Third POV Matapos ang kanilang agahan, nagdesisyon si Marina na maglibang sa hardin habang si Sebastian ay nagpatuloy sa pagbabasa ng mga dokumento sa sala. Habang nasa hardin, hindi mapigilan ni Marina na pagmasdan ang mga halaman at bulaklak na alaga ng kanilang hardinero. "Ang ganda naman dito," bulong niya sa sarili habang hinihipo ang mga talulot ng isang rosas. Biglang narinig niya ang boses ni Sebastian sa likuran niya. "Kung gusto mo, pwede kitang bilhan ng sarili mong hardin." Nagulat si Marina at agad na bumaling kay Sebastian. "Ano ba? Lakas ng trip mo! Akala mo naman papayag ako." Sebastian ngumiti, ang mga mata niya ay puno ng kalokohan. "Hindi ko naman sinabi na libre. Baka magtanim ka rin ng bayad." "Kung ganun, ayoko na lang!" sagot ni Marina, sabay talikod at nagkunwaring galit. "Biro lang," sabi ni Sebastian habang lumapit sa kanya. "Pero seryoso, mukhang masaya ka dito." "Oo naman. Kahit minsan nakakainis ka, may maganda rin naman dito," sagot ni Mar
Third POV Kinabukasan, si Marina ay nagising na may ngiti sa kanyang labi. Hindi niya mapigilan ang kilig sa mga nangyari kahapon. Napaisip siya, Bakit parang hindi ko na siya kayang iwasan? Habang nag-aayos siya ng buhok sa harap ng salamin, biglang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto. Si Sebastian iyon, may dalang tray ng pagkain. "Good morning, sleepyhead," bati ni Sebastian habang inilalapag ang tray sa mesa. "Akala ko ba maaga kang gumigising?" Napataas ang kilay ni Marina. "Excuse me? Maaga nga akong nagising!" sagot niya, ngunit hindi maitago ang pamumula ng kanyang pisngi. "Ah, talaga?" tanong ni Sebastian na may nakakalokong ngiti. "Kasi parang late ka na nga sa breakfast." "Sebastian!" sigaw ni Marina, ngunit natigil siya nang mapansin ang tray. Pancakes, bacon, at kape. Napangiti siya. "Nag-effort ka pa?" Umupo si Sebastian sa sofa at nagkibit-balikat. "Baka kasi hindi ka na makababa dahil tamad ka. At saka... gusto kong makita kung paano mo ako papasalamatan.
Third POV Kinabukasan, nagising si Marina sa mga masarap na amoy na nagmumula sa kusina. Agad siyang bumangon, dama pa rin ang kilig mula sa nangyaring proposal kagabi. Nang makababa siya, nakita niya si Sebastian na abala sa pagluluto. "Ikaw? Nasa kusina? Anong kalokohan 'to?" biro ni Marina habang nakatayo sa may pinto. Napalingon si Sebastian at tumingin sa kanya nang nakataas ang kilay. "Hindi mo ba alam? Magaling akong magluto. Isa 'to sa mga sikreto ko." Tumawa si Marina. "Sikreto? Teka, baka naman masira tiyan ko sa kakainin ko." "Subukan mong insultuhin pa ang luto ko, Marina, at ikaw ang maghuhugas ng pinggan," sagot ni Sebastian, kunwari'y masungit, ngunit may bahid ng biro sa boses nito. Habang kumakain sila, hindi napigilan ni Marina na magtanong. "Bakit bigla kang sweet ngayon? Ano bang nangyari sa masungit na Sebastian na kilala ko?" "Sweet na agad 'to? Sinusubukan ko lang maging mabuting fiancé," sagot ni Sebastian, pero halata sa mukha niya ang pilyong ng
