Chapter 1

Rainbow

What I had was something not perfect but I was contented. Hindi man marangya ang buhay na kinagisnan ko, masaya naman. Mahirap kung minsan pero nakakaraos din. I got so used to the warmth that I wasn’t able to brace myself for the cold and dark. That’s what became of us when my mother died. She was our warmth and light. Ngayong wala na siya, naging madilim ang lahat sa amin ni Papa.

“Papa, tama na po iyan. Lasing na po kayo,” yugyog ko sa balikat niya.

Mahihinang ungol lang naging sagot niya sa akin. Ilang buwan na rin ang nakalipas mula nang mamatay si Mama. Mula noon, ganitong eksena palagi ang naaabutan ko tuwing umuuwi galing sa eskwela. Si Papa, lupaypay dahil sa kalasingan.

Sa maraming beses ko siyang ganoon, kalaunan ay nasanay na rin ako. Hindi ako nagreklamo sa tuwing umuuwi akong gutom at walang nadadatnang pagkain sa kusina. Minsan ay umaga na kung umuwi si Papa galing kung saan, lasing. Everything really turned upside down when my mom left us.

“Papa, nagugutom po ako.” Isang araw nang hindi ko na napigilan.

Gustong-gusto ko nang umiyak ng mga panahong iyon, sa kawalang-magawa at sa matinding gutom. If only I was old enough to look for something to eat on my own. But what could I possibly do? I was just a little kid.

Sa mga panahong ganoon ko lalo namimiss si Mama. I miss everything about her. The way she took care of everything I need, the way she caresses me every time I cry, the food she prepares. Lahat ng iyon.

“Maghanap ka nalang diyan. Matutulog na ako,” malamig niyang sambit.

Gaya ng sabi niya, naghanap ako ng makakain. But finding food made me even hungrier gayong wala naman akong nahanap. I cried so hard that night in hopes that he would come for me and comfort me. Gaya ng ginagawa niya palagi noon. But it didn’t happen.

That’s when I started harboring ill feelings towards my father. Pero kahit gaano ko patigasin ang puso ko pagdating sa kanya, hindi ko tuluyang magawa. Tatay ko pa rin siya. At hindi magbabago iyon.

I thought he would get better as years passed. Akala ko sa pagdaan ng mahabang panahon, tuluyan din niyang maibabaon ang lungkot sa pagkawala ni Mama. But he only got worse. May mga linggong hindi siya nakakauwi ng bahay na labis kong pinag-aalala. Pero kalaunan ay nakakauwi rin at nakakapagdala pa ng pagkain at ibang gamit para sa bahay.

“May trabaho na po ulit kayo?”

Tanong ko habang nakapangalumbabang nakatitig sa kanya mula sa hamba ng pinto. Abala siya sa pagsasalansan ng mga dala niyang grocery. I remember him not going to work for years now. Sa halos araw-araw ba naman niyang paglalasing, malamang ay natanggal na siya sa trabaho noon pa lang.

Hilaw ang ngiting bumaling siya sa akin, iniiwasan akong tingnan sa mga mata. I know him too well when he’s lying. At iyon ang nakikita ko ngayon.

“O-Oo anak,” ngiti niya na agad ibinalik ang tingin sa ginagawa. “Kumain ka na ba?”

Kahit may napapansin na ako ng mga panahong iyon, pilit kong binalewala. I was too preoccupied with school and my part time jobs that I didn’t have enough time to check on him.

Ilang buwan ulit siyang hindi umuwi matapos iyon. At sa tuwina, kahit nahihirapan na ang loob ko at napapagod na ang katawan ko, pilit kong hindi ininda ang lahat. Ipinangako ko sa sarili kong sisikapin kong makatapos ng pag-aaral, maiahon lang ang sarili ko mula sa pagkalugmok. I don’t want to continue living like this. Like hell I would.

“Congrats sa atin! Finally graduate na tayo!”

“Oo nga! My god, after all the hardships sa wakas talaga!”

