IT'S break time. Napagdesisyonan kong pumunta nang canteen ng mag-isa. Hindi ko na inaya si Jazzy dahil may tinatapos pa itong projects para sa susunod na subject nito. Tahimik akong pumasok nang canteen habang ang ingay naman ang sumalubong sa akin. Maraming tao na ang kumakain at bumibili kasama ang mga kaibigan at ka-grupo ng bawat isa.Tinungo ko ang line para sa mga bumibili. Luminya ako at nasa pangsampu ako. Hindi ko na lang muna inisip kung saan ako pu-pwesto. Mamaya na ako maghahanap kapag tapos na ako bumili ng snacks ko. Mabilis naman umusad ang pila. Isang tao na lang ay ako na ang susunod. Mula sa palinga-linga ng tingin sa loob ng canteen, natigil ako ng makarinig ako nang pagtikhim. Iyon ay galing sa lalaking nasa unahan ko. "Mauna kana, Miss." sabay kamot sa batok na saad niya. Umiling ako at binigyan siya ng ngiti. "Hindi, okay lang ako mauna kana. Hindi naman ako nagmamadali."Hindi naman tama na mauna ako sa kanya. Siya ang nasa unahan kaya dapat siya ang mauuna
"SALAMAT po, manong," saad ko nang makalabas ako ng kotse. "Walang ano man, hija." Matamis akong ngumiti kay manong bago siya talikuran.Papasok na sa ako sa bahay nang mapansin ko si Ate Rosanna na nakatayo sa may mayabong na hardin. Lumapit ako sa kanya. Napatigil ako nang marinig ito na tila may kinakausap. "Zypher, 'wag tahol ng tahol, okay?"I secretly smiled. Si Zypher lang pala ang kinakausap. Or should I say pinapagalitan. Hindi ko naman narinig na tumahol si Zypher kaya hindi ko alam na kasama niya ito. Muli, tumahol si Zypher. Zypher was a german shepherd, a panda colored. Despite of his intimidating appearance, he's gentle and intelligent dog. Seb gave him to me as his present on my eighteenth birthday. "Naku, ang tigas din ng ulo mo, no? Huwag ka na kasing tumahol, gabi na, oh!" naiinis nitong saad.Tumahol kasi ulit si Zypher. Kaya naman pala pinapagalitan iniisip lang pala ni Ate Rosanna ang mga kapitbahay. Halos hindi ko mapigilan ang pagtawa sa nakikita. "Kasing
PAGKATAPOS kong mag-half bath ay dumiretso kaagad ako nang higa sa kama. Nakatihiya ako at napatingin sa kisame. Napakagat ako sa labi. I remember how are lips met. I could even clearly recall it. "Seb was my first kiss." Sabay hawak sa mga labi ko. A smile slowly crept into my lips. I touched it. Kung may tao man akong gusto makakuha ng first kiss ko, it would definitely be Sebastian. He's my first crush, first love, fist kiss and I want him my firsts in everything. Kaya hindi ako nagsisisi na he's my first kiss. Maaaring nagulat lang ako kanina kaya parang galit o stiffened ang reaksyon ko.Nang hindi ko na kaya ang kilig, I rolled on my bed. Umikot-ikot ako sabay padyak ng mga paa ko. Para tuloy akong uod sa ginagawa ko. Nang magsawa na ako, I felt like I drained all my energy. Nanghina ako at bigla kong nadama ang antok. I yawned. "Sana, kausapin na ako ni Seb bukas." I lowly whispered as I slowly closed my eyes.KINAUMAGAHAN maaga akong gumising. Kailangan ko maging maaga par
