PROLOGUE

"SOMETIMES... I STILL See it in my dreams. It's very... vivid. I would wake up sweating, panting, and my chest hurting... I couldn't breathe."

As I say those words I was staring at the wall for almost a minute before I speak. It was so hard for me to remember my nightmares. Hindi man sila magka sunod sunod but all of them is just the same. Kinalikot ko pa ang mga daliri ko bago bumuntong-hininga at yumuko.

"It keeps on hunting me .... and it makes me so afraid to trust and love again.... But when I see the others having fun with their love ones, I also wonder when could be my turn? Dadating pa kaya yung panahong kaya ko ng magmahal at mag tiwala ulit? O baka hindi na.... Baka ganito na talaga ako. I will live my life being hunted by my past."

Natawa ako sa sarili ko at tumingala para mapigilan ang mga luhang nagbabadya sa aking mata. My therapist wants to know my thoughts.... Let it out.... and pour my emotions in but I was too ruined to even show proper emotions. I was great for hiding this for a long time na kahit ngayon ay hindi mo mahahalata.

I feel like im born just to weigh everyone's sorrows.... An unfortunate one that even my parents sold me on one of their debt. I sighed and look my therapist in the eye. It's my first to seek out for a therapist... Kahit walang sapat na kita sa pagtatrabaho ko bilang isang janitor sa isang sikat na restaurant. Isa sa mga business ng taong kumuha sakin bilang kapalit sa utang ng mga magulang ko.

"You can always contact me whenever you need me, and I just want to let you know that don't ever harm yourself again. Life is so much precious and your just gonna kill yourself, you don't own that life. You owe God for letting you live longer."

Dahan dahan naman itong tumayo sa kaniyang kinauupuan at lumapit sakin. We are staring at each others eye before she smiled at me. A warm one, that my heart feels so good as if someone is hugging me.

"Tomorrow you have to come back here for another activity. And that activity is very important, it will allow you to release all of your hidden emotions." She held my chin with her both hands as she wipes my tears away using her thumb.

"Don't even try to kill yourself again. Got it?" I nod.

"Your like my daughter, so please be careful. And take your medicine on time."

She held my hands and help me to get on my knees while handing my things to me. And I was stunned to her next action, she hug me. That hug that i keep on longing since the day they sold me. I...I thought I won't feel it again.

"Be careful on your way. Scarlett rain, see you tomorrow." She smiled at me after guiding me to the door.

It was so nice to hear that, to hear that someone's waiting for me.

Nang makalabas na sa loob ng clinic ay agad akong nagtungo sa maliit na bahay na inuupahan ko. I stared at myself on the mirror, I look broken. No, i'm not broken. I'm stressed, hurt and at the same time tired of everything.

Bumuntong-hininga nalang ako at inihanda na ang sarili para sa pag pasok sa restaurant, kung saan dadanasin ko nanaman ang malupit na parusa ngayon. Late nanaman kasi ako kung noon at ayaw ko talagang pumasok dahil pag hanggang ngayon ay diko parin matanggap na ako ay ibinenta ng sarili kong mga magulang for their own pleasure. Habang ako ay nag hihirap sa kamay ng isang demonyong pinagkautangan nila.

I sighed and continue preparing for work. When I feel that im ready I look myself in the mirror, im wearing a white big t-shirt and faded jeans. Just an ordinary one and honestly? I look like a trash! But anyway halos lahat ng damit ko ay ganon at kakaunti lang dress ko dito.

Ate Rose ann calling .....

Oh no! I think I better hurry! My manager is already calling me! Oh no! It's seems like a big trouble again! I calm myself and cleared my throat before answering.

" H-hello?" Utal utal kong sagot dahil narin sa kaba.

"Nasaan kana ba?! The boss is already looking for you! You've been 10 minutes late! Please faster!" That's it and she immediately end up the call.

Binilisan ko na ang pagkilos sabay kuha sa backpack kong naglalaman ng mga mahahalagang bagay. And then I immediately left my pad, later on when im on my way to the restaurant nakikita ko na agad ang mukha ng lalaking galit na galit na ngayon. Walang iba kundi ang boss namin. Si Braxton Bailey. Our terror boss.

Nagmamadali naman ako habang nanginginig na agad na iniabot kay yoshi ang bag ko at alam na nya kung anong gagawin doon. Pagkatapos nun ay agad akong pumunta sa boss naming mainit nanaman ang ulo.

"You! How many minutes you've been late? 30 minutes! I hope you know what will happen to you! Again. Meet me at the VVIP room! NOW!"

