Third-Person POV Lumipas ang mga araw at buwan na puno ng tawanan, asaran, at hindi mabilang na alaala sa pagitan nina Marina at Sebastian. Unti-unti nilang natutunan ang halaga ng isa’t isa, at bagama’t madalas pa rin silang magtalo, naroon ang pag-aalagang hindi nila maitanggi. At ngayon, sumapit na ang espesyal na araw—ang ika-18 kaarawan ni Marina. Ang buong hacienda ay puno ng dekorasyon. Mga lobo, bulaklak, at ilaw na tila mga bituin ang nagbigay-liwanag sa buong paligid. Ang bawat sulok ng lugar ay nagpapakita ng kasiyahan at engrandeng selebrasyon. Si Marina ang sentro ng lahat ng ito—ang debutante ng gabi. Suot ang isang eleganteng gown na kulay pastel pink na tila perpektong idinisenyo para sa kanya, bumaba si Marina mula sa hagdanan ng mansyon. Lahat ng mata ay nakatuon sa kanya, ngunit ang pinakamalalim na titig ay mula kay Sebastian, na nakatayo sa dulo ng hagdanan, nakangiti at tila hindi makapaniwala sa nakikita. Parang tumigil ang oras nang magtama ang kanila
Sebastian's POV Ang sikat ng araw ay tumagos sa bintana ng mansyon, sinasabayan ng masayang huni ng mga ibon. Isang bihirang umaga para sa akin—maaliwalas at magaan ang pakiramdam ko. Sa unang pagkakataon, gusto kong batiin ng "magandang umaga" ang isang tao, at iyon ay si Marina. Pagkatapos kong maghanda, dahan-dahan akong kumatok sa pintuan ng silid niya. Walang sumagot. "Marina?" tawag ko, ngunit wala pa rin akong narinig. Nag-alala ako kaya bahagya kong binuksan ang pinto. Sumilip muna ako, ngunit tila walang tao sa paligid. Hanggang sa tuluyan akong pumasok. "Marina?" muling tawag ko habang lumalapit sa kama niya. Bigla akong natigilan. Nakita ko siya—nakatihaya sa kama, balot lamang ng kumot ang kalahati ng kanyang katawan. Ang mga balikat niya ay hubad, at ang buhok niya ay magulo pero kaakit-akit. Para akong natulala. "What the hell?" bulong ko sa sarili ko, kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko. Pinilit kong bawiin ang tingin ko, pero tila naipit ako sa eksenang
Marina's POV Pagmulat ng mata ko, agad kong napansin na maliwanag na sa paligid. Napabalikwas ako ng bangon at saka lang naramdaman ang kakaibang lamig sa balat ko. Napatingin ako sa sarili ko at napagtanto kong wala akong suot kundi ang manipis na pantulog. "Ano ba 'to? Bakit ganito suot ko?" tanong ko sa sarili habang hinahanap ang mga damit ko sa kama. Wala akong maalala mula kagabi. Basta’t alam ko lang, pagod na pagod ako. Mabilis akong tumayo at kumuha ng damit sa closet. Nagbihis agad ako, kahit hindi ko na inayos ang buhok ko. Pero habang nagbibihis, napapaisip ako. "Bakit parang may kulang?" Pagkatapos kong mag-ayos, nagpasya akong hanapin si Sebastian. "Siya siguro ang may alam kung anong nangyari kagabi." Lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa silid niya. Bahagya akong kumatok. "Sebastian? Nandiyan ka ba?" tanong ko, pero walang sumagot. Pinilit kong buksan ang pinto, at hindi naman ito naka-lock. Pagpasok ko, tahimik ang paligid, ngunit narinig ko ang tunog ng tu
