Chapter 5 - Memory Lane

POV - Ei-An

        Naging busy na ako pagkatapos ng pag-uusap namin ni Uncle Rupert. I had checked all my supplies from personal essentials, bathroom & cleaning essentials, pantry needs, kitchen needs and other important necessities, lalung-lalo na ang pagkain. Habang nagtse-check ay inilista ko na din ang lahat ng sa tingin ko ay kulang sa aking mga supplies dito sa bahay. I planned na ngayong araw ako bababa sa bayan upang mag-grocery.

        Pinasadahan ko uli ng tingin ang aking listahan. Nang masiguro ko na wala na akong nakaligtaan ay ngumiti ako at lumabas. Dumaan ako sa pintuan sa kusina dahil sa likod bahay ako tutungo upang mai-prepare ko ang kabayong gagamitin ko.

        Hinaplos ko ang ulo ng kabayo at inihilig naman niya lalo ang kanyang ulo sa palad ko. "Hey sweetie," pagkausap ko sa kanya. "Lets go for a walk, hmm?" paglalambing ko. Humalinghing naman siya na parang naintindihan ako at pumapayag siya sa akin. 

         "I will gonna gear you up, okay." It was not a question dahil alam kong hindi naman niya ako masasagot talaga. It was more of a statement of fact at ini-inform ko lang siya ng aking gagawin nang sa ganun ay hindi na siya magulat sa akin. Naging habit ko nang kausapin ang mga kabayo ko kapag may gagawin ako sa kanila.

        It is somewhat my way of establishing connection and showing my respect to them. I know na kapag ayaw nila ng gagawin ko or ipapagawa ko ay there is something wrong with them or with my plan. Malakas ang kanilang instinct sa danger. So, I'm always attentive to their reactions toward the present situation.

        I begin tacking up my horse, starting with the saddle pad. I continue with the saddle, stirrups, saddlebags and bridle. I double-checked that everyting is in place and properly attached, making sure that my horse is still comfortable with all the necessary gears.

        Normally, whenever I and one of my horses are just having rounds within the vicinity, I do not use such gears when riding them. Aside from the fact that I love to feel their skin on my palm, I love to ride them bare on their backs and holding their mane as a rein and a way to communicate with them. This is how we trust each other. It is like our unspoken agreement of I trust you to take care of me. And so, trust me that I will take care of you too.

        However today, we have to gear up dahil magdadala ako ng supplies dito sa bahay. And because Im going to stock up to prepare for the coming storm according sa news, medyo madami ang aking dadalhin so baka magpapabalik-balik ako. Sigurado akong mapapagod ang kabayong gagamitin ko ngayon. So I planned na salitan silang gamitin ng isa ko pang kabayo.

        After I made sure that everything is good and safely attached, nagpaalam ako sa aking kabayo na magbibihis muna bago kami umalis. Malamang, hindi na naman niya ako sinagot.

        So, I went back to the house and change on my casual clothes of jeans and t-shirt. Nagsuot ako ng leather boots na sapin sa paa, and viola! Im ready to go. I would have use my riding clothes kaso mainit yon at parang hindi akma nay un ang damit ko papuntang grocery. Ayoko pa naman ang pinagtitinginan or nagiging center of attention dahil naiilang ako.

        Ang totoo niyan, sa isang araw pa naman daw darating sa kalupaan ang sinasabing bagyo. Pero, mas mabuti na ang maghanda ng maaga para hindi na ako maaabala pa. Ako lang din naman ang mas mahihirapan kung saka lang ako gagalaw kapag naririyan si bagyo eh.

        Anyway, parang double purpose na rin itong gagawin kong paggo-grocery and pagbili ng other essentials or needs dahil isinama ko na sa aking mga bibilhin ang mga pangangailangan din ng mag-asawang Tata Isko at Nana Aning. Sila ang mag-asawang tumulong at kumupkop sa akin nang mapadpad ako dito sa Laguna. 

        Mabuti na lang malapit lang ang bahay nila sa paanan ng bundok kaya madali lang akong nakakapunta sa kanila whenever I need some company or kung gusto ko na may kausap na totoong tao at hindi ang mga imaginary friends ko. I chuckled at myself and my crazy mind. 

        Sa bahay nina Tata Isko din ako nag-iiwan ng sasakyan kapag dumarating ako dito. And also, whenever I go somewhere, sa kanila ko din iniiwan ang kabayo na dala ko. Actually, sila din ang caretaker ko ngayon dito sa bahay ko sa bundok at nagpapakain ng mga kabayo ko kapag wala ako dito.

