Kabanata 3

HINDI ko alam kung ilang sandali akong nanatili kung saan ko huling nakita si Tristan. I was just there, standing and staring at where I last saw him.

“Tristan,” I mumbled his name even when he already left. A bitter smile escaped in my lips.

I uttered the same name like how I used to call him before but why does it feel like he wasn’t the same man anymore?

For the passed ten years, I trained myself to be sturdy enough despite any storm that may come and tries to be bring me down. I become successful and feared because of that.

So, I couldn’t just stand the fact that that the hatred in someone’s eyes could shake the ground I am standing just like what happened a while ago.

Nawaglit lang ako mula sa malalim nap ag-iisip nang tumunog ang bell at isa-isang nagbukasan ang pinto ng mga classroom. Agad namang napuno at umingay ang hallway dahil sa mga batang nagsilabasan.

I closed my fist as I took a deep breath. Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ko napagdesisyunang maglakad na ulit pabalik sa parking lot. Nasisiguro ko kasi na papunta na doon ang taong susunduin ko.

I shouldn’t let Anikka see me like this. Kung para saan man ang galit na iyon ni Tristan ay sisiguraduhin kong haharapin ko iyon sa ibang araw. I cannot spoil this day because of that. Sapat nang ako na lang ang binabagabag ng ingkwentro naming iyon.

Agad ko ng pinatunog ang kotse ni Anikka nang makarating ako sa parking lot. Doon ko na lang siya hihintayin. Siguro naman ay kilala na nito ang sarili niyang sasakyan. Hindi ko kasi sigurado kung makikilala ko ba siya.

The only thing that made me knew it was Tristan that I saw was his eyes, that’s the same eyes that hunts me every night so I can’t really find a way to forget it.

I wonder how my badass best friend would look like now.

Akmang hahawakan ko na sana ang pintuan ng sasakyan nang may marinig akong nagsalita mula sa aking likod.

“You’re here…”

A whisper coming from my back interrupted my deep thoughts.

Napako ako sa aking kinatatayuan habang unti-unting nililingon ang may-ari ng boses na iyon.

And there, the girl who used to threat me as her sister is now standing a meter away from me. I can see the tears glistening at the side of her eyes while looking at me.

A smile formed slowly in my lips. Fool, it was me who said that I wouldn’t recognize her yet just by one glance, I am already sure that it was her. Anikka is now shedding a tear in front of me. After all those years, she’s still as gorgeous as ever.

“Hi—“

Before I could finish my words, I felt Anikka’s body slammed on me as she throws herself in my arms.

“You’re here. You’re back, Memo. I… missed you,” she cried like a seven year old kid on my shoulder.

Her warmth softened something in my heart. Something I thought that’s already dead for so many years.

I closed my eyes as I hugged her back.

IGINALA ko ang aking mata pagpasok ko ng kwarto ni Anikka nang makabalik kami sa bahay nila. Same old Anikka who is addicted to color blue.  Baby blue ang kulay ng kanyang pader at ilan sa kanyang gamit. Kitang kita ko din ang mga trophies na napalanunan niya sa mga sinasalihan niyang pageant. Bata pa lamang kami si Anikka na ang madalas sumali sa mga ganyan. Mula muse ng klase hanggang sa mga pageant sa labas ng school ay suking suki na siya. Hindi naman kataka taka iyon dahil sa ganda nya na namana niya kay tita. Napangiti ako nang makita ang pictures nya kasama ang mga bata at suot ang teacher's uniform

"Being a teacher suits you well. You glow, Anikka," humahangang pahayag ko.

"Well, teaching has a special space in my heart. Hindi ko alam kung anong mayroon sa propesyong ito pero hindi ako kailanman napagod magturo," ramdam ko ang sinseridad sa kanyang boses habang sinasabi niya ang mga iyon.

She’s indeed happy and that made me smile too.

 I looked at her side just to meet Anikka’s eye who is now carefully watching me.

“Anikka, when will you stop staring at me? Simula kanina sa byahe ay ganyan ka na. I am real, okay?”

I let out a soft laughter as I said those. Paano ba naman kasi kahit noong nasa byahe kami pauwi ay hindi na niya ako nilulubayan ng tingin niya. Imbes nga na doon ako dumiretso sa bakanteng kwarto kung nasaan ang kapatid at mga magulang ko ay hinila na ako nito sa kwarto niya para lang titigan ng ganito.

