim na taong si Aiden at apat na gulang kong kambal, sina Rose at Leo. Isang nakakatuwang pagkabigla ang naramdaman ko nang malaman kong nagkaroon ako ng anak na kambal, isang taon matapos kong ipanganak si Aiden.Ang mga bata ay tumingin sa amin at ngumiti, sila ay cute na mga tuta. Parehong minana nina Aiden at Rose ang berdeng mata at maitim na buhok ni Lucian. Mas hawig ko naman si Leo na may hazel na mata at brown na buhok. Napahawak si Arya sa tenga ni Aiden habang sina Rose at Leo ay nagk
AliceHabang naglalakad ako patungo sa isang pabilog na linya upang sumali sa pack, sa aming mga bisita, at sa mga kaibigan ko. Hindi ko maiwasang humanga sa mga palamuti, sa mga ilaw, at sa nakakaakit na amoy ng iniihaw na karne. Lahat ay ginawa ni Katherine.Ang buong paligid ay napuno ng mga maliwanag na mga ilaw at mga makukulay na mga rosas. Isang malambing na musika ang tinutugtog ng isang live band. Luma na ang musika ngunit kaakit-akit ang tunog nito.Lahat ng mga bisita ay nakangiti at nagbibiruan. Agad akong sinamahan ni Lucian at natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa kanyang mga bisig. Ngumiti siya sa akin at saka ako hinalikan. Dumaan ang dila niya sa labi ko at ibinuka ko ang bibig niya para halikan siya. Naglaro ang kamay ko sa butones ng damit niya, hiling ko na sana nasa kwarto kami.“Pareho tayo ng hiling dear,” sabi niya at binigyan ako ng magandang ngiti.&n
AliceAlam ko ang tungkol sa Doppler monitor na ginagamit para marinig ang tibok ng puso ng mga baby. Ang ideya iyon ay parehong ikinatuwa at ikinatakot ko.“Basta mahiga ka lang,” sabi ni Dr. Armand, at itinaas ang damit ko para ilabas ang tiyan ko. Naghaplos siya ng isang likido sa aking tiyan. “Kaunting gel lamang. Makakatulong ito sa paghanap ng heartbeat ng bata.”Isang kaluskos na tunog tulad ng isang lumang transistor radio ang narinig namin sa silid. Tumingin sa akin si Lucian, at natataranta."Ang naririnig ba natin ay ang tibok ng puso ng bata?"Tumango ang doktor at iginalaw ang hawak niyang instrumento sa aking tiyan."Ang puso niya ay nagsisimulang tumibok ng napakaaga pa lamang."Ilan pang mga pagtunog ang narinig namin mula sa maliit na speaker na hawak ng doktor sa kamay niya. Isang mabilis at matubig na tunog ang naririnig na
Alice‘Alice, mahal kita, babe. Ngayon makinig kang mabuti. Kapag sinabi kong tumakbo ka, tumakbo ka lang!’ sabi ni Lucian sa aking isipan.‘Pero si Max…’‘Ililigtas din namin siya, huwag kang mag-alala. Hindi nila alam na nandito kami dahil iba ang direksyon ng hangin, Pero malalaman din nila kinalaunan. Kaya gawin mo na lang kung anong sasabihin ko, please!’‘Gagawin ko, dear,’ sagot ko.Nanghihinalang tumingin sa akin si Frank; Hindi ko siya pinansin at nanatiling nakayuko. Hindi ako sigurado kung kaya kong magpalit ng anyo, hindi kaya ng mga buntis na wolf. Ngunit sinigurado sa akin ng aking wolf na maaari siyang lumabas anumang oras.‘Takbo!’ sigaw ni Lucian sa aking isip
OliviaNagising akong sumisigaw mula sa pagkakabangungot.“Olivia! Ayos ka lang ba?” Hawak-hawak ni Zaiden ang nanginginig kong katawan."Nakita ko siya... Nakita ko si Madam Luna, nasa kweba siya, hindi sa isang lab. Dalhin mo ako sa Alpha. Parang-awa mo na,” pagmamakaawa ko. Napakalinaw ng nakita ko. Parang bang nandoon ako.“Sige, magbihis ka,” inabutan niya ako ng damit.Gabi na o madaling araw na. Anong oras pa man iyon, basata alas-tres na ng umaga nang makarating kami sa opisina ng Alpha. Ang mga nagmamadali at pagod na mga beta at ng mga trackers ay natiyak ang katotohanan na walang sinuman sa kanila ang natulog ng ilang oras. Sinusubukan ni Alpha ang lahat para mahanap si Alice. Napakaraming nakapilang mga SUV sa daan na tila papunta sila para sa isang pagsalakay o kaya’y kakauwi pa lamang nila.“Kailangan kong makausap
