Hindi ko maiwasang mapangiti ng makitang nagkukulitan ang dalawa habang binibihisan ni Ilham ang anak namin. Wala siyang trabaho kaya nagpumilit na siya ang mag-aayos sa anak namin. Kakatapos ko lang ding magluto ng agahan namin ngunit heto nga't hindi pa sila tapos. Ngayon ang planong mamasyal ni Ilham dahil hindi kami matutuloy sa linggo sa family bounding namin sa kadahilanang may business trip ito sa Hawaii. Ganito talaga si Ilham simula noon. Kapag alam niyang hindi kami matutuloy sa family bounding dahil sa trabaho niya, he will advance it. Walang linggo na na-c-celebrate namin iyon. Nakagawian na nga. “Kayong dalawa talaga, ang kukulit. Babe, finish it already. Lalamig ang pagkain sa baba.” Kinuha ko ang backpack ni Gelle ngunit mabilis iyong inagaw ni Ilham. “Babe, ako na. Chill ka lang muna diyan. Ayokong nagbubuhat ka ng mabibigat.” Napatawa ako sa sinabi niya. “Gelle bag is not that heavy. Damit lang naman ang laman niyan, Babe.” Umiling-iling pa ako. He pouted his lip
“Where do you want to go?” Habang naglalakad palabas ng hospital ay tinanong ako ni Ilham. May check-up kasi ako sa araw na iyon. Masaya ako sa naging resulta kaya hindi maalis ang ngiti sa labi ko habang palabas kami ng hospital. Unti-unti na akong nagiging okay. Ang makihalubilo sa ibang tao ay nagagawa ko na nang paunti-unti. Simula ng magising ako ay natatakot akong makipag-usap sa ibang tao. Kahit anong pilit ni Ilham na sabihin sa akin na sumubok makihalubilo ay hindi ko magawa. Ilang buwan na ang nakakalipas nang marinig ko ang mga boses na iyon. Kahit ako ay nagulat din kinaumagahan dahil parang kusang gumalaw ang katawan ko patungo kay Ilham. Sinabi ko sa kanya na magpa-therapy. Masaya naman siyang pumayag atagad niyang tinawagan ang Neurologist na kilala niya. Kaya sa unang check-up ko ay tatlo kaming nagtungo sa doktor ko. “Gusto kong kumain doon sa LA'S restaurant, pwede ba? Nakita ko kasi iyon noong isang linggo, yayayain sana kita no'n kaso busy ka pa, eh,” nakangiti
“It's very important, babe!” Kunot ang noo kong wika kay Ilham. Hindi ko alam kung anong gagawin ko para pumayag siya. Hindi pwedeng lagi na lang niyang sinasakripisyo ang lahat para sa akin. Kung hindi lang tumawag ang secretary niya ay baka hindi ko pa malalaman. He declined the important offer in Taiwan. Makakatulong pa lalo iyon sa kompanya niya para lumago pero tinanggihan niya iyon sa kadahilanang wala akong makakasama dito. “But you're more important in that. You can't change my mind. Ayokong iwan ka dito.” Umiling siya at niyuko ang mga papeles na nasa harap niya. Pinadala niya ang papeles sa bahay para dito na lang siya pansamantalang magtatrabaho. Ganito talaga siya kapag sinusumpong ang sakit ng ulo ko. Ayaw niyang nauulit iyon. Ayaw niyang sumasakit ang ulo ko ng wala siya. Ayaw niyang may nangyayaring hindi maganda sa akin. Gusto lagi niyang nasa ligtas na kalagayan ako. “Kaya ko na, babe.” Umupo ako sa harap niya, bumuntonghininga. “Ilham, hindi pwedeng lagi na lang
