TUMATAKBO si Irene papalayo sa mga humahabol sa kaniya na fans dahil sa aksidenteng pagkaka-alis ng kaniyang sumbrelo. Inis na inis siya dahil konting galaw niya lang ay nakikilala siya agad at hindi na titigilan ng mga ito. Gusto niya lang naman ipakita ang talent niya sa buong mundo hindi ‘yung maging ganoong kasikat na parang artista. Isang linggo na ‘rin ang nakakalipas magmula ng makita niya sa mall si Eugene. Sa lumipas na araw ay itinuloy pa ‘rin nila ang celebration but this time nag request nalang siya sa mga anak na mag pa-reserve sila sa isang restaurant at kumain nalamang para iwas gulo. Matapos iyon ay inis-spend nalang niya ang oras kasama ang mga ito sa bahay. Si Keith naman ay hindi pa ‘rin umaalis at sa isang linggo pa ‘daw dahil kumuha siya ng leave sa trabaho. Papunta siya ngayon sa isang meeting para doon sa donation niya sa orphanage dahil nasa kaniya na ang income na nakuha niya sa mga paintings. Sa pagmamadali niya ay hindi niya napansin ang nasa unahan niya a
HUMINGA ng malalim si Irene bago siya tuluyang pumasok sa restaurant na sinabi sa kaniya ni Roger kung saan sila magkikita ni Eugene. Hindi niya alam kung bakit siya kakausapin ng lalaki, tungkol sa painting niya? She doubts that. Tingin niya ay nanghihinala na sa kaniya ang lalaki na siya ang asawa nito. Which is totoo naman, ang kaso hindi pa siya handa na umamin dito! “This way please ma’am,” malaking ngiting sabi sa kaniya ng isang lalaki na waiter at mukang nakilala siya nito dahil hindi manlang nito sinita ang suot niya gayong formal dapat ang damit sa ganoong mga restaurant. Ang pinagtataka niya kung bakit walang ibang tao doon kundi siya lang. Maya-maya ay nakita niya si Eugene na nasa tabi nito si Roger na agad tumayo. Nagsimula nanamang kumabog ng mabilis ang puso niya. Napahinto pa siya sandali bago tuluyang lumakad ng taas noo papunta sa gawi nito. ‘Tatapusin ko nalang agad ang usapan namin!’ Pagpapalakas niya sa loob niya at ipinaskil ang malaking ngiti sa labi
“PERO babalik lang ako bilang Violet. Hindi pa ako handang magpakilala bilang Irene,” Dugtong na sabi ni Irene kay Keith at kita niya na natigilan ito hanggang maya-maya ay napangiti na ito. “Violet?! Paano nagbago ang isip mo? Ano ba talagang nangyari sa’yo?” Tama siya, matutuwa si Keith kapag nalaman nito na babalik na siya sa Pilipinas. Hindi niya alam kung ano ang dahilan kung bakit atat na atat itong pauwiin siya doon pero buo na ang desisyon niya ngayon kaya ayos lang. Kinuwento niya ang buong pangyayari kay Keith na hindi nito ikinapaniwala. Well, kahit naman siya ay hindi makapaniwala na mangayayari ang lahat ng iyon. Basta sa bandang huli nagdecide siya na umuwi na sa Pilipinas. Gusto niyang unti-untiin ang lahat bago siya umamin kay Eugene, ayaw niyang biglain ito lalo na wala pang naaalala ang kambal. “Just go straight to the point ano ka ba! Asawa ka niya, mapapatawad ka nu’n!” Umiling si Irene dahil sa sinabi ni Keith sa kaniya at hindi na makatingin dito. “Alam mon
