pasensiya na po, pero sa ngayon ay pare- parehas muna po tayong masaktan HUHUHUHU. Mag- update po ako ulit mamaya <3
Hindi alam ni Serene ang mararamdaman niya ng mga oras na iyon pero isa lang ang sigurado niya, kumikirot ang puso niya. Kung nitong mga nakaraang araw ay naririnig niya lang ang pangalan nito sa bibig ni Luther ngayon ay nasa harapan na niya ito mismo kung saan mas maganda pa ito lalo kaysa sa larawang nakita niya sa silid ni Luther.Isang reyalisasyon ang nabuo sa kaniyang isip ng mga oras na iyon, wala siya kahit sa kalingkingan nito dahil sobrang ganda nito at halos mamula- mula pa ang kutis nito dahil sa sobrang kaputian. Habang nakatitig siya rito ay bigla na lamang siyang nakaramdam ng panliliit sa kaniyang sarili dahil ganito pala ang mga tipo ni Luther.Hindi niya tuloy maiwasang mapatanong sa kaniyang isip kung ano ang masamang hangin na nagdala rito ito. Wala naman silang natanggap na tawag mula kay maam Minerva na may darating silang bisita. Lumipat ang kaniyang tingin sa lalaking nasa likod nito ng mga oras na iyon, kahawig ito ni Luther at hindi maitatangging magkamag- a
“I’m sorry Luther…” umiiyak na saad ni Lian sa kaniya.Nasa tabing dagat sila ng mga oras na iyon. Doon niya ito dinala sa paborito nitong parte ng dalampasigan. Hindi naman ito ang unang beses na pumunta ni Lian doon dahil noong sila pa at may libre silang oras ay lagi sila doon dalawa at masasabi niya na malaki ang papel ng lugar na iyon sa kanilang relasyon.Hindi pa rin siya nagsasalita hanggang sa mga oras na iyon. Hindi niya kasi alam kung ano ba ang magiging reaksiyon niya sa paghingi nito ng tawag sa kaniya pagkatapos ng ilang taon. Nang magmulat nga siya ng kaniyang mga mata sa ospital ay inaasahan niya na naroon ito sa tabi niya at hihingi ng tawad sa kaniya ngunit wala ito.Hindi ito nagpakita sa kaniya hanggang sa makalabs siya ng ospital. Tinanong niya rin ang kaniyang ina noo kung sa tagal niya na- coma ay dumalaw man lang ba ito sa kaniya ngunit malungkot na umiling ang kaniyang ina. Kaya niya ikinulong ang kaniyang sarili sa kaniyang silid at paglipas lang ng isang buw
Hinawi ni Serene ang kurtina na tumatakip sa kaniyang bintana. Plano niyang silipin kung nasaan si Luther at ang ex nito dahil gusto niya lang namang makita kung ano ang ginagawa ng mga ito.Napahigpit ang hawak niya sa kurtina dahil sa kaniyang nakita. Pakiramdam niya ay ilang daang kutsilyo ang tumarak sa kaniyang dibdib ng mga oras na iyon. Gusto man niyang umalis na sa kaniyang kinatatayuan at isara ang bintana ngunit hindi makagalaw ang kaniyang mga paa. Ayaw gumalaw ng mga ito.Bakit? Hindi niya mapigilang magtanong habang nakatingin siya sa mga ito na magkahinang ang mga labi. Anong ibig sabihin ng nakikita niya? Dalawang taon siyang nagmukmok ng dahil rito pero ngayon ay mukhang okay na sila. Ganun na lang ba iyon kadaling kalimutan para rito?Pero ano nga ba ang pakialam niya? Ano nga ba ang karapatan niya na kwestyunin ito sa mga desisyon nito, wala. Wala siyang karapatan. Halos manghina siya dahil sa kaniyang nararamdaman ng mga oras na iyon. Ang bigat ng dibdib niya. Dahan
Alas tres na ng madaling araw nang makarating sina Serene sa rancho Del Fuego. Sa buong byahe nila ni Sevi ay hindi siya umimik. Mabuti na lamang at hindi naman siya nito kinausap ng kinausap nakapag- isip isip siya. Hinayaan niyang isipin ang mga bagay na pinagsaluhan nila ni Luther simula sa umpisa.Hindi niya naman mapigilan ang sariling hindi ito isipin dahil ganun siguro talaga. Ganun siguro talaga kapag bago pa. Nang makarating sila sa rancho ay kating- kati na siyang umalis doon at umuwi na sa bahay nila. Pero hindi niya magawa dahil kailangan niya pang makipag- usap kay maam Minerva at pormal na magpaalam rito.Ayaw naman niyang umalis na lang siya ng basta- basta lalo pa at hindi naman siya nito pinakitaan ng masamang ugali, sa katotohanan nga ay sobrang bait nito sa kaniya at sa kaniyang pamilya. Napakamaunawain nito dahil sa kabila ng ginawa ng kaniyang ama ay hindi pa rin nito ipinakulong ang kaniyang ama.Tahimik ang buong bahay nang dumating sila. Walang gising, maliban
“Maam hindi ko matatanggap ito.” nanlalaki ang matang sabi niya pagkatapos niyang buksan ang inilapag ni Mrs. Del Fuego sa harap ng lamesa kung nasaan siya. Sa mga oras na iyon ay nasa loob sila ng library dahil doon siya pinapunta nito para mag- usap ngunit nalula siya dahil sa laman ng sobre. Ang kapal kasi ng perang naroon na kahit minsan ay hindi pa siya nakakahawak ng ganuong halaga. Napailing siya. Kahit mahirap lamang sila ay hindi naman siya mukhang pera. Idagdag pa na napakabait nito dahil sa kabila ng nagawang kasalanan ng kaniyang ama ay sinahuran pa rin siya sa pag- aasikaso sa anak nito. “Para sayo talaga iyan Serene.” nakangiting sambit nito. Muli siyang umiling. Hinawakan niya ang sobre at pagkatapos ay iniasog sa harap nito. Sa mga oras na iyon ay dadalawa lang silang nag- uusap doon. “Serene—” “Maam hindi ko talaga matatanggap ito. Sobra- sobra na ang kabaitan na ipinakita niyo sa akin at sa pamilya ko. Sa totoo nga lang ay ako pa ang dapat magpasalamat sa inyo.