        Kung sina Tata Isko at Nana Aning ay itinuturing kong pamilya dito sa Laguna pagdating ko dito, Rupert Clayworth and Xeniada Clayworth have become my family after my parents demise. Although they are as good as strangers to me, sila ang naging karamay ko sa aking pagdadalamhati noon. Those times when I thought, I was all alone in my life. God did not abandon me. He had given me these amazing people, hindi lamang upang may makasama ako kundi upang maging kompleto ang pagkatao ko at makilala ko ang aking sarili.

        Nalaman ko ang existence mag-amang Clayworth at ang koneksiyon ko sa kanila nang mabasa ko ang sulat na iniwan sa akin ni Mama Lei noon. Ang nasabing sulat na ibinigay sa akin ng aming family lawyer pagkatapos ng libing ng aking mga magulang. Ayon na rin sa petsa na nakalagay mismo sa itaas na kanang bahagi ng sulat, nalaman ko na almost three years bago mangyari ang aksidente nang gawin ito ni Mama Lei.

        Ipinaalala ng pagtawag ni Uncle Pert sa akin ang namayapa kong mga magulang. I heaved another sigh as I remember those memories...

<Start of Flashback>

        Attoney Trevor Perez is the family lawyer of the late Mister and Misis Guerrero. He is very dedicated to his work, that he considers his work as his life and his life as working hours. Hindi sinabi ni Dette, ang aking sekretarya, na nagpa-schedule pala ng appointment ang abogado ng aming pamilya, ayon na rin sa request ng nasabing abogado. Well, I cant blame the good lawyer for doing this, if I'd be honest with myself.

        I've been putting-off my meeting with him ever since mailibing ang aking mga magulang. Pakiramdam ko kasi mas magiging makatotohanan ang pagkawala nila kung makakausap ko na siya, ang aming abogado. So, Ive made myself very busy in order not to face the ugly reality that I am all alone now. No family. No relatives. Just me.

        Kapag busy kasi ako at maraming ginagawang trabaho, I seem to lost track of time and forgets that I am now an orphan. Siguro dahil masyado akong maraming iniisip at pinagkakaabalahan kaya hindi ko masyadong nararamdaman ang lungkot ng pagkawala ng aking mga magulang. That is, until makauwi ako sa bahay. I will then be overwhelmed again by their memories.

        Ang hirap para sa akin na tanggapin na nawala na lamang sila sa isang iglap. I wasnt even been given the chance to actually bond with them and have quality time with them. And then, theres the pressure of running the companies that we own. Lalo na at wala akong kaalam-alam sa mga businesses namin. How am I going to continue managing all of our business, eh hindi ko naman forte ang business administration, or kahit business per se.

        Ngayon nga eh nagpa-appointment na mismo si Atty. Perez sa aking opisina upang sa ganun ay makausap lamang ako. I hate the feeling of being a burden to anyone. Kaya nahihiya ako ngayon kay Atty.

        Hindi naman sa ayaw ko siyang kausapin. Its just that, whenever I see him, I see a dam of memories of my father through him. And I feel that hindi pa ako handa to deal with all those emotions.

        Pero ngayon na nandito na siya sa aking opisina, wala na akong magagawa para umiwas kaya kailangan ko na talaga siyang harapin. For the nth time this day ay napabuntunghininga uli ako ng malalim bago ko pinayagan ang sekretarya ko na papasukin ang ka-appointment ko sa oras na ito.

        "Miss Guerrero" pormal na pag-acknowledge sa akin ng Atty. Perez pagkapasok niya ng aking opisina.

        "Attorney, it's nice to see you again." Magalang ko ding sabi na may tipid na ngiti. "Please have a seat." Bahagya kong itinuro ang upuan sa harap ng aking lamesa.

        "Thank you."

         "Miss Guerrero, I presume that you are very much aware of the reason that I've booked this appointment with you." Agarang sabi ni Atty. Perez hindi pa man talaga nakakaupo sa silya.

         I heaved another sigh and said, "Sa palagay ko ay medyo mahaba-habang usapan ito. Doon tayo sa sofa at sasabihan ko si Dette na magdala ng meryenda. What would you like Atty., coffee or juice?"

         "Coffee would be great. Thank you." may tipid na ngiting sagot nito. 

Nauna na rin siyang pumunta sa sofa na nasa dulong bahagi ng opisina ko at siyang unang mabubungaran pagkabukas ng pintuan. Nagsisilbi kasi itong receiving at waiting area ng mga bisita or colleagues na nais nang sa loob maghintay.

         Atty. Trevor Perez is not only our family lawyer. He is also a family friend. Although, we are not really close na katulad ng mga magulang namin. At age 30, siya na ang humalili sa kanyang ama sa pagiging family lawyer namin. He also became the President of PZ Legal Services. Isang kilalang legal agency sa bansa.