I was walking back and forth while biting my nails. Nandito ulit kami sa club room habang wala pang may gumagamit. Nagmumukha na ngang hide out namin ito dahil dito kami laging naka-tambay o nag-uusap ng mga problema naming magkakaibigan. "I don't know what to do anymore with your cousin, Kolin. Hindi ko na siya maintindihan." I did my best. Kinausap ko na siya at lahat lahat pero wala parin akong napala."Itigil mo nga iyang ginagawa mo. Stop biting your nails. Hindi mo naman iyan gawain." Kolin frustratingly said. I heavily sighed. Lumapit ako sa pwesto nila at umupo rin. "Hindi nga. I'm just stressed at kasalanan iyon ng pinsan mo." "Ano ba kasing nangyari? I-kwento mo sa amin at baka matulungan ka namin, be." Jazzy asked. Hindi naman ako nagdalawang-isip na sabihin sa kanila. I told them the whole story. Hanggang sa matapos ako sa pagku-kwento ay tahimik sila. Hindi lang sila basta tahimik, seryoso pa ang mga ito. "See? Ni hindi ko nga alam kong anong problema niya. Bigla-bi
Pagbagsak akong humiga sa aking kama. Kararating ko lang galing university. Tumihaya ako ng higa. Tulad ng nakasanayan ko, napatitig ako sa kisame. "It's been two days. Two days na niya akong hindi kinakausap." I bit my lips. Huminga ako ng malalim para pigilan ang luhang unti-unting bumubuo sa gilid ng mata ko. I miss him. Nami-miss ko na iyong mga araw na palagi kaming magkasama. I miss the way he cares for me. I miss everything about him. "What should I do?" Napa-isip ako. Biglang lumiwanag ang mukha ko nang may maisip ako. I snapped my finger. "Oh, right! Alam ko na gagawin ko. Tingnan natin kong hindi mo pa ako papansinin sa gagawin ko." I said and devilishly smirked.""UY, magkikita sila mamaya ni Papa Seb." tudyo sa akin ni Jazzy. Siniko niya ako sa tagiliran na hindi ko pinansin. May sinusulat kasi ako kaya ayoko siyang pansinin. Magkasama kasi kaming magla-lunch nina Kolin. Kami ang pupunta ni Jazzy papunta sa room nina Kolin para sunduin siya para mag-lunch. Magkatabi l
"HINDI ako mawawala sa iyo kahit kailan, Seb. I promise that." I sincerely said to him. Mas hinigpitan ko ang yakap sa kanya. I want him to feel that I won't leave him. That I'm always here for him. "I'm sorry..." he kept mumbling under his breath. Humiwalay ako sa yakap ngunit pinanatili ko ang malapit naming distansya. I held his face and looked at him intently. "Stop saying sorry, we're okay now." I said to assured him that everything is alright now. His eyes are still red. I was about to touch his closed eyes when he pulled me closer and hugged me tightly. I know he said something but it didn't reach to my ear clearly. "I hope you'll forgive me one day..."TUTOK na tutok ang mga mata ko sa pinapanuod ko habang ang kamay ko naman ay panaka-nakang kumukuha nang popcorn. Napagdesisyonan kasi namin ni Seb na mag movie marathon sa bahay nila. We just reconciled kaya hindi ako nagdalawang isip at pumayag. Ngumuya ako ng popcorn habang tutok na tutok naman ang mata ko sa pinapanuo
DUMIRETSO ako nang kwarto pagdating ko sa bahay. I need to fixed myself first bago ko harapin si Daddy. I know he's home already dahil nakita ko ang kotse nito sa labas. "Done." I looked at my self in the mirror. Kailangan maayos akong haharap kay Daddy. Ayokong mapuna niya ako kapag may mali siyang makita. I'm always like this kapag si Daddy na ang pinag-uusapan. I always need to be the sophisticated and demeanour daughter of his. Perfect to be precisely.Nasa labas na ako ng library dahil alam kong sa mga oras na ito ay nandito si Daddy. Nakatayo lang ako at nag-aalangan kong pipihitin na ba ang door knob. I need to talk to him. I inhaled deeply and knocked the door first. "Come in," he firmly said. Maybe, Dad is tired and he didn't want to be disturbed. Kahit na hindi pa ako nakakapasok hindi ko maiwasang hindi kabahan. "Dad." I lowly uttered. Controlling myself not to stuttered and intimidated by my father's presence. Tiningnan niya ako pero kaagad ibinaba ang tingin sa mga
