Kabanata 4

“Are you for real?” tila hindi makapaniwalang tanong ng kanyang ina. “Iiwan mo na ba talaga kami?”

After the virtual interview with the company that responded to her application, laking tuwa ni Ria nang tanggapin agad siya nito na walang pagdadalawang-isip. Hindi naman sa nagmamalaki pero dahil na rin sa mga record niya sa school at mga magagandang designs niya kaya agad siyang na-hire.

Tinigil niya ang pag-iimpake at bumaling sa kanyang mommy. She smiled at her and held her hand. “Mommy, hindi ko naman talaga kayo iiwan, e. I need to go and spread my own wings. And besides, it’s my dream. Gusto kong may mapatunayan.”

Well, that one was a white lie. Gusto niya naman talagang may mapatunayan. But the main reason is… she needs to hide. Hindi pwedeng malaman ng kanyang mga magulang na mayroon ng laman ang kanyang tiyan.

“I understand,” her mother said and sighed. “You’re just like your father. Palaging gustong may mapatunayan.”

Ria just smiled. Laking pasalamat niya at may oportunidad ang nagbukas sa kanya patungong ibang bansa. She’s happy and this feels like an answered prayer. Ito na ang magiging  sagot sa kanyang mga problema.

Doon, maitatago niya ang bata. Palalakihin niya ito ng tama at hindi niya ipaparamdam dito na minsan na niya itong plinanong tanggalan ng karapatang mabuhay. Alam niya kung gaano kalaking responsibilidad ang malalagay sa kanyang balikat sa oras na mailabas na niya ang munting anghel sa kanyang sinapupunan. Ngunit alam niyang may plano ang maykapal sa kanya. She believes in Him.

“Maiiwan muna kita rito. I’ll talk to your aunt─”

“You don’t have to, Mom.” Pagpuputol niya rito. “Hindi po ako sa Barcelona. I’m bound to New Greece po. Ako na po. I can book my own place, Mom.”

Nangunot ang noo ng kanyang ina. Marahil ay nagtataka sa kanyang inaakto dahil hindi siya madalas humihindi sa mga karangyaan na gustong ibigay ng kanyang mga magulang sa kanya. “Are you sure?”

Ria nodded her head. “Yes, Mom. I am just fine. Ako na po ang bahala sa titirhan ko roon. May pera naman ako. I think that’s enough to rent a place hanggang sa makabili ako ng aking sariing condo roon.”

Napatitig ang kanyang mommy sa kanya kaya naman agad siyang kinabahan. At ganoon na lang ang kanyang paghinga nang maluwang nang tumango ang kanyang mommy. Her mother kissed her hair and excused herself first to do some important stuffs.

At nang siya na lang ang maiwan mag-isa ay tinapos na niya ang pag-iimpake. She’s set to leave tomorrow morning before the sun rises. Alam niyang ayaw siyang paalisin ng kanyang ina ngunit naiintindihan din nito kung saan siya nanggagaling. Her mother tried convincing her to stay.

Maraming kasosyo ang kanyang mga magulang. Marami itong kakilalang may-ari ng mga malalaking kompanya at hindi malabong may kakilala itong may-ari ng isang architecture firm dito sa Pinas. Ngunit ayaw niya sa mga ganoon. She’d rather work hard to get hired than pulling some strings to get in. Kasi kahit papano, she’s a woman with pride. Katulad ng kanyang ama. Kailangan laging may mapatunayan.

Nang matapos siyang mag-impake ay naupo na siya sa kama. Hinilot niya ang kanyang sintido saka hinimas ang kanyang tiyan. Aminin niya man o hindi, sabik siyang makita ang kanyang anak at mahawakan ito.

“Kanino ka kaya magmamana?” wala sa sariling tanong niya at bumuntong hininga. “But well, either between me and your father, I hope you’ll grow up to be a good child. Sana… sana mapalaki kita ng tama.”

Kinaumagahan ay maagang umalis si Ria patungong airport. Kasama sa mga humatid sa kanya ay ang kanyang ama at ina. At syempre, hindi mawawala si Eris na parang buntot na niya.

“Mag-iingat ka roon,” sambit ng kanyang ama at hinalikan ang kanyang noo. “Call us if you need something.”

“I will, Dad. Thank you.” She smiled. “Kayo rin, Mom, Dad. Mag-iingat kayo rito. Don’t worry, I’ll keep in touch with you, guys. I’ll be well.”

Matapos niyang sabihin ‘yon ay agad siyang niyakap ng kanyang ina. Napangiti na lang din siya at niyakap ito pabalik. Sa totoo lang ay alam niyang mangungulila siya sa kanyang mga magulang ngunit kailangan niyang panindigan ang kanyang desisyon.

Ang huling nagpaalam sa kanya ay si Eris. Katulad ng kanyang ina, yumakap din siya rito nang mahigpit. Nakakatawang isipin na si Eris ngayon ang taong kasama niya sa mga bagay na dapat ay si Solene.