“Hindi mo kasi naiintindihan. I’ve been waiting for this moment, Mnemosyne. Hindi pa rin ako makapaniwala na nandito ka sa harap ko,” sagot nito sa akin. She leaned at the wall as she crossed her arm while she continues to shamely looking at me.

“Hindi ko naman sinabi dati na hindi na ako babalik,” I said.

“Kasi hindi mo rin naman sinabi sa amin na aalis ka.”

 Napaiwas naman ako agad ng tingin. Tama kasi naman talaga siya.

I never said anything before I left but I don't have a choice back then.

“They will be more than happy to see you again.”

Biglang nanlamig ang kamay ko. Kilala ko naman kasi ang mga taong sinasabi ni Anikka. Hindi  ko siya nilingon, natatakot akong harapin siya at makita niya ang emosyong alam kong gustong kumawala sa mata ko.

“Hindi na siguro. Saglit lang rin naman ako dito. I don’t want to bother their life.”

Ang totoo niyan natatakot lang talaga ako. Hindi ko alam kung paano ko sila haharapin ngayon. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon nila kung pagkatapos ng ilang taon bigla-bigla na lang akong magpapakita.

“You are not a bother, Mnemosyne. Ano ba naman iyang sinasabi mo? Ang tagal ka ng hinhintay ng mga iyon.”

Liar

Hindi iyon ang reaksyon na nakita ko sa mata ni Tristan, Anikka. Parang ako pa ang pinakahuling taong gusto niyang makita sa mundo sa paraan niya ng pagtingin sa akin kanina.

Gusto ko sanang sabihin pero mas pinili ko na lamang manatiling tahimik habang inaalala ang tagpong iyon.

“Sa susunod na lang.”

Iyon na lamang ang nasabi ko kahit na hindi ko alam kung darating pa ba ang susunod na iyon.

I heard her cleared her throat after an awkward silence between us. Hindi ko rin naman alam kung ano pa ang isasagot  sa sinabi niyang iyon kaya naman mas pinili ko na lamang manahimik.

"Anyway, Mnemosyne. Kamusta ka naman ngayon?" She asked, dismissing the last topic.

"Hmm? What do you mean?" I asked back as I pretend scanning the console table beside her door. Kailangan ko munang alisin ang bahid ng aking itinatagong emosyon bago ko siya lingunin.

Nakita ko doon ang ilang pictures ni Anikka kasama ang pamilya at mga estudyante.

Sumilay ang maliit na ngiti sa aking labi ng makita ang isa pang pamilyar na mukha na kasama ni Anikka sa litrato.

"I mean, your life right now. Kwentuhan mo naman ako tungkol sa bagong buhay mo ngayon."

Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya na ngayon ay abala ng naghahanap ng damit sa kanyang closet. Marahil ay para sa pampalit niya.

I tried finding the right words to explain the life I have right now, a life where every damn impossible things became reality and yet I can still feel my soul aching for more.

"Okay lang naman. I have a fine job," I said plainly.

"Really? What job?" Anikka asked again with full of curiosity.

"I'm working for a construction company," I answered carefully. Lumapit ako sa kama niya at umupo doon habang hinihintay siyang matapos maghanap ng damit.

 Ayokong pag-usapan pa ito dahil baka may masabi pa akong iba pero alam kong kapag nakahalata si Anikka ay mas magtatanong pa siya kaya naman mas pinag-igihan ko na lamang ang pag-iingat.

Hawak ang mga napiling damit ay gulat siyang napatingin sa akin.

"Engineer ka rin?"

Kumunot ang noo ko. Bakit sino ang engineer na ibang tinutukoy niya?

" No, I am an architect."

Hindi naman ako nagsinungaling sa lagay na iyon dahil una sa lahat, totoo naman isa akong architect ang problema lang, hindi architectural matters ang iniintindi ko sa kumpanya.

"It's good to hear that you have a great job, Memo. I am really happy hearing this from you," she said.

The oozing sincerity in her voice is very evident and I smiled.

It's not just a great job, Anikka. It's too good to be true yet I can't still find the sense of fulfillment.

"Well, I am happy for you, too. You seem to be very happy with your present life," I meaningfully said.

"I am," a vibrant smile engraved in her lips. I can even see how her eyes twinkle in happiness.

"So, how's your heart?"

Nanlaki ang mata ni Anikka at napatikom ang bibig ng wala pang isang segundo. Her cheeks instantly turn pinkish because of her pale skin.

