"Bakit hindi kana lumalabas ng bahay? Tataas ang bills natin niyan since lagi kang gumagastos ng kuryente at tubig. Matuto ka namang magtipid, hindi naman masyadong mataas ang sweldo ni kuya." Napayuko na lang ako at tumango.
"Pasensya na," mahina kong sambit.
Nakita ko namang inirapan niya ako at nagpatuloy sa ginagawa niya. Napakunot ang noo ko dahil this is the first time I saw her cooking. Mas nagtaka ako dahil nakangiti pa siya habang nilalagay ang niluto niya sa tupperware.
"Para kanino 'yan?" tanong ko.
Tumigil naman ito sa ginagawa niya at tiningnan ako habang naka simangot. "At bakit ko naman sasabihin sa 'yo?" mataray niyang sabi.
Nagkibit balikat ako at kumagat ng apple. "Well, it's fine to me if you won't tell me. I'm just curious since this is the first time I saw you cooking for someone. I'm just curious if it's for your boyfriend, he's lucky then," pag-eexplain ko.
"Mommy!" Nagulat ako ng isigaw niya iyon sabay yakap sa aking bewang.Nang makabawi na ako sa gulat ay dahan-dahan kong inalis ang braso niyang nakayakap sa bewang ko at nilayo siya sa 'kin ng bahagya."I'm not your mommy, okay? Stop calling me mommy at baka may makarinig na iba, baka kung ano pang isipin nila. Don't call me mommy since hindi naman ako ang mommy mo," mahinahon kong sabi sa kanya."You're my mommy," pamimilit pa niya.Napabuntong hininga ako at akmang magsasalita na nang maunahan niya ako."Anyway, here." Inabot ko ang binigay niyang tupperware."The lady gave us foods, tell her that her food is awful. She shouldn't be giving foods to everyone when her food is not that delicious," he boastfully said.Nalaglag naman ang panga ko sa sinabi niya. Seriously, sinabi talaga iyon ng isang batang lalaking katulad niya?&nbs
"What are they doing here?"Agad naman akong napatayo at lumapit sa kanya. "They just visited here. Ayoko namang maging rude sa bagong neighbors natin kaya pinatuloy ko na sila," pag-eexplain ko."You can go now, we have something to talk with my husband." Nakita ko pang umismid ang dalawa bago sila naglakad papaalis ng bahay.Nang tuluyan na silang nakalabas ng bahay ay agad kong kinuha ang plastic sa kamay niya at ngumiti. Pero agad akong napanguso nang makitang seryoso pa rin ang itsura nito."Ang aga mong nakauwi ah, and thanks for this mango, I've been craving for these since last week. Thank you talaga. Are you hungry ba? I cooked adobo, baka gusto mong kumain?""You didn't answer me, what are they doing here?""I already answered you kanina di ba?""You're lying. I'm not going to buy it," sabi niya at nilagpasan na ako. Umupo siya
Nagising ako nang may marinig akong maiingay natunog. Dahan-dahan kong minulat ang mata ko at bumungad agad sa 'kin ang puting kisame at ang nakakasilaw na linawang. Another deja vu?"She's awake!" Agad kong nilibot ang paningin ko at nagulat ako nang maraming nakapalibot na tao sa 'kin."S-sino kayo? Anong ginagawa ko rito?" gulat kong tanong.Nakita ko naman silang nagkatinginan at para silang mosquitoes na nagbubulong-bulungan. Agad naman akong napatignin sa kanan ko nang marinig kong may himikbi doon. At doon ko nakita ang isang babaeng may edad na habang umiiyak kayakap ang isang lalaki namukhang asawa niya."A-anak ko... B-buhay ka anak, mommy is so thankful that you're alive," umiiyak niyang sabi at agad akong niyakap.Ilang beses pa akong napakurap at hindi ako nakagalaw dahil sa ginawa niya. Hindi rin nagtagal ay umalis na siya sa pagkakayakap sa 'kin pero patuloy pa rin
Years had passed and I finally regained my memories. It wasn't that easy pero dahil nandyan ang pamilya ko especially Wyatt and Sevi, nagawa ko. They stayed at my side and they didn't leave me during my tough battle against myself. Pagka alis namin sa Zamboanga ay sabay-sabay na kaming bumalik ng Maynila. We stayed their for three days bago kami lumipad papunta sa US para doon magpagamot. It took me a year bago ako tuluyang gumaling. At first, I was so emotional when my memories came back. Siguro ilang araw pa akong umiyak hanggang sa tumigil na ako kaya bagang-baga talaga 'yung mata ko noon. I kept on apologizing to them lalo na kay Sevi because I know I hurt him noon itinanggi kong hindi niya ako mommy at hindi ko siya anak. My baby grew up so well even though I wasn't with him for five years. Wyatt took care of him at hindi niya ito pinabayaan. Halata naman since mas close na sila kaysa sa