Dumagundong ang tinig na iyon sa buong restaurant at alam kong di lang ako ang natatakot para sa sarili ko. Maski lahat nang nandito ay takot sa maaring mangyari sa oras na pumasok ako sa loob na silid na iyon.

Maluha luha namang tumingin sakin si rose ann dahil alam nya kung ano ang tunay na nangyayare sa loob ng silid na iyon. Hindi tulad na iniisip nila na bubugbugin dahil sa katunayan pa nga ay mas malala ito. Nginitian ko nalang silang lahat saka nagpatuloy na sa pagtungo ng silid na iyon.

Bago ko pa man tuluyang buksan ay huminga muna ako ng malalim.

"Kaya ko to! Hoo! Laban lang!" Bulong ko sa aking sarili bago unti unting binubuksan ang pintuan patungo sa masalimoot na silid na iyon.

At sa pag bukas ko ay bumungad agad sakin ng ibat ibang mga kagamitan para sa marahas na paraan para sa p********k. Ngumisi ito na nagbigay kilabot sa buo kong katawan. Abot abot kona ang dibdib ko dahil sa sobrang lakas ng pagtambol nito.

"Are you ready for your punishment?"

WARNING : SPG | R18. Read at your own risk. If you're underage and not ready to read abusive scenes, kindly leave this chapter. Please be guided.

As he says thos words, he start whipping in the mid air and it startled me! Those veiny hands, the six pack abs with his sweat, his messy hair it looks so hot. But I shouldn't praise him! Stop that! Scarlett rain stop thinking about that! Your about to get punished again!

"Strip your clothes off!" He said to me. I'm shaking with fear while slowly undressing myself. Dear God, please let me get out of this hell! I said inside of my mind.

Nag matapos ko ng hubadan ang sarili ko ay agad ako nitong pinahiga sa kama na nakalagay sa loob ng silid sabay tali sa kamay at paa ko sa magkabilang dulo ng kama. Nanggigilid ang mga luha ko kasabay ng paglagay ng busal nito sa aking bunganga para iwasang maka gawa ng ingay.

"Good girl, now let me punished you for being late."

May inipit ito sa toktok ng aking dibdib na nag dulot ng elektrisidad sa aking buong katawan. At sa bawat pag haplos ng hawak hawak nitong maliit na latigo ay ako'y napapakislot. Nang bigla niyang hampasin ng marahas ang aking mga hita ay agad akong napasigaw sa sakit.

"Hmmm!! Hmmm!!" Hindi ako makasigaw ng maayos dahil sa busal ng aking bibig. Ramdam ko ang pagkirot at pagdaloy ng dugo roon kasabay ng luhang kumawala sa aking mga mata.

"When I told you to be here on time! Be on time! Got that?!" Sigaw nito muli sakin na agad ko namang sunod sunod na tango. Ilang beses nya pang ginawa iyon hanggang sa ramdam kona ang manhid sa aking hita saka manlang ito tumigil. Pero alam kong nagsisimula pa lamang ito sa kanyang pag lalaro.

Napakislot akong muli ng maramdamang dumapo ang kanyang mahahabang daliri sa aking pagkababae na ngayon ay nasisigurado ko ng basa na dulot ng dugo at pawis ko dahil sa nangyare kanina.

Napatitig nalang ako sa kisame kasabay ng pagpikit ko ay siyang pagpasok ng kanyang tatlong daliri sa aking loob na paulit ulit na nilalabas masok sa aking lagusan. Ramdam ko ang kanyang tuwa habang paulit ulit na pinaglalaruan ang aking buong pagkatao.

Muli, ay tumulo ang aking mga luha kasabay ng pag labas ng elektrisidad na naka ipit sa aking toktok at kasabay ng pag dila nito sa aking tiyan habang ang kaniyang mga daliri ay naroroon parin.

This was also the reason I nearly killed myself, I was being raped and abused! I have no friends to tell what's going on with me! The last friends that I have betrayed me.

Natapos ang ilang mga oras na marahas na panghahalay ay kinalas na nito ang mga tali sa aking kamay at paa pati narin ang parang clip na naka ipit sa aking toktok. Agad ko namang tinakpan ang aking sarili at tahimik na humagulhol ng maramdaman kong umalis na ito.

Sa lahat ng mga nangyare sakin, wala ng mas sasakit pa sa pag abanduna sakin ng mga magulang ko. Dahil itong nangyare nato ay hindi aabot sa kung paano ako nasaktan ng lubusan ng pinagbili nila ako. Napayuko ako at tahimik na pinupunasan ang dugo at pawis sa aking katawan at nang masigurado na malinis na ako ay dahan dahan naman akong lumabas sa silid nayon at itinuloy tuloy ang gawain na para bang walang nangyare.