Marina’s POV Pasukan na naman. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis. Sa isang banda, masaya akong babalik sa normal na buhay ko bilang estudyante. Pero sa kabilang banda, parang ang bigat sa pakiramdam na iiwan ko ang Hacienda at... si Sebastian. Tumayo ako sa harap ng salamin habang inaayos ang uniporme ko. Napabuntong-hininga ako. "Marina, tama na ang kakaisip. Mag-focus ka na lang sa pag-aaral," bulong ko sa sarili. Paglabas ko ng kwarto, sinalubong ako ni Ana. “Ma’am Marina, ihahatid ka raw ni Sir Sebastian papunta sa school. Nasa sasakyan na siya, naghihintay.” “Ha? Bakit kailangan pa niya akong ihatid? Kaya ko namang mag-commute,” sagot ko, pero parang bumilis ang tibok ng puso ko. “Eh, baka gusto ka lang niyang siguraduhin na makakarating ka nang maayos,” sagot ni Ana na may halong ngiti. Napailing na lang ako at lumakad papunta sa labas ng mansyon. Nandoon na si Sebastian, nakasandal sa kanyang itim na sports car. Suot niya ang simpleng white polo shirt na
Third POV Pagpasok ni Marina sa mansyon, sinalubong siya ni Ana. Agad napansin ng kasambahay ang kunot sa noo ni Marina. "Ma’am Marina, parang ang lalim ng iniisip mo. May nangyari ba?" tanong ni Ana habang inaayos ang ilang bulaklak sa mesa. Umupo si Marina sa sofa at napabuntong-hininga. "Si Sebastian kasi. Ang weird niya kanina. Parang may iniisip siyang malalim." "Ganun ba?" sagot ni Ana habang ngumiti nang makahulugan. "Alam mo, Ma’am Marina, minsan ganyan talaga si Sir Sebastian. Lalo na kapag may mga bagay na hindi niya masabi." Napataas ang kilay ni Marina. "Anong ibig mong sabihin? May hindi siya masabi? Sa akin?" Umiling si Ana at tumawa nang mahina. "Secret na lang po iyon. Pero, Ma’am, baka naman nagiging close na kayo? Kasi mukhang nag-aalala ka na sa kanya." Namula si Marina at nagkunwaring galit. "Ana! Tigilan mo nga ‘yan! Hindi totoo ‘yan!" Pero bago pa makasagot si Ana, biglang dumating si Sebastian. May dalang ilang folders at mukhang galing sa opisin
Marina's POV Nagising ako kinabukasan na may ngiti pa rin sa labi. Ang ganda ng gabi namin ni Sebastian kagabi. Ang saya ko kahit hindi niya aminin, may sweetness talaga sa ugali niya kapag gusto niya. Pero agad na napawi ang ngiti ko nang maisip kung paano ako magpapakita sa kanya ngayon. Nakakahiya. Napabuntong-hininga ako habang tinitingnan ang sarili ko sa salamin. "Ano ba 'tong nararamdaman ko? Crush? Hindi. Hindi ko siya crush. Ang yabang-yabang kaya ng taong ‘yon!" pilit kong sinasabi sa sarili. Habang naglalakad ako papunta sa dining area, tahimik akong nagdasal na wala si Sebastian doon. Sana lang nakalabas na siya. Pero gaya ng inaasahan, nandoon siya, nakaupo sa mesa at abala sa pagbabasa ng isang dokumento habang umiinom ng kape. “Good morning,” bati ko, pilit na kalmado. Tiningnan niya ako sandali at ngumiti nang pilyo. “Good morning, Marina. Mukhang napasarap ang tulog mo kagabi. Sabagay, siguro pagod ka na rin pagkatapos ng sorpresang hinanda ko.” Tumitig