“YOUR right Eugene. Pauwi na sila ng Pilipinas,” natutuwang sabi ni Roger kay Eugene ng makapasok ito sa silid ng lalaki. Tila naman nakahinga ng maluwag si Eugene at nabawasan ang pag-aalala sa kaniyang puso dahil sa nalaman na iyon. “Did you—” “Eugene! Are you seeing this?! Umalis na ng bansa si Irene!” Naputol ang sasabihin ni Eugene ng biglang pumasok ang kaibigan niya na si Mason na ikinakunot nang noo niya. Malinaw ang sabi niya sa kaibigan na ‘wag aalis ng bansa at samahan lang si Kayla kaya paanong nandoon ito ngayon sa Venice, Italy. “’Wag mo akong bigyan ng masamang tingin! Hindi ko ginusto ito! Pinilit ako ni Kayla, alam mong hindi ako makakahindi sa kaniya.” Agad na dahilan ni Mason ng makita niya ang masamang tingin ng kaibigan na siyang ikinabuntong hininga niya. Sa isang taon na lumipas ay marami nang nagbago. Simula ng umalis ang asawa niya kasama ang mga anak niya ay hindi niya alam ang gagawin pero sa tulong ng mga kaibigan niya, pinsan at ni Kayla ay naga
“MOMMY nasa Pilipinas na po tayo?” Antok na tanong ni Kylie sa ina habang buhat-buhat niya ito. Si Ivan naman ay buhat ni Keith na nasa likuran niya dahil papunta na sila ngayon sa kwartong tutuluyan nila “Yes baby. Sleep more, madaling araw palang.” Ngiti niyang sabi dito at hinalikan ang noo ng anak kaya mas yumakap si Kylie sa leeg niya. Nang maibaba na nila ang kambal sa kwarto nito ay magkasabay silang bumaba at nagtungo sa kusina ni Keith kung saan binigyan sila ng kape ng katulong na naroroon. Nagpasalamat lang si Irene sa mga ito, nasa bahay sila ngayon ni Keith sa manila. Hindi na siya magatataka kung bakit may bahay si Keith sa manila sa yaman ba naman nito pero pakiramdaman niya mas dumami na ang utang niya sa kaibigan. “Pasensya na Keith. Nahila kita ng bigla-bigla tapos pinatuloy mo pa kami sa bahay mo, sabi ko naman sa’yo ayos lang naman na kumuha kami ng condo.” Tinaasan siya ng kilay ni Keith dahil sa sinabi niya at uminom muna ng kape bago nagsalita. ‘’Wa
“IRENE!” Napalingon si Irene sa tumawag sa kaniya at nakita niya si Keith na malaki ang ngiti sa kaniya. Pinanliitan niya ito ng mata at laking pasasalamat niya at walang ibang tao doon sa salas kundi sila lang ng mga bata na naglalaro ng chess. “Pwede ba Keith my name is Violet okay? Violet!” mahinang sabi niya dito at umirap na ikinatawa lang ni Keith. “Hindi pa ‘rin magbabago ang totoo na ikaw si Irene, hindi ba twins?” “Yes mommy! Mas bagay nga po sa inyo ang totoo niyong name. Hindi nga po namin alam kung ba’t kailangan mo pa ng maraming katauhan at pangalan,” sabi ni Ivan habang seryoso pa ‘ring nakatingin sa chess board na tila nag-iisip ng susunod na move. Si Irene naman ay natigilan dahil sa sinabi ng anak. Napatingin siya dito at parang na-konsensya dahil doon. Alam niyang hindi nagtatanong ang kambal sa dahilan kung bakit paiba-iba siya ng pangalan at katauhan, iyon ang unang pagkakataon na nagsalita ang isa sa kanila tungkol doon. “Hah! I won!” maya-maya biglang
“May kaboses ka Ms. Violet. Violet ba talaga ng totoo mong pangalan?” Napalunok si Irene sa tanong ni Eugene sa kaniya habang nasa loob sila ng kotse habang papunta sa pag-me-metingan nila. Pinapaliwanag niya kasi kay Eugene kung para saan ang meeting nila ngayon, although alam niyang alam na iyon ng lalaki pero trabaho niya pa ‘rin iyon bilang secretary. Nasa passenger seat si Eugene habang si Roger ang nag da-drive kaya hindi niya alam kung paanong upo ang gagawin niya sa kinalalagyan niya dahil sa tanong ni Eugene. “A-ah yes po. Violet Smith ang pangalan ko, Filipina ang mother ko while my father is a German.” Napa cross fingers si Irene dahil sa sinasabi niyang kasinungalingan sa lalaki. “I see.” Tumahimik na si Eugene kaya nakahinga siya ng maluwag at sumandal nalang sa kinauupuan niya. Ang daming tanong sa isip niya katulad nalang paano napunta agad si Eugene sa Pilipinas gayong iniwan niya ito sa Italy! At bakit tanggap na agad siya, alam niyang hindi lang iyon ang r