"CLASS dismiss."After I've heard our professor, I adverted my gaze to my left side.Kung saan natatanaw ko lamang ang mayabong at malapad na field sa bintana. Hindi na ako nag-abala pang tingnan ang mga kaklase kong nagsilabasan para kumain nang tanghalian. Hanggang ngayon iniisip ko parin ang dahilan kong bakit ayaw ibigay ng Daddy ang buong pangalan ng Mommy. Kung natatakot siyang baka hanapin ko si Mommy, doon siya nagkakamali. I never have a plan of searching her. Hindi ako ang nang-iwan kaya hindi ako dapat ang maghanap. Ang gusto ko lang naman ay ang pangalan ng Mommy. Iyon lang at wala ng iba pa. "Hindi ka pa ba magla-lunch, be?"May narinig akong nagsasalita ngunit hindi ko iyon binigyan ng pansin. I'm busy dozing off to the scenery I'm focusing right now. And I was just back to reality when someone touched my shoulder that made me flinched. "Earth to, Amara!" I almost jumped from my seat. Tiningnan ko ang nagsalita at nakita kong si Jazzy iyon. "I-Im sorry.""Ikaw ba a
IT'S been one month and I'm still adjusting myself without him. Without Sebastian in my life. I remembered the day of his flight. He maybe doesn't know but I was there at the airport. I was secretly seeing him off while hiding myself, crying silently. Hindi pweding makita niya ako. Sapat na ang makita ko siya sa huling araw na iyon kahit hindi niya alam. Maliban kay Kolin ay wala nang ibang nakakaalam na nando'n ako.Maari ngang isang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nasanay ang sarili ko na wala si Sebastian.Mahirap pero kinakaya ko. Kapag kasi hindi ko malalagpasan ang pagsubok na ito, ano na lang ang mangyayari? Ni hindi ko nga alam kung kailan babalik siya... O kung makababalik pa nga ba siya. I'm thinking maybe not now but eventually after staying there, he will realize that his life was better there so he will stay there for good. Just thinking of it, made my heart crumpled. Paano nga kung ganoon? Mabilis kung pinunasan ang luhang kumawala sa aking mat
"ANO? Sumagot ka, Amara!" nangangalaiting sigaw ni Daddy.Kitang kita na ang mga ugat nito sa sentido dahil sa sobrang galit. Gusto kong kagatin ang mga daliri ko. But I know that will make things worse. Ayaw na ayaw ni Daddy sa gano'ng mannerism ko no'ng bata ako. Everytime I got nervous and scared before, I tried hard not to fidgeted and bite my fingers in front of him. "I-I've been to Jazzy's house... Doon po ako natulog kagabi."Kahit nanginginig ang boses ko, tinatagan ko ang sarili huwag pumiyok. I tried not to cry in front of him. Kahit gustong gusto ko na ang umiyak. I know it's bad to lie. Lalo na sa sarili kong ama. Pero I need to do this for Sebastian's sake. Hindi pweding malaman ni Dad. Hindi pwedi. "What did you there? Bakit ganyan ang itsura mo? You also reek of alcohol!"His eyes wondered from my head to toe. Disappointment was evident to his angry face. "Uminom ka ba, hija?" Mamita butted in. May pag aalala naman ang kulubot nitong mukha na kabaliktaran sa narar
