AMARA'S POV"So, that's all. Iyan lang ang pinapagawa ni Miss Dela Cruz. She hopes na matapos natin ito within one hour. So, please let's not disappoint her," saad ko. Inilibot ko ang paningin sa buong classroom. Nakikita ko naman na naiintindihan nila ang sinabi ko. "Okay, Ma'am Alcantara," pabirong saad naman ng isang kaklase ko. Pinagtaasan ko lang ito ng kilay. Umupo ako sa desk ko at inumpisahang gawin ang pinapagawa sa amin. Ilang minuto ang lumipas ng matapos ako. Inilibot ko ang mata sa buong classroom. Natunghayan ko kung gaano ka busy ang lahat. I sighed. Dalawang buwan na lang ay lilisanin na namin ang unibersidad na ito. Napapiksi ako nang maramdaman kong nag-vibrate ang phone ko. Kinuha ko ito sa suot kong jeans. Bumungad sa akin ang one message na nanggaling kay Seb. Pero imbis na i-open ko ang message, natigil ako nang may naalala.DAMANG-DAMA ko ang pagkabasa ng uniporme ko nang binuhusan ako ni Emy ng malamig na tubig. "Iyan ang nababagay sa iyo. Masyado ka kas
'STARTING now I'm going to protect you. I will never leave you, Amara...' Mga katagang paulit-ulit na nagpi-play sa utak ko. I let out a smile. Hindi ko alam kung bakit naalala ko naman ang nangyaring dati. Ang araw na nanganib ang buhay ko at ang araw na kung saan nagsimula ang pagkakaibigan namin nina Sebastian at Kolin. Kung iisipin ko iyong nangyari dati hindi ko alam kong paano ko nalampasan iyon. Nagkaroon ako ng phobia. Naging mailap ako sa mga tao dati at hindi agad nagtitiwala. Lalo na sa pagkakaroon ng bagong kaibigan. Pero ng dahil kay Sebastian at Kolin, unti-unti ko iyon nalampasan. Bumalik ang dating ako at nakapagsimula ulit. Nababagot lang 'ata ako dahil wala akong ginagawa. Tapos ko na ang ipinagawa kasi sa amin. Kaya kung ano-ano na ang pumapasok at naaalala ng isip ko.Then, I felt like someone tugged my shirt. Wala sa sariling napatingin ako sa taong iyon.Napa-kunot noo ako kay Jazzy na katabi ko ng may inabot ito sa akin. "Stop day dreaming, Amara." I arched
INSTEAD of going back to the room, dumiresto ako sa girls locker room. Malapit ng mag-time kaya nasisiguro kong sa mga oras na ito ay wala ng tao."She's right." Tears started to pool at the corner of my eyes. 'Claire was right.' Kung meron mang dapat na magpakatotoo sa aming dalawa, ako iyon."N-no, I shouldn't felt this way towards him. H-he's my friend." umiiling na saad ko. Napahawak ako sa locker ko para do'n kumuha nang lakas. Nanghihina ako sa nararamdaman at halos matumba ako semento.Pinagpalit ko ang pwesto ko. My back was now facing my locker. Dahil nga sa nanghihina ako, napadausdos at napa upo ako sa sahig. And after, I cried out to my hearts content. "SAAN ka galing? Ang sabi sa akin ni Jazz hindi ka daw pumasok sa last subject niyo." Salubong sa akin ni Kolin. Sumalubong ito sa akin ng nasa bukana na ako ng pinto. I looked at Jazzy na nasa likuran niya. He gestured a peace sign to me. Kinuha ko ang bag sa kanya na bitbit niya na pala."Sorry, I'm just worried ka
