LUNA’S POV Ang sakit ng ulo ko. Para bang may mabigat na bagay na nakapatong sa noo ko, at ang katawan ko ay parang binugbog ng paulit-ulit. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Hindi pamilyar ang paligid. Ang kisame ay gawa sa kahoy, at ang malamlam na liwanag mula sa isang gasera sa sulok ng silid ang tanging nagbibigay-ilaw sa loob. Ramdam ko rin ang bahagyang panghahapdi ng aking braso. Napakurap ako at napabangon mula sa hinihigaan kong banig. Saglit akong natigilan. Nasaan ako? At saka bumalik sa akin ang mga malalabong alaala ng nakaraang gabi—ang pag-inom, ang sakit na naramdaman ko nang makita si Santino at Chelsey, ang pakiramdam ng kawalan habang naglalakad ako mag-isa sa dalampasigan… Napahawak ako sa aking ulo. Ano bang ginawa ko? Maya-maya pa, biglang bumukas ang pinto, dahilan upang mapalingon ako. Isang matangkad at matipunong lalaki ang pumasok. May mabigat ang ekspresyon nito, at tila inis na inis. "Sa wakas, gising ka na," anito habang nakatayo
LUNA’S POV Lumipas ang ilang araw, at unti-unting nasanay ako sa tahimik na pamumuhay sa isla kasama si Matteo. Hindi ko inaasahan na makakahanap ako ng ganitong katahimikan—malayo sa magulong emosyon at alaala na iniwan ko sa resort. Pero kahit paano, nakaramdam ako ng kapayapaan. Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda ng maliit na kubo ni Matteo, lumapit siya sa akin. "Luna, bukas pupunta tayo sa resort," biglang sabi niya. Napakunot ang noo ko. "Ha? Bakit?" "May kikitain akong tao doon," sagot niya, sabay inom ng kape. "Gusto mo bang sumama?" Nagdalawang-isip ako. Parte ng sarili ko ang gusto pang lumayo, pero hindi ko rin maikakaila na gusto kong malaman kung ano na ang nangyari sa kanila—kay Santino. Napansin ko ang pagiging pormal ng tono ni Matteo. Iba sa nakasanayan kong kalmado at mapaglarong pagsasalita niya. Parang may tinatago siyang hindi ko pa alam. "Matteo," tawag ko, pinagmamasdan ang ayos niya. "Parang hindi ka pang ordinaryong tao, ah." Napangiti
Lumipas ang ilang araw, ngunit hindi pa rin makabangon si Luna mula sa sakit ng pagkawala ni Santino. “Anak, bumangon ka na riyan. Nariyan si Santino,” tawag ng ina niya mula sa labas ng silid. Napabalikwas siya ng bangon, nanlaki ang mga mata, at mabilis na hinanap ang sarili sa salamin. Halos mapamulagat siya, biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Santino? Narito siya? Mabilis niyang tinanggal ang kumot at tumakbo palabas ng kwarto. Halos matalisod pa siya sa pagmamadali. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto—walang Santino. Walang kahit anong bakas ng presensya nito. Dahan-dahan siyang napahawak sa dibdib niya habang humihingal, ang bigat ng nararamdaman ay bumalik nang buo. Panaginip lang pala… Napaupo siya sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Ilang araw na ang lumipas, pero hindi niya pa rin kayang tanggalin si Santino sa isip niya. Akala niya, kaya na niyang tanggapin… pero bakit gano’n? Bakit pakiramdam niya, parang mas lalo lang siyang nawa
