Nobela ni Authornette

LAKAD takbo ang ginawa ko para habolin si Kuya Warren. Kailangan ko kawing magpasalamat sa ginawa niya. "Señorito Warren!" I called out his name while panting. Napangiti ako nang kaagad siyang lumingon sa akin. Tinuloy ko naman ang paglalakad, papalit sa kanya. "About sa nangyari kanina—.""Ginawa ko iyon dahil alam kong iyon ang mas makakabuti sa iyo." Putol ng Kuya Warren sa sinasabi ko. "Th-thank you, Señorito Warren," nauutal kong wika. Ang mukha niya ay sobrang seryoso kaya medyo kinakabahan ako. Mukhang nahalata niya siguro kaya ilang sandali pa, p-um-laster ang ngiti sa mga labi niya. Inabot niya ang buhok ko at ginulo katulad ng nakaugalian niya. "There you are again!" he sounds irritated pero ang totoo, alam kong hindi.Hindi ko na kailangang manghula, alam ko ang sinasabi niya. Tinawag ko naman kasi siyang 'Señorito'. "Kuya Warren naman, hindi na ako bata, eh!" pagmamaktol. Palagi niya kasi ginagawa sa akin. Eh, hindi na naman ako bata. "Kahit na, you're still a

MAAGA akong pumunta sa mansyon ng mga Gallardo kasabay ang Nanay. Ngayong araw, habang nagpupunas ako ng vase sa sala, napatigil ako nang makita ang Kuya Warren pababa ng hagdan. Awtomatikong nagplaster sa mga labi ko ang isang ngiti para kay Kuya Warren. Lagi akong ganito kapag nakikita ko siya. Napansin naman niya 'ata ang presensya ko kaya tumingin siya sa gawi ko. I was about to say good morning to him pero naitikom ko ang aking bibig, nang mahalatang hindi sa akin naka-tutok ang mga mata niya. Nasa gawi ko nga siya naka-tingin pero nasa likuran pala ang tinitingnan niya. Hindi na ako nagtaka nang sa pagbaling ko sa likuran, si Aye ang nakita ko. She was busy swiping the floor kasama ang kapatid nito. She was clueless that right now, Kuya Warren was looking at him.I inhaled deeply. Binalingan ko muli nang tingin ang Kuya Warren. Kakaiba ang mga titig nito kay Aye. I think my hunch is true. There's must be something going on with the two. Napansin ako nang Kuya Warren pero na

Bago pa lumapat ang labi ng Señorito Theo sa akin, mabilis ko siyang itinulak papalayo sa akin. I bit my lips of my sudden action, "S-sorry po. Bababa na ako. Mag-ingat po kayo pauwi."Hindi ko na siya hinintay ulit magsalita. Nagmamadaling lumabas ako ng kotse ngunit dahil sa sobrang pagmamadali, nauntog pa ang ulo ko. "Careful." His husky voice almost rooted my feet to the ground. Tila ba na hypnotized niya ako kaya natigil ako sa pagmamamdali. Ngunit ng maramdaman ko ang kamay nitong pumatong sa ulo ko, kaagad akong lumayo. I saw the shocked registered all over his face. Pero kaagad napalitan ng kaseryosohan. Yumuko ako at tuluyan nang tumalikod sa kanya. Nang makapasok sa bahay, pinahiran ko ang pawis. Bakit ako naiinitan? Malamig naman sa loob ng kotse ni Señorito Theo dahil may aircon 'yon. Sobrang bilis din ang tibok ng puso ko. Para bang anytime, sasabog na ito sa sobrang lakas. "Anong nangyari, anak? Ba't parang pinagpapawisan ka?"Nanlalaking tiningnan ko ang Nanay na

Napatingin ako sa orasan ng phone ko nang matapos ako sa aking ginagawa. It's almost eight in the evening. "Maraming salamat sa pagtulong, Yasmine. Hindi talaga namin 'to matatapos kung wala ka."I smiled to Mary. Isa si Mary sa mga batang kasambahay na katrabaho ni Nanay. Nagpresentar kasi ako na ang tutulong imbis na si Nanay. Kaya ngayon, first time ko ang ginabi sa mansyon. Kakatapos lang don namin ilagay ang mga punda at comforter sa kwarto ng mag-asawang Gallardo. Pati narin ang tatlong guestroom. May mga kasama kasing uuwi ng Hacienda ang mag-asawa. "You're welcome. Sige na pwedi na kayong magpahinga.""Ikaw rin, Yasmine. Umuwi ka na, tingnan mo't anong oras na," saad naman ni Manang Aida. Napatango-tango naman sa akin ang anak nitong si Alyssa. Bigla ko tuloy naaalala ang ate niya. Buong araw din kaming hindi nagkikita ni Ayesha. Masyado 'ata siyang busy sa kakaasikaso kay Kuya Warren. Umalis kasi ang dalawa para pumunta ng bayan at magsti-stay sila sa isang hotel. Hindi k