Third POV Lumipas ang mga araw, naging abala si Marina sa pag-aasikaso ng kanilang kasal. Kahit simple lang ang gusto niya, pilit na ginagawang engrande ni Sebastian ang lahat. Hindi niya magawang tumutol dahil alam niyang ginagawa ito ni Sebastian para sa kanya. Isang hapon, habang abala si Marina sa pagpili ng disenyo ng mga imbitasyon, dumating si Sebastian sa opisina ng event coordinator. "Marina, tapos ka na ba? May pupuntahan tayo," sabi nito. "Sebastian, ang dami ko pang ginagawa. Hindi ba pwedeng mamaya na?" tanong ni Marina, hindi inaalis ang tingin sa mga sample invitations. "Hindi, mahalaga ito," sagot ni Sebastian sabay kuha ng kamay niya. "Huwag kang mag-alala, saglit lang." Walang nagawa si Marina kundi sumunod. Habang nasa sasakyan, hindi siya mapakali. "Sebastian, saan ba tayo pupunta? May sorpresa ka na naman ba?" tanong niya, nakataas ang kilay. Ngumiti lang si Sebastian. "Malapit na tayo. Hintayin mo na lang." --- Ilang minuto ang lumipas at na
Third POV Kinabukasan, abala ang buong hacienda para sa anniversary celebration. Halos lahat ng tao ay abala sa pag-aayos ng mga dekorasyon, pagkain, at iba pang detalye para sa engrandeng selebrasyon. Si Marina naman ay nakasuot ng isang eleganteng damit na pinili mismo ni Sebastian. Habang naglalakad si Marina sa paligid, naramdaman niyang maraming mata ang nakatingin sa kanya. Lahat ay napapansin ang kakaibang ningning niya ngayong araw. Hindi niya maiwasang magtanong sa sarili, "Ano bang meron sa araw na 'to? Bakit parang espesyal na espesyal?" Sa kabilang banda, si Sebastian ay abala rin sa pagsisigurado na maayos ang lahat. Kahit masungit ito at istrikto sa mga tauhan, halata ang kanyang excitement. --- "Marina, halika nga rito," tawag ni Lexie habang papalapit sa kaibigan. "Ano na naman, Lexie? Kanina ka pa tanong nang tanong," sagot ni Marina, medyo naiirita. "Teka, hindi mo ba napapansin? Lahat ng tao, mukhang may alam na hindi mo alam," bulong ni Lexie, sabay k
"Pag-uwi sa Maynila" Third POV Kinabukasan, maagang umalis si Sebastian pabalik ng Maynila. Bago siya umalis, hinatid siya ni Marina sa sakayan, dala ang ngiti sa kabila ng lungkot. "Mag-ingat ka, Sebastian," sabi ni Marina habang pinipigilan ang mga luha. "Huwag kang mag-alala, Marina. Ilang araw lang ako sa Maynila. Babalik agad ako," pangako ni Sebastian habang niyayakap siya nang mahigpit. Habang papalayo ang sasakyan, ramdam ni Marina ang bigat ng kanyang puso. Alam niyang hindi madali ang relasyon nila, pero pinipilit niyang maging matatag. --- Sa Maynila, sinalubong si Sebastian ng magulong mundo ng negosyo. Pagkarating pa lang niya sa opisina, sinalubong agad siya ng mga problema ng board ng Monteclaro Corporation. "Sebastian, kailangan mong harapin ang mga isyu sa supply chain natin. May mga delay sa proyekto sa Batangas," sabi ng isa sa mga direktor. Halos hindi makahinga si Sebastian sa dami ng kailangang asikasuhin. Sa kabila nito, si Marina pa rin ang la
Third POV Lumipas ang ilang araw na tila payapa sa hacienda, ngunit hindi maitatangging may tensyon na nag-ugat mula sa muling paglitaw ni Sofia. Sa kabila nito, pilit na bumabalik si Marina sa normal na takbo ng kanyang buhay. Naging abala siya sa mga gawain sa hacienda, samantalang si Sebastian naman ay naging mas malapit sa kanya, tila sinisiguro niyang maramdaman ni Marina ang kanyang pagmamahal. --- "Marina, may pupuntahan tayo mamaya," ani Sebastian habang nag-aalmusal sila sa hardin. Napatingin si Marina sa kanya. "Saan naman?" tanong niya, habang inaabot ang tasa ng kape. Ngumiti si Sebastian. "Surpresa. Basta magbihis ka nang maayos." Bagamat may bahid ng kaba, sinunod ni Marina ang sinabi ni Sebastian. Suot niya ang simpleng floral dress na binili nila noong nasa lungsod sila. Nang handa na siya, sinalubong siya ni Sebastian sa may hagdanan. "Ang ganda mo," bulong ni Sebastian habang nakatitig sa kanya. Nakangiti si Marina. "Saan mo ba ako dadalhin?" "Malal