“Haera?”Nakatulalang nakatitig lamang ako sa kamay ko. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako. Pakiramdam ko ay ang laki-laki ng kasalanan ko. Ngunit kanino? Wala akong maalalang may ginawan ako ng masama. “Hoy, ayos ka lang?” Simula nang umalis ako sa hospital ay daladala ko ang pakiramdam na iyon. Habang humahakbang papalayo doon ay nasasaktan ako lalo pa noong tinawag nila ako. Sino sila? Bakit ganoon na lamang sila sa akin? They call me Mommy, why? Kamukha ko ba ang Mommy nila? Napalabi ako. Napakuyom ang kamay ko nang maalala ang mga sinabi ko. Hindi ko sila kilala. Akala ko ayos na ako, na kaya ko nang humarap sa ibang tao. Pero bakit nang makaharap ko sila ay sumakit na lang ang ulo ko? They are the one who trigger my illness, iyon lang ang alam ko. Napapikit ang mga mata ko kasabay ng pagkunot ng noo ko. Naalala ko ang nangyari kanina sa hospital. Hindi ko alam kung bakit ganito na lamang ang naging reaksiyon ko nang marinig ang kanilang boses. Anong gagawin ko? They are
Pagkatapos naming maligo ay umakyat na kami sa kwarto namin. Bagsak na nakatulog agad ang mga bata nang matapos magbanlaw. Nag order na lang din ng pagkain si Craine sa kwarto dahil hindi din namin sila maiwan dito. Kaming tatlo na lamang ni Nanay at Craine ang gising. Pagkatapos namang kumain ay nauna nang matulog si Nanay. “Gusto ko sanang pumunta doon sa mini bar sa rooftop.” Nakangusong lumapit sa akin si Craine at hinawakan ang kamay ko. “Samahan mo ako, please. Hindi naman tayo magtatagal.” “May mini bar sa taas?” nagugulat kong tanong na kinatango niya. Dahil na din sa kuryosidad ay sumama ako sa kanya. Pagdating sa taas ay nabigla ako. Totoo ngang may mini bar doon. May swimming pool din sa gitna. Hinila ako ni Craine patungo sa kung saan. Hindi ko iyon napagtuunan ng pansin dahil patuloy akong namamangha sa nakita.Maraming tao doon. May naliligo at sumasayaw sa isang gilid kung saan may roong umiilaw doon. Umawang ang labi ko nang may makitang naghahalikan sa pool. Akma n
Babe? Where are you? Dapat ay hindi na kita iniwan diyan o hindi na lang ako umalis. We're worried to you. Uminom lang kayo ni Craine sa rooftop pero hindi ka sa kwarto natulog. Nasaan ka ngayon? Saan ka natulog? Papunta na ako sa airport, I'm going home.”Napangiwi ako nang iyon ang bumungad sa akin pagsagot niya ng tawag ko. Plus that Craine was giving me a death glare. Halos mabaliw daw siya kakahanap sa akin kanina. Pumunta pa siya sa kabilang hotel para magtanong baka daw sa sobrang lasing ko ay kung saan-saan na ako napapadpad. Hindi naman kasi ako lasing kagabi. Mariin kong ipinikit ang mga mata para mag-isip ng sasabihin sa kanila lalo na kay Ilham na nagbabalak pang umuwi. “Babe, I'm okay. Ano ka ba, go back on your hotel. May meeting ka pa mamaya, hindi ba? Walang nangyari sa akin. S-Sa kubo ako natulog kagabi. Plano ko lang naman kasi magpahangin doon kaso bigla akong inantok at tinatamad na akong umakyat kaya doon na ako natulog.” Umirap ako kay Craine nang simangutan n
Pagdating namin sa bahay ay agad akong dumeretso sa kwarto namin ni Ilham. While looking at the necklace I'm thinking about something. What inside of this necklace, bakit natatakot akong buksan? Natatakot ako sa makikita ko sa loob nito.Bumuntonghininga ako at naglakad patungo sa lagayan ng mga alahas ko. Hindi pa akong ready na tingnan ang nasa loob no'n. Nilagay ko sa lagayan ang necklace. “Mommy, I'll sleep beside you please.” Nang gumabi ay gusto ni Gelle na doon sa kwarto namin ng Daddy niya matulog. Mayroon siyang sariling kwarto. Sinasanay din namin siyang matulog doon. But everything her father was not around, ay sa tabi ko siya gustong matulog. Ayos na ayos din iyon sa akin dahil talagang hindi ako makakatulog nang hindi nakakatabi si Ilham. Minsan ay nananaginip pa ako nang masasama. Ilham presence make me feel safe and calm. Kapag nangyayari iyong masamang panaginip ko ay ang yakap ni Ilham ang nagpapakalma sa akin... siya ang lagi kong hinahanap. Kaya din siguro may pa
