Chapter 4 - Unpredictability & Restlessness

POV  King <flashback continuation>

        "Kidding aside, bro," kapagkuwan ay seryosong usal ni Kiev. "Although, okay na yong problema sa competitor as of now, I really have this weird feeling that it's not totally over yet."

        "What do you mean?"

        "Well... I don't know." Kibit-balikat nito. "It just seems odd na emissary lang ang ipinadala ng may-ari for the meeting. i thought she was a professional. Okay naman yung representative niya. I've read the SPA and she has authority to decide about the company she's representing. Kaya lang... I don't feel at ease negotiating with her. Parang may kakaiba sa babaeng 'yon eh."

        "Baka naman kasi type mo?" Nakangisi kong saad.

        "What?!" Kiev was dumbfounded. "'Tado! Hindi."

        "Well... Naisip ko lang naman."

        He glared at me.

        I laughed.

        "You said you were uncomfortable with her. So, maybe..."

        "Hey, I'm not being funny here bro." Inis niyang sabi. "This is serious."

        "So, despite being unease with the person, you still pus through with the agreement."

        "Yeah. I had to. Formality na lang  naman ang meeting kahapon. The agreement has been decided a few days ago before the meeting."

        "Besides, this issue is already affecting the business. Kaya kailangan na talaga nating gumawa ng paraan to lessen its effect. And for now, this is the best we can do."

        "I see." Tumango ako. "I think i'ts okay. As long na wala ka pa namang napapansing na maaaring maging problema sa naging negosasyon ninyo, wala tayong ibang magagawa but to have trust na susunod sila sa nakasaad sa agreement and wait."

        "We can have our own research and investigation about them but we have to be very discreet. Mahirap na baka makatunog sila and it will backfire on us."

        "I was actually thinking the same way." ani Kiev. "Siguro nga, it's much better if we'll just have to cross the bridge when we get there. Mahirap namang pangunahan ang mga pangyayari. Baka imbes na makabuti eh mas makakaproblema pa."

        "You're right bro" sang-ayon ko. "But it does't hurt din if we take extra precaution."

        "Sabagay..."

        "Beside, tight ang schedule ko ngayon. Lalo at malapit nang matapos ang kontrata ko. Actually I'm not even sure if i'll renew my contract or not "

        "Yan ang sabihin mo!" Napapalatak na reaksiyon ni Kiev. "Ayaw mo lang naman talagang mag-attend ng hearing kung sakaling umabot tayo sa korte eh."

        "May tama ka!" I said in a sing-song voice na nagpakunot ng noo niya.

        "Besides kung pwede naman ang out-of-court settlement, eh bakit ipapaabot pa sa korte? Pagpipiyestahan pa tayo ng media at ng buong mundo kapag ganoon. And, as much aa possible, i don't want that to happen. I don't want our mother to be dragged into such commotion."

        "At tsaka, ano pa ang magiging silbi ng iba pang abogado mo kung nandoon na ako sa court roon?"

        "Hambog!"

        "Oh, come on brother. Sa aminin mo o hindi, kahit sa last hearing lang ako dumating sa very rare occurence na legal proceedings ng kompanya mo, i call the shots. Inilalatag ko lahat ng evidences that are favorable to us, kaya tayo ang nananalo sa kaso. So, you can't call me 'hambog' dahil i'm stating a fact. Matalino talaga ako." Pagmamayabang ko pa.

        Napapailing na lang si Kiev, while a small smile formed on his lips.

        "Beside, its on the genes bro!" Nakakalokong saad ko pa. "But since, I'm the last one to come out, I got most of the good, intelligent genes."

        Humalakhak ako nang makita ko ang pagsimangot ni Kiev.

        "Ang yabang mo ah!" Kantiyaw naman niya sa akin."You said you got all the 'good' genes? Sige, sa'yo na lahat." Sarkastiko niyang sabi.

        "Ang problema... you had too much 'good' genes. Tuloy, may saltik na ang utak mo!"

        It was my turn to glare at him, habang nakangisi naman siya sakin.

Sabay din lang kaming nagkatawanan to our crazy antics.

        "This is what i miss the most bro." Natatawa pa ring sabi ni Kiev.

        "Yeah"

        Nakakamiss talaga ang ganitong usapan at asaran nila ng kanyang mga kapatid. Kapag nasa iba't ibang lupalop din siya ng mundo dahil sa mga racing niya, ganitong mga moments ang kanyang inaalala at namimiss. Kahit madalas naman silang nagkakausap usap sa cellphone, iba pa rin talaga kapag magkakasama sila.

        "Hey guys!" Ino called our attention in a sing-song voice. Nasa bungad siya ngayon nga pathway. Habang nandito pa rin kami ni Kiev sa veranda.

        "What are you two still doing here?" Nababagot nitong sabi habang nakasandal sa poste.

        "FYI, nag-start na po ang party. Bakit nakatanga pa rin kayo dito? Hay naku, saka niyo na pag-usapan ang tungkol sa mga negosyo at ganap niyo sa buhay pagkatapos ng event na ito noh. There's so much things to do. Kaya magpaka-busy muna tayo ngayon dito. Makakapag-antay ang kung anuman yang mga pinag-uusapan ninyo. Pero si mommy hindi na makakapaghintay pa sa inyo. Kaya mga kuya, kamsha na. Bilis!" Mahabang litanya ni Ino.

        "Oo. Susunod na kami Ate." sagot naman ni Kiev, stressing out the word 'Ate' in a sarcastic tone.