Third POV Pagkatapos ng kanilang dinner, inalalayan ni Sebastian si Marina pabalik sa kotse. Tahimik lang silang dalawa habang bumibiyahe pabalik ng mansyon. Ngunit kahit walang salitaan, ramdam ni Marina ang kakaibang init sa kanilang pagitan. Pagdating sa mansyon, agad na umakyat si Marina sa kanyang kwarto. Pero bago pa man siya makapasok, humabol si Sebastian at tinawag siya. "Marina," tawag ni Sebastian. Lumingon si Marina. "Bakit?" Naglakad si Sebastian palapit sa kanya, ang seryoso ng ekspresyon nito. "Huwag mong kalimutan... ikaw ang may utang sa akin. Lahat ng ginagawa ko, binabayaran mo 'yan." Napakunot-noo si Marina. "Ano na naman 'yan? Bakit bigla kang seryoso?" Ngumiti si Sebastian, ngunit may halong kapilyuhan. "Gusto ko lang ipaalala. Ayokong masyado kang mag-enjoy. Baka isipin mong sweet ako." "Sebastian!" sigaw ni Marina habang hinampas siya sa braso. "Kung gusto mo, huwag na lang ulit tayong mag-dinner!" Tumawa si Sebastian at biglang lumapit pa sa
Third POV Matapos ang kanilang nakakatuwang usapan, bumalik si Marina sa kanyang kwarto upang magpahinga. Habang si Sebastian naman ay nagkulong sa kanyang opisina upang tapusin ang ilang trabaho. Ngunit kahit abala sa kanyang ginagawa, hindi mawala sa isip ni Sebastian ang huling usapan nila ni Marina. Napangiti siya nang maalala ang seryosong sagot nito tungkol sa love life. "Ang babaeng ito... hindi ko maintindihan kung bakit nakakatuwa siyang asarin," bulong ni Sebastian sa sarili habang iniinom ang kape. Samantala, sa kwarto ni Marina, nakahiga siya habang nakatitig sa kisame. Iniisip niya ang sinabi ni Sebastian kanina. "Minsan darating na lang 'yan kahit ayaw mo." Napailing si Marina at napangiti. "Sebastian talaga, parang laging may alam sa lahat ng bagay," sabi niya sa sarili. Kinabukasan, nagising si Marina sa tunog ng alarm clock. Dali-dali siyang bumangon at nagbihis. Habang papunta siya sa kusina, naamoy niya ang mabangong aroma ng kape at tinapay. Pagpaso
Third POV Habang nasa sala si Marina, hindi niya maiwasang isipin ang sinabi ni Sebastian. Nakatitig siya sa telebisyon ngunit wala naman siyang naiintindihan sa pinapanood. "Ano ba 'tong nararamdaman ko?" bulong niya sa sarili, sabay iling. Pilit niyang tinatanggal sa isip ang mga nangyari kanina, pero parang may kung anong bumabalik-balik sa kanyang isipan. Hindi nagtagal, bumaba si Sebastian mula sa kanyang kwarto, suot ang simpleng puting polo at pantalon. Nagulat si Marina nang makita ito. "Saan ka pupunta?" tanong niya nang hindi mapigilan ang sarili. Napangiti si Sebastian, tila natuwa na interesado si Marina sa kanyang gagawin. "Lalabas lang sandali. May aasikasuhin ako." Tumayo si Marina mula sa sofa. "Baka naman babae na naman ang kasama mo!" Napataas ang kilay niya, pero agad niyang napagtanto ang sinabi niya. "I mean… baka importante na naman kaya ka aalis." Tila hindi napigilan ni Sebastian ang pagtawa. "Nag-aalala ka ba, Marina?" tanong niya, habang mabagal
Third POV Matapos ang kanilang agahan, nagdesisyon si Marina na maglibang sa hardin habang si Sebastian ay nagpatuloy sa pagbabasa ng mga dokumento sa sala. Habang nasa hardin, hindi mapigilan ni Marina na pagmasdan ang mga halaman at bulaklak na alaga ng kanilang hardinero. "Ang ganda naman dito," bulong niya sa sarili habang hinihipo ang mga talulot ng isang rosas. Biglang narinig niya ang boses ni Sebastian sa likuran niya. "Kung gusto mo, pwede kitang bilhan ng sarili mong hardin." Nagulat si Marina at agad na bumaling kay Sebastian. "Ano ba? Lakas ng trip mo! Akala mo naman papayag ako." Sebastian ngumiti, ang mga mata niya ay puno ng kalokohan. "Hindi ko naman sinabi na libre. Baka magtanim ka rin ng bayad." "Kung ganun, ayoko na lang!" sagot ni Marina, sabay talikod at nagkunwaring galit. "Biro lang," sabi ni Sebastian habang lumapit sa kanya. "Pero seryoso, mukhang masaya ka dito." "Oo naman. Kahit minsan nakakainis ka, may maganda rin naman dito," sagot ni Mar