Third POV Kinabukasan, nagdesisyon si Sebastian na ilipat si Marina at ang kanyang pamilya sa mas ligtas na lugar. Nais niyang protektahan sila mula kay Sofia at sa mga posibleng panganib. "Sebastian, hindi na kailangan. Kaya naman naming alagaan ang sarili namin," mariing sabi ni Marina habang nakaupo sa tabi ng mesa sa kusina. Ngunit tumingin si Sebastian sa kanya, ang mga mata’y puno ng determinasyon. "Marina, hindi ko hahayaang mapahamak kayo. Ang buhay ko ay para sa'yo na ngayon. Wala akong pakialam kahit magalit ka pa sa akin, basta't ligtas ka." Natigilan si Marina. Ramdam niya ang sinseridad ni Sebastian, ngunit hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba sa mga nangyayari. --- Habang inihahanda ang paglipat, nakatanggap si Sebastian ng tawag mula sa kanyang abogado. "Sebastian, may balita kami tungkol kay Sofia. May ebidensya na tayong maaring gamitin laban sa kanya. May mga taong umamin na inutusan niya upang sundan si Marina," sabi ng abogado. Naiinis ngunit nak
LUMIPAS ANG ILANG BUWAN… Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa loob ng ospital. "SANTINOOOO! HUWAG MO AKONG HAHALIKAN KAPAG LUMABAS NA 'TO! IKAW MAY KASALANAN NITO!" Sa labas ng delivery room, naglalakad-lakad si Santino, pawisan at hindi mapakali. Ilang beses na siyang napabuntong-hininga habang naghihintay. Kasama niya ang kanilang mga pamilya, lahat ay sabik pero kabado rin. "Anak, umupo ka nga. Ikaw yata ang mas kinakabahan kaysa kay Luna," natatawang sabi ng mommy niya. "Paano ako hindi kakabahan, Ma? Tatlo ‘yung lalabas!" sagot ni Santino, hawak-hawak ang dibdib na parang siya ang manganganak. Maya-maya pa, bumukas ang pinto at lumabas ang doktor. "Congratulations, Mr. Monteclaro! Tatlong malulusog na baby boys!" Nanlaki ang mata ni Santino. "T-Totoo? Tatlo talaga?" "Oo, Sir. At kamukhang-kamukha mo silang tatlo!" biro ng doktor. Sa sobrang saya, hindi napigilan ni Santino ang sarili at napayakap sa kanyang ama. "Dad! Tatay na ako! At tatlo agad! Kaya ko ba
Sa loob ng kanilang silid, tahimik na nakahiga si Luna sa malambot na kama habang nakatingin sa kisame. Ramdam pa rin niya ang init ng selebrasyon at ang saya sa puso niya, pero higit sa lahat, ramdam niya ang presensya ni Santino—ang lalaking hindi niya inakalang magiging bahagi ng buhay niya. Biglang naramdaman niya ang paggalaw ng kama. Sumunod ay ang mainit na yakap ni Santino mula sa likuran niya. Mahigpit ang pagkakayakap nito, parang ayaw siyang pakawalan. "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ‘to," bulong ni Luna, bahagyang lumilingon kay Santino. "Ako rin," sagot ni Santino habang hinahaplos ang buhok niya. "Pero alam mo bang noon pa man, ikaw na ang gusto ko? Kahit hindi mo ako pinapansin, kahit pilit mong nilalayo ang sarili mo sa akin, gusto pa rin kitang habulin." Napangiti si Luna, pero may halong lungkot sa kanyang mga mata. "Natakot kasi ako noon. Natakot akong masaktan, natakot akong umasa. Hindi ko alam na may plano ka na pala para sa atin." Hinawak