"Why do you keep on hurting me, Wyatt?" I yelled at him while crying like a goddamn baby.He looked at me emotionless and puffed his cigarette. Hanggang ngayon ay wala pa rin siyang pake sa 'kin, even though his seeing me crying because of him... again."Don't act like you're the only one who's hurting here, Sierra," he uttered while looking at me sleepily."'Yon na nga eh. We're both hurting pero magkaiba tayo ng rason." I wipped my tears and looks at him confidently na parang hindi ako umiyak kanina.I will cry, but not forever. I don't want to be weak and sympathize by others. He's the only person na hinayaan kong ipakita ang pagkamiserable ko."I'm hurting because of you. But you're hurting because of that fucking bitch!" Nagulat ako nang bigla niyang binato sa pader ang bote ng wine.Laglag panga ko siyang tiningnan but he looked at me like he saw me as a prey that ready to be ravish by a lion. Mabilis siyang lumapit sa 'kin at mahigpit
"Ophelia Weller... came from a not so rich family but I must say na may kaya rin naman ang family niya." I maintained my stoic expression while walking in front of them.I secretly smiled when I noticed that the other students are giving a way for me. Lahat sila ay gumigilid the moment they saw me walking in the hallway."But you can make their small business bankrupt, Sierra. We all know that's just a piece of cake for you," Sera said. She's one of my chaperone along with Navi.They often call us, Sierra and friends. But no, I don't consider them as a friend. And I know that they also not consider me as their friend. They just befriended me because they want the attention and power. So they stick to me because they know that I can give it to them.And of course, a queen also needs a servant. And in my case, I am the queen and they're just my servant. It's actually a win-win for us. They get the attention they want and I get a fucking servant.
"What? It's fucking two in the morning yet here you are, calling me like a fucking mad man. What do you need bitch?" I yelled while my eyes are still shut. This fucking bitch ruined my beauty sleep. Humanda siya sa 'kin if I'll get an eyebag for this. Not my pretty face, it's more precious than a gem. "Chill Sierra. We're here at the Valkyrie. You want to come?" She ruined my sleep just to invite me this late? Edi sana inimbitahan niya 'ko kaagad. She's really a dumb bitch. "Seriously, Sera? You invite me this late? What the fuck is your problem?" bulyaw ko. "Dang! Fine, I'm sorry but you know. There's something that you have to know that will make you go here within an hour." I can sense that she's smirking while saying that. "Just spill it, Sera. I have no time for this. I'm still sleepy for pete's sake!" I yelled. Nilayo ko ang
"Oh, ikaw pala Miss Sierra. Anong ginagawa mo rito?" I flipped my hair before answering her."I'm looking for Mister Orlando. Can I excuse him, Misis Juarez?" Bakas naman ang pagtataka sa mukha nito.I raised my eye brows kaya mukhang nasindak ito at nag-aalangan na tumango bago bumalik sa classroom. Sumandal ako sa pader habang tinitingnan ang mga kuko ko sa kamay. It's more prettier than the last time. It's color maroon with the glitters on it kaya mukha itong kuko ng isang vampire.Oh, I like vampires.Hindi nagtagal ay lumabas na ang isang payat na medyo matangkad na lalaki. Ngumiwi ako nang makita ko ang malaki nitong salamin sa mata at ang ilang pimples nito sa mukha. A perfect definition sa hinahanap ko kanina."P-pinapatawag mo raw a-ako, S-sierra?" nauutal nitong tanong habang nakayuko.Suminghal naman ako bago ko inalis ang hibla ng buhok ko sa mukha ko. What kind of person he is? Pangit na nga, ganyan pa mag salita. He's the perfe