They both hugged me at halos mapatili kaming tatlo sa tuwa. Life had been so hard on me for the past years. Kaya mabuti nalang at may mga kaibigan akong maaasahan sa lahat ng oras. Kung hindi rin dahil sa kanila, hindi ko rin makakayanan ang hirap.

“Ano ba iyan, Julienne. Naiiyak ako, putek.”

“Ako rin Avery,” they both cried while hugging me tight.

“Oh, ba’t hindi ako kasali sa group hug?”

We all turned only to see Nathan smiling from ear to ear. Nakisali rin siya sa yakapan naming tatlo.

I roamed my eyes around to look for him that day. Sa puso ko, lihim akong umaasa na kahit sa araw man lang na ito, magawa niya akong samahan. Kung kailan pakiramdam ko nalagpasan ko ang isa sa pinakamahirap na pagsubok sa buhay ko, gusto ko nandiyan siya. But he didn’t came. I went home to the deafening silence of our house that day.

I totally gave up after that day. Nag focus nalang ako sa paghahanap ng trabaho habang naghahanda rin sa board exam para maging ganap na accountant. Malaking bagay na nairekomenda ako sa bangko kung saan ako nag OJT noong college. Nakapasok ako roon bilang teller.

That’s when I met Francis. Unang kita ko pa lang sa kanya alam kong may kakaiba na akong naramdaman. But I tried to suppress it. I was so focused on earning for myself that I didn’t give myself a chance to feel those kind of emotions. But he noticed me and courted me.

I was attracted to him, I admit that. But what made me fall in love with him was his gentleness and warmth. He made me feel so loved. That one thing I longed so much for so many years. Kahit ayaw ko mang aminin sa sarili ko, lihim na hinanap ng kailaliman ng puso ang ganoong klase ng pagmamahal. Lahat ng kahungkagan sa puso ko siya ang pumuno. He was my rainbow after the rain.

“Mountains or seas?”

Isang araw ay bigla niyang tanong habang hinahatid niya ako pauwi. I was ranting out of worry dahil lalabas na kinabukasan ang resulta ng board exams.

“Huh?”

He smiled and turned to me. Siya na rin ang nagtanggal ng seat belt ko at hinawakan ako sa magkabilang braso.

“Mountains or seas?”

“Ano’ng mayroon? Ba’t mo tinatanong?” Taka ko siyang tinitigan.

“Just answer it, babe.”

“Mountains, okay na?”

He nodded and caressed my cheek. Kahit papaano ay kumalma ako mula sa pag-iisip sa resulta ng board exam.

“Kinakabahan ako para bukas,” sambit ko.

“You’ll make it. I’m sure of that,” may kasiguraduhan niyang bulong at hinalikan ako sa noo.

“You think so?”

“I know you’ll pass. So relax and rest well,” ngiti niya.

Wala akong nasabi at napayakap nalang sa kanya. He really knows how to comfort me in a way only he can do.

Maaga pa lang ay sinalubong na ako ng yakap ni Julienne. Tigagal akong napatitig sa iba naming katrabaho dahil sabay-sabay silang nagpalakpakan.

“Congrats sa atin, Almene. We both passed,” hagulgol niya sa balikat ko.

Wala akong nagawa kundi ang mapatunganga sa gulat at saya. Ito na kaya iyon? Ang bunga ng lahat ng hirap na pinagdaanan ko noon. Ang kapalit ng sakit at pagod na dinanas ko. Sana ito na nga iyon at sana magtuloy-tuloy na. Wala na akong mahihiling pa kung ito na nga iyon.

“I told you, you’d pass.”

Isiniksik ko pa lalo ang sarili sa dibdib niya. He hugged me tighter and played with my hair using his fingers. We’re in the middle of a vast grassland on top of a hill. Nasa lilim kami ng malaking puno at nakahiga sa inilatag niyang picnic blanket. He surprised me with a date kaya niya pala tinanong iyon noong nakaraan.

“Thank you,” ngiti ko.

I wanted to say so much more than that but all these emotions are overwhelming that I couldn’t utter more words.

