LUCIAN
"Nakatanggap kami ng ilang mga ulat mula sa ilang pack, na inatake. Kamakailan lamang ay naghiwa-hiwalay ang mga ito sa mga komunidad,” sabi ni Rick, na may malungkot na mukha.
Ilang mga pack ang humiwalay sa loob ng maraming taon. Ilang mga grupo ng wolf sa labas ang huminto nang makipag-ugnayan, kabilang ang mga pakikibahagi sa mga negosyo, o ang simpleng pagpasa ng impormasyon. Ang kanilang mga Alpha ay hindi sumipot sa mga pulong ng konseho at ang kanilang mga lupain ay ipinagbawal ang sinumang wolf na pumasok. Nakasama lang namin sila noong nagkaroon sa kanila ng matinding pag-atake. Tulad nang nakaharap namin ilang buwan na ang nakalipas.
“Gaano kasama ito?” tanong ko at hinaplos ang noo ko.
“Hindi ganon kasama, gayunpaman nagawa nilang pagsamantalahan ang ilang mga babaeng beta.”
Tumigas ang aking kamao, at nasira ang b
Hinihimas at nilalapa ni Lucian ang dibdib ko habang ang katawan ko naman ay pumipintig. Hindi niya hinahayaang mangailan ang kabilang utong ng dibdib ko, agad niyang inilipat ang bibig niya dito habang dahan-dahan itong kinakagat at pinipisil niya naman ang kabila.“Tumingin ka sa akin,” buong-buo ang boses niya at puno ng pagnanasa.Itinungo ko ang mata ko sa kanya. Bumaba ang kamay niya, mula sa pagitan ng labi ko at sinimulang himasin ang pagkababae ko. Masakit sa pakiramdam, ngunit habang umiikot at hinahaplos nito ang ari ko, ang aking katawan ay sumasabog, ang bawat cell sa loob ko ay sumisigaw ng kasiyahan. Nanginginig ang katawan ko habang patuloy siya sa paghaplos dito. Ramdam ko na naman ang sarili kong bumibigay. Sumisigaw ako at sigurado akong naririnig ito sa labas, pero wala akong pakialam.Sa wakas, bumagal ang kanyang mga hagod at hinayaan niya akong huminga. Hingal na hingal ako sa mga bisig niya at masay
Olivia“Hi!” Sabi sa akin ng matangkad, blonde, at napakagwapong lalaki, habang nakaupo sa tapat ko."Hindi ka niya sasaktan," pagpapanatag sa akin ni Alice.Ang may berdeng mga mata na guwapong lalaki ito ay malamang ay ang Alpha, kita sa kanya na malakas siya. At halatang may relasyon ang dalawa dahil sa kung paano nila titigan ang isa’t-isa.“Tapos na ang palabas, bumalik na kayong lahat sa trabaho!” utos ng kanilang Alpha at kahalusan ang lahat sa kanila ay agad na gumalaw. Napakatindi ng pagtibok ng puso ko, hindi ko kayang maatim na makita ang mga lalaki pero si Zaiden, hindi naman siya nakakatakot. Mukha naman siyang mabait, katulad ng iba dito.‘Ano bang problema sa akin? Bakit ba masyado akong kinakabahan sa mga lalaking ito?’ sigaw ko sa aking isipan.“Hi!” sagot ko sa kanya.&
AliceNapagtanto kong hindi pa talaga ako nakapasok sa bahay ni Samantha. Mainam itong pinalamutian nang ilang mga artifact na mukhang 100 na taon na ang mga gulang. Para kang nakapasok sa “Ripley's Believe It or Not Museum” nang walang mga morbid na bagay tulad ng mga mummies o lumiliit na bungo.Naupo ako sa isang malambot na sofa at naupo naman sa may tapat ko si Samantaha.“Kung ganun, gaano karami ang alam mo tungkol sa propesiya ng obsidian?” tanong ni Samantha, at inilagay niya ang mga kamay niya sa may kandungan niya.“Nag-research ako tungkol dito sa aming pack’s archive. Sinasabi nito na ang isang hybrid na witch ay makikipag-mate sa isang Alpha. Magkakaroon sila ng napakalakas na anak na magdadala ng kapayapaan at kasaganaan para sa mga shapeshifter.""Tama ka Ipinapal