AS the elevator opens, my eyes widened when Sebastian held my waist and claimed my lips. Papalabas pa lang kami ng elevator nang maramdaman kong umangat ang katawan ko. He carried me and I clunged my arms on his neck. Pinalibot ko rin ang aking legs sa kanyang hawak. We kissed passionately as he walked the way wherever we are going. Nanginginig ang mga kamay ko nang isa-isahin kong tanggalin ang mga butones ng kanyang long sleeve. Malamyos at mapupungay niyang tiningnan ako habang ginagawa iyon. Nang dahil siguro sa inip, tinulangan niya ako sa ginagawa. Nang matapos, kinabig niya ako at muling sinakop ang aking bibig nang hindi ko pa napupuri ang katawan niya. Kahit ilang beses ko na nakita ang katawan niya, hindi ako magsasawa. Mas lalo pa nga akong humahanga. He got chiseled and muscular body. He even got a six pack-abs. Gumapang ang kanyang mga halik mula sa aking pisngi hanggang sa aking panga. Habang ang kanyang kaliwang kamay ay nagmalikot narin. Pinisil pisil at hinihimas ni
'NIGHT BAR' pagbasa ng utak ko sa pangalan ng bar na papasokin namin ngayon ni Kolin. Wala nga akong nagawa ko di samahan ang kaibigan ko. Kargo konsensya ko pa kapag may mangyaring masama sa kanya. Kahit sa labas pa lang, maraming tao na akong nakikita. May iilang magbabarkadang nag uusap mapa lalaki o babae. Meron ding hindi na nakaabot sa loob at dito na sa labas mismo nagtutukaan. I rolled my eyes. Shouldn't they get a room? Mga wala man lang delikadesa. "Don't mind them. Business nila iyan." Napansin 'ata ni Kolin ang mukha ko nang dahil sa nakikita. Kaya hindi niya mapigilan ang magsalita. Alam kong hindi ko business ang business nila. Pero hindi ko mapigilan ang i-judge sila dahil sa aking nakikita."Anong klaseng business? Monkey business?" sarkastikong saad ko. Alam ko ang mga gano'ng salita. Hindi naman ako inosente sa mga gano'ng bagay. Kahit sabihing wala pa akong experience sa gano'n. Kahit hanggang first kiss pa lang naranasan ko. My cheeks flared as recalling the
IT'S been three days simula no'ng tinapos ko ang pagkakaibigan namin ni Sebastian, sa mismong despidida party niya. And we only have five days left before we graduate. "Amara..." Hindi sarado ang pinto kaya malayang naka-pasok si Kolin sa aking kwarto. Mabilis akong tumayo mula sa aking study table. Surprised with the sudden visit of Kolin. "Kolin... You didn't tell me that you're coming." She smiled a little bit. And I could saw that she was a bit hesitant. "I... I heard what happened. I'm... I'm sorry...""Alam mo na?"I bitterly laughed. She was about to speak to defend herself. "Amara hindi sa gano'n. You know that I always respect your decision, right?"Umupo ako sa kama. Gano'n din ang ginawa niya. A minute passed at hindi ako nagsasalita. "Hey, bakit natahimik ka?"I lowered my head and started to fidgeting my fingers. "I... I regretted it, Kolin. I regretted what I've done. I'm just so disappointed at him kaya nagawa ko iyon," nagsi-sising sabi ko. Totoo naman kasi. I
Nang pumara ang kotse sa garahe, walang imik na lumabas ako. In my peripheral vision, Manong was about to approached me pero natigil ito nang makita ang mukha ko. I'm not in the right mood. Pero I tried my best to put a smile on my face. "Thank you, Manong." Umalis kaagad ako ng ngumiti si Manong. Everyone knows whenever I'm happy, sad and mad. Ang mga taong nagta-trabaho sa mansyon ang nagpalaki at nakasama ko. Kaya hindi imposibleng ma-gets nila kung ano ang mood ko kapag nakita nila ako ngayon. Mabuti naman pagpasok ko nang mansyon, wala akong may naka lubong nang paakyat ako sa hagdan. Nang makapasok ako sa kwarto ko, kaagad kung kinuha ang phone ko sa aking shoulder bag. I dialed Kolin's number. Isang tawag ko lang ay sinagot niya ito. "Hello, Amara?"Hindi ako nakapagsalita kaagad. Parang may bigkis na pumipigil sa aking lalamunan. Gusto kong magtanong, kating-kati akong malaman kong ano ang totoo. Pero hindi ko maggawang magtanong sa kaibigan kong pinsan mismo ni Sebastian
