RAIN'S POV
"Eww! What a typical nerd!"
"Is she a lesbian or what? Look at her clothes, it's so cheap."
"Wala man lang ba siyang designer clothes and branded bags?"
"Duh! Of course wala, look at her she's so mahirap tingnan kaya."
"Akala ko chicks, pare. Mukhang hindi naman, bookwormist pala!"
"Kaya nga, pare! Baka ipagpalit pa tayo sa libro n'yan!"
Bookwormist? Where in the dictionary did he get that word? Psh.
Napabu
RAIN's POV Matapos ng makabagbag damdamin na eksena ng babae na 'yun ay dito ako agad sa C.R dumiretsyo para maglinis at makapag palit ng damit. Buti na lang nakapag-dala ako ng extra shirt. Badtrip kasing babae na 'yun eh! Inaayos ko ang gamit ko ng biglang magring ang cellphone ko. It's Liam. I cleared my throat before answering the call. "Hello?" sagot ko sa tawag. "Lorraine Serenity!" Ouch! Nailayo ko sa tainga ko ang cellphone dahil sa sigaw niya na bumungad sa akin.
RAIN'S POV"Let's go. Ihahatid na kita sa classroom mo." Gulat na iniangat ko ang tingin sa kay Ash dahil sa sinabi n'ya.Nakalahad ang kamay niya sa harap ko at hinihintay na abutin ko ito.Magsasalita pa sana ako at sasabihing kaya kong maglakad mag-isa pero bigla na lang n'ya akong kinaladkad palabas."Ash, hindi mo na ko kailangan ihatid." nakayukong saad ko, breaktime for afternoon classes paglabas namin ng clinic kaya naman karamihan ng mga estudyante ay nasa labas na.Wala akong naririnig na mga masasamang sinasabi nila pero sa sama pa lang ng tingin nila alam mo ng hindi maganda ang iniisip nila.
RAIN's POV"Kuya sa West Galeryia Mall po." saad ko sa taxi driver na s'yang pinara ko.Kaya hindi rin ako sumama ngayon kay Ash dahil nakatanggap ako ng text ni Mr. Lee at gusto n'ya raw akong makausap.Mabilis lang ang naging biyahe kaya naman agad din akong nakarating sa mall, dumiretso ako sa isang sikat na restaurant dahil doon ang usapan namin ni Mr. Lee, para diretso dinner na din."A table for how many ma'am?" bungad sa akin ng waiter pag pasok ko."My acquaintance made a reservation here under the name of Lee Smith.""Ahh, this way ma'am." inihatid ako sa pinaka priba
RAIN's POV "San ba kasi tayo pupunta? Kita mo natutulog pa ako, ang aga mo mambulabog!" inis na singhal ko. "Can you just get up from that damn bed and get ready yourself?" sagot naman niya. "Can you just leave and get lost?" inis na sagot ko sa walangyang umistorbo ng pagtulog ko. Nagtalukbong ako ng kumot at tumalikod sa kanya. Sleep more, Rain. Sleep more, just don't mind him. Bulong ko sa isip ko bago ipikit ulit ang mga mata ko. Bahala sya d'yan! Basta ako matutulog! Bigla akong malakas na napasigaw ng bigla na lang may humila sa k
RAIN's POV "Do you know how dangerous your act was? Paano kung napahamak ka? Pa'no kung nasaksak ka ng gagong yon?" galit na sigaw ni Ash sa harap ko habang nakaturo pa ang kamay n'ya sa pinanggalingan naming eskinita, ang isa naman niyang kamay ay nasa bewang n'ya. Nandito na kami sa may pinagpark-an ni mamang driver ng kotse. Habang ako nakayuko lang sa harap n'ya at hindi makatingin ng diretso sa kanya. Napaka seryoso kasi ng mata niya at parang any moment mananapak siya ng tao. Scary! "Eh---" "Gusto mo bang magpakamatay, ha? Bakit kailangan mo pang habulin yon?" "Impor--" hindi ko na naman na ituloy ang sasabihin ko d
RAIN'S POV It's Sunday today! This is my favorite day of the week. Ewan ko ba. Basta kapag Sunday parang ang gaan-gaan ng pakiramdam ko. Nag-unat unat muna ako ng katawan bago ako nagdesisyon na tumayo ng kama at gawain ang morning rituals ko. Grabe. Ang ng bilis ng lumipas ang bawat araw, bukas Monday na naman parang ayoko ng pumasok. Diba nga nabubully ako? Gosh. Buti nga suspended ng isang linggo si Denice and friends niya dahil sa ginawa nila sakin. Grrr! I want to tweak her in a major major way hanggang sa makalbo s'ya. Masyado siyang brat na wala sa lugar. The following days naman ay puro pag paparinig na lang ang ginagawa nila sa akin at wala ng physical contact, natakot yata
RAIN's POV After an hour pa bago nagising si Ash. Imagine he's priceless face when he woke up at tumatawang ako ang nabungaran. I'm not making fun of his phobia, it's just that I can't help but to make fun of his priceless expression. "Do you have death wish?" ayan kaagad ang sinabi niya sa'kin matapos mamanmanan. Tinawanan ko na lang siya at hindi na pinatulan pa. He just took his shower at sabay na kaming bumaba at sinabayan ang pamilya niyang kumain. We just enjoyed the night happily. At those moments, I'm silently wishing na sana may gano'n din akong pamilyang uuwian. After the dinner hinatid na ako ni Ash pauwi n
RAIN's POV Kunot noo akong nag lakad papasok ng coffee shop nang sa labas pa lang ay nakita ko na agad ang mga men in black na nakatayo sa likod ni Mr. Lee. What's with this old savant? Bakit kailangan n'ya pang magsama ng mga bodyguards? Bulong ko sa isip ko. Don't tell me, marupok na sa pakikipaglaban ang matandang 'to kaya kinakailangan na n'ya ng mga makakasama? Psh! But then I must say that it's nice to see them together. Pagkalapit ko sa upuan kung saan nakaupo sila ay agad na tumayo si Mr. Lee at sabay-sabay silang nag-bow ng mga men in black sa akin.