"Nay, hindi niyo po kailangang bumalik kaagad sa pagta-trabaho. Maiintindihan naman po 'ata ng mag-asawang Gallardo."Pilit kong kimukumbinsi si Nanay na 'wag munang bumalik sa trabaho dahil hindi pa siya tuluyang gumagaling. Wala pa ngang tatlong araw ang pahinga niya. Paano kung atakihin ulit siya ng asthma niya? Siguradong maiintindihan naman nina Tita Thalia at Tito Wilbert.Tita at Tito ang tawag ko sa kanila simula bata. Magkalaro kasi kami ng Kuya Warren. Masyado pa akong bata para malaman ang pagkakaiba ng estado naming dalawa ni Kuya Warren. Hindi naman tutol ang mag-asawa na gano'n ang tawag ko sa kanila. Naalala ko pa na sobrang saya nila ng tawagin ko silang Tita at Tito."Anak, mas kailangan ako ngayon ng mga kasama ko sa mansyon. Saka katawan ko 'to kaya alam ko kung kaya ko na ang magtrabaho o hindi pa."Mayordoma kasi ang Nanay kaya gano'n na lang ang nais niyang magbalik trabaho ulit. "Tay..." Binalingan si Tatay nagbabaskaling matulungan ako. Bumagsak ang mga balik

"Thank you po sa pagpapahiram sa akin ng damit niyo po," saad ko sabay yuko. "Don't mentioned it." I lifted up my head but he wasn't looking at me. He was looking at my back. Curiousity hits me, kaya binaling ko ang tingin sa likuran ko. "Tay!" I called out. Ang lalaking naglalakad patungo sa amin ni Señorito Theo, walang iba kundi ang Tatay. Hawak hawak pa nito ang sumbrerong ginagamit niya para pang-proteksiyon sa sikat ng araw. "Oh, ija anong ginagawa— Magandang umaga po, Señorito Theo." Kitang-kitang ko pa ang pagka-gulat ni Tatay, nang maaninagan niyang kasama ko ang Señorito Theo. Sasagot na sana ako na hinatiran ko siya ng meryenda. Pero mukhang hindi na kailangan. "Magandang umaga rin po, Mang Lito. Kamusta po kayo?" Señorito asked in a flat tone yet respectful voice. Medyo nagulat pa nga ako dahil first time kong marinig magsalita ng buong tagalog si Señorito Theo. Base rin sa nakikita ko, hindi nae-intimidate ang Tatay habang kausap ito. Kakaibang-kakaiba sa akin, na

IT'S been one month and I'm still adjusting myself without him. Without Sebastian in my life. I remembered the day of his flight. He maybe doesn't know but I was there at the airport. I was secretly seeing him off while hiding myself, crying silently. Hindi pweding makita niya ako. Sapat na ang makita ko siya sa huling araw na iyon kahit hindi niya alam. Maliban kay Kolin ay wala nang ibang nakakaalam na nando'n ako.Maari ngang isang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nasanay ang sarili ko na wala si Sebastian.Mahirap pero kinakaya ko. Kapag kasi hindi ko malalagpasan ang pagsubok na ito, ano na lang ang mangyayari? Ni hindi ko nga alam kung kailan babalik siya... O kung makababalik pa nga ba siya. I'm thinking maybe not now but eventually after staying there, he will realize that his life was better there so he will stay there for good. Just thinking of it, made my heart crumpled. Paano nga kung ganoon? Mabilis kung pinunasan ang luhang kumawala sa aking mat

"ANO? Sumagot ka, Amara!" nangangalaiting sigaw ni Daddy.Kitang kita na ang mga ugat nito sa sentido dahil sa sobrang galit. Gusto kong kagatin ang mga daliri ko. But I know that will make things worse. Ayaw na ayaw ni Daddy sa gano'ng mannerism ko no'ng bata ako. Everytime I got nervous and scared before, I tried hard not to fidgeted and bite my fingers in front of him. "I-I've been to Jazzy's house... Doon po ako natulog kagabi."Kahit nanginginig ang boses ko, tinatagan ko ang sarili huwag pumiyok. I tried not to cry in front of him. Kahit gustong gusto ko na ang umiyak. I know it's bad to lie. Lalo na sa sarili kong ama. Pero I need to do this for Sebastian's sake. Hindi pweding malaman ni Dad. Hindi pwedi. "What did you there? Bakit ganyan ang itsura mo? You also reek of alcohol!"His eyes wondered from my head to toe. Disappointment was evident to his angry face. "Uminom ka ba, hija?" Mamita butted in. May pag aalala naman ang kulubot nitong mukha na kabaliktaran sa narar