"BEFORE tayo dumiresto sa bahay niyo, pwedi bang may daanan muna tayo?" I asked Sebastian. Tiningnan ko siya para malaman kung papayag ba siya. I need to buy something that Tita will surely like. "Where? Why?" he curtly said. "Sa flower shop sana. Pwedi ba?" I looked at him with my eyes pleading. Sana nga lang ay maging effective. Minsan lang naman kasi ako napa-puppy eyes."Bibilhan mo si Tita ng flowers?" nakadungaw na saad ni Kolin. Nasa backseat kasi ito. "Oo sana," tipid na sagot ko. Binalingan ko ulit nang tingin si Seb. "Okay lang ba?" tanong ko ulit. If hindi okay, okay lang naman. I understand him. Baka pagod narin kasi siya. And I don't really want to trouble him... kailangan lang kasi para kahit papaano may maibibigay ako kay Tita. I smiled when I saw him nodded. Ini-start na nito ang kotse. Pero bago siya tumingin sa kalsada, nilingon niya muna ako na siyang ipinagtaka ko. "YOU think magugustuhan 'yon ni Tita?" tukoy ko sa binili kong flowers at seedlings. Mahilig k
I unconsciously sat up in my bed. Iniisip ko ang pinag-usapan kanina ni Seb at Tita. They're talking about someone, probably a woman. At hindi ako bingi o tanga para hindi maintindihan ang pinag-usapan nila.I'm Seb's bestfriend, paanong hindi ko alam na may nagugustuhan itong babae? Why am I not updated about his relationship status? Masyado ba akong naging busy nitong nakaraan? Well, it's natural dahil dalawang buwan na lang ay ga-graduate na kami ng kolehiyo. I was back to my reverie when I heard the door opens. "Anong iniisip mo?" Kolin asked. I shooked my head. "N-nothing.""Fine, kung ayaw mong mag-share. Okay lang."Lalabas na sana ito ng tawagin ko siya. "Kolin... M-may nagugustuhan na bang babae si Seb?"Lumakad siya at sinamahan akong umupo sa kama. "Ang alam ko meron. Why?"kaagad kong binaling sa ibang direksyon ang mga mata ko nang tumingin siya sa akin. Hindi ko kayang salubongin ang mga mata niya. "Wala. Hindi ko man lang kasi alam," labas sa ilong na saad ko. She
"What? Did I heard it right?" Napakamot ako sa ulo ko nang marinig ko ang mala-hesterikal na tanong ni Jazzy. Namimilog ang kanyang mata at nakaawang din ang bibig nito. Gulat na Gulat talaga? "Oh, sabi ko naman sa iyo, eh. D-in-eny mo pa talaga sa akin no'ng tinanong kita, " pagpapatuloy pa nito. Narinig ko ang pagsarado at pag-lock ng pinto. Nandito kami ngayon sa club room dahil nga sa importanteng sasabihin ko. Iyon ay ang aminin ang totoong nararamdaman ko sa aking bestfriend, kay Seb. "I'm sorry. Ayoko nga kasing malaman niyo. Nagaalangan ako.""Dahil sa tingin mo huhusgahan ka namin?" malumanay na saad ni Kolin habang taimtim niya akong tinitingnan. "We're your friends. Sa tinging mo ba gan'on kaming klaseng tao?" nadinig ko ang sakit sa boses niya. "I'm sorry but you can't blame me. I'm... I'm just scared." Tears are starting to formed in the corner of my eyes. So all I could do is to hold it back. Ayokong nakikita nila akong umiiyak. "Hoy, babae! Babae ka at lalaki nam
IT'S break time. Napagdesisyonan kong pumunta nang canteen ng mag-isa. Hindi ko na inaya si Jazzy dahil may tinatapos pa itong projects para sa susunod na subject nito. Tahimik akong pumasok nang canteen habang ang ingay naman ang sumalubong sa akin. Maraming tao na ang kumakain at bumibili kasama ang mga kaibigan at ka-grupo ng bawat isa.Tinungo ko ang line para sa mga bumibili. Luminya ako at nasa pangsampu ako. Hindi ko na lang muna inisip kung saan ako pu-pwesto. Mamaya na ako maghahanap kapag tapos na ako bumili ng snacks ko. Mabilis naman umusad ang pila. Isang tao na lang ay ako na ang susunod. Mula sa palinga-linga ng tingin sa loob ng canteen, natigil ako ng makarinig ako nang pagtikhim. Iyon ay galing sa lalaking nasa unahan ko. "Mauna kana, Miss." sabay kamot sa batok na saad niya. Umiling ako at binigyan siya ng ngiti. "Hindi, okay lang ako mauna kana. Hindi naman ako nagmamadali."Hindi naman tama na mauna ako sa kanya. Siya ang nasa unahan kaya dapat siya ang mauuna