Santino’s POV Masakit ang ulo ko. Napabalikwas ako ng bangon, bahagyang napapikit nang maramdaman ang bigat sa sentido. Diretso ako sa opisina kagabi, hindi na nag-abala pang umuwi. May silid-tulugan naman dito, kaya doon ko na lang itinuloy ang gabi. Huminga ako nang malalim habang umupo sa gilid ng kama. Pumikit ako, pero imbes na makapagpahinga ang utak ko, bumalik sa akin ang usapan namin ni Matteo kagabi. "Papakasalan ko si Luna." Napamura ako nang mahina. Ano bang pakialam ko? Matagal nang tapos ang lahat sa amin ni Luna. Siya ang unang nakalimot. Siya ang lumayo. Siya ang hindi bumalik. Hindi ako ang may kasalanan. Humalukipkip ako at sumandal sa pader, pilit na inaalis ang kung anumang bumabagabag sa isip ko. May Chelsey na ako. Tama. Si Chelsey ang naroon nang kailangan ko ng kasama. Si Chelsey ang tumulong sa akin para makalimutan si Luna. Si Chelsey ang kasama ko ngayon—at siya ang dapat kong alalahanin. Pero bakit kahit anong pilit kong itanim sa isip k
Luna’s POV Akala ko, tapos na ako. Akala ko, makakahinga na ako nang maluwag. Pero mali ako. Isang babae ang pumasok sa silid—matangkad, nakasalamin, at halatang mataray. Siya pala ang secretary ni Santino. May dala siyang tambak na files, halos hindi ko na makita ang mukha niya sa dami ng papel na bitbit niya. Ibinagsak niya iyon sa mesa sa harapan ko, saka tumingin sa akin nang may bahagyang pagmamataas. "Aasikasuhin mo ‘to," aniya, sabay tulak ng mga papel sa direksyon ko. "Ayusin mo yan by alphabetical order. Kailangang tapos ‘yan bago mag-alas-singko." Napakurap ako. Sandali, ano? Halos natapos ko na nga ang pag-aayos ng files dito, tapos may panibago pa? Pero hindi ako nagreklamo. Kahit gusto kong magtanong kung bakit ako pinapahirapan nang ganito, pinigilan ko ang sarili ko. "Sige po," matipid kong sagot. Umalis ang secretary na parang wala lang, iniwan akong mag-isa kasama ang sandamakmak na papel. Napabuntong-hininga ako bago sinimulan ang gawain. Isa-isa kong
Santino’s POV Tahimik kong pinagmamasdan si Luna habang inaayos ang huling batch ng mga papel sa storage room. Halatang pinipilit niyang tapusin ang trabaho kahit nanghihina pa rin siya. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa determinasyon niya o mainis sa katigasan ng ulo niya. Matapos ang ilang minuto, tumayo siya at marahang lumabas ng storage room. Nakataas ang baba niya, para bang gusto niyang ipakita na ayos lang siya, na kaya pa niya. Pero hindi pa siya nakakalayo nang bigla siyang huminto. Kumunot ang noo ko nang makita ang bahagyang pagnginig ng kamay niya. Isang saglit lang—nanginig ang katawan niya at biglang nandidilim ang paningin niya. Nakita ko ang pag-ika ng mga paa niya, ang unti-unting pagkawala ng kontrol sa katawan niya. “Luna—” Mabilis akong umabante para alalayan siya, pero bago ko pa siya maabot, isang kamay ang humarang sa dibdib ko. Si Chelsey. “Huwag, Santino,” malamig niyang bulong. “Hayaan mo siya.” Napatingin ako kay Chelsey, ngu
Luna’s POV Naramdaman kong may mainit at matigas na bagay na nakadikit sa katawan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos manlaki ang mata ko sa nakita. Si Santino. At hindi lang basta si Santino—kundi si Santino na walang suot na damit pang-itaas, mahimbing ang tulog, at ang isang braso niya ay mahigpit na nakayakap sa bewang ko. Napatingin ako sa sarili ko—nakabra lang ako at nakapanty! Tangina! Anong nangyari kagabi?! Halos mapatili ako, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Ang puso ko ay parang may sariling buhay na mabilis ang tibok. Teka, teka! Kalma lang, Luna! Baka naman may logical explanation dito. Dahan-dahan kong sinubukang kumalas sa pagkakayakap niya, pero sa bawat kilos ko, lalong humihigpit ang yakap niya. “Ugh…” Ungol ni Santino, at bahagyang gumalaw. Napasinghap ako at nanigas sa pwesto ko. Dahan-dahan siyang dumilat, at nagtagpo ang mga mata namin. Ilang segundo kaming nakatitig lang sa isa’t isa, parehong nag-aalanganin. Hanggang sa… Napa