ALICE"Aalis ka para sa isang pagsalakay?” sabi ko ng hindi makapaniwala.“Oo,” sagot ni Lucian habang naglalagay ng belt.“At wala ding saysay kung sasabihin kong sasama ako sa’yo. Hindi mo iyon hahayaan hindi ba?”“Ganun na nga,” sagot niya at iniayos ang kanyang baril. Puro itim ang suot niya. Bagay na parang combat gear niya. Ang kanyang buong koponan ay nakasuot ng itim, kasama ang ilang ekstrang itim na sweatsuit kung sakaling masira ang kanilang kasuotan sa pagpapalit ng anyo.“Bakit hindi? Alam mong kaya kong lumaban!”“Siyempre naman kaya mong lumaban. Pero hindi ibig sabihin ay kailangan mong gawin. Masyadong mapanganib. Wala tayong ideya kung sino ba ang haharapin natin. Ang mga ito ay mga hybrid na mga nilalang.”Niyakap k
LUCIANHabang pinagmamasdan ko ang mga mukha ng mga rogue sa harapan ko, napansin ko na lahat sila ay madudungis. Halos lahat sila ay gulat na nakatingin sa akin. Hindi pa sila nakakaharap ng ganap na mga werewolves. Tumango ako kay Damon. Sinigurado ng mga beta na ang lahat ay nakaposas na siyang ginawa para sa mga wolves.Paglabas namin mula sa sira-sirang bahay, napansin kong kinaladkad nina Zaiden at Kyle ang dalawa pang rogue na nasa pagitan nila. Pagkatapos ay itinulak ang dalawa sa lupa, tumingala sila at kumaway sa akin.“Ano ‘to?” tanong ko sa dalawa.“Nakita namin silang pumapasok kasunod niyo nang sandaling makapasok kayo sa loob,” sabi ni Zaiden.“May dala silang isa pa ulit na babae,” galit na sabi ni Kyle. “Tila napakabata pa ng babaeng ito.”“Nasaan siya?”&l
ALICE“Hindi ko gustong harapin mo ito ng mag-isa!” pagprotesta ko.“Hindi ako nag-iisa, Alice. Bawat Alpha ay kinakaharap itong probelama. Sa ngayon, ang pinakamapanganib sa atin ay hindi ang mga rogue, kundi ang matuklasan ang pagkatao natin. Hindi natin kakayanin kung lumabas ang impormasyong ito sa mga tao at ang malaman ang sunod-sunod na bangkay o pagkamatay ng mga tao. Ilalantad nito ang seguridad at lihim ng ating buong komunidad." Sinagot na ni Lucian ang tanong na tumatakbo sa isip ko."Kung ganun, ang mga kawawang mga taong iyon na naghihintay ng balita ay mananatiling ignorante sa pagpanaw ng kanilang mga mahal sa buhay. Hindi nila malalaman kung ano ang nangyari sa kanila?"“Naiintindihan ko ang nararamdaman mo, Alice. Pero hindi naman tayo mga bayani. Ang protektahan ang ating pack at ang kaligtasan ng ating mga uri ang pinakamahalaga,&rdq
OLIVIAHindi pa ako nakakita ng kainan na ganito kalaki. Para itong isang kainan ng isang paaralan o kolehiyo, na may mas magandang kasangkapan at pagdating naman sa amoy nito... mas masarap din ang pagkain.Hindi naman masyadong matao, mabuti na lamang. Hindi ako sigurado kung kakayanin ko ang makisalamuha sa napakaraming tao. Hinila ni Meg ang isa sa mga upuan at sinenyasan akong umupo sa tabi niya.Umupo ako sa gilid ng upuan at tumingin sa mga hindi pamilyar na mukha. May dumating na magandang lalaki at umupo sa tabi ni Meg, inamoy nila ang isa't isa at nagpalitan ng halik na halatang mate niya ito.“Siya ang aking mate, si Paul,” ngiti ni Meg.Ngumiti sa akin si Paul at muling ibinalik ang tingin kay Meg.Maya’t maya pa ay sinamahan kami nina Rain at ang kanyang mate na si Damon, at sawakas pati si Zaiden.&ldquo
LUCIANNakita ko ang mga rogue na binugbog mula sa may salamin. Si Jake, ang aking wolf ay galit na galit sa kanila. Habang nahuhukay ang bawat katawan, marahas siyang umungol at sinusubukang niyang kumawala. Ang gusto ko lang gawin ay, pumunta sa mga kulungan at pagpira-pirasuin ang bawat rogue, ilabas ang bituka, at putulin ang kanilang mga katawan. Ang pagsalakay namin na iyon ang una sa aming ilang pagsalakay. Nakita namin ang mas masahol pa doon pagkatapos non.Tanging ang nakapapawi na presensya ni Alice ang pumipigil sa aking pagnanasang pumatay. Ang paglanghap ng kanyang nakakaakit na amoy ay nagpatatag sa aking wolf. Bagama't nandoon pa rin ang pagnanais na kunin ang hustisya mula sa mga rogue, hindi na ito nakakatulong gaya ng dati.Ang mga bagay ay umaayos na rin ng kaunti pabalik sa normal pagkatapos ng nakalipas na ilang araw, na walang katapusang aksyon dahil sa pagh