Years had passed and I finally regained my memories. It wasn't that easy pero dahil nandyan ang pamilya ko especially Wyatt and Sevi, nagawa ko. They stayed at my side and they didn't leave me during my tough battle against myself. Pagka alis namin sa Zamboanga ay sabay-sabay na kaming bumalik ng Maynila. We stayed their for three days bago kami lumipad papunta sa US para doon magpagamot. It took me a year bago ako tuluyang gumaling. At first, I was so emotional when my memories came back. Siguro ilang araw pa akong umiyak hanggang sa tumigil na ako kaya bagang-baga talaga 'yung mata ko noon. I kept on apologizing to them lalo na kay Sevi because I know I hurt him noon itinanggi kong hindi niya ako mommy at hindi ko siya anak. My baby grew up so well even though I wasn't with him for five years. Wyatt took care of him at hindi niya ito pinabayaan. Halata naman since mas close na sila kaysa sa
Nagising ako nang may marinig akong maiingay natunog. Dahan-dahan kong minulat ang mata ko at bumungad agad sa 'kin ang puting kisame at ang nakakasilaw na linawang. Another deja vu?"She's awake!" Agad kong nilibot ang paningin ko at nagulat ako nang maraming nakapalibot na tao sa 'kin."S-sino kayo? Anong ginagawa ko rito?" gulat kong tanong.Nakita ko naman silang nagkatinginan at para silang mosquitoes na nagbubulong-bulungan. Agad naman akong napatignin sa kanan ko nang marinig kong may himikbi doon. At doon ko nakita ang isang babaeng may edad na habang umiiyak kayakap ang isang lalaki namukhang asawa niya."A-anak ko... B-buhay ka anak, mommy is so thankful that you're alive," umiiyak niyang sabi at agad akong niyakap.Ilang beses pa akong napakurap at hindi ako nakagalaw dahil sa ginawa niya. Hindi rin nagtagal ay umalis na siya sa pagkakayakap sa 'kin pero patuloy pa rin
"What are they doing here?"Agad naman akong napatayo at lumapit sa kanya. "They just visited here. Ayoko namang maging rude sa bagong neighbors natin kaya pinatuloy ko na sila," pag-eexplain ko."You can go now, we have something to talk with my husband." Nakita ko pang umismid ang dalawa bago sila naglakad papaalis ng bahay.Nang tuluyan na silang nakalabas ng bahay ay agad kong kinuha ang plastic sa kamay niya at ngumiti. Pero agad akong napanguso nang makitang seryoso pa rin ang itsura nito."Ang aga mong nakauwi ah, and thanks for this mango, I've been craving for these since last week. Thank you talaga. Are you hungry ba? I cooked adobo, baka gusto mong kumain?""You didn't answer me, what are they doing here?""I already answered you kanina di ba?""You're lying. I'm not going to buy it," sabi niya at nilagpasan na ako. Umupo siya
"Mommy!" Nagulat ako ng isigaw niya iyon sabay yakap sa aking bewang.Nang makabawi na ako sa gulat ay dahan-dahan kong inalis ang braso niyang nakayakap sa bewang ko at nilayo siya sa 'kin ng bahagya."I'm not your mommy, okay? Stop calling me mommy at baka may makarinig na iba, baka kung ano pang isipin nila. Don't call me mommy since hindi naman ako ang mommy mo," mahinahon kong sabi sa kanya."You're my mommy," pamimilit pa niya.Napabuntong hininga ako at akmang magsasalita na nang maunahan niya ako."Anyway, here." Inabot ko ang binigay niyang tupperware."The lady gave us foods, tell her that her food is awful. She shouldn't be giving foods to everyone when her food is not that delicious," he boastfully said.Nalaglag naman ang panga ko sa sinabi niya. Seriously, sinabi talaga iyon ng isang batang lalaking katulad niya?&nbs
"Bakit hindi kana lumalabas ng bahay? Tataas ang bills natin niyan since lagi kang gumagastos ng kuryente at tubig. Matuto ka namang magtipid, hindi naman masyadong mataas ang sweldo ni kuya." Napayuko na lang ako at tumango."Pasensya na," mahina kong sambit.Nakita ko namang inirapan niya ako at nagpatuloy sa ginagawa niya. Napakunot ang noo ko dahil this is the first time I saw her cooking. Mas nagtaka ako dahil nakangiti pa siya habang nilalagay ang niluto niya sa tupperware."Para kanino 'yan?" tanong ko.Tumigil naman ito sa ginagawa niya at tiningnan ako habang naka simangot. "At bakit ko naman sasabihin sa 'yo?" mataray niyang sabi.Nagkibit balikat ako at kumagat ng apple. "Well, it's fine to me if you won't tell me. I'm just curious since this is the first time I saw you cooking for someone. I'm just curious if it's for your boyfriend, he's lucky then," pag-eexplain ko.
