Kinabukasan ay napasugod si Dr. Yran sa hospital dahil tumawag ang kanyang lola rito para ipatanggal ang kanyang caster. Kaya naman ngayon ay makaharap na silang dalawa ng doktor na nakasimangot.“Why are you in a hurry to leave this hospital?”“I don’t like it here,” simple niyang sagot. “What kind of question is that? It’s not like everyone wished to stay here anyway.”Hindi makasagot sa kanya ang doktor. Hindi na rin siya nagsalita at humugot na lang ng malalim na hininga. Muling binalot ng nakakabinging katahimikan ang buong paligid.Wala rito ang kanyang mga lolo at lola. Ang sabi ay may bibisitahin ang mga ito na importante. And that made her wonder. Sino kaya ang binibisita ng kanyang lolo at lola? Hindi naman sa ano pero hindi niya maalalang mayroong maraming kakilala ang kanyang lolo at lola. And that’s why it makes her curious.“Do you really not know what man who came here last day?” mahinang tanong nito sa kanya.Nag-angat siya ng tingin dito. “Why?”“I saw him sleeping in
“GO OUT with me.”Her lips parted. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na isagot dito. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang sabihin dito. Dahil first and foremost, ayaw niyang lumabas kasama ito.Ewan niya ba. Something is telling her that it’s not really a good thing to go out with him. Lalo na ngayong wala siyang maalala. Who knows, right? Baka mayroon siyang lover na nakalimutan. Pero kung meron man, panigurado namang magpaparamdam ito sa kanya, e. Ilang araw na rin siyang gising ngunit wala namang nagparamdam sa kanya na mayroon siyang kasintahan.Or maybe he’s not just really her type. Hindi niya ito gusto. And that explains a lot why she doesn’t want to go out with him. Kaya naman heto siya ngayon, tulalang nakatitig dito at hindi alam kung ano ang isasagot sa sinabi nito.“Who says I’m allowing you that?”Sabay silang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang lalaking pinag-uusapan nila ngayon-ngayon lang. Her lips jaw literally dropped this time. Nanliliksik
AT GANON nga ang nangyari. Hinintay niya si Aiden sa loob ng kanyang silid. Pati ang kanyang lolo at lola ay nagtataka kung bakit hindi pa siya umaalis sa hospital room, ngunit pinagrarasonan niya lang ito na hinihintay niya si Pia.Well, her heart is telling her so. Hindi niya man maalala kung sino si Aiden sa buhay niya noon, ngunit alam niyang malaki ang role na ginagampanan ni Aiden sa kanyang buhay noon. She’s just following what her heart is telling her to do. If her heart wanted to be with Aiden, then she won’t hold herself back.‘Pero hindi ba’t mayroon itong anak? Kapag mayroong anak, mayroong asawa. Do you want to be the other woman just because you wanted to follow your heart so bad?’ tanong ng maliit na tinig sa kanyang isipan.Humugot siya ng malalim na hininga at hinilot ang kanyang sintido.Oo nga naman. Would she love being the other woman just because her heart wanted to be with him? Right now, hindi pwedeng basta-basta na lamang siyang magtitiwala nang buo sa binata
“Hey…”Tinapik ni Aiden ang kanyang pisngi dahilan upang bahagya siyang mapaigtad. Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin kay Aiden na ngayon ay kunot noong nakatitig sa kanya.“Huh?” lutang niyang sambit.“What’s wrong?”Agad siyang umiling dito at pilit na ngumiti saka siya pumasok sa loob ng sasakyan. Sinarado naman ni Aiden ang pinto at umikot para pumasok sa driver’s seat. Tahimik niyang kinabit ang kanyang seatbelt at humugot ng malalim na hininga.Sakto namang pumasok sa loob ng sasakyan si Aiden. Bumaling siya rito at hindi na niya mapigilan ang sariling matitig dito. The image that flash inside her mind a while ago kept replaying as she look at him.Blurry ang mukha ngunit ang tindig at postura nito ay alam niyang si Aiden. But why blurry? Bakit hindi niya maaninag ang kung ano ang mukha ng lalaking ‘yon. May clue naman na siya kung sino, but why is it blurry.“You’re looking at me as if you’ve seen a ghost,” anito na siyang nagpagising sa kanya sa reyalidad. “What’s wrong
Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat sabihin. Aiden burst out laughing at her question while she’s left here, confused of what’s happening. Hindi maalis sa kanyang isipan ang baril na kanyang nakita ngunit parang wala lamang it okay Aiden at parang normal lang ito.“Why are you laughing?” nalilito niyang tanong dito. “Is there anything funny with what I said?”Pansin niya ang pagpipigil ni Aiden sa pagtawa. He looked at her with eyes filled with amusement. “That’s the exact reaction you showed me after seeing my gun for the first time.”She frowned even more. “What do you mean exact reaction?” takang tanong niya rito. “This already happened before?”Muling pinausad ni Aiden ang kanilang sasakyan. Ngunit sa pagkakataong ito ay medyo mahina na. Madulas pa rin kasi ang daan hatid ng snow at mukhang nag-iingat lang ito sa kung ano man ang mangyari sa kanila.Tahimik siyang naghihintay sa sagot nito. Tahimik lamang si Aiden at busy sa pagmamaneho. Alam nitong naghihintay siya ng isas
PAGRATING NIYA sa kanyang destinasyon ay tumigil ang sasakyan sa mismong gate ng bahay ng kanyang lola. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin kay Aiden. Pansin niya ang malalim nitong paghinga na para bang nagpupuyos sa nararamdamang inis.“Are you okay?” hindi niya mapigilan ang sariling magtanong. “You look…”“What?” Bumaling ito sa kanya. “I look what?”“You look like you have a huge problem on your shoulders. What’s wrong?” takang tanong nito sa kanya.He heaved a very deep breath and looked at her. “Don’t talk to your mother at this kind of time.”She frowned even more. “Why? Am I not allowed to talk to my mother?”Pansin niya ang paglilikot ng mga mata nito na para bang hindi mapakalit. She bit her lower lip and sighed. Hindi niya maintindihan kung bakit. Hindi naman pwedeng hindi niya tawagan ang kanyang ina.“You’ll understand once you remember,” he replied shortly. “I’ll call you tonight. We’re going somewhere.”“Huh?” Tumingin siya sa kanyang pambisig na relo at
Hindi na mabilang ni Aiden kung ilang beses na siyang sumulyap sa salamin para tignan ang sarili. Hindi siya makuntento. Something inside him is feeling so excited for tonight. Sumulyap siya sa kanyang anak na ngayon ay nakatitig sa kanya na para bang nagtataka sa inaasal ng kanyang ama.“Where are you going, Daddy?” hindi na mapigilang tanong ng anak habang nakatitig sa kanya.Nilapitan niya ang kanyang anak at umupo sa kama.Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makapaniwalang nandito ang kanyang anak kasama niya. But with the little threats to Bliss’ grandparents, napapayag niya rin ang mga itong ipaubaya sa kanya ang kanyang anak.Buong akala niya rin nang una ay hindi sasama sa kanya si Miracle. But to his surprise, walang pagdadalawang-isip na sumama sa kanya ang kanyang anak na labis niyang ikinatuwa. And now, her daughter is now sleeping inside his house, in her own bedroom.“I’m going to meet someone very important,” he replied.Agad na napansin ni Aiden ang pagbagsak ng mga b
TAHIMIK NA NAKATITIG si Bliss sa labas ng bintana at tinatanaw ang kanilang mga nadaraanang mga bahay at tanawin. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin ng binata. Hinayaan niya lang ang sariling sumama rito kahit na alam niyang hindi niya alam kung saan siya pupunta.Matapos ng ilang saglit pa ay narinig niya ang mahina nitong paghugot ng malalim na hininga. Nilingon niya ito ngunit nang maramdaman niyang tumigil ang sasakyan ay binaling niya ang tingin sa labas. And to her surprise, it was one of the famous yet expensive restaurant here in London.“Ham Yard Restaurant & Bar,” pagbasa niya sa pangalan sa signage na nasa labas lamang ng sasakyan. Bumaling siya kay Aiden at tinaasan ito ng kilay. “I’m done eating my dinner.”“That’s not nice of you.” Kumunot ang noo nito na para bang hindi talaga nito nagustuhan ang narinig. “But you’re not allowed to decline this. Minsan lang ako maging mabait, Bliss.”Matapos ‘yon sabihin ng binata ay agad itong lumabas ng sasakyan. Napangiwi naman