Third-Person POV Pumara ang sasakyan sa harap ng isang mala-paraisong lugar. Isang pribadong garden restaurant na may mga ilaw na parang bituin ang nakasabit sa bawat puno. Ang hangin ay malamig, at ang tanawin ay para bang kinuha mula sa pelikula. Namangha si Marina habang unti-unting bumaba sa sasakyan. "Sebastian, ano 'to?" tanong niya, halos hindi makapaniwala. "Anong tingin mo?" sagot ni Sebastian, kaswal na isinara ang pinto ng kotse. "Mukha bang fast food?" Napanganga si Marina habang umiikot ang tingin sa paligid. Ang dami niyang gustong itanong pero parang nawala lahat ng salita sa bibig niya. “Halika na, huwag kang tumayo diyan na parang istatwa,” sabi ni Sebastian habang mahinang hinila siya papasok. --- Pagpasok nila, tila eksklusibo ang buong lugar para lang sa kanila. May isang mesa sa gitna, napapalibutan ng mga kandila at bulaklak. "Wow," mahinang sambit ni Marina, halos hindi makapaniwala. "Hindi ko alam na mahilig ka sa ganito." "Marami kang hindi a
Third-Person POV Lumipas ang mga araw at buwan na puno ng tawanan, asaran, at hindi mabilang na alaala sa pagitan nina Marina at Sebastian. Unti-unti nilang natutunan ang halaga ng isa’t isa, at bagama’t madalas pa rin silang magtalo, naroon ang pag-aalagang hindi nila maitanggi. At ngayon, sumapit na ang espesyal na araw—ang ika-18 kaarawan ni Marina. Ang buong hacienda ay puno ng dekorasyon. Mga lobo, bulaklak, at ilaw na tila mga bituin ang nagbigay-liwanag sa buong paligid. Ang bawat sulok ng lugar ay nagpapakita ng kasiyahan at engrandeng selebrasyon. Si Marina ang sentro ng lahat ng ito—ang debutante ng gabi. Suot ang isang eleganteng gown na kulay pastel pink na tila perpektong idinisenyo para sa kanya, bumaba si Marina mula sa hagdanan ng mansyon. Lahat ng mata ay nakatuon sa kanya, ngunit ang pinakamalalim na titig ay mula kay Sebastian, na nakatayo sa dulo ng hagdanan, nakangiti at tila hindi makapaniwala sa nakikita. Parang tumigil ang oras nang magtama ang kanila
Sebastian's POV Ang sikat ng araw ay tumagos sa bintana ng mansyon, sinasabayan ng masayang huni ng mga ibon. Isang bihirang umaga para sa akin—maaliwalas at magaan ang pakiramdam ko. Sa unang pagkakataon, gusto kong batiin ng "magandang umaga" ang isang tao, at iyon ay si Marina. Pagkatapos kong maghanda, dahan-dahan akong kumatok sa pintuan ng silid niya. Walang sumagot. "Marina?" tawag ko, ngunit wala pa rin akong narinig. Nag-alala ako kaya bahagya kong binuksan ang pinto. Sumilip muna ako, ngunit tila walang tao sa paligid. Hanggang sa tuluyan akong pumasok. "Marina?" muling tawag ko habang lumalapit sa kama niya. Bigla akong natigilan. Nakita ko siya—nakatihaya sa kama, balot lamang ng kumot ang kalahati ng kanyang katawan. Ang mga balikat niya ay hubad, at ang buhok niya ay magulo pero kaakit-akit. Para akong natulala. "What the hell?" bulong ko sa sarili ko, kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko. Pinilit kong bawiin ang tingin ko, pero tila naipit ako sa eksenang
Marina's POV Pagmulat ng mata ko, agad kong napansin na maliwanag na sa paligid. Napabalikwas ako ng bangon at saka lang naramdaman ang kakaibang lamig sa balat ko. Napatingin ako sa sarili ko at napagtanto kong wala akong suot kundi ang manipis na pantulog. "Ano ba 'to? Bakit ganito suot ko?" tanong ko sa sarili habang hinahanap ang mga damit ko sa kama. Wala akong maalala mula kagabi. Basta’t alam ko lang, pagod na pagod ako. Mabilis akong tumayo at kumuha ng damit sa closet. Nagbihis agad ako, kahit hindi ko na inayos ang buhok ko. Pero habang nagbibihis, napapaisip ako. "Bakit parang may kulang?" Pagkatapos kong mag-ayos, nagpasya akong hanapin si Sebastian. "Siya siguro ang may alam kung anong nangyari kagabi." Lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa silid niya. Bahagya akong kumatok. "Sebastian? Nandiyan ka ba?" tanong ko, pero walang sumagot. Pinilit kong buksan ang pinto, at hindi naman ito naka-lock. Pagpasok ko, tahimik ang paligid, ngunit narinig ko ang tunog ng tu