"Inay!" halos lumipad si Luna papunta sa kanyang ina at mahigpit itong niyakap. "Nandito na ako…" Napayakap din si Aling Edna sa anak, hindi na napigilang maluha. "Anak, ang tagal mong nawala… Miss na miss na kita!" Ngunit bigla itong napatigil nang mapansin kung sino ang kasama ni Luna. Napatakip siya ng bibig nang makita ang mommy ni Santino. "M-Ma’am…" nahihiyang sabi ni Aling Edna. Halata sa mukha niya ang kaba, dahil sa nangyari noon sa pagitan nila. Ngunit ngumiti ang mommy ni Santino at marahang lumapit. "Wala na ‘yon, Edna. Hindi na tayo dapat bumalik pa sa nakaraan." Nagkatinginan sina Luna at Santino, parehong nagulat sa inasal ng kanyang ina. "Tama na ang mga alitan. Magiging lola na ako ng magiging anak ng anak ko. Ayoko nang may samaan ng loob," patuloy ng ginang, bago hinawakan ang kamay ni Aling Edna. "Patawarin mo rin ako sa naging turing ko kay Luna noon." Dahil sa narinig, hindi na napigilan ni Aling Edna ang mapaiyak. "Naku, ma’am, ako po dapat ang hum
Hindi na nakapagpaalam pa si Luna sa mga ka office mate niya. dahil kulang sila sa oras. Habang nakasakay sila sa eroplano pauwi ng Pilipinas, nakasandal si Luna kay Santino, ramdam ang pagod at ang hindi maipaliwanag na bigat sa katawan niya. Kanina pa siya hindi mapakali, at kahit anong pilit niyang itago, hindi nakaligtas kay Santino ang paminsan-minsang pagdampi niya sa tiyan niya. “Saan tayo didiretso pagdating natin?” tanong ni Luna, pilit na inaayos ang sarili. Lumingon sa kanya si Santino, bahagyang napangiti. “Sa bahay, syempre. Gusto mo bang dumiretso muna sa inyo?” Umiling si Luna. “Hindi na siguro. Tatawag na lang ako kay Inay para ipaalam na nakabalik na ako.” Tipid na tumango si Santino, ngunit hindi niya maiwasang tingnan si Luna nang mas matagal. Alam niyang may itinatago ito—at lalo lang niyang pinagtibay ang desisyong huwag muna ipahalata na alam na niya ang tungkol sa pagbubuntis nito. Hinawakan niya ang kamay ni Luna at marahang pinisil iyon. “Pagdating n
Matapos ang dalawang buwang pananatili ni Santino sa ibang bansa, sa wakas ay tumawag na ang kanyang ina. "Santino, anak, kailan ka babalik sa Pilipinas?" Direktang tanong ng kanyang ina sa kabilang linya. "Kailangan ka na sa kompanya. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa." Nasa hotel suite siya nang matanggap ang tawag. Nakaupo siya sa veranda, hawak ang baso ng alak habang nakatanaw sa malawak na city lights. Ilang sandali muna siyang natahimik bago sumagot. "Ilang araw na lang, Ma," sagot niya sa mahinang tinig. "Babalik na ako." "Good. Dahil maraming kailangang ayusin sa kumpanya. Alam mo namang hindi pwedeng puro gala ka lang diyan," paalala ng kanyang ina. Napangisi si Santino, alam niyang tama ito. Pero may iba pang bumabagabag sa isip niya—si Luna. Sa dalawang buwang lumipas, hindi niya ito masyadong nakausap. Hindi niya rin alam kung paano ito haharapin pagbalik niya. "Oo na, Ma. Huwag kang mag-alala, babalik ako sa tamang oras," sagot niya bago tinapos ang tawag. Na
Sa bawat halik at haplos ni Santino, parang nawalan na ng ibang mundo si Luna. Ang tanging alam niya lang ay ang init ng katawan nilang dalawa, ang mabagal ngunit nakakapasong galaw ng mga kamay ni Santino sa balat niya. Hindi siya lumayo. Sa halip, siya pa mismo ang kusang yumakap dito, ipinadama kung gaano siya kahanda sa gabing ito. Naramdaman niyang bumuhat siya ni Santino palabas ng jacuzzi. Basang-basa ang kanilang katawan, ngunit ni hindi nila alintana ang lamig ng hangin na sumalubong sa kanila. Marahan siyang ibinaba ni Santino sa malambot na kama, habang ang titig nito ay nag-aapoy sa matinding pagnanasa. "Luna..." mahina ngunit puno ng emosyon ang tawag ni Santino sa pangalan niya. Hinaplos nito ang pisngi niya, bago muling dinala ang labi sa kanya. Hindi na nila kayang pigilan ang nararamdaman. Ang bawat galaw ay puno ng pananabik at pangungulila. Sa bawat sandaling lumilipas, tuluyan nang nawala ang natitira pang hadlang sa pagitan nila. Sa gabing iyon, sa ilalim