Sinubukan kong panatilihing bukas ang aking mga mata, habang si Stuart ay patuloy lang sa pagkwento patungkol sa mga scientific advancements. Halos hindi ko na matandaan kung ano na ba ang mga pinagsasabi niya, pero tumatango na lamang ako at ngumingiti para magmukhang interesado ako dito.‘Lucian, asan ka na?’ bulong ko sa kawalan."Kaya naman, itong mga babaeng mga ito ay hindi nabuntis, hindi dahil nabigo ang eksperimento ko. Mahina lang sila. Mahina at walang silbi. Kahit ang mga lalaking hukbo ko ay hindi rin nagtagumpay sa nga inaasahan ko. Kaya naman, nagsimula akong maghanap ng mga maaring gawin. At ang pinakamahusay na bagay ay ang maging natural. Likhain ang aking mga hybrid na anak."Ipinagpatong niya ang kanyang paa at saka tiniklop ang kanyang mga kamay, at saka ipinatong ang baba niya sa kanyang kamao.“Kung ganun, iyon ang dahilan kung bakit
Lucian‘Isa itong kabaliwan! Hindi sana ako nakinig sa kanya,’ sabi ko sa sarili ko. Pero wala na ring silbe, wala na siya.“Alpha, hindi na po namin mahanap ang chopper,” malungkot na sabi ni Damon.Ramdam ko ang pagbaon ng aking mga kuko sa sa aking palad, masyado akong nanggigigil ng husto. Ipinikit ko ang mga mata ko at huminga ng malalim."Gawin niyo ang lahat ng iyong makakaya. Sundin ang lahat ng mga pahiwatig at hanapin siya,” nagawa ko din magsalita.“Alpha, may hiling kami.”Inangat ko ang ulo ko at nakita ko si Kyle at ang mga guard na nakayuko. Nagagalit ang wolf ko. Gusto niyang putulin ang kanilang mga ulo, dahil sa pagkabigo nilang protektahan ang aking mate.“Ano iyon?” tanong ko at hindi makapaghintay.“Hindi kami… hindi kami… Hin
OliviaNaglalakad ako patungo sa mga puno bago ko napagtanto ang nangyayari.'Huwag, bumalik ka,' sabi ko sarili ko at pagkatapos ay napagtanto kong hindi ako ang may kontrol sa sarili ko kundi ang aking wolf.Lumabas na ang aking wolf. Nararamdaman ko siya habang tumatakbo ako. Lumalabo ang mga puno sa tabi ko, at nilanghap ko ang sariwang hangin. Nakaramdam ako ng lakas.Ang parte ng sarili ko bilang isang tao ay nababahala pa rin at sinusubukang makalusot sa aking wolf. Tumakbo ako ng milya-milya upang tingnan ang aking teritoryo.Bumaba ang tingin ko sa aking mga paa at ang mga ito ay paa pa rin ng isang tao, na may maliit na mga puting balahibo ng isang wolf. Humaba ang mga kuko ko sa aking mga kamay, ngunit mukha pa rin itong kamay ng tao. Napagtanto ko na bahagya akong nagpalit ng anyo bilang isang hybrid wolf woman. At napakasarap sa pakiramdam. Hindi na ako makapa
"Hanggang kailan bago siya makakalabas?" nag-aalalang tanong ni Zaiden.Lahat kami ay naghahanda kanina para kumain nang sumulpot siya ilang saglit lamang na bitbit si Olivia. Tila mahimbing ang tulog niya, isang kuntentong ngiti ang puminta sa kanyang mukha."Nagbabago na siya. Ilang araw na lang magigising na din siya. Gaano katagal nakatulog si Rain nung ginawa mo siyang were?" tanong ko kay Damon.“Isang linggo,” buntong-hininga niya. “Bagama't kalaunan ay nalaman kong nagising na pala siya ilang oras na ang nakalipas at nag-eenjoy lang siya sa atensyon kaya nagkunwari siyang tulog."Nagpipigil ako ng tawa habang nakatingin naman sa kanya si Rain."Ano ba ang dapat kong gawin, kinagat mo ako ng walang pasabi!" sagot niya.Umiling ako sa kalokohan nila."Magigising siya sa loob ng 24 na oras. Baka mapapabilis ito dahil nag-uumpisa