"SALAMAT po, manong," saad ko nang makalabas ako ng kotse. "Walang ano man, hija." Matamis akong ngumiti kay manong bago siya talikuran.Papasok na sa ako sa bahay nang mapansin ko si Ate Rosanna na nakatayo sa may mayabong na hardin. Lumapit ako sa kanya. Napatigil ako nang marinig ito na tila may kinakausap. "Zypher, 'wag tahol ng tahol, okay?"I secretly smiled. Si Zypher lang pala ang kinakausap. Or should I say pinapagalitan. Hindi ko naman narinig na tumahol si Zypher kaya hindi ko alam na kasama niya ito. Muli, tumahol si Zypher. Zypher was a german shepherd, a panda colored. Despite of his intimidating appearance, he's gentle and intelligent dog. Seb gave him to me as his present on my eighteenth birthday. "Naku, ang tigas din ng ulo mo, no? Huwag ka na kasing tumahol, gabi na, oh!" naiinis nitong saad.Tumahol kasi ulit si Zypher. Kaya naman pala pinapagalitan iniisip lang pala ni Ate Rosanna ang mga kapitbahay. Halos hindi ko mapigilan ang pagtawa sa nakikita. "Kasing
IT'S been one month and I'm still adjusting myself without him. Without Sebastian in my life. I remembered the day of his flight. He maybe doesn't know but I was there at the airport. I was secretly seeing him off while hiding myself, crying silently. Hindi pweding makita niya ako. Sapat na ang makita ko siya sa huling araw na iyon kahit hindi niya alam. Maliban kay Kolin ay wala nang ibang nakakaalam na nando'n ako.Maari ngang isang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nasanay ang sarili ko na wala si Sebastian.Mahirap pero kinakaya ko. Kapag kasi hindi ko malalagpasan ang pagsubok na ito, ano na lang ang mangyayari? Ni hindi ko nga alam kung kailan babalik siya... O kung makababalik pa nga ba siya. I'm thinking maybe not now but eventually after staying there, he will realize that his life was better there so he will stay there for good. Just thinking of it, made my heart crumpled. Paano nga kung ganoon? Mabilis kung pinunasan ang luhang kumawala sa aking mat
"ANO? Sumagot ka, Amara!" nangangalaiting sigaw ni Daddy.Kitang kita na ang mga ugat nito sa sentido dahil sa sobrang galit. Gusto kong kagatin ang mga daliri ko. But I know that will make things worse. Ayaw na ayaw ni Daddy sa gano'ng mannerism ko no'ng bata ako. Everytime I got nervous and scared before, I tried hard not to fidgeted and bite my fingers in front of him. "I-I've been to Jazzy's house... Doon po ako natulog kagabi."Kahit nanginginig ang boses ko, tinatagan ko ang sarili huwag pumiyok. I tried not to cry in front of him. Kahit gustong gusto ko na ang umiyak. I know it's bad to lie. Lalo na sa sarili kong ama. Pero I need to do this for Sebastian's sake. Hindi pweding malaman ni Dad. Hindi pwedi. "What did you there? Bakit ganyan ang itsura mo? You also reek of alcohol!"His eyes wondered from my head to toe. Disappointment was evident to his angry face. "Uminom ka ba, hija?" Mamita butted in. May pag aalala naman ang kulubot nitong mukha na kabaliktaran sa narar