Kumatok ako sa pintong pinasukan kanina ni Mrs. Verdadero ngunit walang sumagot. Luminga-linga ako sa paligid at muling kumatok. Until I feel someone stand beside me. Nilingon ko ito at muling nakita ang lalaki.“Hindi ako mahilig sa playboy,” iyon agad ang sinabi ko.Ilang minuto bago ko siyang narinig na tumawa. Hindi ko na lang siyang pinagtuunan ng pansin. “Ang sungit mo na ngayon, ah.” Inis ko siyang tiningnan at agad naman siyang humakbang paatras habang nakataas ang parehong kamay na animo'y sumusuko. Natatawa pa siya kaya napailing ako. Muli akong kumatok sa pinto. “Don't tell me you think that I'm hitting on you? Oh men, that's a no. Patay ako sa mylabs ko.” Masyado siyang madaldal. Walang emosiyon ko siyang binalingan. “Talaga, may lumatol sa 'yo? That's a miracle, you think?” Umirap pa ako sa kanya at dahan-dahang nginuso ang pinto. Bago pa siyang makapagsalita ay tinulak ko na siya patungo sa pinto. Bumuntonghininga siya saka ito binuksan na lang. “Tita? Your daughte
Ilham POVPatungo pa lamang si Ilham noon sa Batangas noon para sa isang property na bibilhin niya. Kailangan niyang tingnan muna iyon bago pumirma ng kotrata sa kanila. Plano niya kasing gawing rest house iyon. He's readying for his future. Gusto niya kasing naka-settle na ang lahat para sa magiging pamilya niya para kapag nahanap na niya ang babaeng para sa kanya ay may maiiwan siya para sa mga ito. “Pagkatapos ko sa Batangas ay babalik ako diyan. Hindi naman ako magtatagal. Tsk!” Kausap niya ang doktor niyang kaibigan sa Australia. He's also a Filipino kaya nakakaintindi ng Tagalog. “Make it sure, Ilham. The last time na sinabi mo iyan, dalawang linggo mong tinupad!” inis na sigaw nito sa kanya. Hindi maiwasang mapangisi si Ilham. Daig pa kasi nito ang babae sa tinis ng boses nito. Kasalanan ba niya kung may binabantayan siyang tao kaya siya nagtagal sa Pilipinas? Umiling-iling na pinatay niya ang tawag pagkatapos magpaalam. Pagkarating niya ng Batangas ay agad niyang pinuntah
Haera was smiling while looking at the sunset in front of her. The laugh and chitchatting of her family and kids was filled the whole place. Years has past, she's slowly accepting that Ilham Pratama was really gone forever. Hindi na niya ito mahahawakan o mayayakap pang muli.Ngunit sa nangyaring iyon, natutunan ni Haera na kahit sa sandaling mga sandali ng pagmamahal ay nag-iwan ng walang hanggang bakas, and her heart was thankful para sa maikling oras na kanilang ibinahagi sa isa't isa.In the intricate tapestry of life where moments are woven with delicate threads of memories, she discovered, with a heart heavy with both sorrow and love, that her time with Ilham, although painfully brief, shimmered with an intensity and depth that many might never experience in a lifetime, teaching her the bittersweet truth that sometimes, the most profound joys are those that are fleeting, yet they leave an indelible mark on the soul.Mahirap man nang una dahil nasanay siyang laging nakaalalay si
