Chapter 2

I picked up my phone inside my purse. My brows furrowed while looking at it. What the hell! Anong kailangan nito sa akin?

Naiinis akong pinindot iyong answer call button, hindi ko pa man nalalagay sa tenga ko ay rinig na rinig ko na iyong sigaw ni Iris.

Iris is my half sister from my father side and we are not that closed to each other. I hate her so much, she took everything away from me.

I only have my company but I have no freedom. I'm always be my parents shadows, while Iris? She can do whatever she wants. I am a respected person in this world of business but I can't do whatever I want.

"What is your freaking problem, Iris? Could you stop screaming." I rolled my eyes when she tsked in the line.

"Where are you?!" She asked—no she shouted.

"Wala kang pakialam kung nasaaan ako. Ano ba ang kailangan mo? Straight to the point, Iris." Napapikit ako para pigilan ang inis sa aking katawan.

"Hang up this phone call. You're useless and worthless, Sister ever!" I heard her scream before she end up the phone call.

Nice! Nice! Ako pa talaga iyong useless at worthless? How about her? Puro pasarap sa buhay habang ako.... habang ako ay palaging nakatago sa shadows nila mommy at daddy. Sunod-sunuran ako habang buhay.

I let out a sharp breath and walk through the glass door of the building. The guard open the door for me. Lumabas na ako ng Rolex Condominium building at agad na sumakay sa taxing naghihintay sa akin. Nagpahatid na ako sa taxi driver sa village namin.

Napasandal ako sa headboard at inaalala ng guwapong mukha ng lalaking nakatalik ko kagabi.

Ano kaya ang magiging reaksiyon nito kapag nagising siya na wala ako sa kaniyang tabi? Will he be mad? Hahanapin ba niya ako? Or Maybe, he won't find me. Who am I? One night stand.

I bitter smile flashed on my lips. Yeah right! Just a one night stand. Nothing less and nothing more.

Nang makarating na ako sa tapat ng mansion ay agad na akong nagbayad at tuluyan ng bumaba sa taxi. Huminga ako ng malalim bago nagsimulang maglakad papasok sa loob ng mansion. Ihahanda ko na ang aking sarili dahil alam ko na kung ano ang sasalubong sa akin. Isang armalite na bunganga ni Mommy at Daddy.

How did I know? Nasanay lang ako na kapag hindi ako nakauwi sa isang gabi lang ay puro sermon na agad ang inabot ko. Hindi sa nagrereklamo ako. Pero nakakainis lang talaga. Hindi ko magawa ang gusto ko dahil bantay sarado ako nila Mommy at Daddy.

Hindi ko magawa ang gusto ko pero si Iris... si Iris ay nakukuha ang lahat ng kay Daddy na walang reklamo o anong pasabi, habang ako? Konting hingi lang ay daming masasabi. Iniisip ko na nga na... na hindi nila ako anak eh. Hindi anak ang turing nila sa akin kung hindi bilang isang mangagawa nila. I hate the term but that's how I feel the day I engaged myself into business.

"Where are you going?" Mommy asked me the moment I enter the house. I squeezed my eye shut and let out a sigh.

"I'm asking again, Seina. Saan ka galing kagabi? Bakit hindi ka umuwi?"

"Hindi naman na ako bata para magpaalam sa inyo. For pete sake I'm already 26 but you treated me like a kinder garten... na lahat ng kilos ko ay dapat alam niyo." Minulat ko ang aking mata at tumingin kay Mommy. "Kailan ko ba mararanasan ang mabuhay ng isang normal na tao, Mom? I want to be a normal woman, a normal person. I am not a puppet... your pup—"

I didn't finish my words because Mom slap me hard on the face. Napahawak ako sa pisngi ko at taas noong nakatingin kay Mommy. Nagtitimpi siya at galit na galit ang expression ng kaniyang mukha. Mapakla akong ngumit kay Mommy. "Are you done? Diyan ka naman magaling, Mom. Tuwing nagrereklamo ako ay puro pananakit ang inaabot ko sa iyo." May panunumbat ang boses ko. "Anak mo ako... anak niyo ako at hindi isang puppet na maging sunud-sunuran niyo lang. I'm tired. Pagod na ako... pagod na pagod na!"

Nagmartsa na ako paalis sa living room at umiiyak na nagtungo sa aking kuwarto. Ni-lock ko ito at napaupo na lang sa sahig at doon umiyak nang umiyak.

It's really hurt to be treated like this by your own family. How can they treat me like this? It's like I'm not their daughter.