IT FEELS LIKE a dream; watching her daughter and Aiden running around and laughing. Pakiramdam niya ay nasa isang panaginip siya at ayaw na niyang magising pa. She can see pure happiness in her daughter’s face. Nakakataba ng puso.“Tag!” sigaw ng kanyang anak.Nandito sila ngayon sa tabi ng lake. Aiden put a camping chair for her and a picnic mat. Nakalapag doon ang kanilang mga pagkain. It was like a family bonding. May hawak din siyang camera na ngayon ay puno na yata ang storage kakakuha niya ng litrato.Mahina siyang natawa nang makita ang pagsimangot ni Aiden, ngunit hinabol naman nito ang bata.“Careful!” aniya nang makita kung gaano kabilis tumakbo ang kanyang anak.But her daughter just laughed. Kinunan niya ng litrato ang senaryong ‘yon at tinignan. A smile lifted her lips as she browse through the camera’s gallery. Nag-angat siya ng tingin sa dalawang taong dahilan ng ngiti sa kanyang labi.Pinanood niya ang mga itong maghabulan. Parehong walang sapin sa mga paa ang mga ito
PANAKA-NAKANG sumusulyap si Aiden sa hagdanan, naghihintay kay Bliss. Hindi pa rin bumababa ang kanyang anak na si Miracle. Sana lang ay nagpunta ito sa ina para kumbinsihin ito.Sa totoo lang ay hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin ngayon. He’s confused as hell. Natatakot siya para sa kapakanan ng kanyang pamilyang gusto niyang buohin. Nag-aalala siya na baka sa oras na makarating ito sa tenga ng kanyang ama ay pagbubuntunan nito si Bliss at Miracle.Tumingin siya sa hapag na puno ng pagkain. It was all for Bliss. And this was the reason why he knew he wanted to build this family. The moment he wanted to make breakfast for her in the morning, the moment he wanted to wake up next to her, the moment he wanted to take his daughter to school, and the moment he realized he couldn’t imagine himself with someone who is not Bliss.His phone suddenly vibrated. Agad niya naman itong hinila para tignan kung sino ang tumatawag. Nang makita niya ang pangalan ng kanyang kaibigan ay nagdala
Mabilis niyang pinunasan ang luha sa kanyang mga mata at umiwas ng tingin sa kanyang anak. She sniffed and calmed herself down before turning to her daughter. Medyo mataas ang kama kaya’t nahirapan ang kanyang anak sa pag-akyat.Binuka niya naman ang kanyang mga braso para i-welcome ang bata ng isang mahigpit na yakap. Agad naman itong tumabi sa kanya at niyakap siya. Pinikit niya naman ng kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Dinama niya ang yakapan nilang dalawang mag-ina.It feels like she’s been parted from her daughter for too long. Well, basically, matagal naman talagang nawalay sa kanya ang kanyang anak, Ngunit mas lumala lamang ngayon dahil matagal niya itong naalala.“Mommy, stop crying. You’re making me sad,” rinig niyang bulong ng batang yakap-yakap siya sa beywang.Mariin niyang kinagat ang ibabang labi para pigilan ang sariling humagugol. She wanted to explain to her daughter how bad her situation is, ngunit ayaw niya namang malaman nito na sobrang komplikado
Rinig niya ang pagbubukas ng pinto ngunit hindi niya ito magawang lingunin. Ni hindi niya nga kaya ang magpanggap na tulog. She was just lying there, staring outside the window, scolding herself mentally for being such a stupid girl. Bakit ba masyado siyang nagpapaalipin sa tawag ng kanyang laman? Ngunit tawag ng laman pa ba ang tawag sa bagay na ‘yon kung puso na rin niya ang nagsasabi? She knew something was off from the very start, yet here she is, nagpapaalipin na naman.“Bliss…”It was Aiden’s voice. Kahit na hindi siya lumingon ay alam niyang ang binata ‘yon. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at pinikit ang mga mata.“Your breakfast is ready,” rinig niyang usal nito.Hindi siya nagsalita. Nang maramdaman niya ang paglubog ng kama sa kanyang likuran ay alam na niyang umupo si Aiden. Ramdam niya ang paghaplos nito sa kanyang buhok dahilan para muli niyang maidilat ang kanyang mga mata.“You’re awake. You should eat your breakfast or else our daughter would be worrie
HINDI mapakali si Aiden habang nakatitig sa dilag na nakahiga ngayon sa kama. Hindi niya alam kung ano ang nangyari rito. Basta na lang siyang tumakbo patungo sa silid kahit na punong-puno ng icing at flour ang kanyang mukha.He was scared. Especially after hearing her small groans of pain. Pati rin ang kanyang anak ay nag-aalala rin sa ina nito. Sino ba naman kasi ang hindi, ‘di ba? Bliss’s face a while ago just told how painful she felt.“Daddy, what if mommy doesn’t wake up?” tanong ng kanyang anak at nag-angat ng tingin sa kanya. Doon niya napansin ang panunubig ng mga mata nito.Aiden shook his head. Umupo siya sa kama, sa tabi ng kanyang anak. Hinawakan niya ang kamay nito at tipid na ngumiti. “Everything will be fine. Your mother is going to wake up soon and she will remember you.”Bliss waking up is certain. And hindi niya lang sigurado ay kung makakaalala pa ba ito.Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang anak nang bigla nitong hawakan ang kanyang pisngi. Her cute little