Third POV Kinabukasan, si Marina ay nagising na may ngiti sa kanyang labi. Hindi niya mapigilan ang kilig sa mga nangyari kahapon. Napaisip siya, Bakit parang hindi ko na siya kayang iwasan? Habang nag-aayos siya ng buhok sa harap ng salamin, biglang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto. Si Sebastian iyon, may dalang tray ng pagkain. "Good morning, sleepyhead," bati ni Sebastian habang inilalapag ang tray sa mesa. "Akala ko ba maaga kang gumigising?" Napataas ang kilay ni Marina. "Excuse me? Maaga nga akong nagising!" sagot niya, ngunit hindi maitago ang pamumula ng kanyang pisngi. "Ah, talaga?" tanong ni Sebastian na may nakakalokong ngiti. "Kasi parang late ka na nga sa breakfast." "Sebastian!" sigaw ni Marina, ngunit natigil siya nang mapansin ang tray. Pancakes, bacon, at kape. Napangiti siya. "Nag-effort ka pa?" Umupo si Sebastian sa sofa at nagkibit-balikat. "Baka kasi hindi ka na makababa dahil tamad ka. At saka... gusto kong makita kung paano mo ako papasalamatan.
Luna’s POV Naramdaman kong may mainit at matigas na bagay na nakadikit sa katawan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos manlaki ang mata ko sa nakita. Si Santino. At hindi lang basta si Santino—kundi si Santino na walang suot na damit pang-itaas, mahimbing ang tulog, at ang isang braso niya ay mahigpit na nakayakap sa bewang ko. Napatingin ako sa sarili ko—nakabra lang ako at nakapanty! Tangina! Anong nangyari kagabi?! Halos mapatili ako, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Ang puso ko ay parang may sariling buhay na mabilis ang tibok. Teka, teka! Kalma lang, Luna! Baka naman may logical explanation dito. Dahan-dahan kong sinubukang kumalas sa pagkakayakap niya, pero sa bawat kilos ko, lalong humihigpit ang yakap niya. “Ugh…” Ungol ni Santino, at bahagyang gumalaw. Napasinghap ako at nanigas sa pwesto ko. Dahan-dahan siyang dumilat, at nagtagpo ang mga mata namin. Ilang segundo kaming nakatitig lang sa isa’t isa, parehong nag-aalanganin. Hanggang sa… Napa
Santino’s POV Tahimik kong pinagmamasdan si Luna habang inaayos ang huling batch ng mga papel sa storage room. Halatang pinipilit niyang tapusin ang trabaho kahit nanghihina pa rin siya. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa determinasyon niya o mainis sa katigasan ng ulo niya. Matapos ang ilang minuto, tumayo siya at marahang lumabas ng storage room. Nakataas ang baba niya, para bang gusto niyang ipakita na ayos lang siya, na kaya pa niya. Pero hindi pa siya nakakalayo nang bigla siyang huminto. Kumunot ang noo ko nang makita ang bahagyang pagnginig ng kamay niya. Isang saglit lang—nanginig ang katawan niya at biglang nandidilim ang paningin niya. Nakita ko ang pag-ika ng mga paa niya, ang unti-unting pagkawala ng kontrol sa katawan niya. “Luna—” Mabilis akong umabante para alalayan siya, pero bago ko pa siya maabot, isang kamay ang humarang sa dibdib ko. Si Chelsey. “Huwag, Santino,” malamig niyang bulong. “Hayaan mo siya.” Napatingin ako kay Chelsey, ngu