After the wedding ay nagtungo na sila sa reception. Labis ang saya at emosiyon ang naramdaman ni Haera sa oras na iyon, ganoon din si Ilham. Because she's finally a Mrs. Pratama, for real.Kaya hindi maalis ang ngiti sa labi nilang pareho. Nakasandal si Ilham sa kanya habang nilalaro nito ang kamay niya. She kissed his cheek everytime he was poking her hand.“After the reception, can we go somewhere else? In our favorite place,” he finally talk that make her stunned.Mula nang umalis sila sa simbahan ay panay lamang ang ngiti nito. Ngayon namang nagsalita ito ay mas gugustuhin na lamang niyang tumahimik ito hanggang mamaya. She doesn't want to hear what he gonna say, dahil alam niyang hindi niya iyon magugustuhan.“Not now, Ilham please.” Nawala ang ngiti na kanina'y hindi mawala sa labi niya. Bumagsak ang balikat at malalim na bumuntonghininga.Pinagsalikop ni Ilham ang kamay nilang dalawa. Ayaw niya itong tingnan dahil natatakot siya, natatakot siyang baka bigla na lamang siyang hum
Nang gabing iyon ay hindi sila nagtabi ni Ilham sa pagtulog. Si Gelle ang tumabi sa Daddy nito samantalang siya ay natulog katabi nang Mommy niya. Kinaumagahan ay sunod-sunod na dumating ang mga mag-aayos sa kanya. Kaya habang naliligo ay hindi maalis sa kanya ang ngiti niyang mula pa yata kagabi. Pakiramdam niya mula pagtulog ay nakangiti pa din siya. “Ang blooming naman nitong anak mo, Mare!” Paglabas niya ng banyo ay iyon ang bumungad sa kanya.“Hindi kami mahihirapan dito, kahit simpleng makeup ay maganda na itong anak mo,” sabi naman ng makeup artist sa kanya. Bahagya siyang tumawa. Lumapit naman ang mga ito sa kanya at sinimulan na siyang ayusan. Pati ang Mommy niya ay inayos na din ng mga ito. Her bridesmaid was Grace and Craine, at sa groomsmen ay ang kaibigan ni Ilham. Ayaw kasi si Wize dahil kaibigan din nito si Ghon. Hindi na niya iyon pinilit pa. “Si Ilham, Mom?” she asked. “May nag-aayos na sa kanya. He's with his groomsmen kaya huwag ka nang mag-alala.” Tumango siya
Nagising si Haera kinaumagahan dahil sa pilit na mag-alis ni Ilham sa yakap niya. Pilit itong huwag maubo dahil ayaw siyang nagising nito. Nangunot ang noo ni Haera at mabilis na iminulat ang mga mata, na natuon naman agad iyon sa kanyang Fiance na sumusubok na tumalikod at doon umubo.Lumapit siya at hinaplos ang likuran nito. “Babe, are you okay?” nag-aalala siya. Ilham nodded, he can't speak because of his cough. Maluha-luha niyang hinaplos ang likuran nito ngunit nang lumakas at parang nag-iba ang klase nang pag-ubo nito ay tumayo siya at tinakbo ang pinto. Tuloy-tuloy na pagtulo ang luha niya dahil sa kaba ngunit pilit niyang pinapatatag ang kanyang sarili. “Doc, Mommy, si Ilham po!” she shouted loudly habang nasa hamba ng nakabukas na pinto. Bumalik siya sa kama nang marinig ang sunod-sunod at malakas na yabag patungo sa kwarto nila. Natigilan si Haera nang makita ang kung ano sa kamay nito. Tinatakpan ng kamay nito ang bibig habang umuubo ngunit nang tingnan nito ang kamay
Pagdating nina Haera sa Australia ay agad na siyang dumeretso sa hospital na sinabi ni Grace. Hindi na inalintana ang pagod sa byahe. Sinundo sila ng tauhan ni Ghon. Doon niya lang nalaman na may bahay at business din pala ito doon. “Magpahinga muna kayo sa bahay mo,” pagod niyang wika kay Ghon na kanina pa napapansin niyang nakatitig sa kanya. “Puntahan niyo na lang ako mamaya dito. Let the kids rest muna. I will stay here and find Ilham.” Hindi na niya hinintay pa na sumagot ang mga ito at lumabas na ng kotse. Mabuti na lang at tulog na ang mga bata. Walang lingon-lingong naglakad siya papasok sa loob. Ngunit hindi niya inaasahan na habang naglalakad ay binati siya ng mga nurse o mga nagtatrabaho doon. Gulat ang mga itong makita siya ngunit nagawa pa ring batiin siya.“Mrs. Pratama,” someone called him.That's it. Nakilala siya bilang asawa ni Ilham. Bahagya siyang napangiti at labis ang pagpipigil na huwag umiyak sa harap ng mga ito. “W-Where's my husband? Si Ilham?” Nang lumap