AS the elevator opens, my eyes widened when Sebastian held my waist and claimed my lips. Papalabas pa lang kami ng elevator nang maramdaman kong umangat ang katawan ko. He carried me and I clunged my arms on his neck. Pinalibot ko rin ang aking legs sa kanyang hawak. We kissed passionately as he walked the way wherever we are going. Nanginginig ang mga kamay ko nang isa-isahin kong tanggalin ang mga butones ng kanyang long sleeve. Malamyos at mapupungay niyang tiningnan ako habang ginagawa iyon. Nang dahil siguro sa inip, tinulangan niya ako sa ginagawa. Nang matapos, kinabig niya ako at muling sinakop ang aking bibig nang hindi ko pa napupuri ang katawan niya. Kahit ilang beses ko na nakita ang katawan niya, hindi ako magsasawa. Mas lalo pa nga akong humahanga. He got chiseled and muscular body. He even got a six pack-abs. Gumapang ang kanyang mga halik mula sa aking pisngi hanggang sa aking panga. Habang ang kanyang kaliwang kamay ay nagmalikot narin. Pinisil pisil at hinihimas ni
'NIGHT BAR' pagbasa ng utak ko sa pangalan ng bar na papasokin namin ngayon ni Kolin. Wala nga akong nagawa ko di samahan ang kaibigan ko. Kargo konsensya ko pa kapag may mangyaring masama sa kanya. Kahit sa labas pa lang, maraming tao na akong nakikita. May iilang magbabarkadang nag uusap mapa lalaki o babae. Meron ding hindi na nakaabot sa loob at dito na sa labas mismo nagtutukaan. I rolled my eyes. Shouldn't they get a room? Mga wala man lang delikadesa. "Don't mind them. Business nila iyan." Napansin 'ata ni Kolin ang mukha ko nang dahil sa nakikita. Kaya hindi niya mapigilan ang magsalita. Alam kong hindi ko business ang business nila. Pero hindi ko mapigilan ang i-judge sila dahil sa aking nakikita."Anong klaseng business? Monkey business?" sarkastikong saad ko. Alam ko ang mga gano'ng salita. Hindi naman ako inosente sa mga gano'ng bagay. Kahit sabihing wala pa akong experience sa gano'n. Kahit hanggang first kiss pa lang naranasan ko. My cheeks flared as recalling the
IT'S been three days simula no'ng tinapos ko ang pagkakaibigan namin ni Sebastian, sa mismong despidida party niya. And we only have five days left before we graduate. "Amara..." Hindi sarado ang pinto kaya malayang naka-pasok si Kolin sa aking kwarto. Mabilis akong tumayo mula sa aking study table. Surprised with the sudden visit of Kolin. "Kolin... You didn't tell me that you're coming." She smiled a little bit. And I could saw that she was a bit hesitant. "I... I heard what happened. I'm... I'm sorry...""Alam mo na?"I bitterly laughed. She was about to speak to defend herself. "Amara hindi sa gano'n. You know that I always respect your decision, right?"Umupo ako sa kama. Gano'n din ang ginawa niya. A minute passed at hindi ako nagsasalita. "Hey, bakit natahimik ka?"I lowered my head and started to fidgeting my fingers. "I... I regretted it, Kolin. I regretted what I've done. I'm just so disappointed at him kaya nagawa ko iyon," nagsi-sising sabi ko. Totoo naman kasi. I
Nang pumara ang kotse sa garahe, walang imik na lumabas ako. In my peripheral vision, Manong was about to approached me pero natigil ito nang makita ang mukha ko. I'm not in the right mood. Pero I tried my best to put a smile on my face. "Thank you, Manong." Umalis kaagad ako ng ngumiti si Manong. Everyone knows whenever I'm happy, sad and mad. Ang mga taong nagta-trabaho sa mansyon ang nagpalaki at nakasama ko. Kaya hindi imposibleng ma-gets nila kung ano ang mood ko kapag nakita nila ako ngayon. Mabuti naman pagpasok ko nang mansyon, wala akong may naka lubong nang paakyat ako sa hagdan. Nang makapasok ako sa kwarto ko, kaagad kung kinuha ang phone ko sa aking shoulder bag. I dialed Kolin's number. Isang tawag ko lang ay sinagot niya ito. "Hello, Amara?"Hindi ako nakapagsalita kaagad. Parang may bigkis na pumipigil sa aking lalamunan. Gusto kong magtanong, kating-kati akong malaman kong ano ang totoo. Pero hindi ko maggawang magtanong sa kaibigan kong pinsan mismo ni Sebastian