CYDINE’s point of viewTAHIMIK niyang pinagmamasdan ang dalawa na ngayon ay nag-uusap sa may hardin. Mariing kinagat ni Cydine ang ibabang labi. There is this green monster inside his chest that makes him want to take her away from that man she’s with.Ngunit sino ba siya? Sino ba siya sa buhay nito? He’s just a friend. An old friend to be exact.Looking at Bliss’ face right now, sigurado siyang masaya ito. Kitang-kita niya ang mga emosyon na minsan na rin niyang naramdaman noon. It may sound cringe, but he adores her so much. Kaya nga mas nauna pa sila ni Liam noon sa location na binigay ni Zed sa kanila kaysa kay Aiden.He was actually waiting for her to remember him. Ngunit nabigo siya dahil doon. And because pursuing love is not his cup of tea, hindi niya na rin nilapitan pa ang dalaga noon para sabihan ito kung ano siya sa buhay nito noon.Kaya naman ganon na lang ang gulat na kanyang naramdaman nang makilala siya ni Bliss ngayon na mayroon siyang selective amnesia. And this is s
WALA SA sariling napayakap si Bliss sa kanyang sarili nang umihip ang malamig na hangin. Nandito sila sa porch ng bahay at ang tanging nagbibigay ng liwanag sa paligid ay ang ilaw na mula sa sinag ng buwan.This place feels so heavenly. It’s like she’s been here before. Is this what they called déjà vu?“What do you want us to talk about?” tanong niya na medyo nagdadalawang-isip. Bumaling siya sa binata at napansing nakatitig ito sa kawalan na tila ba nalulunod ito sa isang malalim na pag-iisip.Sa anggulong ‘yon, hindi niya maiwasang mapatitig sa hitsura nito. Kung sakali mang nabaliw siya kay Aiden noon, hindi niya masisisi ang sarili. This kind of face is to die for. Sobrang gwapo nito. Ang tangos ng ilong. And his eyes…His eyes makes her feel like she’s staring at a gem.“How are you feeling?” he asked.She bit her lower lip and looked away. Nakaramdam tuloy siya ng hiya nang lingunin siya ng binata. Nahuli siya nitong nakatitig dito! Agad siyang tumikhim. She tucked some strands
HINDI NATULOY ni Bliss ang kanyang pagsubo sa pagkain at nabaling ang tingin sa pinto. Doon niya nakita si Aiden na nakatayo. Nakakunot ang noo nito at nakatingin sa kanilang dalawa ni Cyd na para bang mayroon silang kasalanan.“You’re here,” ani Cyd. “Thought you’re not coming.”Napakunot naman ang kanyang noo. Akala niya ay hindi na ito darating. She already stopped hoping that he would come and be with them. Hindi pinansin ni Aiden si Cyd at sa halip ay dumiretso ito sa kanya. Before she could even react, Aiden pulled her to stand and wrapped his arms around her for a tight hug. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin kay Cyd na nakatitig lang din sa kanila. Mukhang kahit ito ay nagtataka rin sa behavior ni Aiden.She didn’t answer his hug, though. Hinayaan niya lang itong yakapin siya hanggang sa kumalas ito. Tumingin siya rito at napansin niya ang uncertainty sa mukha nito.“Are you okay?” tanong nito sa kanya.“Why are you here?” wala sa sarili niyang tanong. “I thou
MAGAANG HINAPLOS ni Bliss ang buhok ng kanyang anak habang payapa itong natutulog sa kama. Hindi niya lang ito sinassabi, but she’s trying to regain her memories by trying to remember what happened within that five years.A lot of things are still a mystery to her, and one of that is why… of all the years, bakit nang mga panahon pa nang sinilang niya ang kanyang anak.Malaki ang kanyang pagdududa dahil sa katotohanang ‘yon. Maybe she was really heartbroken, at nadamay lamang ang kanyang anak.“I’m sorry,” she whispered why caressing her daughter’s hair. “I didn’t mean to forget you, baby. I didn’t mean any of this. If only you knew how much I want to remember you. I want to treasure all the memories I have with you.”Isa sa mga kinakatakot niya ang mga sinabi ni Aiden sa kanya. Na baka tuluyan na niyang hindi maalala ang lahat ng kanyang kinalimutan. At kung sakaling mangyari ‘yon, isa ang mga alala nang mga panahong pinapanood niya ang mga unang beses ng kanyang anak.First crawl, fi