"Ang Buhay Mag-asawa" Third POV Mabilis na lumipas ang mga buwan mula nang ikasal sina Sebastian at Marina. Ngayon, mas kilala na sila bilang mag-asawa, at ang kanilang tahanan ay puno ng tawanan, pagmamahalan, at kaunting harutan na nagpapanatili ng init sa kanilang relasyon. --- Umaga sa Mansyon Habang abala si Marina sa pag-aayos ng almusal, nakaupo naman si Sebastian sa bar counter, nakasuot ng pajama at mukhang bagong gising. "Good morning, mahal," bati ni Marina habang inihahain ang paborito niyang pancakes at bacon. "Good morning, my Mrs. Monteclaro," sagot ni Sebastian, sabay abot ng tasa ng kape na nilagay niya sa tabi nito. "Bakit ang aga mong gumising? Sana pinatulog mo pa ako ng konti." "Eh kasi, gusto kong sorpresahin ka," sagot ni Marina na may matamis na ngiti. "Ito na ang unang araw na ako ang mag-aalaga sa'yo bilang asawa." Ngumiti si Sebastian, hinawakan ang kamay ni Marina, at hinila ito papalapit. "Hindi mo kailangang gawin lahat, Marina. Magkasam
"Pagbuo ng mga Pangarap" Marina POV Mabilis na lumipas ang mga araw, at tila unti-unti nang natutupad ang mga pangarap namin ni Sebastian. Hindi ko inakala na darating ako sa puntong ito ng buhay—masaya, puno ng pagmamahal, at higit sa lahat, kasama ang lalaking itinakda para sa akin. Isang umaga, habang abala ako sa pag-aalaga ng mga halaman sa garden ng mansion, lumapit si Sebastian sa akin. May dala siyang tasa ng kape at isang matamis na ngiti. "Mahal, alam mo bang sobrang blooming mo ngayon?" biro niya, sabay abot ng kape sa akin. Napangiti ako. "Ano na naman ang pakulo mo, Seb? May kailangan ka na naman siguro." "Wala naman," sagot niya, sabay halik sa noo ko. "Gusto ko lang makita ang asawa ko na masaya." Napailing ako, pero hindi ko maitago ang kilig. Totoo pala ang sinasabi nilang kapag mahal ka ng isang tao, gagawin niya ang lahat para makita kang masaya. --- Third POV Sa hapon ding iyon, nagkaroon ng maliit na pagtitipon sa mansion. Kasama nila ang pamil
"Isang Gabi ng Pagmamahal" (Marina POV) Nakatayo ako sa harap ng salamin, nakasuot ng manipis na silk nightgown na binili ni Sebastian para sa akin. Ramdam ko ang init sa pisngi ko habang tinitingnan ang repleksyon ko. "Ano bang iniisip mo, Marina?" bulong ko sa sarili ko. Nasa honeymoon kami ni Sebastian, at kahit ilang beses na naming ipinagdiriwang ang aming pagmamahalan, hindi ko pa rin maiwasang kabahan. Biglang bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang gwapong mukha ng asawa ko. Nakasuot siya ng puting robe, bahagyang nakabukas sa dibdib, at basa pa ang buhok niya mula sa shower. Agad akong napalunok. "Ang tagal mo namang lumabas," aniya habang papalapit sa akin. "Nag-aayos lang ako," sagot ko, pilit na iniiwas ang tingin. Pero hindi niya ako hinayaang umiwas. Hinawakan niya ang baba ko at dahan-dahang iniangat ang mukha ko para tumingin sa kanya. "Alam mo bang mas lalo kang gumaganda, Marina?" bulong niya, at doon ko naamoy ang amoy ng kanyang pabango—isang
Kabanata 60 “Sa Loob ng Ospital” (Marina POV) Nagmamadali kaming dumating sa ospital, sakay ng ambulansya. Hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa katawan ni Tatay na nakahiga sa stretcher, nakakabit sa kanya ang oxygen mask habang mino-monitor ng mga paramedic ang kanyang vital signs. "Tay… kapit lang, ‘wag mo kaming iiwan…" bulong ko habang mahigpit na hawak ang kamay niya. Ramdam ko ang init ng palad ni Sebastian na nakapatong sa balikat ko, nagbibigay ng kahit kaunting lakas sa gitna ng matinding kaba na nararamdaman ko. Pagdating namin sa ospital, agad na sinalubong kami ng mga doktor at nurse. "ICU! Dalhin agad sa ICU!" sigaw ng isang doktor. "Mahal, magiging okay si Tatay," bulong ni Sebastian sa akin, pero ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Hinayaan kong dalhin ng mga nurse si Tatay sa loob ng emergency room. Naiwan kaming dalawa ni Sebastian sa labas, hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng luha ko. "Bakit nangyari 'to? Paano nasunog ang bahay namin?" m