AS the elevator opens, my eyes widened when Sebastian held my waist and claimed my lips. Papalabas pa lang kami ng elevator nang maramdaman kong umangat ang katawan ko. He carried me and I clunged my arms on his neck. Pinalibot ko rin ang aking legs sa kanyang hawak. We kissed passionately as he walked the way wherever we are going. Nanginginig ang mga kamay ko nang isa-isahin kong tanggalin ang mga butones ng kanyang long sleeve. Malamyos at mapupungay niyang tiningnan ako habang ginagawa iyon. Nang dahil siguro sa inip, tinulangan niya ako sa ginagawa. Nang matapos, kinabig niya ako at muling sinakop ang aking bibig nang hindi ko pa napupuri ang katawan niya. Kahit ilang beses ko na nakita ang katawan niya, hindi ako magsasawa. Mas lalo pa nga akong humahanga. He got chiseled and muscular body. He even got a six pack-abs. Gumapang ang kanyang mga halik mula sa aking pisngi hanggang sa aking panga. Habang ang kanyang kaliwang kamay ay nagmalikot narin. Pinisil pisil at hinihimas ni

'NIGHT BAR' pagbasa ng utak ko sa pangalan ng bar na papasokin namin ngayon ni Kolin. Wala nga akong nagawa ko di samahan ang kaibigan ko. Kargo konsensya ko pa kapag may mangyaring masama sa kanya. Kahit sa labas pa lang, maraming tao na akong nakikita. May iilang magbabarkadang nag uusap mapa lalaki o babae. Meron ding hindi na nakaabot sa loob at dito na sa labas mismo nagtutukaan. I rolled my eyes. Shouldn't they get a room? Mga wala man lang delikadesa. "Don't mind them. Business nila iyan." Napansin 'ata ni Kolin ang mukha ko nang dahil sa nakikita. Kaya hindi niya mapigilan ang magsalita. Alam kong hindi ko business ang business nila. Pero hindi ko mapigilan ang i-judge sila dahil sa aking nakikita."Anong klaseng business? Monkey business?" sarkastikong saad ko. Alam ko ang mga gano'ng salita. Hindi naman ako inosente sa mga gano'ng bagay. Kahit sabihing wala pa akong experience sa gano'n. Kahit hanggang first kiss pa lang naranasan ko. My cheeks flared as recalling the

IT'S been three days simula no'ng tinapos ko ang pagkakaibigan namin ni Sebastian, sa mismong despidida party niya. And we only have five days left before we graduate. "Amara..." Hindi sarado ang pinto kaya malayang naka-pasok si Kolin sa aking kwarto. Mabilis akong tumayo mula sa aking study table. Surprised with the sudden visit of Kolin. "Kolin... You didn't tell me that you're coming." She smiled a little bit. And I could saw that she was a bit hesitant. "I... I heard what happened. I'm... I'm sorry...""Alam mo na?"I bitterly laughed. She was about to speak to defend herself. "Amara hindi sa gano'n. You know that I always respect your decision, right?"Umupo ako sa kama. Gano'n din ang ginawa niya. A minute passed at hindi ako nagsasalita. "Hey, bakit natahimik ka?"I lowered my head and started to fidgeting my fingers. "I... I regretted it, Kolin. I regretted what I've done. I'm just so disappointed at him kaya nagawa ko iyon," nagsi-sising sabi ko. Totoo naman kasi. I

Nang pumara ang kotse sa garahe, walang imik na lumabas ako. In my peripheral vision, Manong was about to approached me pero natigil ito nang makita ang mukha ko. I'm not in the right mood. Pero I tried my best to put a smile on my face. "Thank you, Manong." Umalis kaagad ako ng ngumiti si Manong. Everyone knows whenever I'm happy, sad and mad. Ang mga taong nagta-trabaho sa mansyon ang nagpalaki at nakasama ko. Kaya hindi imposibleng ma-gets nila kung ano ang mood ko kapag nakita nila ako ngayon. Mabuti naman pagpasok ko nang mansyon, wala akong may naka lubong nang paakyat ako sa hagdan. Nang makapasok ako sa kwarto ko, kaagad kung kinuha ang phone ko sa aking shoulder bag. I dialed Kolin's number. Isang tawag ko lang ay sinagot niya ito. "Hello, Amara?"Hindi ako nakapagsalita kaagad. Parang may bigkis na pumipigil sa aking lalamunan. Gusto kong magtanong, kating-kati akong malaman kong ano ang totoo. Pero hindi ko maggawang magtanong sa kaibigan kong pinsan mismo ni Sebastian