CHAPTER 4

Patamad na umupo si Elias sa kaniyang upuan sa loob ng kaniyang opisina sa Regional Trial Court ng NCR. Katatapos lang ng huling kasong kaniyang dininig at medyo pinasakit ng mga iyon ang ulo niya.

Sa RTC ng NCR siya itinalaga bilang hukom. Sa Tierra del Ricos niya sana nais magpa-assign, pero mas mainam na rin daw iyon sabi ng kaniyang ama. Mas malapit sa promotion niyang ninanais sa Supreme Court. Isa kasi siya sa napipisil na maging Associate Justice. At kung saka-sakaling palarin, siya ang magiging pinakabatang husgado na mauupo sa Supreme Court bilang Associate Justice.

Hinagod niya ang sentido at tumingin sa kawalan. Unti-unting sumilay ang ngiti sa mga labi niya.

Hindi pa rin nawawala sa isip niya ang naganap noong nakaraang birthday salubong na inihanda ng kaniyang mga kaibigan. Dahil doon, nakalimutan niyang umuwi. Labis-labis na nagdamdam ang kaniyang ina, pero sinabi niya ritong babawi siya at uuwi sa susunod na weekend. Pero sigurado siyang mahihirapan siyang suyuin ito. Iyon kasi ang kauna-unahang pagkakataon na hindi niya ito nakasama sa birthday niya.

Magkaganoon man, isa sa mga highlight ng birthday niya ay ang regalo ng kaniyang kaibigan na si Jacob. Alam na alam talaga nito ang gusto niya. Mas exciting pa dahil sinadya ng kaibigan na birhen talaga ang ibigay sa kaniya. Muntik pa nga siyang magduda, dahil noong makita niya ang babae, halatang malapit na itong mag-thirty at sa isip niya ay may karanasan na ito.

Subalit, nagkamali siya. Kaya naman, natatak talaga ito sa isip niya. Hindi naman talaga biro na umaabot sa ganoong edad na wala pang karanasan ang isang babae; na kahit sa paghalik ay wala rin. Kaya bukod sa tumaas ang tingin niya sa sarili— dahil siya ang nakauna rito, napahanga siya ng babae. Ngunit sa kasamaang palad, hindi niya nahingi ang pangalan nito. Sa muli niyang paggising ay nakaalis na ito.

Nanghihinayang siya sa nangyari. Pero naisip niya rin na marami pa namang darating sa kaniya. Kagaya ng ibang babae, madali niya itong makalilimutan.

“Judge?”

Napatingin siya sa pintuan ng kaniyang opisina. Nakatayo roon ang kaniyang sekretarya na si Belinda. May hawak itong isang maliit na box.

“What is it?” he asked. Umayos siya ng pagkakaupo.

“This came early today. Hindi ko lang po naiabot sa inyo kanina dahil may pinuntahan kayo.” Ibinigay nito ang hawak na box sa kaniya.

Nakakunot ang noo niyang tinanggap iyon. “Salamat.”

Pagkaiwan sa kaniya ng sekretarya, pinagmasdan muna niya iyong mabuti. Nakabalot iyon na pam-birthday, kaya alam niyang para talaga iyon sa kaniya. Walang pangalan kung kanino iyon galing.

Huminga siya nang malalim. Binuksan niya ang drawer sa gilid ng mahabang niyang lamesa. Muli siyang napabuntonghininga nang makita ang mga nakalagay roon. Kapareho ng hawak niyang kahon ang balot ng mga kahong naroon. Ilang taon na ring may nagpapadala ng regalo sa kaniya mula sa hindi niya kilalang sender. At ayaw na niyang alamin pa kung sino iyon. Nakatitiyak naman na siya kung saan galing ang mga regalo.

Isinara niya ang drawer saka tumingin sa orasan. Malapit ng mag-alas-singko. Malapit na rin siyang umuwi.

Hindi siya ang tipo ng husgado na nananamantala sa posisyon. Pumapasok siya sa tamang oras at ganoon din sa paglabas. Hindi niya binabalewa ang paghihirap ng mamamayang Pilipino para lang mapasahod siya. Sinisiguro niyang napupunta sa tama ang tax na ibinabayad ng mga ito sa gobyerno.