“MAAYOS na naman ang lagay niya. Dahil sa sobrang stress kaya ‘din siya hinimatay, sa ngayon hayaan niyo muna siyang magpahinga.” ‘Yan ang sinabi ng doctor kila Eugene at Roger matapos nitong magamot si Irene. Naglakad palapit si Eugene sa kinahihigaan ni Irene at ngayon ay pareho na silang mayroon gauze sa kanilang bandang ulo at noo dahil doon sila tinamaan. “Eugene, lalabas muna ako. Kakausapin ko si Mason at Eva about dito,” sabi ni Roger sa alaga niya ngunit hindi siya nito pinansin kung kaya napabuntong hininga nalamang siya bago tuluyang lumabas. Nilingon pa niya sa huling pagkakataon si Eugene bago tuluyang lumabas. Hindi na kailangan tanungin kung anong nangyari, sigurado siyang alam ni Eugene na ang kalaban nila ang may gawa niyon at sigurado ‘din siya na sinisisi nanaman ni Eugene ang sarili niya kung bakit nangyari iyon kay Irene. Alam nila na mag-aapply si Irene sa kumapanya ni Eugene. Noong kinausap ni Eugene si Keith ay doon nila napagkasunduan na ganoon ang gawi
“KYLIE!” Dali-daling lumapit si Eugene sa anak nang makita niya itong umiiyak sa sulok ng higaan na naroroon. “Anak ayos ka lang ba?! Nasaan si mommy?!” Doon lang napaangat nang tingin si Kylie dahil hindi niya nabosesan ang ama sa sunod-sunod na putok ng baril sa paligid. Nang makilala si Eugene ay mas lalong napaiyak ang bata at niyakap ang ama. “D-daddy! Nakaka-alala na po ako! Kinuha ni kuya Elijah si mommy! Tinutukan po siya ng baril sa ulo!” Natigilan si Eugene dahil sa narinig. Una nalaman niya na naaalala na siya ng anak at masaya siya doon, pero nang sabihin nito ang ginawa ni Elijah sa asawa ay mas lalong sumiklab ang galit sa puso niya. “Eugene! Ako nang bahala kay Kylie! Kailangan mong iligtas si Irene!” “Tito Keith!” Napalingon sila pareho sa nagsalita at agad na niyakap ni Kylie ang tito na matagal na niyang hindi nakikita. Niyakap naman siya pabalik ni Keith pero tumingin ito kay Eugene. “Eugene tumatakbo ang oras!” Dahil doon ay napatango si Eugene a
BUMALIK na si Irene sa trabaho. Ang daming nagulat na employees dahil sa pagdating niya at nagsimula nanaman ang mga bulong-bulungan pero wala siyang pakialam doon. Ang mahalaga sa kaniya ay ang makapasok. Ilang beses pa nilang pinagtalunan ni Eugene ang pagpasok niya sa trabaho at kasama na doon ang plano nila na tapusin na ang kasamaan ni Elijah. Alam ni Irene na hindi siya titigilan ng lalaki kaya nga sinadya niya na pumasok dahil maaaring makuha siya nito. Dahil naging busy na sina Eugene sa pagligtas kay Irene noong isang linggo itong nawala ang dami na nitong tambak na trabaho. Katulad nang normal na araw nila ay hindi na sila halos magkitaan dahil sa daming kailangan gawin. Nalaman niya mula sa asawa kung kanino nito nalaman kung nasaan siya, kay Keith. Nagtataka pa ‘rin siya kung bakit biglang nawala si Keith. Ayon kay Eugene ay kasama pa nila ang lalaki na iligtas siya pero bigla nalang itong naglaho na parang bula. Alam niya na may nangyayari kay Keith ngunit hindi niya