Third POV Pagkatapos ng kanilang dinner, inalalayan ni Sebastian si Marina pabalik sa kotse. Tahimik lang silang dalawa habang bumibiyahe pabalik ng mansyon. Ngunit kahit walang salitaan, ramdam ni Marina ang kakaibang init sa kanilang pagitan. Pagdating sa mansyon, agad na umakyat si Marina sa kanyang kwarto. Pero bago pa man siya makapasok, humabol si Sebastian at tinawag siya. "Marina," tawag ni Sebastian. Lumingon si Marina. "Bakit?" Naglakad si Sebastian palapit sa kanya, ang seryoso ng ekspresyon nito. "Huwag mong kalimutan... ikaw ang may utang sa akin. Lahat ng ginagawa ko, binabayaran mo 'yan." Napakunot-noo si Marina. "Ano na naman 'yan? Bakit bigla kang seryoso?" Ngumiti si Sebastian, ngunit may halong kapilyuhan. "Gusto ko lang ipaalala. Ayokong masyado kang mag-enjoy. Baka isipin mong sweet ako." "Sebastian!" sigaw ni Marina habang hinampas siya sa braso. "Kung gusto mo, huwag na lang ulit tayong mag-dinner!" Tumawa si Sebastian at biglang lumapit pa sa
"Ang Buhay Mag-asawa" Third POV Mabilis na lumipas ang mga buwan mula nang ikasal sina Sebastian at Marina. Ngayon, mas kilala na sila bilang mag-asawa, at ang kanilang tahanan ay puno ng tawanan, pagmamahalan, at kaunting harutan na nagpapanatili ng init sa kanilang relasyon. --- Umaga sa Mansyon Habang abala si Marina sa pag-aayos ng almusal, nakaupo naman si Sebastian sa bar counter, nakasuot ng pajama at mukhang bagong gising. "Good morning, mahal," bati ni Marina habang inihahain ang paborito niyang pancakes at bacon. "Good morning, my Mrs. Monteclaro," sagot ni Sebastian, sabay abot ng tasa ng kape na nilagay niya sa tabi nito. "Bakit ang aga mong gumising? Sana pinatulog mo pa ako ng konti." "Eh kasi, gusto kong sorpresahin ka," sagot ni Marina na may matamis na ngiti. "Ito na ang unang araw na ako ang mag-aalaga sa'yo bilang asawa." Ngumiti si Sebastian, hinawakan ang kamay ni Marina, at hinila ito papalapit. "Hindi mo kailangang gawin lahat, Marina. Magkasam
Marina POV Sa wakas, natapos ko rin ang isang bagay na matagal ko nang pinapangarap—ang makapagtapos ng pag-aaral. Hindi naging madali ang lahat. Napakaraming sakripisyo, pagod, at luha ang kinailangan kong pagdaanan, ngunit ngayon, hawak ko na ang diploma na sumisimbolo ng lahat ng pinaghirapan ko. --- Habang nakaupo ako sa gilid ng kama sa aming silid, tinitingnan ko ang graduation gown na nakasabit sa pintuan. Parang kailan lang, hindi ko akalain na darating ako sa puntong ito. Noon, tila napakalayo ng pangarap na ito, lalo na nang mamatay sina Mama at Papa at kinailangan kong tumulong sa kanilang utang. Pero heto na ako ngayon—isang ganap na graduate. Biglang bumukas ang pinto, at si Sebastian ang sumilip. "Marina, handa ka na ba? Malapit na ang graduation ceremony mo," tanong niya habang ngumingiti. Tumango ako at ngumiti rin. "Oo, Seb. Parang hindi ko pa rin maipaliwanag ang saya ko ngayon." Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang buhok ko. "Deserve mo 'yan,