“Hindi mo man lang ba sasabihan si Sol na aalis ka na?” tanong ni Eris na mugto pa ang mata dahil kulang sa tulog.

Umiling siya rito at ngumiti. “No need. She doesn’t have to know my whereabouts, Eris. Saka, uuwi pa rin naman ako rito. Bibisitahin mo naman ako roon, ‘di ba?”

Walang pagdadalawang-isip na tumango si Eris. “Oo naman. Why not. Gusto mo sundan pa kita mamaya, e.”

Sabay silang natawang tatlo. Naputol lamang ang kanilang pag-uusap nang tawagin na ang flight ng dalaga. Muli siyang nagpaalam sa kanyang mga magulang at agad na natungo sa departure area para makasakay na sa eroplano.

And as she pull her luggage towards the boarding area, she thought of something. At ‘yon ay babalik siya rito sa oras na handa na siya. Sa oras na may maipagmamalaki na siya.

“YOU NEED TO FUCKING relax yourself, man. Hindi nadadaan sa baril lahat.”

 Lucifer tapped his shoulders. Iritang inalis ni Leon ang pagkakalapat ng kamay ng kaibigan sa kanyang balikat. The last thing he wanted right now is to have someone touching him while he’s mad as hell.

“What happened?” tanong ng kakarating lang na si Lace habang sumusulyap-sulyap sa pwesto niya.

“Mad,” bagot na sagot ni Stone.

“Why?”

Kung makapag-usap sila ay para bang hindi sila naririnig ni Leon. He may be wearing a headset while firing the gun but he can perfectly hear his asshole friends talking about him.

“Pinipilit ipakasal ni Sir Leonardo. Arrange marriage. Just like his brother,” sagot ni Lucifer na laging updated sa chismis.

Umismid si Leon at muling kinasa ang baril at pinaputok ito para tumama sa target. He’s mad. Hindi dahil sa pinipilit siya ng kanyang ama na magpakasal. Yes, he’s at the very right age to settle down and have a family. He’s mad at himself because he can’t see himself marrying someone knowing he’s not ready to settle in a lifetime relationship with whoever his father wants him to marry.

Why?

Because the woman he can only imaging himself with is already taken by someone. At hindi na pwedeng mapasakanya. Not even a chance. Kaya naman ngayon ay siguro uunti-untiin na niyang sanayin ang sarili na tanggapin ang katotohanang tatanda siyang walang asawa. And maybe he’ll just entrust his business to his nephew to handle.

Nang makaramdam na siya ng pangangalay sa pagbabaril ay nilapag na niya ito at hinubad ang suot niyang headset. He walked up to the couch and sat beside Cameron. Nag-abot siya ng isang canned beer at binuksan ito saka siya bumuntong hininga.

“What are you planning to do now?” tanong ni Cameron.

His jaw clenched. “What else should I do?”

“Get married, man.” Natatawang tumunga si Lucy sa kanyang iniinom ng alak.

Umangat ang kanyang kilay. “Yeah? Says the man who’s still not married now?”

Napuno ng kantyawan ang buong paligid dahil sa sinabi ni Leon. Sa kanilang magbabarkada, tatlo na lamang silang hindi pa naikakasal. Siya, si Lucifer, at si Stone. Inismiran lamang siya ni Lucifer at kaya naman mahina siyang napailing.

“Maybe your father just wanted a child. A grandchild, I mean. Kasi alam mo na. Ganyan talaga kapag matanda na,” kibit balikat na sambit ni Lace.

Hindi siya umimik. He’s been liberated for almost two years now. Dalawang taon na siyang walang nadadalang babae sa kanyang pad na binili niya para lang doon dalhin ang kanyang mga babae. But the now… wala na. He doesn’t even understand himself why touching another woman now feels so disgusting.

“Or maybe you should try impregnating someone tonight, man.”

Masamang tingin lang ang sukli ng binata sa kaibigang nagsalita na si Stone. “I’m still on my right mind to do that.”

“Yeah? Alas was on his right mind when he started looking for someone to bear this child,” saad ni Lucy.

Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking kakabanggit pa lang ni Lucifer.

“Why the hell are you talking about me?” pagsusungit nito kahit kakarating pa lang.

Sabay silang na napatingin dito but not Leon. He’s just staring at the horizon and figuring things out. Umupo si Alas sa tabi ni Lace at dumekwatro.

“Bakit niyo ako pinatawag dito?” kunot-noong tanong ni Alas.

Ngumisi naman si Lucifer na tila ba nang-aasar sabay tingin kay Leon na tulala lamang ngayon.

“Baliw na raw ang mamigay ng semilya sa babaeng kakakilala mo pa lang,” saad ni Lucifer.

“Kung may baliw man dito, ikaw na yata ‘yon,” bagot namang sagot ni Alas saka bumaling kay Leon. “Is it about that woman?”

That woman. Alam naman na nila lahat kung sinong ‘that woman’ ang iniibig sabihin ni Alas. Hindi na lang siya umimik. Inubos na niya ang laman ng kanyang iniinom na beer saka tumayo.