Kakauwi lamang ni Ghon mula sa trabaho nang mapansin ang Mommy ni Rain sa living room, she look problematic to something. Wala na ang mga bata, paniguradong tulog na ang mga ito. Simula nang lumabas si Rain sa hospital ay pansamantala na mula silang nanatili doon. Lumapit siya at tumabi sa pangalawang Ina.“Mom, what happened?” Napapansin kasi nito ang pagka-problemado ng Ina ni Rain. Nanggaling ito sa pag-iyak, basi sa pamumula ng mata nito. Sofie look at him and sighed heavily. “She's crying whole day, hijo, ayaw niyang tumigil kahit na anong gawin namin. She's looking for him... she misses him so much that I can't stopped her from hurting.” Inaamin ni Ghon na nasasaktan siya. Lagi naman siyang nasasaktan kapag nakikitang mas mahal ni Rain si Ilham. If she's always looking at him... and hurting because he's not there beside her. Na sa pagmulat ng mga mata ay si Ilham agad ang hanap. Hindi niya mapigilang manlumo, dahil noon sa kanya ganoon ang dalaga ngunit ngayon ay sa iba na ito
Ngayon lang napapansin ni Haera na laging namumula ang mata ng kanyang anak na si Gelle. Nakausap na din pala niya ang anak niya kay Ghon. They spent their days in hospital para makasama siya. They are very happy. Si Ilham naman ay nanatili sa tabi niya, dinadalhan din siya ng pagkain ng Mommy at Nanay Nina niya. Kung minsan ay si Ilham ang namimilit na ipagluto siya. Laging gabi din naman bumabalik kaya nagtataka siya. “Anak, wala pa ba ang Daddy mo?” mahinahong tanong niya sa anak niyang si Gelle na nakaupo sa sopa malayo sa kanya at bahagyang nakatulala. Tumingin ito sa kanya ng malungkot at umiling. “W-Wala pa po, Mommy. Let's call him na po?” Nangunot ang noo niya at umiling. “Lets just wait him. Ang sabi ng Daddy mo ay tatawag o mag-t-text naman siya.”Wala itong nagawa kundi ang tumango. Kaya ng tumunog ang cellphone niya ay mabilis niya iyong kinuha. Si Gelle ay agad na lumapit sa kanya. Sakto namang pagsakot niya ay ang pagpasok ni Ghon. Natigilan ito ng makita silang ma
After what happened in that day, Ghon never show up in the hospital. She never asked ngunit sinabi pa rin ng Mommy niya na busy si Ghon sa kompanya nito. Dahil simula daw nang makita siyang muli ay hindi na ito bumibisita sa kompanya, hindi na nag-aattend ng mga meeting, nawalan na ito ng oras sa kompanya at tanging si Wize at ang Daddy ni Ghon na lamang ang nag-aasikaso no'n. “Do you want to eat, babe? Uuwi muna ako para kumuha ng damit mo, I'll cook for you,” Ilham said before fixing her bags. Iyon ang mga ginamit niya. Ang Mommy na sana niya ang magdadala no'n ngunit ayaw ni Ilham. Napapansin din ni Haera ang pamamayat ng fiance, namumutla din ito kung minsan. Hindi lang mapapansin dahil maputi ito. Hindi siguro nito alam na napapansin niya ang palaging pagtungo nito sa banyo. Sa katunayan ay napapansin na niya iyon simula nang nasa Palawan sila, ang umuwi ito galing sa business trip nito. Hindi na niya masyadong napansin iyon dahil busy ang isip niya sa ibang bagay. “Are you