Chapter 2 - Home Sweet Home

POV - King

        "Damn!"

        Ilang beses pang napamura si King habang bumabangon nang umagang iyon ng lunes. He is not accustomed on waking up in the morning with a burning headache to greet him.

        Darn it!

        Mas lalong hindi siya sanay nang hindi nakakatulog kapag gabi.

        He is an athlete. A sports icon. At kasama sa karangalang iyon ay fitness and discipline. He had learned and practiced both for ten long years now. 

        He is not a famous car racer for nothing!

        Sa klase ng career na pinili niya, hindi pwede sa kanya ang pa-banjing-banjing lang. He needs to be ready and focused all the time. So, it's a mystery to him kung bakit hindi siya nakatulog buong magdamag. He is sure that he was not tired of the travel. Nasanay na ang katawan niya sa maya't mayang pag-o-overseas. Mas lamang ang pagkapagod niya sa pagbe-babysit sa mga bata sa welcome party turned children's party event na in-organized ng kanyang Mommy para sa kanya. But it was all worth it...

        A small smile crept on his lips habang inaalala ang mga pangyayari ng nakaraang gabi...

<Start of Flashback>

        Hapon na ako nakarating sa aming bahay sa Taguig City, Metro Manila. Situated in a corner lot, it's one of the large houses sa isang kilalang subdivision dito sa barangay Ususan. Its a combination of European and Western design with an arch driveway and a fountain at the center. Siyempre may basement garage pa rin. Yun nga lang, because of the original architectural design ng bahay, hindi malalaman ng hindi kapamilya or hindi very close friends ang papasukan papuntang basement. 

        Since ang entrance ay sa right gate, ang pasukan papuntang basement parking ay nasa right side ng bahay. It is actually the ordinary looking wide door at the side of the house. At ang kaparehas na pintuan sa left side ng bahay ay ang exit naman. The gates, as well as, the doors going in and coming out from the basement parking are all sensor operated kaya kusa na siyang magbubukas kapag nakalapit ang sasakyan sa may part na abot ng sensor. Pero, pili lang ang makakapasok na sasakyan kasi the sensor reads the special code na nakalagay sa bawat sasakyan namin.

        Yup! Our house is unique. I know.

        And if you are wondering kung naakyat bahay na kami or nanakawan? Thank God! Never namang nangyari iyon. First, we have a very tight security sa subdivision kasi hindi basta-basta pinapapasok ang hindi residente dito. Need na mailista ang pangalan ng isang tao sa mga allowed na papasukin ng isang residente bago siya bigyan ng access to enter the subdivion. Secondly, we have cctv's dito sa bahay. Also may sensored alarm din na naka-install sa lahat ng gate, pintuan at bintana, na kapag nagkaroon ng force entry ay tutunog at mag-o-auto lock lahat ng gates, windows at doors. And our gates are tall kaya malamang mai-stuck sa loob ang sinumang magtatangka na looban kami. 

        'HAHAHA'!' My brain is actually laughing sa pagiging paranoid namin to set up this kind of security.

        Actually, kami lang dito sa subdivision ang may ganitong high-tech amenity na bahay dahil pina-customized talaga for tight security. Better safe than sorry sabi nga di ba?

        Anyway, pagkatapos kong i-park at i-lock ang aking sasakyan sa basement, umakyat na ako sa hagdanan papuntang ground floor ng bahay. The stairs led me to the hallway na naghihiwalay ng papuntang kusina na nasa aking kanan at papuntang sala, na nasa aking kaliwa. I turned left and walk through the hallway. 

        Sinalubong ako ng isang mahigpit na yakap ng aking ina. It has always been like this, kahit sa mga kapatid ko.

        "Welcome home, son!" Nakangiti at madamdaming bati sakin ni Mommy Heal habang yakap pa rin niya ako. "Congratulations kiddo!"

        I groaned in protest upon hearing the familiar endearment. Humalakhak naman ng malakas ang aking pinakamamahal na ina. Makikita pa rin sa kislap ng mga mata nito at sa lutong ng halakhak nito ang kaligayahan kahit maagang nabiyuda. Mom always exudes that aura of fulfillment and contentment in life.

        "Mommy naman." I said dejectedly. "I'm not a kid anymore. In case you haven't noticed it yet."

        "I know, darling. I know." Kumikislap sa pagmamalaki ang mga mata nito nang umabrisiyete sa akin, leading me to the main living room. "As people say, you are now..." She pause for added effect. "One of the most sought-after bachelor athlete in the world. And I must say, you are also such a gorgeous and irresistible hunk!"

        "Whoa! That is quite a compliment, Mom. Thank you!"

        "Still..." She stopped and look at me lovingly "you are my kiddo." Nakangiti siya habang ginugulo ang aking buhok. "Always will."

        Napabuntunghininga na lamang ako.

        "Let's go!" Pag-aakay ni Mommy sa akin. No one really compares to the stubbornness of their mother. Hindi na iyon nakakapagtaka pa. Rhealynne Jane Santillan is a born fighter. Not every mother or any woman will be able to raise three children right after the death of her husband without losing herself and her sanity in the process. Si Mommy Heal lamang iyon. At isang pagpapakita ng kadakilaan iyon para sa akin.