After 4 years"Congratulation anak, hanga kami ng tatay mo na nakapagtapos ka na ng pag-aaral mo. Ngayon magkokolehiyo ka na, sana pagbutihin mo pa para makamit mo ang iyong minimithi," ngiting sabi ni inay at itay.Tipid akong ngumiti, "Salamat po inay itay, pagbubutihin ko pa po ang pag aaral ko para po sa atin, kayo po ang inspirasyon ko, tutuparin ko po lahat ng mga pangarap natin.""Anak pagkatapos mo dito pumunta ka kina lolo at lola Fermina mo, may ibibigay daw siya sayong regalo.""Naku kapag nalaman na naman ito ni Sebastian lalo ka na naman iinisin yun. Dalaga at binata na kayo at baka yung pang iinis niya sayo magkatuluyan kayong dalawa," biro ni tatay. "Tay, may gf na iyon at kahit kailan hindi magkakagusto yun sa akin.""Tignan nga natin kung hindi siya mafall sayo sa gandang mong yan," dagdag pa ni tatay."Itay masyado mataas ang standard nun, isa pa isa pa rin akong nerd na kinaiinisan niya," giit ko."Oh anak ibigay mo na itong pinitas namin ng tatay mo. Mga sariwang
Luna’s POV Naramdaman kong may mainit at matigas na bagay na nakadikit sa katawan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos manlaki ang mata ko sa nakita. Si Santino. At hindi lang basta si Santino—kundi si Santino na walang suot na damit pang-itaas, mahimbing ang tulog, at ang isang braso niya ay mahigpit na nakayakap sa bewang ko. Napatingin ako sa sarili ko—nakabra lang ako at nakapanty! Tangina! Anong nangyari kagabi?! Halos mapatili ako, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Ang puso ko ay parang may sariling buhay na mabilis ang tibok. Teka, teka! Kalma lang, Luna! Baka naman may logical explanation dito. Dahan-dahan kong sinubukang kumalas sa pagkakayakap niya, pero sa bawat kilos ko, lalong humihigpit ang yakap niya. “Ugh…” Ungol ni Santino, at bahagyang gumalaw. Napasinghap ako at nanigas sa pwesto ko. Dahan-dahan siyang dumilat, at nagtagpo ang mga mata namin. Ilang segundo kaming nakatitig lang sa isa’t isa, parehong nag-aalanganin. Hanggang sa… Napa
Santino’s POV Tahimik kong pinagmamasdan si Luna habang inaayos ang huling batch ng mga papel sa storage room. Halatang pinipilit niyang tapusin ang trabaho kahit nanghihina pa rin siya. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa determinasyon niya o mainis sa katigasan ng ulo niya. Matapos ang ilang minuto, tumayo siya at marahang lumabas ng storage room. Nakataas ang baba niya, para bang gusto niyang ipakita na ayos lang siya, na kaya pa niya. Pero hindi pa siya nakakalayo nang bigla siyang huminto. Kumunot ang noo ko nang makita ang bahagyang pagnginig ng kamay niya. Isang saglit lang—nanginig ang katawan niya at biglang nandidilim ang paningin niya. Nakita ko ang pag-ika ng mga paa niya, ang unti-unting pagkawala ng kontrol sa katawan niya. “Luna—” Mabilis akong umabante para alalayan siya, pero bago ko pa siya maabot, isang kamay ang humarang sa dibdib ko. Si Chelsey. “Huwag, Santino,” malamig niyang bulong. “Hayaan mo siya.” Napatingin ako kay Chelsey, ngu