Lumipas ang ilang buwan mula nang mag-propose si Sebastian kay Marina. Naging masaya at payapa ang kanilang mga araw habang pinag-uusapan ang magiging buhay nila bilang mag-asawa. Ngayon, nasa gitna sila ng pagpaplano para sa kanilang engrandeng kasal—isang kasalang magpapatunay ng kanilang pagmamahalan sa harap ng kanilang mga pamilya at kaibigan. --- Sa Mansyon ng Monteclaro Sa dining hall, nakaupo sina Marina at Sebastian kasama ang kanilang wedding planner. Nakalatag sa mesa ang mga disenyo ng wedding invitations, sample ng wedding gowns, at listahan ng mga suppliers. "Marina, gusto mo bang magdagdag ng ibang kulay sa motif? Baka gusto mong gawing mas personalized?" tanong ng wedding planner habang ipinapakita ang iba't ibang kombinasyon ng kulay. Napaisip si Marina at tumingin kay Sebastian. "Ano sa tingin mo, Seb? Gusto ko ng eleganteng kulay, pero simple lang." Ngumiti si Sebastian at hinawakan ang kamay niya. "Ikaw ang magdesisyon, Marina. Basta ang gusto ko, mas
Third POV Lumipas ang ilang araw mula nang magdesisyon sina Marina at Sebastian na bumalik sa Maynila. Abala ang dalawa sa paghahanda para sa kanilang pag-alis. Habang nasa mansyon, abala si Marina sa pag-iimpake ng kanilang gamit, samantalang si Sebastian ay nag-aasikaso ng mga dokumento para sa kanilang negosyo. --- Habang inaayos ni Marina ang kanyang maleta, biglang pumasok si Ana, ang matagal nang katiwala sa mansyon. "Marina, sigurado ka na ba sa desisyon mo?" tanong ni Ana habang naglalakad papunta sa kanya. "Oo, Ana. Mahal ko ang lugar na ito, pero alam kong kailangan naming magsimula ni Sebastian sa Maynila," sagot ni Marina na may halong lungkot sa tinig. "Alam mo, Marina, proud na proud ako sa'yo. Nakita ko kung paano ka lumaki dito sa hacienda, at ngayon, ikaw na ang may-ari nito," sabi ni Ana habang pinipigilan ang pagluha. Ngumiti si Marina at niyakap si Ana. "Salamat, Ana. Hindi ko rin makakamit ang lahat ng ito kung wala ka." --- Samantala, si Sebasti
Third POV Lumipas ang mga araw mula nang tuluyang mawala ang banta ni Sofia sa kanilang buhay. Unti-unting bumalik ang normal na takbo ng kanilang mga araw. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan, mas naging matatag ang relasyon nina Sebastian at Marina. --- Isang umaga, abala si Marina sa paghahanda ng agahan. Nakangiti siya habang iniisip ang mga plano para sa araw na iyon. Nang biglang pumasok si Sebastian sa kusina, suot ang simpleng puting t-shirt at jeans. "Good morning," bati niya habang inaayos ang kanyang buhok. Napatingin si Marina sa kanya at napangiti. "Good morning. Gutom ka na ba? Malapit na 'to." Lumapit si Sebastian at biglang hinalikan siya sa noo. "Hindi lang pagkain ang gusto ko." Natawa si Marina. "Sebastian, aga-aga pa!" --- Pagkatapos nilang mag-agahan, nagpasya silang bumisita sa hacienda ng pamilya Monteclaro. Habang nasa daan, masaya nilang pinag-usapan ang mga plano para sa hinaharap. "Sebastian, naisip ko, gusto ko sanang magpatayo ng maliit n
Third POV Kinabukasan, nagdesisyon si Sebastian na ilipat si Marina at ang kanyang pamilya sa mas ligtas na lugar. Nais niyang protektahan sila mula kay Sofia at sa mga posibleng panganib. "Sebastian, hindi na kailangan. Kaya naman naming alagaan ang sarili namin," mariing sabi ni Marina habang nakaupo sa tabi ng mesa sa kusina. Ngunit tumingin si Sebastian sa kanya, ang mga mata’y puno ng determinasyon. "Marina, hindi ko hahayaang mapahamak kayo. Ang buhay ko ay para sa'yo na ngayon. Wala akong pakialam kahit magalit ka pa sa akin, basta't ligtas ka." Natigilan si Marina. Ramdam niya ang sinseridad ni Sebastian, ngunit hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba sa mga nangyayari. --- Habang inihahanda ang paglipat, nakatanggap si Sebastian ng tawag mula sa kanyang abogado. "Sebastian, may balita kami tungkol kay Sofia. May ebidensya na tayong maaring gamitin laban sa kanya. May mga taong umamin na inutusan niya upang sundan si Marina," sabi ng abogado. Naiinis ngunit nak