"Oyy hindi kami nagkatuluyan ni Drake!"

She explained, pertaining to our friend who was courting her back in the old days. I even expected them to be together but I think something happened when I left.

Nevertheless, the important things is that they both find their own happiness when they parted ways.

I chuckled.

" Oh, I see." I nodded my head  three times and looked at her directly again. "But I am not talking about him, Anikka."

She glared at me with confusion. "Eh sino?"

Inginuso ko ang nakita kong frame kanina. Picture niya iyon kasama ang isang gwapong mestiso na nakalagay sa kanyang bewang ang kamay. He has this almond brown eyes, pointed noise and reddish lips. Anikka was wrapping her hand on his neck. They are both beaming a wide smile in the camera.

"How was you and Zero?"

Kahit gaano ko na sila katagal na hindi nakikita ay mukhang saulado ko pa rin talaga ang mukha ng mga taong minsang naging parte ng nakaraan ko.

Zero is also a part of my circle of friend back then. We were totally six in the group; Drake, Zero, Tristan, Terrence, Anikka and I.

I watched Anikka as she squinted her eyes to look at where I am pointing my finger. Her eyes rounded when she realized something.

" I should've hide those!"

I giggled. "Why? You don't want to tell me?"

Anikka rolled her eyes. "No, it's not like that. I want to surprise you and tell you when I am with him. That would be more amazing."

"I am still surprise though. Anong gayuma ginamit mo kay Zero at napunta siya sayo? Sobrang tino ni Zero para sayo, Anikka. I pity the poor —"

Hindi na ako nakaiwas ng bigla ako nitong batuhin ni Anikka ng damit na kinuha niya sa cabinet. I laughed as I saw her epic reaction. Para siyang batang may hinanakit sa akin.

“Alam kong sobra sobra siya para sakin pero nagbago na ako para maging bagay kami, Memo!”

My laughed turned into a scoffed as I heard that.

“That’s absurb!” Hindi ko naiwasang sabihin kaya naman napatigil si Anikka at kunot-noong napatingin sakin.

Gosh, me and my sharp tounge. Nakalimutan kong wala pala ako sa Metro para magsalita ng ganoon.

Umupo ako ng maayos at tinitigan siya ng mata sa mata.

“I mean, Anikka. Bakit naman babaguhin mo pa ang sarili mo? Zero loved you that way. Hindi mo kailangang makibagay sa kanya. Kasi bagay man kayo o hindi, I know Zero won’t mind.”

Anikka sighed. “ Of course he won’t. He’s too gentleman to do that,” ramdam ko ang kakaibang lungkot sa boses nito habang sinasabi anag mga iyon. “Pero alam kong para sa mga taong nakapaligid sa kanya, hindi ganoon, Memo. Tingin pa lang nila sa tuwing magkasama kami ay parang hinuhusgahan na agad ako.”

I’ll be a one big hypocrite if I’ll tell her not to mind those people around her when in fact; I know what exactly she feels being darted with those glares. It took a lot of guts to ignore those judgements. Halos ilang taon bago ko natutunan ang ignorahin ang mga iyon.

“You can prove them wrong without changing yourself, Anikka. What’s there to change anyway? Mabait ka, maalaga, maganda na— well, sadista lang tsaka mainitin ang ulo minsan pero sulit na sulit na sayo, Anikka!”

Umiling ito ng may kaunting ngiti sa labi niya at dumiretso sa pinto ng banyo niya.

 “ Hindi ko alam kung kinukumbinsi mo ba ako o ano, Memo. But yeah, I appreciate it,” sabi niya bago niya isarado ang pinto.

Tinitigan ko lamang ang pintong iyon ng ilang sandali. The sadness I saw in her eyes lingers in my mind.

Biglang tumunog ang cellphone na nasa bulsa ko kaya naman kinuha ko iyon at binasa . It is a message from Helga.

Helga:

Did you came safetly? How was your first day? I hope you’re fine.

Para akong lutang na nakatitig lamang sa screen ng cellphone ko hanggang sa mawala ang ilaw nito.

Wala pa akong isang araw pero sari-sari na ang nararamdaman kong emosyon. The hatred in Tristan’s eyes and pain in Anikka hunted me.

Bakit parang pakiramdam ko’y masyado pa akong maraming dapat malaman sa mga nangyari noon.