Sumandal siya sa kinauupuan at hinagod ng tingin ang ibabaw ng kaniyang lamesa. Wala namang urgent na kailangang pirmahan. Hindi pa rin naipapadala sa opisina niya ang mga kasong kailangang dinigin kaya maluwag pa ang oras niya.

Napukaw ang atensyon niya nang tumunog ang kaniyang cell phone. Napangiti siya nang mabasa kung sino ang tumatawag.

“Yes, baby?”

“Kailan ka ba talaga uuwi?” iritableng tanong nang nasa kabilang linya.

Mas lalo siyang napangiti. “Is she pestering you?”

“Ewan ko sa ’yo! Sa tuwing may kasalanan ka, ako ang pinaglilinis mo.” Narinig niya ang padabog nitong pag-upo sa kung saan. Kahit hindi niya ito nakikita alam niyang nanghahaba ang nguso nito.

“Well, kung ayaw mo naman ng trip to Europe, ibibigay ko na lang sa iba.” Tumayo siya at namulsa, saka lumakad patungo sa bintanang may vinyl blinds. Bahagya siyang sumilip doon.

Traffic. Iyon ang unang bumungad sa mga mata niya. Bumper-to-bumper ang mga sasakyan na tila wala namang pag-usad.

Napailing siya. Iyon ang isa sa kinaaayawan niya sa pagtira niya sa Maynila, masyadong ma-traffic, masyadong polluted. Hindi kagaya sa probinsya nila na sariwa ang malalanghap na hangin. Sinadyang pangalagaan ang kalikasan para makita pa ang maberdeng paligid ng susunod na henerasyon.

“Well, kung ayaw mo naman ng trip to Europe na ibibigay ko with free allowance, ibibigay ko na lang kay Rylan o Khari ang ipinagagawa ko sa iyo. I’m sure hindi iyon tatanggihan ng dalawa, kung isang sasakyan ang kapalit,” nakangising wika niya.

“Ughh! Grrr! Nakakainis ka talaga, Kuya! You’re so— ughh!” inis na palatak ng kapatid niyang si Dheyna sa kabilang linya. Alam niyang hindi na maipinta ang pagmumukha nito.

Malakas siyang tumawa. Pumuno iyon sa buong opisina niya.

“I just know how to make a deal,” aniya habang hinahagod ang dibdib sa pagtawa.

“Hmmp! Mabuti na lang isinama siya ni Daddy ngayon. Pupunta sila ng hacienda,” imporma nito.

“How about you? Wala ka bang hawak na kaso ngayon?”

Dheyna is also a lawyer, just like their father. Sa mismong law firm din ng kaniyang ama nagtatrabaho ang kapatid, kaya ito ang naatasan niyang maglambing sa kanilang ina para sa kaniya. Huling-huli kasi nito ang kiliti ng mommy nila, dahil nag-iisa itong babae sa kanilang magkakapatid. She’s his mothers’ bestfriend, and vice versa. Pero para sa kaniya, Dheyna is his savior. Ito ang kadalasang nagtatakip sa mga kalokohan niya.

He knew Dheyna could at least minimized the damage he had cause. Para pag-uwi niya, hindi na ganoon kalaki ang pagdaramdam sa kaniya ng ina. Binigyan naman niya ito ng allowance para doon, plus, iyon ngang trip to Europe na pangako niya. Kailangan iyon ng kapatid dahil dalawang beses na rin itong natalo sa kasong hawak nito. At kapag ganoon, kinakailangan nitong magpalamig muna.

Ang kambal naman nilang bunso na sina Rylan at Khari ay parehong tungkol sa pagnenegosyo ang tinapos. Si Khari ay focus ang atensyon sa pag-e-export nito ng mga sasakyan at mga negosyo ng pamilya nila sa Maynila, habang si Rylan naman ay ang hacienda ng kanilang mga lolo at lola ang inaasikaso, katulong ng kanilang Tita Eirhyn.