Third POV Lumipas ang ilang araw na tila payapa sa hacienda, ngunit hindi maitatangging may tensyon na nag-ugat mula sa muling paglitaw ni Sofia. Sa kabila nito, pilit na bumabalik si Marina sa normal na takbo ng kanyang buhay. Naging abala siya sa mga gawain sa hacienda, samantalang si Sebastian naman ay naging mas malapit sa kanya, tila sinisiguro niyang maramdaman ni Marina ang kanyang pagmamahal. --- "Marina, may pupuntahan tayo mamaya," ani Sebastian habang nag-aalmusal sila sa hardin. Napatingin si Marina sa kanya. "Saan naman?" tanong niya, habang inaabot ang tasa ng kape. Ngumiti si Sebastian. "Surpresa. Basta magbihis ka nang maayos." Bagamat may bahid ng kaba, sinunod ni Marina ang sinabi ni Sebastian. Suot niya ang simpleng floral dress na binili nila noong nasa lungsod sila. Nang handa na siya, sinalubong siya ni Sebastian sa may hagdanan. "Ang ganda mo," bulong ni Sebastian habang nakatitig sa kanya. Nakangiti si Marina. "Saan mo ba ako dadalhin?" "Malal
"Pag-uwi sa Maynila" Third POV Kinabukasan, maagang umalis si Sebastian pabalik ng Maynila. Bago siya umalis, hinatid siya ni Marina sa sakayan, dala ang ngiti sa kabila ng lungkot. "Mag-ingat ka, Sebastian," sabi ni Marina habang pinipigilan ang mga luha. "Huwag kang mag-alala, Marina. Ilang araw lang ako sa Maynila. Babalik agad ako," pangako ni Sebastian habang niyayakap siya nang mahigpit. Habang papalayo ang sasakyan, ramdam ni Marina ang bigat ng kanyang puso. Alam niyang hindi madali ang relasyon nila, pero pinipilit niyang maging matatag. --- Sa Maynila, sinalubong si Sebastian ng magulong mundo ng negosyo. Pagkarating pa lang niya sa opisina, sinalubong agad siya ng mga problema ng board ng Monteclaro Corporation. "Sebastian, kailangan mong harapin ang mga isyu sa supply chain natin. May mga delay sa proyekto sa Batangas," sabi ng isa sa mga direktor. Halos hindi makahinga si Sebastian sa dami ng kailangang asikasuhin. Sa kabila nito, si Marina pa rin ang la
Third POV Kinabukasan, abala ang buong hacienda para sa anniversary celebration. Halos lahat ng tao ay abala sa pag-aayos ng mga dekorasyon, pagkain, at iba pang detalye para sa engrandeng selebrasyon. Si Marina naman ay nakasuot ng isang eleganteng damit na pinili mismo ni Sebastian. Habang naglalakad si Marina sa paligid, naramdaman niyang maraming mata ang nakatingin sa kanya. Lahat ay napapansin ang kakaibang ningning niya ngayong araw. Hindi niya maiwasang magtanong sa sarili, "Ano bang meron sa araw na 'to? Bakit parang espesyal na espesyal?" Sa kabilang banda, si Sebastian ay abala rin sa pagsisigurado na maayos ang lahat. Kahit masungit ito at istrikto sa mga tauhan, halata ang kanyang excitement. --- "Marina, halika nga rito," tawag ni Lexie habang papalapit sa kaibigan. "Ano na naman, Lexie? Kanina ka pa tanong nang tanong," sagot ni Marina, medyo naiirita. "Teka, hindi mo ba napapansin? Lahat ng tao, mukhang may alam na hindi mo alam," bulong ni Lexie, sabay k