Luna’s POV Akala ko, tapos na ako. Akala ko, makakahinga na ako nang maluwag. Pero mali ako. Isang babae ang pumasok sa silid—matangkad, nakasalamin, at halatang mataray. Siya pala ang secretary ni Santino. May dala siyang tambak na files, halos hindi ko na makita ang mukha niya sa dami ng papel na bitbit niya. Ibinagsak niya iyon sa mesa sa harapan ko, saka tumingin sa akin nang may bahagyang pagmamataas. "Aasikasuhin mo ‘to," aniya, sabay tulak ng mga papel sa direksyon ko. "Ayusin mo yan by alphabetical order. Kailangang tapos ‘yan bago mag-alas-singko." Napakurap ako. Sandali, ano? Halos natapos ko na nga ang pag-aayos ng files dito, tapos may panibago pa? Pero hindi ako nagreklamo. Kahit gusto kong magtanong kung bakit ako pinapahirapan nang ganito, pinigilan ko ang sarili ko. "Sige po," matipid kong sagot. Umalis ang secretary na parang wala lang, iniwan akong mag-isa kasama ang sandamakmak na papel. Napabuntong-hininga ako bago sinimulan ang gawain. Isa-isa kong
Santino’s POV Masakit ang ulo ko. Napabalikwas ako ng bangon, bahagyang napapikit nang maramdaman ang bigat sa sentido. Diretso ako sa opisina kagabi, hindi na nag-abala pang umuwi. May silid-tulugan naman dito, kaya doon ko na lang itinuloy ang gabi. Huminga ako nang malalim habang umupo sa gilid ng kama. Pumikit ako, pero imbes na makapagpahinga ang utak ko, bumalik sa akin ang usapan namin ni Matteo kagabi. "Papakasalan ko si Luna." Napamura ako nang mahina. Ano bang pakialam ko? Matagal nang tapos ang lahat sa amin ni Luna. Siya ang unang nakalimot. Siya ang lumayo. Siya ang hindi bumalik. Hindi ako ang may kasalanan. Humalukipkip ako at sumandal sa pader, pilit na inaalis ang kung anumang bumabagabag sa isip ko. May Chelsey na ako. Tama. Si Chelsey ang naroon nang kailangan ko ng kasama. Si Chelsey ang tumulong sa akin para makalimutan si Luna. Si Chelsey ang kasama ko ngayon—at siya ang dapat kong alalahanin. Pero bakit kahit anong pilit kong itanim sa isip k
Lumipas ang ilang araw, ngunit hindi pa rin makabangon si Luna mula sa sakit ng pagkawala ni Santino. “Anak, bumangon ka na riyan. Nariyan si Santino,” tawag ng ina niya mula sa labas ng silid. Napabalikwas siya ng bangon, nanlaki ang mga mata, at mabilis na hinanap ang sarili sa salamin. Halos mapamulagat siya, biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Santino? Narito siya? Mabilis niyang tinanggal ang kumot at tumakbo palabas ng kwarto. Halos matalisod pa siya sa pagmamadali. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto—walang Santino. Walang kahit anong bakas ng presensya nito. Dahan-dahan siyang napahawak sa dibdib niya habang humihingal, ang bigat ng nararamdaman ay bumalik nang buo. Panaginip lang pala… Napaupo siya sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Ilang araw na ang lumipas, pero hindi niya pa rin kayang tanggalin si Santino sa isip niya. Akala niya, kaya na niyang tanggapin… pero bakit gano’n? Bakit pakiramdam niya, parang mas lalo lang siyang nawa
LUNA’S POV Lumipas ang ilang araw, at unti-unting nasanay ako sa tahimik na pamumuhay sa isla kasama si Matteo. Hindi ko inaasahan na makakahanap ako ng ganitong katahimikan—malayo sa magulong emosyon at alaala na iniwan ko sa resort. Pero kahit paano, nakaramdam ako ng kapayapaan. Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda ng maliit na kubo ni Matteo, lumapit siya sa akin. "Luna, bukas pupunta tayo sa resort," biglang sabi niya. Napakunot ang noo ko. "Ha? Bakit?" "May kikitain akong tao doon," sagot niya, sabay inom ng kape. "Gusto mo bang sumama?" Nagdalawang-isip ako. Parte ng sarili ko ang gusto pang lumayo, pero hindi ko rin maikakaila na gusto kong malaman kung ano na ang nangyari sa kanila—kay Santino. Napansin ko ang pagiging pormal ng tono ni Matteo. Iba sa nakasanayan kong kalmado at mapaglarong pagsasalita niya. Parang may tinatago siyang hindi ko pa alam. "Matteo," tawag ko, pinagmamasdan ang ayos niya. "Parang hindi ka pang ordinaryong tao, ah." Napangiti