Luna’s POV Akala ko, tapos na ako. Akala ko, makakahinga na ako nang maluwag. Pero mali ako. Isang babae ang pumasok sa silid—matangkad, nakasalamin, at halatang mataray. Siya pala ang secretary ni Santino. May dala siyang tambak na files, halos hindi ko na makita ang mukha niya sa dami ng papel na bitbit niya. Ibinagsak niya iyon sa mesa sa harapan ko, saka tumingin sa akin nang may bahagyang pagmamataas. "Aasikasuhin mo ‘to," aniya, sabay tulak ng mga papel sa direksyon ko. "Ayusin mo yan by alphabetical order. Kailangang tapos ‘yan bago mag-alas-singko." Napakurap ako. Sandali, ano? Halos natapos ko na nga ang pag-aayos ng files dito, tapos may panibago pa? Pero hindi ako nagreklamo. Kahit gusto kong magtanong kung bakit ako pinapahirapan nang ganito, pinigilan ko ang sarili ko. "Sige po," matipid kong sagot. Umalis ang secretary na parang wala lang, iniwan akong mag-isa kasama ang sandamakmak na papel. Napabuntong-hininga ako bago sinimulan ang gawain. Isa-isa kong
Santino’s POV Masakit ang ulo ko. Napabalikwas ako ng bangon, bahagyang napapikit nang maramdaman ang bigat sa sentido. Diretso ako sa opisina kagabi, hindi na nag-abala pang umuwi. May silid-tulugan naman dito, kaya doon ko na lang itinuloy ang gabi. Huminga ako nang malalim habang umupo sa gilid ng kama. Pumikit ako, pero imbes na makapagpahinga ang utak ko, bumalik sa akin ang usapan namin ni Matteo kagabi. "Papakasalan ko si Luna." Napamura ako nang mahina. Ano bang pakialam ko? Matagal nang tapos ang lahat sa amin ni Luna. Siya ang unang nakalimot. Siya ang lumayo. Siya ang hindi bumalik. Hindi ako ang may kasalanan. Humalukipkip ako at sumandal sa pader, pilit na inaalis ang kung anumang bumabagabag sa isip ko. May Chelsey na ako. Tama. Si Chelsey ang naroon nang kailangan ko ng kasama. Si Chelsey ang tumulong sa akin para makalimutan si Luna. Si Chelsey ang kasama ko ngayon—at siya ang dapat kong alalahanin. Pero bakit kahit anong pilit kong itanim sa isip k
Lumipas ang ilang araw, ngunit hindi pa rin makabangon si Luna mula sa sakit ng pagkawala ni Santino. “Anak, bumangon ka na riyan. Nariyan si Santino,” tawag ng ina niya mula sa labas ng silid. Napabalikwas siya ng bangon, nanlaki ang mga mata, at mabilis na hinanap ang sarili sa salamin. Halos mapamulagat siya, biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Santino? Narito siya? Mabilis niyang tinanggal ang kumot at tumakbo palabas ng kwarto. Halos matalisod pa siya sa pagmamadali. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto—walang Santino. Walang kahit anong bakas ng presensya nito. Dahan-dahan siyang napahawak sa dibdib niya habang humihingal, ang bigat ng nararamdaman ay bumalik nang buo. Panaginip lang pala… Napaupo siya sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Ilang araw na ang lumipas, pero hindi niya pa rin kayang tanggalin si Santino sa isip niya. Akala niya, kaya na niyang tanggapin… pero bakit gano’n? Bakit pakiramdam niya, parang mas lalo lang siyang nawa
LUNA’S POV Lumipas ang ilang araw, at unti-unting nasanay ako sa tahimik na pamumuhay sa isla kasama si Matteo. Hindi ko inaasahan na makakahanap ako ng ganitong katahimikan—malayo sa magulong emosyon at alaala na iniwan ko sa resort. Pero kahit paano, nakaramdam ako ng kapayapaan. Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda ng maliit na kubo ni Matteo, lumapit siya sa akin. "Luna, bukas pupunta tayo sa resort," biglang sabi niya. Napakunot ang noo ko. "Ha? Bakit?" "May kikitain akong tao doon," sagot niya, sabay inom ng kape. "Gusto mo bang sumama?" Nagdalawang-isip ako. Parte ng sarili ko ang gusto pang lumayo, pero hindi ko rin maikakaila na gusto kong malaman kung ano na ang nangyari sa kanila—kay Santino. Napansin ko ang pagiging pormal ng tono ni Matteo. Iba sa nakasanayan kong kalmado at mapaglarong pagsasalita niya. Parang may tinatago siyang hindi ko pa alam. "Matteo," tawag ko, pinagmamasdan ang ayos niya. "Parang hindi ka pang ordinaryong tao, ah." Napangiti