“I love you,” he whispered back.

My heart sunk with what he said. It ached happily that I couldn’t help myself but look at him in the eyes while he was saying that. I studied his face closely like I was trying to memorize everything about it. Ang may kasingkitan niyang mga mata na ngumingiti rin pag ngumingiti siya, his pointed nose, pinkish thin lips, and his softly chiseled jaw. He looked like an angel in my eyes. Ang angel who’s always there to protect and love me.

“I love you,” bulong ko.

He cupped my face and pulled me closer to him. I closed my eyes as I anticipate for his kisses. My heart warmed with the way he kissed me softly and passionately. Like he’s afraid he’d break me if he won’t stop himself from being aggressive. Siya rin ang kusang bumitaw at tinitigan ako ng mariin.

Tigagal akong napatitig sa kanya nang mahagip ng tingin ko ang hawak niyang kahita. Inside it is a beautiful diamond ring. Kumikislap iyon sa tuwing natatamaan ng sinag ng araw. Wala pa man ay naiiyak na ako sa sari-saring emosyon.

“Almene, the moment I laid my eyes on you I knew right then and there that I want to spend the rest of my life with you. I love you so much and I always dream of waking up every morning next to you, do everything we want to do together. I’ve always longed for you to be my wife. Please marry me, babe.”

My tears just won’t stop from falling. I have long forgotten this warmth, this bliss. Half of my life were filled with pain and darkness. At buong akala ko mananatiling ganoon ang buhay ko. Until he came and brought back the warmth I longed for. Like I said, he was my rainbow after the rain. And I grow even more in love with him as days passed.

Nanatili akong nakatitig sa kanya, namamangha. I wanted this moment to be etched in my memory forever, our forever. Saka ako dahan-dahang tumango, lalong bumuhos ang mga luha.

“Y-Yes. Of course I will marry you,” hagulgol ko habang natatawa.

His face lit up and he kissed me aggressively now. Tila ba naipon ang lahat ng pananabik at ngayon lang tuluyang napakawalan.

Sa nanginginig na mga kamay ay isinuot niya sa akin ang singing. I couldn’t take my eyes away from it even for a moment. Nabaling lang ang tingin ko sa kanya nang hawakan niya ang pisngi ko at punasan ang natitirang luha.

I hugged him tight and silently wished for this moment to last for a lifetime. Lihim kong hiniling na tumigil ang oras at panatilihin ang tagpong iyon.

All I wanted at first was to get out of the misery I was in. Ang gusto ko lang ay mapabuti ang buhay gaya ng dati. When he came to me, I became a little more greedy. I wanted to build a family of my own, with him, the man I love. At ngayong magkakatotoo na nga iyon ay walang pagsidlan ang sayang nararamdaman ko. It was like nothing could ever ruin it.

I went home feeling light. Hindi matanggal sa isip puso ko ang kaba at saya. I kept thinking of what would happen next.

I was so deep in my thoughts that I didn’t notice another presence inside the house. Halos mapatalon ako sa gulat nang makitang may nakaupo sa pang-isahang sofa sa sala. Nakahinga lang ako ng maluwag nang makitang si Papa lang pala iyon.

Akma ko na siyang lalagpasan nang tumayo siya at alanganing lumapit sa akin. Sa huli ay pinili niyang tumayo malayo sa kung nasaan ako.

I nearly forgot what he looked like. Ilang buwan din siyang hindi umuwi at hindi ko rin naman alam kung nasaan siya ng mga panahong iyon. He aged a lot. Ang mga kulubot sa mukha niya ay lalong dumami pati na rin ang puting buhok.

I looked away. I cannot bear seeing him like this. He used to be a lively man. Ngayong nakikita ko siyang ganito ang itsura, hindi ko maiwasang masaktan.

“Almene, anak. Tulungan mo ako...”

He fell into his knees na ikinataranta ko at agad na umalalay sa kanya. He sobbed like a child which left me dumbfounded and worried.

To be continued...