Anak ba nila ako? Sa pagtrato nila sa akin ay parang hindi eh. I never felt their love, i never wish to have a family like this. But I have no choice but to follow their orders. I need to obey them in order to have a good life.

I stood up and fixed my face. I wipe my tears using my bare hands. I smile fakedly, "It's okay, Seina. Ayos lang iyan. Atleast nailabas mo ang iyong nararamdaman."

Nagtungo na ako sa shower room para gawin ang morning rituals ko. Papasok ako sa opisina ko at para doon ibuntong lahat ng hinanakit ang mayroon ako ngayon. Work is my stress reliever, I guess.

After I finished my morning rituals. Naghanap na ako ng damit na susuotin ko ngayong araw, at isang black business suit attire lang ang napili ko. Simple yet seductive.

Tumingin ako sa salamin upang maglagay ng red lipstick sa labi. A fake smile formed on my lips. "I shouldn't be sad right now. I should be happy because I meet someone who made me a woman last night... how I wish I'll met him again."

I grabbed my chanel bag and walk out through my room. Tahimik lang akong naglalakad pababa, patungo sa living room. Nakasalubong ko si Mommy ngunit ni isang tingin ay hindi ko siya tinignan. Nakapokus ang tingin ko sa daan at pinanatili ang sarili na tahimik.

I should keep myself cold and fierce. I should make myself strong and brave.

Binuksan ko na ang maindoor ngunit hindi pa man ako nakakalabas ay narinig ko si Mommy. "Go home early, we will meet your soon to be husband."

Soon to be husband? Who? They arrange me with someone that I didn't love? They will arrange me again! Fck! Kailan ba ito matatapos? Matatapos pa nga ba?

I let out a deep sigh.

I don't have the mood to argue with her anymore. All I need to do is to find ways to stop this nonsense arrange marriage. It's nonsense... fixed marriage is nonsense.

Sumakay na ako sa kotse ko at mabilis itong pinaharurot paalis ng bahay.

Taas noo akong naglakad papasok ng Vantessa's Corporation. Lahat ng employees na nakasasalubong ko ay binabati ako ngunit isang tango lang ang binalik ko sa kanila. I'm not in the mood to greet them.

"What is my schedule today, Anna?" tanong ko sa aking sekretarya ng makapasok ako sa opisina ko.

"You have a meeting with the investor on 10 in the morning at the conference hall... and there's someone who wanted to see you this afternoon at Camp Cuisine."

"And who is that someone?" Nagtatakang tanong ko.

"Marcus Zion Carter, Madame."

Marcus?

My heart beat so fast. Napahawak ako sa gitnang bahagi ng dibdib ko. Hindi ko mawari kung bakit bigla na lang ito tumibok nang gano'n kabilis. I never felt this way before... I can't and never.

"Is there any problem, Madame?" Anna asked me.

I merely shooked my head. "Nothing. You can go now."

Lumabas na ng opisina ko si Anna at ako naman ay napasandal sa headboard ng kina-u-upuan kong swivel chair. Nakatingin sa kawalan at pilit inalala kung sino si Marcus.

Ang pangalan niya ay sobrang pamilyar sa akin at parang kilalang-kilala siya ng puso ko.

Who are you, Marcus? Why do you want to see me? Ikaw ba ang taong gustong ipakasal sa akin ni Mommy o ibang tao ka? Should I come? Or I shouldn't? Pero baka siya nga ang taong kikitain ko rin mamaya.

I let out a deep sigh.

Why I'm freaking thinking that man? He's not that important after all.

Tumingin ako sa wrists watch ko at alas nuebe na ng umaga. Inayos ko na iyong mga files na dadalhin ko sa conferences hall. May meeting ako ngayong mga alas deis ng umaga sa mga investors.

Nagbasa-basa muna ako ng ibang files na nakapatong dito sa table ko. Maraming papers ang nandito... sobrang dami. Tambak iyong trabaho ko ngayon. Isang araw lang naman ako nawala, or let's just say... kalahating araw.

Hindi ako pumasok kahapon nang hapon dahil kasama ko nga si Heaven. Nag-bonding kaming dalawa at no'ng mag-gabi na ay pumunta kami sa El Paradiso para magsunog ng oras at para na rin bumili ng kasiyahan. Kahit sandali lang ay naging masaya kami... may nakilala akong isang tao na pinasaya ako kahit isang gabi lang.

I never regret that I gave myself to him. Alam kong mabait at mabuti siyang tao. I feel like may panindigan din siya sa kaniyang sarili.

... or baka feeling ko lang iyon. Baka pare-pareho lang din sila, siguro. Hindi natin alam baka nga... baka nga iba siya or they're all the same.