SINIMULANG HUBARAN

Nang dunating ako sa living room, nakita ko na nakasandal si Roman sa sofa na kanyang inuupuan, at nakapikit ang kanyang mga mata. Napatigil ako sa aking kinatatayuan at pinagmasdan ko ang maamo niyang mukha na halatadong pagod. Bigla akong nakaramdam ng kirot sa aking puso. HIndi ko malaman kung lalapitan ko ba siya upang kausapin, o pababayan ko munang makapag pahinga siya kahit kaunti lamang?

Sa kaduluduluhan ay naisipan ko na pabayaan siya at umupo ako sa isang bakanteng sofa na nasa bandang kanan kung saan siya nakaupo. Tahimik ko siyang pinagmasdan habang kung ano ano ang pumapasok sa aking isipan.

Habang nasa malayo ang aking isip at nagmumuni-muni kung ano ang dapat kong gawin, hindi ko namalayan na imunulat na pala niya ang kanyang mga mata at matagal na niya akong tinititigan. Saka ko lang nalaman ng dumating ang kanyang katiwala.

"Ahem! Sir, Roman... nakahanda na po ang inyong hapunan, at pati na ang inyong tulugan. Mangyaring mauuna na kaming mag asa