“Mama si Adam kinain na naman yung pagkain ko!” nagsusumbong na sigaw ni Lucas sa kaniya.Napabuntung- hininga si Serene bago niya bitawan ang kaniyang cellphone. Ilang sandali pa nga ay tuluyan ng nakalapit sa kaniya si Lucas habang maluha- luha. Sa araw- araw ay ganito lagi ang eksena ng buhay niya. Kahit abala siya sa pakikipag- negosasyon ng bago niyang itatayong branch ng kaniyang flower shop sa kabilang bayan.Agad siyang niyakap ni Lucas at kaagad niya rin naman itong niyakap pabalik. Ilang sandali pa ay sumusunod naman na doon si Adam na hawak- hawak ang isang cupcake sa kamay nito, bagamat sa labi nito ay may nakaguhit pang chocolate na naiwan mula sa kinain nito.“Hindi ko naman kinain e, tinago ko lang.” natatawang saad ni Adam.Muli na naman siyang napabuntung- hininga. Sa kanilang dalawa ay si Adam talaga ang masasabi niyang may pagkapilya. Si Lucas namay ay tahimik pero may kakulitan din naman. Napangiti na lamang siya at pagkatapos ay napailing. Nakalapit na rin sa kani
Walang kasalanan ang mga ito sa sinapit niya. Ito ang bunga ng pagiging inosente niya sa mga bagay- bagay.“Kailangang panindigan ng kung sino man yang dinadala mo Serene…” saad ng kaniyang ama.Nang marinig niya ang sinabi nito ay dahan- dahan siyang napailing. Alam niyang mahirap ang lumaking walang ama ngunit wala siyang intensiyon na ipaalam kay Luther ang dinadala niya. Ayaw niyang maging balakid sa kasiyahan nito lalo pa ngayon at masaya na ito. Hindi naman siguro siya mahihirapan sa pagpapalaki sa magiging anak niya kung saka- sakali.“Anong ibig mong sabihin Serene?” hindi makapaniwalang tanong sa kaniya ng kaniyang ina.“Bubuhayin kong mag- isa ang anak ko…” matapang na sagot niya at pagkatapos ay napahaplos sa kaniyang tiyan.—---------------------Hindi siy napilit ng mga magulang niya na papanindigan ang dinadala niya. Dahil nga sa binigyan siya ng malaki- laking halaga ni Maam Minerva ay naisip na lamang niyang gagamitin niya iyon para sa pagbuhay ng anak niya. Nagdesisy
Hindi dalawin ng antok si Serene ng gabing iyon. Kanina ay hindi siya maksagot sa kaniyang ina nang tinatanong siya nito. Halos hindi niya alam kung ano ang gagawin niyang pakiusap rito para hindi ito bumyahe at pumunta sa rancho Del Fuego para sabihin na may anak silang dalawa ni Luther. Ayaw na niya ng eskandalo. Isa pa ay maayos naman na ang buhay nila. Naibibigay niya ang mga kailangan ng mga anak niya. Sobra- sobra pang pagmamahal ang ibinibigay niya rito kaya bakit pa? “Hindi mo ba alam kung gaano kasakit ang lumaking walang ama Serene? Kahit anong gawin mo ay hindi mo mapupunan ang paghahanap nila ng ama.” Naalala niyang sabi sa kaniya kanina ng kaniyang ina. Napamulat niya ng kaniyang mga mata at pagkatapos ay tinitigan ang kaniyang mga anak na nasa magkabilang panig niya na mahimbing ng natutulog. Selfish nga ba siyang matatawag dahil ipinagkait niya sa mga ito na makilala ang tunay nilang ama? Ginawa niya lang iyon dahil gusto niyang protektahan ang mga ito. Ginawa niya i