Lorraine Serenity’s POV Nagising ako dahil sa sakit ng ulo ko pero nanatili akong nakapikit. Damn it! It feels like my head’s getting burst. Hindi ako pwede mag reklamo dahil unang una gusto kong magpakalasing. Argggh! This dang hangover. Dahan-dahan kong minulat ang mata ko habang ina-adjust ito sa liwanag ng paligid. Unang bumungad sa akin ang puting kisame. Obviously, I’m in the hospital and not in heaven. I can still clearly remember Ash rushing to me yesterday doon sa escape place niya and for sure siya rin ang nagdala sa akin dito sa hospital. Masamang damo nga ako, hindi ba? Edi hindi ako madaling mamamatay. But I wouldn’t mind though, specially now na alam ko na ang totoo sa pagkawala ng mga magulang ko and now that Uncle Matt is in jail at gumugulong na ang kaso sa kanya. I can literally rest in peace. At least doon kasama ko na ang parents ko. No pain, no sadness, no betrayal. I sighed. Tumingin ako sa gilid ko at nakitang natutulog si Ash sa sofa. Sa tabi niya nakaup
Lorraine Serenity’s POV “Seeing your face always reminds me of your Dad, and seeing you in pain brings joy in my heart. Hindi mo ako basta-basta mapapatumba, Lorraine.” “Seeing your face always reminds me of your Dad, and seeing you in pain brings joy in my heart. Hindi mo ako basta-basta mapapatumba, Lorraine.” “Seeing your face always reminds me of your Dad, and seeing you in pain brings joy in my heart. Hindi mo ako basta-basta mapapatumba, Lorraine.” Paulit-ulit na rumirihistro sa utak ko ang mga huling sinabi sa akin ni Uncle Matteo. Hindi ko na nga mabilang sa daliri ko kung ilang beses ko na ba ‘yang naririnig sa tenga at isip ko. Mabilis kong ininom ang natitirang laman ng bote ng beer na hawak ko. Simula kagabi hanggang kaninang paggising ko ito na ang naging karamay ko. Pero mukhang kahit ito ay hindi tumatalab sa akin dahil hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga sinabi ni Uncle. Hanggang ngayon hindi pa rin ma absorb-absorb ng utak ko lahat ng mga nalaman ko. Dad’s n
Alexander Storm Harrison’s POV “We tend to do things and say words we don’t mean when we’re hurt or mad, dude. May mga pagkakataon na gustuhin man natin pairalin ang isip at gawin ang tama, nadadala tayo sa bugso ng damdamin natin.” “Tama si Axel, Ash. Alam namin na di mo sinasadyang mag-react ng ganon nong gabing ‘yon dahil nabigla ka lang sa mga nangyari. At alam rin namin na siguradong hindi rin sinasadya ni Rain na masaktan ka at makapag-bitiw ng mga salitang makakapanakit sa ’yo.” Tumango-tango si Axel bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Blade.Nandito silang dalawa sa bahay. Nakikibalita rin kay Rain. Alam ko naman na kahit wala pa silang masyadong pinagsamahan ni Rain, nag-aalala rin sila sa kanya. Napag usapan na rin namin ang tungkol sa inasta ko noong gabing iyon. “But what do you plan to do now, Dude?” tanong ni Blade. “Masyadong mabigat ang pinagdadaanan ngayon ni Rain kaya hindi natin siya masisisi kung talagang wala siyang kausapin sa mga taong nasa paligid niya.” He a
Alexander Storm Harrison’s POV “You should not be drinking, apo. Dapat ay nagpapahinga ka na,” Lolo said. Pinanood ko lang siyang maglakad at pumasok ng kusina. He then sat beside me. “I want to be alone, Lo,” mahinahon na sambit ko. Sa halip na sagutin ako ay kinuha nito ang isang lata na di pa nabubuksan na beer at ininom ito. Gusto ko sana siyang pigilan dahil baka makasama ito sa kanya but knowing him, he would not listen kaya hinayaan ko na lang siya. Minutes had passed pero walang kumikibo sa aming dalawa ni Lolo. We’re just silently drinking the beer we’re holding. Hindi ko rin alam ang sasabihin ko sa kanya. Lolo’s not stupid kaya malamang base sa mga nasaksihan niya kanina alam na niya ang panloloko na ginawa ko sa kanya. That Rain or Lorraine and I were not in a relationship and all was an act. Pero nahulog ako sa sarili kong bitag. That fake relationship I started with Rain eventually led to falling in love with her. I don’t know if that’s a good thing or not.