“Mayroon. Pero hindi naman mabigat. Walang thrill. Madali na lang iyong ipanalo,” patamad nitong tugon.

Napataas ang kilay niya. “Kaya pala . . .”

“Kaya pala ano?” asik nito.

“Kaya pala dalawang beses kang natalo na ang sabi mo noon ay sisiw lang sa iyo. Tsk! Mukhang humihina na ang karisma mo, baby,” pangangantyaw niya rito.

Hilig niya talagang asarin ang kapatid na babae. Ito lang naman ang mahilig ding gumanti sa kaniya. Mula’t sapul din ay lagi na silang magkakumpitensya; malimit ay pagdating sa pag-aaral. Hindi naman iyon labanan ng atensyon mula sa kanilang mga magulang, pero para lang ma-push silang pareho sa hangganan ng kanilang mga kakayahan.

It was a siblings’ competition, no harm done. No hard feelings. Dahil pareho naman silang masaya sa naaabot ng isa’t isa.

Kaya kung ito ang bestfriend ng mommy nila, para sa kaniya, si Dheyna ang kaniyang sandigan sa lahat ng sandali; maliban sa isa— babae.

He chose to be so private from his family, when it comes to his escapades. Alam niyang mali ang paglaruan ang mga babae, but he has no intention of being in a serious relationship as of the moment. Wala pa iyon sa plano niya. Isa pa, sinisiguro naman niya na hindi niya inaagrabyado ang mga nakakasama niya. Sinisiguro niya na may consent ng mga babaeng nakakasama niya ang ginagawa nila. Hindi siya ang tipo ng lalaki na namimilit. Iyon lang may gusto ang pinapatulan niya. At, nililinaw niya muna sa mga ito kung ano ang gusto niya. Kung pumayag, maganda. Kung hindi, ayos lang. And most of all, he never hurt any woman. Iyon ang isang bagay na hinding-hindi niya gagawin hanggang kamatayan. Ni kahit ang dulo ng mga daliri ng mga ito ay hindi niya kayang kantiin.

“You’re such an A-hole, Kuya! Nananadya ka ba?” asar na wika ni Dheyna sa kabilang linya.

Umiling siya. “Hindi naman. Pero kailangan mo na siguro nang mas mabigat na kaso para naman ganahan ka.”

“Iyon na nga ang gusto ko, but Dad won’t let me. Saka na raw kapag naipanalo ko na itong huling kasong hawak ko.”

“Wala naman palang problema. Sabi mo nga, kayang-kaya mo naman. So, prove it. Para naman matuwa si Dad sa iyo,” muli niyang pangangatyaw rito.

“Heh! Tigilan mo na nga ako, Kuya! Basta, umuwi ka ngayong weekend, dahil kung hindi, ako mismo ang hindi kakausap sa iyo,” banta nito.

“Ouch! Bigla naman akong natakot, Attorney Dheyna Salviejo! Kailangan ko na bang mag-hire ng magaling na abogado? But wait! Ako rin ang lilitis ng kaso ko, kaya talo ka!” At sinabayan niya iyon ng malakas na pagtawa.

“Urgh! Ewan!”

End tone na lang ang narinig niya sa kabilang linya. Naiiling na ipinasok niya sa suot na slacks ang cell phone, saka bumalik sa kinauupuan.

Tumingin siya sa wall clock. Eksaktong alas-singko na kaya madali niyang kinuha ang susi ng kaniyang sasakyan. Kinuha niya rin ang coat at attache case. Pabuhat niyang ipinatong ang kamay na kinalalagyan ng mga iyon at ipinatong sa balikat, saka isinuot ang itim niyang shades. Pasipol-sipol siyang lumabas ng kaniyang opisina, habang pinaglalaruan sa ere ang susi.

“Bye, Belinda . . .” nakangiting wika niya sa sekretarya na mabilis na tumayo.

“Bye, judge. Ingat po.”

Tumango siya at tinungo ang elevator. Malapad ang ngiti niya habang pinipindot iyon.

Isa lang ang nasa isip niya. Gusto niyang maging wild sa gabing iyon.