Hindi pa man um-alarm iyong sinet kung time sa alarm clock, kaagad na akong tumayo mula sa kama para maligo. It's just 6:30 in the morning pero maaga akong nagising. May usapan kasi kami ni Seb na magkikita kami sa isang coffee shop malapit sa school.Pababa ako ng hagdan nang makasabayan ko si Manang Glenda. Hindi niya kasama ang anak na si Ate Rosanna. May bitbit itong feather dust at walis."Oh, ba't ang aga mo naman 'ta?" manang Glenda, ask. "May usapan po kasi kami ngayon ni Sebastian, ho. ""Naku, magdi-date ba kayo, hija?"Bigla akong napatigil sa huling baitang ng hagdan. "Po? H-hindi po."Ramdam ko tuloy ang pag-iinit ng mukha ko. Pasimple kong hinawakan ang pisngi. Parang nilalagnat ako sa init nito. Binalingan ko siya nang tingin. Hindi ko gusto ang tinging naabutan ko sa kanya. "What's with the face, Manang?" I asked. The way Manang Glenda looked at me may ibang pinapahiwatig. Naka-ngisi ito na tila ba tinutukso ako na makikita ko sa mga mata niya kahit hindi siya mags
TAAS kilay at nalilito kong tinitigan si Seb. I'm waiting for his explanation. Bumaba ito galing sa hagdan papunta sa akin. Again, I turned around to looked at the young girl. I stepped forward and was about to reached her. Ngunit nagulat ako sa biglaang pagtakbo nito papunta sa akin. She hugged me pero hanggang beywang ko lang ang nayakap niya. Maliit pa kasi 'yong bata, mga around four or five years old. Para nga akong na-tuod dahil hindi alam ang gagawin. I'm confused now.I heard Sebastian's manly yet lowly laughters. I irritatingly gazed and shot him a dagger looked. Nang nahalata niyang seryoso ako, tumigil siya sa pagtawa at bigla siyang sumeryoso. "Can I borrow your mommy, for a while, Princess?" Laglag ang pangang tiningnan ko siya ulit. Kailan pa ako naging Mommy? Bakit hindi ko alam? And who's this cute little girl? The little girl nodded her head. She released me from the hugged. "Okay, daddy. But make sure to return mommy right away."Sebastian smiled as he bent dow
I'M now busy looking at the books I wanted to read to the library. Mag-isa lang ako ngayon dahil may tinatapos pang project si Jazzy while Kolin was busy doing her assignment for the first subject this afternoon. Nakatulog kasi ito kagabi kaya hindi niya nagawa. Ayan tuloy nagkanda-uga uga sa paggawa ng assignment niya. "Hi, Amara!" I automatically smiled when I saw Paul. Ibinalik ko muna ang librong chine-check ko at hinarap siya. "Hi." I replied. Lumapit siya sa akin. Nakita kong may dala itong mga libro. "May hinahanap ka din bang libro?" I asked. "Ah, oo. Ikaw ba?""Yes, I just found it awhile. Ano nga palang book hinahanap mo? Tulungan na kita," he volunteered. "No, you don't have to. Kaya ko naman and baka kasi maiistorbo kita," pagtatangi ko."I'm not busy. Nakita ko na naman iyong ibang librong hinahanap ko. Come on, accept my offer now before it expires," saad niya sabay taas ng kamay na may hawak na libro. "Fine... Doon tayo sa education books." Umalis kami sa side