        Mommy Heal is a mother that every child aspires to have - beautiful, religious, supportive, daring, strong-willed and with a soft spot in her heart for the needy. Para sa akin, ang Mommy ko ang modern day wonder woman. Sa lahat ng struggles niya in raising us, it was a miracle na hindi siya nagka-nervous breakdown in the process.

        "Not having the usual welcome party this time Mom?" I ask conversationally.

        Napansin ko kasi na parang chill lang ngayon si Mommy eh. Nakaayos naman siya. Hindi nga lang katulad ng kapag may party sa bahay. Naka-shorts and t-shirt paired with rubber shoes ang attire nito. A very casual outfit and not appropriate kung may party sa bahay ngayon. Mukha siyang maglalakad-lakad sa park.

        Kadalasan kasi, kapag nag-organize ng welcome party si Mommy ay naka-'dress to kill' palagi ito. Being a former model and the host of the party, kailangan daw na palaging presentable ito sa mga ganoong events. And now, as a philanthropist, ginagamit ni Mommy Heal ang ganoong mga social gathering s to encourage people in the high society to donate on different charities, institutions, and foundations that she supports. So far naman, very productive ang mga ganoong events ni Mommy.

        Kung pagbabasehan ang casual outfit ni Mommy, it seems napagod na siguro siya sa pakikipagsosyalan kaya medyo nagpahinga ito ngayon. Okay lang naman sa akin lalo at tumatanda na rin si Mommy. Kailangan rin niyang mag-cease sa pagiging aktibo paminsan-minsan.

        "What made you think that?" Kaswal na tanong niya sa akin.

        Napatingin ako sa kanya nang nasa living room na kami.

        "Hindi ko kailanman palalagpasin ang pagkakataon na i-welcome ka o sinuman sa inyong magkakapatid kapag may dumarating sa inyo. Lalung-lalo ka na. You seldom come home anymore." Hindi na nito naitago ang hinampo sa boses.

        I forgot that Mom has a stunning supply of energy. Siguro grumaduate ito ng multi-tasking course. Nakakaya nitong pagsasabayin ang mga gawain, like supporting her children, supervising her charities and foundations, visiting the companies, visiting Uncle Tim, going to her doctor, socializing and habing time with jer friends. At pati ballroom may oras pa ito!

        Sabagay, kagaya ng sinasabi ng nakakakilala kay Mommy Heal, she doesn't look sixty. Mas madalas pa nga na napagkakamalan siyang kapatud namin. Unto which, she accepts as a compliment of course. A flattery na nagpapatunay daw na hindi pa rin nawawala ang mahika ng kanyang pagiging dating modelo.

        Time management... And a deep sense of faith in the Lord.

        Ito daw ang sikreto ni Mommy Heal. That is whynakakaya nitong gawin at tapusin ang kanyang mga plano even sa edad niyang ito.

        I felt so blessed. And I always thanks God for it.

        God had not only given me a life to always thank Him for... He has also given me a wonder mom and two brothers and a sister that gives color and spice on my life.

        Ang dalangin ko na lamang sa Diyos ay ang patuloy na pagpatnubay, pagprotekta, at gawing malusog ang kanilang ina palagi. Gayun din ang aking mga kapatid. Although mom is like a modern day woderwoman as i've said, she is not an actual wonder woman who doesn't get tire or who doesn't get sick. She may have a big heart for everyone, but she is still human and suffers human weakness.

        "I seldom come to the Philippines Mom." Napabuntunghiningang saad ko sa kanya. "I'm sorry for that."

        "Pero, alam niyo naman ang klase ng schedule ko. Hindi ko ito kontrolado." And i look at my mother. "Your know that i always miss you Mom."

        Iniyakap ko ang aking braso sa kanyang balikat sabay dugtong, "but then, welcoming me need not be grand, Mother. Tama na sa akin ang isang mahigpit na yakap na ganito." And I hugged her tightly.

        "I know son." Nakangiting sabi nito na gumanti rin nga mahigpit na yakap sa akin. "And I do understand."

        "Besides, lagi ka namang tumatawag sa akin eh. Its just that i wish na there's something that will make you stay and settle. Hindi yung palagi kang nasa kung saang lupalop ng mundo. Or someone perhaps..."

        Napahalakhak ako sa pabiting sabi ni Mommy sa akin habang lumuluwag kanyang pagkakayakap.

        "Darating din po tayo diyan, Mommy. And again... Thank you for your understanding." Inakbayan ko siya at hinalikan sa pisngi. "You're still the best Mom in the world!"

        "You haven't changed, kiddo" natatawang hinaplos nito ang aking pisngi. "Magaling ka pa ring mambola."

        "Si Mommy naman..." Napakamot tuloy ako sa aking batok.

        "Hay naku King. Huwag ka na ngang magpa-cute. Matagal ka nang cute, anak..." She adoringly pinched his nose. "Halika na nga para maumpisahan na ang welcome party mo."

        She was about to lead meon the direction of the veranda, but I stopped her.

        "You're not yet dressed for the party Mom." I said and gestured for her outfit.

        "I am son."

        Kumunot ang aking noo at nagsalubong ang aking mga kilay. Confusion is clearly visible on my eyes, na siyang nakapagpahalakhak sa aking ina.

        "Yes. I know son. It's a bit unusual." Natatawa pa rin nitong saad sa akin "but... You'll see."