Masaya ang buong event, at halos lahat ng tao sa paligid ay nagsimula nang bumati sa kanila. Kahit hindi pa sila kasal, may mga sumisigaw na ng “Congratulations!” at “Bagay na bagay kayo!” habang ang iba naman ay nagbibirong kailan daw ang kasal. Si Luna, na hindi pa rin makapaniwala sa nangyayari, ay natawa na lang habang mahigpit na hawak ang kamay ni Santino. Hindi niya alam kung paano nangyari ang lahat ng ito sa isang iglap—kanina lang ay nag-iisip pa siya tungkol kay Santino, at ngayon, opisyal na silang magkasintahan. Si Santino naman ay nakangiti lang, pero halata sa mga mata niya ang saya. “Mukhang wala na tayong magagawa, Luna,” biro niya habang inilapit ang mukha kay Luna. “Ikakasal na raw tayo.” “Nako, ang bilis naman!” sagot ni Luna, pero halata sa kanyang mukha ang kilig. “Eh, bakit hindi na lang natin seryosohin?” sabay kindat ni Santino, dahilan para muling kiligin si Luna. Napailing na lang siya at siniko si Santino sa tagiliran. “Ikaw talaga!” Samantala,
Luna POV "Oh? Parang natulala ka diyan, Luna," tukso ni Erick habang pinagmamasdan ako. Mabilis akong umiling. "Hindi ah!" tanggi ko, kahit na halatang-halata na si Santino talaga ang hinahanap-hanap ng mga mata ko. Napansin kong nagpalitan ng tingin sina Carla at Bea, saka biglang ngumiti ng makahulugan si Bea. "Mahal mo ba si Santino?" diretsong tanong niya. "Ha?!" Napalakas ang boses ko, dahilan para mapatingin ang ilang officemates namin sa amin. Mabilis akong yumuko at hininaan ang boses ko. "Ano ka ba, Bea? Anong pinagsasabi mo?" "Huwag mo nang i-deny," natatawang sabi naman ni Carla. "Kanina ka pa hindi mapakali simula nang mawala si Santino sa paningin mo." "Hindi totoo 'yan!" mariing sagot ko, pero ramdam kong uminit ang mukha ko. "Hmm…" nagkibit-balikat si Bea. "Pero alam mo, Luna, kung hindi mo talaga siya mahal, bakit ka pa nag-aalala kung nasaan siya?" Nanlamig ako sa sinabi niya. Tama ba sila? Hinahanap ko nga ba siya dahil mahal ko siya? O dahil lang hin
Luna POV Nataranta ang buong opisina nang biglang sumakit ang tiyan ng emcee na dapat sana’y mangunguna sa event namin ngayong gabi. Halos lahat ay naghahanap ng posibleng pumalit, at sa hindi ko inaasahang pagkakataon—ako ang napili. "Luna, ikaw na lang muna! Wala nang iba!" sabi ni Carla habang hawak ang braso ko. "Ha?! Ako? Hindi ako sanay! Wala akong practice!" halos pasigaw kong sagot habang mabilis na umiling. "Wala nang oras, Luna. Ikaw lang ang pwedeng humarap sa audience nang hindi nagkakandarapa!" dagdag pa ng isa naming katrabaho. Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ito ang forte ko! Mas gusto ko ang nasa likod ng eksena, hindi ang nasa harapan ng maraming tao. Pero wala akong choice. "Okay, fine! Pero… anong isusuot ko? Hindi ako pwedeng humarap sa audience na ganito lang!" tinuro ko ang simpleng office attire ko—hindi sapat para sa isang corporate event. Parang kidlat na kumilos ang mga babae sa paligid ko. Agad nilang hinila ako papunta sa b