Lorraine Serenity’s POV"Hindi ko alam na ganito mo ko kabilis dadalawin, pamangkin ko." Iyan ang naging bungad sa akin ni Uncle Matteo matapos kong pumasok sa interrogation room. Kalmado lang siyang nakaupo at nakapang-dekwatro. Para bang wala siya sa presinto. Hindi alintana ang lugar na kinalalagyan niya ngayon. Parang...parang wala lang sa kanya ang lahat. Hindi ko siya sinagot. Naupo ako sa harap niya, hinagis ko sa tapat niya ang envelope na naglalaman ng mga nakuha naming ebidensya at walang emosyon siyang tinitigan. Tiningnan niya ang envelope ng ilang segundo bago niya ito kinuha. Inisa-isa niya ang laman ng mga ito at tiningnan. Habang ako naman ay pinagmamasdan lang siya. Naglalaman ang envelope na ‘yon ng mga papeles na nagpapatunay na matagal na niyang ninanakawan ang kompanya. Mga litrato niya na lihim kinakausap ang taong inutusan niya para patayin ang mga magulang ko at pagtangkaan ang buhay ko. Saan gal
Alexander Storm Harrison's POV Now that I learned the truth, hindi ko alam kung anong dapat kong isipin. Gusto kong malaman ang totoong pagkatao ni Rain, pero ngayong nalaman ko na…hindi ko alam ang dapat kong maramdaman. Nagmamahal lang naman ako, pero bakit kailangan kong maipit sa laban ng puso at isip ko? Nakatayo ngayon sa harap ko si Rain, nasa tabi niya nakaalalay si Liam Felix. Dapat ko na bang pag-aralang tawagin siyang Lorraine ngayon dahil iyon naman pala ang totoong pangalan niya? Wala naman pala talagang Rain Cristobal na nageexist sa mundong ito. Nakakagago lang. Nandito pa rin kami sa venue ng supposed to be a grand celebration ng kompanya ng mga Wendelin, but it turned out to be a grand day of revelations. "So, this is the secret you've been hiding from me all along?" I smirked. "Congratulations, you were a great secret keeper." “Pre, hindi ito ang tamang oras para diyan.” Masama ang tingin na ibinaling ko kay Liam dahil sa sinabi niya. “This is betwe
ASH' POVRain once said before that there are questions that are meant to be left unanswered. Secrets are meant to be protected and meant to be kept the way it is.But I just can't help but to seek answers to those questions. I can't help but to get curious on what her secrets are.I badly want an answers. Alam kong malaking parte pa ng pagkatao niya ang hindi ko alam at gusto kong malaman lahat tungkol sa kanya.Sino ba talaga siya? Ano ba talaga ang tunay niyang pagkatao? Malalaman ko na ba ngayon kung sino talaga siya?Hanggang kailan ba ako maghihintay para masagot ang mga tanong ko? Pakiramdam ko nabubuhay lang yata ako sa mundo
ASH's POV "This is the first time that you will attend a party, Ash." Axel said. "That's right. At talagang isinama mo pa kami." ani naman ni Blade. "I got this feeling that every questions that runs in my mind about Rain will be answered here," seryosong sagot ko sa kanila atsaka inilibot ang paningin sa buong venue ng party. Wendelin are really this rich. Grand decorations and well-known guests. Hindi kataka-taka na isa ang pamilya nila sa pinakamayaman sa bansa. "Hindi pa rin ba matapos-tapos ang pagka misteryoso ng hired girlfriend mo na 'yan? Akala ko ba real na relationship nyong dalawa, why can't you just ask h
RAIN'S POV Kakaibang ihip ng hangin ang agad na sumalubong sa'kin pag baba ko ng sasakyan. Malamig, malungkot, mararamdaman mo na nag-iisa ka. Mararamdaman mo ang pangungulila. Iniayos ko ang salamin ko at ang balabal na tumatakip sa mukha ko para walang makakilala sa'kin bago ako nagsimulang maglakad. Tanging mga ingay lang na nagmumula sa mga tuyong dahon na naapakan ko ang nagbibigay ingay sa buong paligid. Para bang kada hakbang ko ay siya rin pagkawala ng kulay ng bawat bagay na madaanan ko. May ilang tao akong namamataan sa paligid, malamang ay para bisitahin ang mga minamahal nila sa buhay. Ang iba ay nakaupo sa damuhan, ang iba naman ay nakatayo lang habang naka