LUNA’S POV Ang sakit ng ulo ko. Para bang may mabigat na bagay na nakapatong sa noo ko, at ang katawan ko ay parang binugbog ng paulit-ulit. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Hindi pamilyar ang paligid. Ang kisame ay gawa sa kahoy, at ang malamlam na liwanag mula sa isang gasera sa sulok ng silid ang tanging nagbibigay-ilaw sa loob. Ramdam ko rin ang bahagyang panghahapdi ng aking braso. Napakurap ako at napabangon mula sa hinihigaan kong banig. Saglit akong natigilan. Nasaan ako? At saka bumalik sa akin ang mga malalabong alaala ng nakaraang gabi—ang pag-inom, ang sakit na naramdaman ko nang makita si Santino at Chelsey, ang pakiramdam ng kawalan habang naglalakad ako mag-isa sa dalampasigan… Napahawak ako sa aking ulo. Ano bang ginawa ko? Maya-maya pa, biglang bumukas ang pinto, dahilan upang mapalingon ako. Isang matangkad at matipunong lalaki ang pumasok. May mabigat ang ekspresyon nito, at tila inis na inis. "Sa wakas, gising ka na," anito habang nakatayo
Napansin ni Santino ang kakaibang kilos ni Jake. Halatang aligaga ito, hindi mapakali habang mabilis na tinatahak ang bawat sulok ng isla. Hindi nagtagal, nakuha rin nito ang atensyon ni Chelsey. "Bakit parang gulong-gulo ka, Jake?" tanong ni Chelsey, bakas sa mukha ang pagtataka. Ngunit hindi ito pinansin ni Jake at patuloy lang sa paghahanap. Napakunot-noo si Santino bago siya tumayo mula sa kanyang pwesto. "Anong nangyayari?" malamig niyang tanong. Huminto si Jake at tumingin kay Santino. "Nawawala si Luna." Saglit na natahimik si Santino. Hindi siya nagpakita ng kahit anong emosyon, ngunit sa loob niya, may kung anong gumapang na kaba. Alam niyang lasing na lasing si Luna bago pa siya umalis. Alam din niya… kung saan ito maaaring pumunta. "Hindi niyo siya mahahanap dito sa resort," kalmado ngunit matigas ang tono ni Santino. Nagulat si Jake at Carla sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin? Alam mo ba kung nasaan siya?" tanong ni Carla. "Oo," sagot ni Santino habang
Tahimik ang lahat habang pinapanood ang pag-ikot ng bote sa gitna ng kanilang bilog. Parang bumagal ang oras sa bawat pag-ikot nito, habang ang ilan ay palihim na nagdarasal na huwag sa kanila tumapat ang leeg ng bote. Si Luna, kahit anong pilit niyang huwag magpakita ng emosyon, hindi niya mapigilang kabahan. Lalo na nang mapansin niyang si Santino ay walang reaksyon, parang wala lang sa kanya ang laro, o mas malala—parang wala lang si Luna sa harapan niya. "Come on, come on, sino kaya ang unang sasagot?" bulong ni Carla, excited na excited. Napalunok si Jake habang palihim na sinusulyapan si Luna. Alam niyang hindi ito ang tipo ng laro na dapat nilang laruin ngayon, lalo na't nariyan si Santino at Chelsey. Pero wala na silang magagawa. Nandito na sila. Hanggang sa unti-unti nang bumagal ang pag-ikot ng bote. "Oh my God, tumatapat na!" sigaw ni Erick, halos hindi makahinga sa pag-aabang. At nang tuluyang huminto ang bote, natutok ang dulo nito kay— Luna. Napatigil si