“I need to go,” he said.

“Where are you going?” tanong nilang lahat.

“Somewhere,” tipid niyang sagot saka pinulot ang kanyang coat.

Pagkasuot niya agad siyang tumayo saka dire-diretsong lumabas ng silid na ‘yon. The mere mention of the word ‘that woman’ or ‘her’, alam na kaagad niya ang kasunod na mangyayari. Papangaralan siya ng mga ito at sasabihan ng kung ano-ano.

And the woman they’re talking about? Is none other than the wife of his brother, Crizel Azarcona.

Leon knows where he stands. For fuck’s sake. It’s been two years. Ilang taon na. Malaki na ang mga anak ni Crizel. Hindi na siya apektado roon. He’s not a teenager anymore who needs some advice from elders. Kaya naman wala na siyang oras para pakinggan ang pangaral ng kanyang mga kaibigan.

Pagkasakay niya sa loob ng kanyang sasakyan ay agad niya itong pinaandar patungong kompanya niya. Nandoon pa rin ang galit sa kanyang dibdib ngunit pilit niya itong binabalewala. Wala rin namang mangyayari kung mas mangingibabaw ang galit niya.

As soon as he arrived at his office, his secretary followed him. At nang makaupo siya ay naglapag ito ng folder sa harapan niya.

“Heto po ang lists and mga trusted firms na pagkukunan natin ng engineers and architects. Pwede po kayong mamili para gawin ang project natin sa Boracay─”

“Choose whichever firms you want and don’t disturb me,” malamig na saad niya. “Get out.”

Tipid na tumango ang kanyang sekretarya na hindi man lang nakakaramdam ng takot para sa kanya. She’s been serving him for almost decade now. Naging isa nga si Leon sa mga sponsor sa kasal nito a year ago nang ikasal ito. She’s a good secretary so it’s fine. Sa lahat ba naman ng sekretaryang nakuha niya, ito lamang ang nagtiis sa kanyang ugali.

Nang makalabas ng sekretarya sa silid ay binuksan na ni Leon ang laptop at bumutong hininga. He needs to work his ass off to divert his attention to something else. The more he overthinks, the more headache it will cause him.

MARIING PINIKIT NI Ria ang kanyang mga mata at tinitigan ang katrabahong si Sophie na busy kakatingin sa kanyang mga designs. Humikab siya at dumukdok sa mesa. She’s sleepy. Kulang na kulang siya sa tulog magmula nang maisilang niya ang kanyang mga anak.

Yes, you read it right. She gave birth to a twin. Sinong mag-aakalang ang isang gabing ‘yon ay magbubunga ng hindi lang isa kundi dalawa, ‘di ba? Mabuti na lang at maagap si Eris na lumipad patungong Greece para samahan siya rito kasi hindi niya pa afford ang mag-hire ng yaya. She’s saving up the money she makes for her babies’ future. Hindi pwedeng umasa siya sa kanyang mga magulang na walang malay na mayroon na pala silang apo.

She’s not like the Chandria who baths in luxury two years ago. She’s now a single mom who is thriving real hard for the future of her babies.

“They’re good,” saad ni Sophie. “Please proceed to the boss’s office. She wants to talk to you about something confidential.”

Tipid na tumango si Ria at pinulot ang kanyang phone bago nagtungo sa opisina ng kanyang boss. Para siyang lantang gulay na naglalakad patungong opisina dahil sa antok at naluluha niyang mga mata kakahikab.

She knocked on the door twice before pushing it to open. Sinilip niya ang loob at nang makumpirmang nandoon ang kanilang head ay agad siyang pumasok. Mukhang napansin niya nito kaya tumigil ito sa pagtitipa sa kanyang laptop.

“Good day, Miss Montellana. Please take a seat. Glad you’re finally here,” pormal nitong sambit.

Tipid na ngumiti si Ria at umupo sa silyang minuwestra ng kanilang head. “Sophie said you called for me.”

“Yes, I did.” The woman smiled at her. “For the two years of your stay here with us, you helped the firm have a lot of clients even from other country. Your works are outstanding and that’s what our clients love.”

Tumango-tang0 lamang si Ria. “I take that as a compliment. Thank you.”

The woman smiled at her. “So, I’ll go straight to the point. I have some offer for you.”

Napaangat ang kilay ni Ria. “What is it, Ma’am?”

“Enas filos tis etaireias mas zita enan kalo kai apotelesmatiko architektona,” she said. “And I’m thinking of sending you because they love your designs and they’re looking forward to work with you.” [translation: a good friend of our company requested us a good and efficient architect.]

Walang pagdadalawang-isip na tumango si Ria. “Of course, Ma’am. I am looking forward to work with them, too. May I know where is it? Is it just somewhere in Greece?”

“Oh, no.” Mahinang natawa ang babae. “I know this will be a very great news to you because our big client is in the Philippines!”