Napahinto si Elijah sa paglalakad at napatingin muli sa kaniya. “Anong plano?” Sinabi niya dito ang naiisip niya na ikinangiti ng malaki ni Elijah at hinawakan ang magkabilang balikat ng tauhan niya na iyon. “Magaling! Sabi ko na nga ba at ikaw ang pinakang pinagkakatiwalaan ko sa lahat!” Napangiti ng malaki ang tauhan ni Elijah dahil sa papuri niya na iyon at yumuko ng bahagya dito bilang paggalang. “Now go! Dalhin mo siya saakin!” Nagpaalam na ang lalaki kay Elijah at naiwan siya mag-isa doon. Iyon nalang ‘din ang naiisip niyang huling plano para makuha si Irene. Dinadalangin niya na sana makuha na niya ang mahal niya dahil kung hindi niya ito makukuha sisiguraduhin niya ‘din na hindi ito makukuha ni Eugene. Maya-maya pa ay bumalik na muli ang tauhan niya at tinulak nito papasok sa loob si Hannah na nanghihina dahil hindi pa siya kumakain at pinapahirapan pa siya ng mga ito. “Well, well! Welcome again Hannah!” Napatingin si Hannah sa nagsalita at napakuyom ng kamao ng makit
“H-hindi kami naniniwala na ikaw ang dahilan kung bakit wala na si Jess!” Napaangat ako ng tingin ng biglang magsalita si RC. “Tama si RC! Biktima lang kayo! Diba sabi mo may kumuha sa inyo? Malamang na sila ang may kasalanan kaya ‘wag kang himingi ng tawad saamin Ms. Violet—I mean Irene,” segunda na sabi ni Lyn na ikinailing ko. “H-hindi niyo naiintindihan—” “They are right mommy! Wala kang kasalanan!” Napahinto ako sa pagsasalita ng sumabat ang kambal. Lalo akong naiyak dahil doon, hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili ko. Naramdaman ko na mayroong humawak sa magkabila kong balikat at paglingon ko kay si Eugene iyon. “Wife, I already told you that it is not your fault. Kung mayroon mang dapat sisihin dito ay si Elijah iyon. Kung nandito si Jess alam ko na yun din ang sasabihin niya kaya please lang ‘wag mong sisihin ang sarili mo.” Napayakap ako kay Eugene dahil sa sinabi niya at umiyak sa dibdib niya. Ilang minuto ‘din kami na nasa ganoong ayos hanggang sa kusa akong humiw
IRENE NANG idilat ko ang mga mata ko ay sumalubong saakin ang kisame na familiar saakin. “’Wag kang maingay Kylie baka magising si mommy,” “Anong ako? Ikaw kaya ang maingay kuya!” Napalingon ako sa nagsasalita at nakita ko ang kambal. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko dahil isang linggo ko silang hindi nakita, akala ko nga ay hindi na ako makakauwi sa kanila dahil kay Elijah. “Mommy!” Nakita ako ni Kylie na gising na kaya dali-dali itong lumapit saakin at niyakap ako. Kita ko na nagulat ‘din si Ivan pero agad ‘din itong sumunod sa kambal niya at niyakap ako ng mahigit. Nagsimula na silang umiyak kaya maging ako ay lalong napaiyak dahil doon. “M-mommy bakit ang tagal mong nawala! Hindi ko po kaya na wala ka!” iyak na sabi ni Kylie kaya hinimas ko ang likuran niya. “I-I’m sorry mommy, I’m not strong enough to save you…” mahina namang sabi ni Ivan ngunit sapat na para marinig ko dahil sa leeg ko siya nakasuksok habang umiiyak. Si Kylie naman ay nasa bewang ko nakayaka
“W-WALA na si Jess…” Paulit-ulit na sinasabi ni Irene ‘yan sa kaniyang sarili matapos niyang marinig ang pinag-uusapan ni Elijah at nag tauhan nito. Isang linggo na ‘rin ang nakakaraan magmula nang kunin siya nito. Sinubukan niyang tumakas ngunit hindi niya magawa, nahuhuli pa nga siya. Mabuti at hindi siya sinasaktan ni Elijah kapag nahuhuli siya dahil nagpapalusot lang siya na naiinip na doon. Sinakyan niya ang gusto ni Elijah, sasakyan niya ito hanggang sa makakuha na siya ng pagkakataon na makatakas. Pero lahat ng iyon ay nasira nang malaman niyang wala na ang kaibigan. Bumalik sa kaniya ang huling araw na magkasama sila ni Jess. Nangako pa siya dito na magkikita pa sila ulit. “My love? Umiiyak ka ba?” Agad na napalingon si Irene sa nagsalita at sumiklab ang galit niya ng makita si Elijah. “W-wag kang lalapit saakin! You liar! Sinungaling ka at mamamatay tao Elijah!” Natigilan sandali si Elijah dahil sa sinabi ni Irene pero sinubukan pa ‘rin niyang lapitan ang babae