"Papahangin lang ako sa labas Elias," sabi ko after ko siyang tulungang magluto ng breakfast at noong ibibigay namin sa new neighbors namin."Okay, tapusin ko lang 'to." Nguso niya sa mga pagkain na nilalagay niya siya tupperware.Tumango ako sa kanya at naglakad na papalabas ng bahay. Lumanghap ako ng hangin pagkalabas ko at malalim na huminga habang may ngiti sa labi. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa dagat. Nang makarating ako sa tabing dagat ay nagsquat ako doon at linibot ko ang tingin ko sa kumikintab na dagat.It's five thirty in the morning pero marami na akong nakikitang tao na nagreready sa kanilang paglaot. Mga early bird talaga ang mga tao dito.Ilang minuto pa akong natulala sa tubig dagat bago nagdesisyong bumalik sa loob. Tumayo na ako at pinagpagan ko ang suot kong floral flowy dress na bigay sa 'kin ni Elias noong first sweldo niya as an assistant.Nakangiti
"Elias!" sigaw ko at kumaway sa kanya.Tumingin naman ito sa 'kin and I saw his mood lighten up. Tumakbo ako palabas ng bahay para salubungin siya. I gave him a hug and he also did that. Nakanguso kong tiningnan ang mga nahuli niyang isda bago siya tiningala."Ang dami mong nahuli ah, pati kasi isda ay nauuto sa mukha mo." Tumawa naman ito nang malakas at ginulo ang buhok ko.Inakbayan niya ako at sabay na kaming naglakad papasok ng bahay. Since it's weekend, nangingisda talaga siya. But during weekdays naman ay pumapasok siya sa trabaho niya as an assistant of the Mayor in this town.We're living a simple life here at kontento na ako doon. Hindi ko kailangan ng magarang bahay para maging masaya, basta ba ang kasama ko si Elias okay na ako doon."What did you do all day huh?" I pouted and shrugged."I cleaned the house, and I already cook for our lunch kaya m
Limpas ang ilang buwan at naging komportable na ako kay Elias. Actually people call him Joseph but I prefer Elias since it's kinda cute name.Hindi pa rin bumabalik ang memories ko pero naniwala na ako sa mga sinabi ni Elias. He showed me our marriage contract at kwenento niya rin ang mga buhay namin bago pa man ako maaksidente.Pero kahit anong kwento niya, wala pa rin talaga akong maalala. Naaawa nga ako sa kanya dahil rdam ko na nalukungkot siya sa tuwing hindi ko naaalala ang mga kinekwento niya kaya I always try to cheer him up.He's really a good person. He's always patient to me and he's a gentleman. Kahit wala akong maalala about sa kanya, hindi na ako magtataka kung bakit ko siya pinakasalan. But something's bothering me talaga. Evey night before I sleep lagi na lang akong umiiyak at laging mabigat ang dibdib ko. And I don't know why...It feels like I lost a big part in my life.&nbs
Dahan-dahan kong minulat ang mata ko at ilang beses pa akong napapikit-pikit hanggang sa luminaw na ang pagtingin ko. Nilibot ko ang paningin ko at nakita ko ang isang puting kisame.I tried to move my body but I can't seem to do it. Bumaba ang tingin ko doon at nakita kong may mga nakakabit na kung ano-ano sa kamay ko. At doon ko rin naaninag na may oxygen palang nakasuot sa bibig ko.Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita ko ang isang lalaking mukhang doctor at ang isa pang matangkad na lalaki na nakasuot ng simpleng white t-shirt and shorts."Ang tagal na Doc. Bakit parang wala pa ring progress sa kalagayan niya? Para sa'n 'yung mga gamot? Bakit parang wala naman sa kanyang epekto! May balak pa ba kayong pagalingin ang asawa ko?" Ramdam ko ang frustrated sa boses ng lalaking nakasuot ng white t-shirt."We're doing our best, Mr. Cruise. Maunawaan niyo sana na nasa asawa niyo na