Six years Later-AliceNakaupo kami ni Emma sa labas sa hardin habang pinapanood ang kulitan ng aming anak. Madalas kaming bumisita sa isa't isa."Paano mo naaalagaan ng sabay iyang mga tatlo, hindi ko malalaman. Nahihirapan na ako kay Arya,” sabi niya.“Mahirap kung minsan, pero nakakatuwa din,” sabi ko at tumingin ako sa anim na taong si Aiden at apat na gulang kong kambal, sina Rose at Leo. Isang nakakatuwang pagkabigla ang naramdaman ko nang malaman kong nagkaroon ako ng anak na kambal, isang taon matapos kong ipanganak si Aiden.Ang mga bata ay tumingin sa amin at ngumiti, sila ay cute na mga tuta. Parehong minana nina Aiden at Rose ang berdeng mata at maitim na buhok ni Lucian. Mas hawig ko naman si Leo na may hazel na mata at brown na buhok. Napahawak si Arya sa tenga ni Aiden habang sina Rose at Leo ay nagk
AliceHabang naglalakad ako patungo sa isang pabilog na linya upang sumali sa pack, sa aming mga bisita, at sa mga kaibigan ko. Hindi ko maiwasang humanga sa mga palamuti, sa mga ilaw, at sa nakakaakit na amoy ng iniihaw na karne. Lahat ay ginawa ni Katherine.Ang buong paligid ay napuno ng mga maliwanag na mga ilaw at mga makukulay na mga rosas. Isang malambing na musika ang tinutugtog ng isang live band. Luma na ang musika ngunit kaakit-akit ang tunog nito.Lahat ng mga bisita ay nakangiti at nagbibiruan. Agad akong sinamahan ni Lucian at natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa kanyang mga bisig. Ngumiti siya sa akin at saka ako hinalikan. Dumaan ang dila niya sa labi ko at ibinuka ko ang bibig niya para halikan siya. Naglaro ang kamay ko sa butones ng damit niya, hiling ko na sana nasa kwarto kami.“Pareho tayo ng hiling dear,” sabi niya at binigyan ako ng magandang ngiti.&n
AliceAlam ko ang tungkol sa Doppler monitor na ginagamit para marinig ang tibok ng puso ng mga baby. Ang ideya iyon ay parehong ikinatuwa at ikinatakot ko.“Basta mahiga ka lang,” sabi ni Dr. Armand, at itinaas ang damit ko para ilabas ang tiyan ko. Naghaplos siya ng isang likido sa aking tiyan. “Kaunting gel lamang. Makakatulong ito sa paghanap ng heartbeat ng bata.”Isang kaluskos na tunog tulad ng isang lumang transistor radio ang narinig namin sa silid. Tumingin sa akin si Lucian, at natataranta."Ang naririnig ba natin ay ang tibok ng puso ng bata?"Tumango ang doktor at iginalaw ang hawak niyang instrumento sa aking tiyan."Ang puso niya ay nagsisimulang tumibok ng napakaaga pa lamang."Ilan pang mga pagtunog ang narinig namin mula sa maliit na speaker na hawak ng doktor sa kamay niya. Isang mabilis at matubig na tunog ang naririnig na
Alice‘Alice, mahal kita, babe. Ngayon makinig kang mabuti. Kapag sinabi kong tumakbo ka, tumakbo ka lang!’ sabi ni Lucian sa aking isipan.‘Pero si Max…’‘Ililigtas din namin siya, huwag kang mag-alala. Hindi nila alam na nandito kami dahil iba ang direksyon ng hangin, Pero malalaman din nila kinalaunan. Kaya gawin mo na lang kung anong sasabihin ko, please!’‘Gagawin ko, dear,’ sagot ko.Nanghihinalang tumingin sa akin si Frank; Hindi ko siya pinansin at nanatiling nakayuko. Hindi ako sigurado kung kaya kong magpalit ng anyo, hindi kaya ng mga buntis na wolf. Ngunit sinigurado sa akin ng aking wolf na maaari siyang lumabas anumang oras.‘Takbo!’ sigaw ni Lucian sa aking isip
OliviaNagising akong sumisigaw mula sa pagkakabangungot.“Olivia! Ayos ka lang ba?” Hawak-hawak ni Zaiden ang nanginginig kong katawan."Nakita ko siya... Nakita ko si Madam Luna, nasa kweba siya, hindi sa isang lab. Dalhin mo ako sa Alpha. Parang-awa mo na,” pagmamakaawa ko. Napakalinaw ng nakita ko. Parang bang nandoon ako.“Sige, magbihis ka,” inabutan niya ako ng damit.Gabi na o madaling araw na. Anong oras pa man iyon, basata alas-tres na ng umaga nang makarating kami sa opisina ng Alpha. Ang mga nagmamadali at pagod na mga beta at ng mga trackers ay natiyak ang katotohanan na walang sinuman sa kanila ang natulog ng ilang oras. Sinusubukan ni Alpha ang lahat para mahanap si Alice. Napakaraming nakapilang mga SUV sa daan na tila papunta sila para sa isang pagsalakay o kaya’y kakauwi pa lamang nila.“Kailangan kong makausap