Hindi pa man um-alarm iyong sinet kung time sa alarm clock, kaagad na akong tumayo mula sa kama para maligo. It's just 6:30 in the morning pero maaga akong nagising. May usapan kasi kami ni Seb na magkikita kami sa isang coffee shop malapit sa school.Pababa ako ng hagdan nang makasabayan ko si Manang Glenda. Hindi niya kasama ang anak na si Ate Rosanna. May bitbit itong feather dust at walis."Oh, ba't ang aga mo naman 'ta?" manang Glenda, ask. "May usapan po kasi kami ngayon ni Sebastian, ho. ""Naku, magdi-date ba kayo, hija?"Bigla akong napatigil sa huling baitang ng hagdan. "Po? H-hindi po."Ramdam ko tuloy ang pag-iinit ng mukha ko. Pasimple kong hinawakan ang pisngi. Parang nilalagnat ako sa init nito. Binalingan ko siya nang tingin. Hindi ko gusto ang tinging naabutan ko sa kanya. "What's with the face, Manang?" I asked. The way Manang Glenda looked at me may ibang pinapahiwatig. Naka-ngisi ito na tila ba tinutukso ako na makikita ko sa mga mata niya kahit hindi siya mags
TAAS kilay at nalilito kong tinitigan si Seb. I'm waiting for his explanation. Bumaba ito galing sa hagdan papunta sa akin. Again, I turned around to looked at the young girl. I stepped forward and was about to reached her. Ngunit nagulat ako sa biglaang pagtakbo nito papunta sa akin. She hugged me pero hanggang beywang ko lang ang nayakap niya. Maliit pa kasi 'yong bata, mga around four or five years old. Para nga akong na-tuod dahil hindi alam ang gagawin. I'm confused now.I heard Sebastian's manly yet lowly laughters. I irritatingly gazed and shot him a dagger looked. Nang nahalata niyang seryoso ako, tumigil siya sa pagtawa at bigla siyang sumeryoso. "Can I borrow your mommy, for a while, Princess?" Laglag ang pangang tiningnan ko siya ulit. Kailan pa ako naging Mommy? Bakit hindi ko alam? And who's this cute little girl? The little girl nodded her head. She released me from the hugged. "Okay, daddy. But make sure to return mommy right away."Sebastian smiled as he bent dow
I'M now busy looking at the books I wanted to read to the library. Mag-isa lang ako ngayon dahil may tinatapos pang project si Jazzy while Kolin was busy doing her assignment for the first subject this afternoon. Nakatulog kasi ito kagabi kaya hindi niya nagawa. Ayan tuloy nagkanda-uga uga sa paggawa ng assignment niya. "Hi, Amara!" I automatically smiled when I saw Paul. Ibinalik ko muna ang librong chine-check ko at hinarap siya. "Hi." I replied. Lumapit siya sa akin. Nakita kong may dala itong mga libro. "May hinahanap ka din bang libro?" I asked. "Ah, oo. Ikaw ba?""Yes, I just found it awhile. Ano nga palang book hinahanap mo? Tulungan na kita," he volunteered. "No, you don't have to. Kaya ko naman and baka kasi maiistorbo kita," pagtatangi ko."I'm not busy. Nakita ko na naman iyong ibang librong hinahanap ko. Come on, accept my offer now before it expires," saad niya sabay taas ng kamay na may hawak na libro. "Fine... Doon tayo sa education books." Umalis kami sa side