SAMANTALANG si Jess naman ay takot na takot at palingon-lingon sa likod niya kung mayroon bang sumusunod sa kaniya. Ayon sa naghatid sa kaniya oalabas ay dumeretsyo lang siya at lumiko sa kanto na madadaanan niya at may high way na doon. Hindi naman siya nabigo dahil kita na niya ang high way. Hindi siya makapaniwala na pinakawalan talaga siya ng mga ito! Ngunit kusa siyang napahinto ng biglang may sumulpot na ilang lalaki. Napaatras siya dahil doon at agad na kinabahan. “W-wag kayong lalapit!” sigaw niya sa mga ito pero seryoso lang sila at sa isang iglap ay nakalapit na ang dalawang lalaki’t sabay nilang pinaputok ang baril sa tagiliran niya. Sa bilis nang pangyayari ay nakaramdam nalang ng sakif si Jess sa kaniyang katawan at kusang bumagsak sa lupa. “M-ms. Violet…” mahinang sabi niya kasabay ng pagtulo ng luha nito. Nakita pa niya ang pag-alis ng dalawang lalaking bumaril sa kaniya. Tama, sino bang gugustuhin na magpakawala sa kaniya gayong nakita niya ang lahat. Sunod-suno
BIGLANG tumawa si Irene matapos niyang marinig ang sinabi ni Hannah. Si Jess naman na nanginig dahil sa takot sa sinabi ni Hannah ay napatingin ‘din kay Irene nang hindi makapaniwala. “Anong tinatawa-tawa mo?!” “Ikaw! Nakakatawa ang sinabi mo Hannah! Inamin mo lang naman na ikaw talaga ang pumatavy sa magulang ni Kayla.” Biglang tumingin ng seryoso si Irene kay Hannah. “Yeah, finally you confess it. I have my reason now to k!ll you. Buhay ang kinuha, buhay ‘din ang kapalit.” Napaatras si Hannah dahil sa nakikita niyang Irene ngayon. Sa ilang taon niya itong nakasama noon nang bata pa sila ay tahimik lang ito at palaging sumusunod sa mga magulang niya. Nang mawala ang ari-arian nito at tuluyan nang naging walang-wala si Irene and to think na nagka-trauma ito sa kaniya. Pero ang kaharap niya ngayon? Ibang-iba na ito. Parang hindi na si Irene Legazpi na takot sa kaniya at uto-uto. “H-hindi mo ako madadaan sa salita!” Ngumisi si Irene dahil sa sinabi ni Hannah lalo na nautal ito. “
Laking pasasalamat ni Randy at nanjan si Ivan dahil binitawan na siya ni Eugene. Akala niya takaga katapusan na niya. “Ivan?” hindi makapaniwalang sabi ni Eugene at agad na yumakap sa kaniya ang anak. “Nakita ko na pinalo nila sa ulo si mommy, daddy! I’m not strong enough to save her kaya tinawag ko si tito Randy kaso wala na sila! It’s my fault daddy!” Agad na lumuhod si Eugene para makapantay niya ang anak. Pinahid niya ang luha sa pisnge ng anak at umiling dito. “No, don’t blame yourself. Kasalanan ni daddy dahil iniwan namin siya. Wag kang mag-alala anak hahanapin natin si mommy. Hindi ako papayag na may kumuha sa kaniya.” Tumayo na si Eugene matapos niyang yakapin sandali ang anak at tinignan si Randy na agad naman nitong ikinakuha ang ibig nitong mangyari at dali-daling naglakad oalabas. Sumunod lang sila kay Randy hanggang sa makarating sila sa 20th floor kung saan ang floor na pinagtatrabahuhan ng tatlong babaeng iyon. Iisa lang ang department nila at sakto na kabab