LUNA’S POV Ang sakit ng ulo ko. Para bang may mabigat na bagay na nakapatong sa noo ko, at ang katawan ko ay parang binugbog ng paulit-ulit. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Hindi pamilyar ang paligid. Ang kisame ay gawa sa kahoy, at ang malamlam na liwanag mula sa isang gasera sa sulok ng silid ang tanging nagbibigay-ilaw sa loob. Ramdam ko rin ang bahagyang panghahapdi ng aking braso. Napakurap ako at napabangon mula sa hinihigaan kong banig. Saglit akong natigilan. Nasaan ako? At saka bumalik sa akin ang mga malalabong alaala ng nakaraang gabi—ang pag-inom, ang sakit na naramdaman ko nang makita si Santino at Chelsey, ang pakiramdam ng kawalan habang naglalakad ako mag-isa sa dalampasigan… Napahawak ako sa aking ulo. Ano bang ginawa ko? Maya-maya pa, biglang bumukas ang pinto, dahilan upang mapalingon ako. Isang matangkad at matipunong lalaki ang pumasok. May mabigat ang ekspresyon nito, at tila inis na inis. "Sa wakas, gising ka na," anito habang nakatayo
Napansin ni Santino ang kakaibang kilos ni Jake. Halatang aligaga ito, hindi mapakali habang mabilis na tinatahak ang bawat sulok ng isla. Hindi nagtagal, nakuha rin nito ang atensyon ni Chelsey. "Bakit parang gulong-gulo ka, Jake?" tanong ni Chelsey, bakas sa mukha ang pagtataka. Ngunit hindi ito pinansin ni Jake at patuloy lang sa paghahanap. Napakunot-noo si Santino bago siya tumayo mula sa kanyang pwesto. "Anong nangyayari?" malamig niyang tanong. Huminto si Jake at tumingin kay Santino. "Nawawala si Luna." Saglit na natahimik si Santino. Hindi siya nagpakita ng kahit anong emosyon, ngunit sa loob niya, may kung anong gumapang na kaba. Alam niyang lasing na lasing si Luna bago pa siya umalis. Alam din niya… kung saan ito maaaring pumunta. "Hindi niyo siya mahahanap dito sa resort," kalmado ngunit matigas ang tono ni Santino. Nagulat si Jake at Carla sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin? Alam mo ba kung nasaan siya?" tanong ni Carla. "Oo," sagot ni Santino habang
Tahimik ang lahat habang pinapanood ang pag-ikot ng bote sa gitna ng kanilang bilog. Parang bumagal ang oras sa bawat pag-ikot nito, habang ang ilan ay palihim na nagdarasal na huwag sa kanila tumapat ang leeg ng bote. Si Luna, kahit anong pilit niyang huwag magpakita ng emosyon, hindi niya mapigilang kabahan. Lalo na nang mapansin niyang si Santino ay walang reaksyon, parang wala lang sa kanya ang laro, o mas malala—parang wala lang si Luna sa harapan niya. "Come on, come on, sino kaya ang unang sasagot?" bulong ni Carla, excited na excited. Napalunok si Jake habang palihim na sinusulyapan si Luna. Alam niyang hindi ito ang tipo ng laro na dapat nilang laruin ngayon, lalo na't nariyan si Santino at Chelsey. Pero wala na silang magagawa. Nandito na sila. Hanggang sa unti-unti nang bumagal ang pag-ikot ng bote. "Oh my God, tumatapat na!" sigaw ni Erick, halos hindi makahinga sa pag-aabang. At nang tuluyang huminto ang bote, natutok ang dulo nito kay— Luna. Napatigil si