Sinubukan kong panatilihing bukas ang aking mga mata, habang si Stuart ay patuloy lang sa pagkwento patungkol sa mga scientific advancements. Halos hindi ko na matandaan kung ano na ba ang mga pinagsasabi niya, pero tumatango na lamang ako at ngumingiti para magmukhang interesado ako dito.‘Lucian, asan ka na?’ bulong ko sa kawalan."Kaya naman, itong mga babaeng mga ito ay hindi nabuntis, hindi dahil nabigo ang eksperimento ko. Mahina lang sila. Mahina at walang silbi. Kahit ang mga lalaking hukbo ko ay hindi rin nagtagumpay sa nga inaasahan ko. Kaya naman, nagsimula akong maghanap ng mga maaring gawin. At ang pinakamahusay na bagay ay ang maging natural. Likhain ang aking mga hybrid na anak."Ipinagpatong niya ang kanyang paa at saka tiniklop ang kanyang mga kamay, at saka ipinatong ang baba niya sa kanyang kamao.“Kung ganun, iyon ang dahilan kung bakit
Lucian‘Isa itong kabaliwan! Hindi sana ako nakinig sa kanya,’ sabi ko sa sarili ko. Pero wala na ring silbe, wala na siya.“Alpha, hindi na po namin mahanap ang chopper,” malungkot na sabi ni Damon.Ramdam ko ang pagbaon ng aking mga kuko sa sa aking palad, masyado akong nanggigigil ng husto. Ipinikit ko ang mga mata ko at huminga ng malalim."Gawin niyo ang lahat ng iyong makakaya. Sundin ang lahat ng mga pahiwatig at hanapin siya,” nagawa ko din magsalita.“Alpha, may hiling kami.”Inangat ko ang ulo ko at nakita ko si Kyle at ang mga guard na nakayuko. Nagagalit ang wolf ko. Gusto niyang putulin ang kanilang mga ulo, dahil sa pagkabigo nilang protektahan ang aking mate.“Ano iyon?” tanong ko at hindi makapaghintay.“Hindi kami… hindi kami… Hin
OliviaNaglalakad ako patungo sa mga puno bago ko napagtanto ang nangyayari.'Huwag, bumalik ka,' sabi ko sarili ko at pagkatapos ay napagtanto kong hindi ako ang may kontrol sa sarili ko kundi ang aking wolf.Lumabas na ang aking wolf. Nararamdaman ko siya habang tumatakbo ako. Lumalabo ang mga puno sa tabi ko, at nilanghap ko ang sariwang hangin. Nakaramdam ako ng lakas.Ang parte ng sarili ko bilang isang tao ay nababahala pa rin at sinusubukang makalusot sa aking wolf. Tumakbo ako ng milya-milya upang tingnan ang aking teritoryo.Bumaba ang tingin ko sa aking mga paa at ang mga ito ay paa pa rin ng isang tao, na may maliit na mga puting balahibo ng isang wolf. Humaba ang mga kuko ko sa aking mga kamay, ngunit mukha pa rin itong kamay ng tao. Napagtanto ko na bahagya akong nagpalit ng anyo bilang isang hybrid wolf woman. At napakasarap sa pakiramdam. Hindi na ako makapa
"Hanggang kailan bago siya makakalabas?" nag-aalalang tanong ni Zaiden.Lahat kami ay naghahanda kanina para kumain nang sumulpot siya ilang saglit lamang na bitbit si Olivia. Tila mahimbing ang tulog niya, isang kuntentong ngiti ang puminta sa kanyang mukha."Nagbabago na siya. Ilang araw na lang magigising na din siya. Gaano katagal nakatulog si Rain nung ginawa mo siyang were?" tanong ko kay Damon.“Isang linggo,” buntong-hininga niya. “Bagama't kalaunan ay nalaman kong nagising na pala siya ilang oras na ang nakalipas at nag-eenjoy lang siya sa atensyon kaya nagkunwari siyang tulog."Nagpipigil ako ng tawa habang nakatingin naman sa kanya si Rain."Ano ba ang dapat kong gawin, kinagat mo ako ng walang pasabi!" sagot niya.Umiling ako sa kalokohan nila."Magigising siya sa loob ng 24 na oras. Baka mapapabilis ito dahil nag-uumpisa