Bagong Buhay, Bagong Pag-asa" (Third Person POV) Lumipas ang mga buwan, at unti-unting bumangon si Marina mula sa lungkot. Kahit pa mananatili sa kanyang puso ang sakit ng pagkawala ng kanyang ama, may bago nang dahilan para siya ay magpatuloy—ang munting buhay na lumalaki sa kanyang sinapupunan. Sa bawat araw na dumaraan, ramdam niya ang pagbabago sa kanyang katawan. Ang dating malakas at masigla niyang katawan ay madalas nang mapagod, at ang kanyang tiyan ay unti-unting lumalaki. Ngunit sa kabila ng lahat, may isang bagay siyang laging pinasasalamatan—si Sebastian. --- Isang Umaga Nagising si Marina sa banayad na haplos sa kanyang tiyan. Pagdilat niya, bumungad sa kanya ang mukha ni Sebastian na tila ba hindi nagsasawang titigan siya. "Magandang umaga, mommy," bati nito habang hinahalikan ang kanyang noo. "At magandang umaga rin sa baby natin." Napangiti si Marina habang hinihimas rin ang kanyang tiyan. "Ang aga-aga mo namang sweet," biro niya. "Syempre naman," s
"Ang Pinakamagandang Regalo" (Third Person POV) Lumipas ang mga araw, at dumating na ang pinakahihintay na sandali—ang pagsilang ng anak nina Marina at Sebastian. Sa loob ng ospital, punong-puno ng tensyon si Sebastian habang naglalakad-lakad sa labas ng delivery room. Paulit-ulit niyang sinusubukang kumalma, pero hindi niya mapigilan ang kaba. "Sebastian, hijo, umupo ka muna at magpahinga," sabi ni Nanay Gloria, na hindi rin mapakali. Umiling si Sebastian. "Hindi ko kaya, Nay. Gusto kong siguraduhin na ayos lang si Marina." --- Ang Pagsilang ng Kanilang Anak Ilang oras pa ang lumipas bago tuluyang narinig ni Sebastian ang munting iyak ng isang sanggol mula sa loob ng delivery room. Napahinto siya, tila hindi makapaniwala. Lumabas ang isang doktor at ngumiti sa kanya. "Congratulations, Mr. Monteclaro. Isang malusog na baby boy ang isinilang ng asawa mo." Nanghina ang tuhod ni Sebastian sa sobrang tuwa at pananabik. Halos hindi siya makahinga sa labis na emosyon. Ag
Sa araw ng binyag ni Santino Gabriel Monteclaro, masayang nagsama-sama ang pamilya at malalapit na kaibigan nina Marina at Sebastian. Napuno ng tawanan at kasiyahan ang buong simbahan, lalo na’t espesyal ang araw na ito para sa kanilang mag-asawa. Nakisaya rin si Lexie, na dumating kasama ang kanyang dalawang taong gulang na anak, si Selena. Napansin nina Marina at Sebastian ang kawalan ng ama ng bata, kaya hindi nila naiwasang mag-usisa. “Lex, asan ang daddy ni Selena?” tanong ni Marina habang inaalalayan si Lexie sa pag-upo sa reception. Natawa lang si Lexie at umiwas ng tingin. “Ah… well, kasal na ako, actually,” sagot niya, ikinagulat ng lahat. Napakunot-noo si Sebastian. “Kasal? Kailan pa?” Ngumiti si Lexie pero halatang may tinatago. “Matagal na. Pero ipapakilala ko na lang soon.” Nagtaka si Marina sa sagot ng kaibigan. Parang may kakaiba sa kilos nito—tila may itinatago o may hindi sinasabi. Ngunit bago pa siya makapagtanong ulit, biglang sumingit ang isa sa mga nin
Sa paglipas ng panahon, lumaki si Santino Gabriel Monteclaro na isang matalino, mabait, at responsableng bata. Dahil lumaki siyang napapalibutan ng pagmamahal mula sa kanyang pamilya, lumaki rin siyang palakaibigan at madaling pakisamahan. Sa lahat ng kaibigan niya, may isang taong pinakamalapit sa kanya—si Luna Estrella, ang anak ng matalik na kaibigan ng kanyang ina. Magkaiba man ang kanilang ugali, hindi maikakailang hindi kumpleto ang isa nang wala ang isa. Si Santino ay tahimik, seryoso, at madalas pinag-iisipan ang bawat kilos niya. Samantalang si Luna ay masayahin, palabiro, at laging may pakana ng kung anu-anong kalokohan. Ngunit sa kabila ng kanilang pagkakaiba, hindi nila maitatanggi na sila ang unang takbuhan ng isa't isa sa tuwing may problema o tuwing gusto lang nilang may makasama. Palagi silang nagshi-share ng halos lahat—mga sikreto, pangarap, at maging pagkain. Pero kung may isang bagay na hindi nila kailanman napagkasunduan, iyon ay ang pag-ibig. "Alam mo, Sa
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b