        Pagkatapos kong bilinan ang aking sekretarya ay sumunod na rin ako kay Trevor sa may sofa. "Trevor -"

        "Miss Guerrero," naputol ang anumang sasabihin ko nang bigla siyang magsalita. "I know you are still mourning. I do understand that you are going through grief even at this time. But, as your family lawyer, I am bound to inform you about your parent's inheritance to you. As well as other requests that was entrusted to me by your parents. ilang linggo na rin ang hinihintay ko sa pagtawag mo. At sa bawat araw na dumadaan na hindi ki nasasabi sa'yo ang mga bagay na dapat kong sabihin ay siya ring bilang ng mga gabi na hindi ako nakakatulog dahil sa pag-aalala."

        "Trev-"

         "Miss Guerrero," pagpapatuloy nito na parang hindi ako narinig kaya napabuntunghininga na lamang uli ako at hinayaan siya. "you must also understand that I am a lawyer. My life is threatened everyday. Hindi ko maa-assure sa'yo na bukas ay buhay pa ako. Maari kong iwan nang hindi natatapos ang mga kaso ko sa korte dahil I'm very sure may sasalo sa mga iyon na ibang abogado."

         "But..." bumuntunghininga rin siya. "as a family lawyer, you're family lawyer" he stressed the last three words or his phrase. "I can't afford to just die nang hindi ko pa natatapos ang trabaho ko sa pamilyang pinagkatiwalaan ako at pinagsisilbihan ko. So ito, gumawa na ako ng paraan para makausap ka. I have to make some drastic measures since you are not that eager to talk to me." May pang-aakusa na pagtatapos nito. 

         "This is long overdue" bulong pa niya na narinig ko naman.

         "Trev, why are you being so -" I stopped because I can't find the right words to describe his attitude now. Serious? Uptight? Cold? Insensitive? Hindi ba at ako nga itong insensitive sa patuloy na pag-iwas ko sa usapang ito? Samantalang alam ko naman na busy rin siyang tao. I was spared from continuing nang dumating ang aking sekretarya.

         "Ma'am, your snacks are ready."

         "Yes. Please place it at the table."

         "Thank you, Dette" pasasalamat ko nang matapos siya at magpaalam na lalabas na.

         "Tonette," mahinang tawag sa akin ni Trevor gamit ang kanyang endearment sa akin. Siya lamang kasi ang tumatawag sa akin ng 'Tonette'. I know he considers me as his younger sister dahil parehas kaming only child. Hindi nga lang talaga kami nabigyan ng pagkakataon na mahing close sa isa't isa. "Ayoko sanang dadagan ang stress mo. However, at this point, handa ka man o hindi, kailangan na nating pag-usapan ang tungkol sa bagay na ito." napabuntunghininga siya.

         "Alam mo naman ang klase ng trabaho ko." nagpapaunawang sabi niya. "Baka hindi pa matahimik ang kaluluwa ko niyan kung sakali." pagbibiro pa niya. 

          Ngunit iba ang naging epekto ng biro niya sa akin. It was like a trigger for me dahil bigla na lang sumabog ang kinikimkim kong emosyon. Sa mga sinabi ni Trevor, I realized at that moment na walang kasiguruhan ang buhay. That is why, each of us needs to make the most out of life.

          Suddenly, I was crying my heart out. Parang bigla kong naramdaman ang pangungulila sa aking mga magulang. It seemed as though I can see my life from the time that I could remember until those times that I was with my parents. Every memory, every conversation, every moment. Parang isang pelikula na naka-fast forward ang nakikita ko sa aking isipan. The memories were like living vines that clutched my heart so hard that it ached painfully in my chest.

         Mabuti na lamang at nandito si Trevor para damayan ako. Hindi niya binitawan ang kamay ko simula nang hawakan niya ito. I don't remember when exactly did he came closer to me and hold my hand. Basta ang alam ko, sa kamay niya na nakahawak sa kamay ko ay doon ako parang humugot ng lakas. Medyo nakasandig ako ng kaunti sa balikat ni Trevor habang ang kaliwang kamay niya ay nakalagay sa likod ko at tinatapik ng kaunti upang aluin ako.

         Trevor did not say anything. He comforted me in silence. And, I am so much grateful for that. He instantly became my shock absorber. Hindi siya nagreklamo kahit kaunti. Kahit ngumangawa na ako at sumisinghot, wala akong narinig sa kanya. He consoled me in my grief, while I am at my most vulnerable state. He patiently waited hanggang sa kumalma ako at kaya ko nang makinig at makipag-usap. And it took me almost an hour to be able to let go of all those painful memories in my head.