        "Hayz!" exaggerated naman si Ino. "Men are too slow talaga!" at pinaikot pa ang mga bola ng mata paitaas.

        "Inocencia!" Kiev warned and glared at her.

        Si bunso naman eh tumakbo na pabalik ng party while shouting her squels.

        Susunod na sana si Kiev kay Ino pero pinigilan ko sa braso. "Bro, ano bang meron?"

        "Welcome party mo." He answered in matter-of-fact tone.

        "Mukhang children's party naman yata eh."

        "Anong 'mukha'? exaggerated na tanong nito."katawan 'kamo ah."

        I was puzzled and gave him a look that says what-the-heck-are-you-talking-about. Hamalakhak lamang siya sa nakitang confusion sa mukha ko.

        "Sigurado kasi ako, hindi ang mukha mo kundi ang katawan mo ang mananakit mamaya hanggang bukas. With those bunch or hyper-active kids..." pabiting saad nito habang napapailing pa. "Tsaka, tanggalin mo ang salitang 'yata' sa sentence mo. Kasi, talagang children's paty itong welcome party mo bro."

        "Bunch ha... Kung makapagsalita ka naman eh parang sangkater ba sila."

        Kiev gave me a look that says, you-can-say-that-again.

        "Aw, come on..."

        I love kids. But not so 'many' kids. 

        "I'ts no joke bro."

        "Well, kung masaya si Mommy diyan, eh di suportahan natin siya." nasabi ko na lang. "Surely, they're not that bad. May mga yaya naman ang mga 'yan eh, kaya hindi naman siguro masyadong mahirap bantayan."

        His twin gave him an amuse laughter. "We'll see if you could still say that later."

        "What do you mean?" kunot-noong tanong ko.

        "Bro. It's not for me to tell... But for you to discover..." makahulugang sagot nito habang patuloy naming hinabagtas ang pathway papuntang left-part ng likod-bahay kung saan ginaganap ang party.

        "Bakit ba ang tagal niyo, mga kuya?" biglang sulpot na naman na Ino. Medyo nagulat ako pero hindi ko na pinahalata siyempre. "Kanina pa kayo tinatawag ni Mommy eh."

        "Let's go na!" Hinawakan niya ang ti-isang kamay namin at hinila na kami kaya nagpatianod na lang din kami.

        I am stunned paglabas namin ng garden. Nakita ko agad na ginawang parang children's playground ang aming likod-bahay. May iba't ibang klase ng palaruan, maraming baloons, ice cream booth, and also clowns and magicians.

        Ngunit ang nakapagpanganga sa akin ay ang mapatunayan ko na hindi nga nag-e-exaggerate ang kambal ko sinabi nito. Thw kids were not only hyper. There were more or less fifty of them! At ni isa sa kanila ay walang kasamang yaya!

        Nahimasmasan lang ako sa pagtunganga nang may isang batang lalaki na nakabunggo sa binti ko habang tumatakbo kaya napaupo ito. I crounch down and helped him.

        "Sorry po" the little boy said in a small voice. 

        "Thank you po" sabi niya uli sa mahinang boses bago tumakbo sa mga kalaro.

        I looked at my brother. He mouth to me 'i-told-you-so'.

        Oh boy... 

      Mukhang mapapasabak talaga kami ah...

        Me, Kiev, Ino at mga kasambahay, along with the party moderators became babysitters to the bunch of children for a few hours. Mabuti na lamang, magagaling sa mga bata at attentive ang nakuha nga kanilang ina na party planner and conductors. Ang kukulit pa naman ng mga bata.

       Hay...

        Nakakapagod... 

        Ang hilig talagang magbigay ng kakaibang sorpresa ng kanilang ina...

But it was all worth it...

    Everyone has a smile on their faces when the party ended. Yung iba, nakatulog na sa sobrang pagod...

<End of Flashback>

        Mommy Heal has an intricate personality. Medyo may pagka-contradicting ang karakter niya. She's a very organized person. But there are times that she makes spontaneous decisions. Minsan, ironic at unpredictable din ang mga ideas niya.

        But i must admit, Mommy Heal's spontaneity and unpredictability ay siyang nakatulong sa amin lahat to survive. Madalas, ang personality na ito ni Mommy ang nakakatulong para maging successful ang kanyang mga project.

        Minsan naiisip ko, i wish i have Mommy's lucky hands.

        Natawa ako sa aking sarili.

        I heaved a sigh.

        Unpredictability...

        Isang karakter ni Mommy Heal na na-imbibe na yata sa aming lahat na magkakapatid. At iyan lang din ang maidadahilan ko kung bakit ako biglaan nag-eempake ngayon ng aking mga hiking gears.

        I feel agitated. I seem to be looking and wanting something. Pero kahit anong pagkalkal ang gawin ko sa utak ko, I still don't not what is it that I am desperately searching for.

        I need to get moving. Dahil kung hindi ako gagawa ng hakbang para ma-suppress or mailabas ko ang agitation na ito ay baka sa mental hospital na ako susunod na mabibisita. I don't even know if i'm making any sense right now.

        I just hate this feeling of lost.

        Sa thirty-one years na nabubuhay ako sa mundong ibabaw, i am already successful in my career and work. Masasabi ring lahat ng mga kompanyang hawak ko eh maayos kong napapatakbo. The people around me can atest to that.

        Ngunit, may kulang.

        I need to find that missing part that rendering me so.... restless.