CHAPTER FIVE
"SO, ano? Maghapon akong nakaposas sa'yo? Galing, Labanos. Galing," asik ko at inirapan sya. Muli kong sinubukang alisin ang kanang kamay ko sa posas ngunit gaya ng dati ay walang nangyari doon.
Ang kaliwa nyang kamay ang nakahawak sa isang manibela samantalang kanan naman ang pinanghahawak ko sa kabila. Ang kamay naming nakaposas ay nakaalalay sa upuan.
Nginisihan lamang nya ako na tila ba tuwang-tuwa sa kalagayan namin ngayong dalawa. Just heaven? We're not couple for San Pedro's sake! Bwisit na manager 'yan! Hatakin ba naman ako papunta sa counter para sa promo ng café at pinag-out na ako kahit na hindi pa tapos ang shift ko matapos kong lumayo roon dahil alam ko na kung ano ang mangyayari after that scene. I was relieved dahil nang hilahin kami papunta sa counter ay nasa labas na noon sila Jasper kaya't hindi na nya ako nakita. As if naman intiresado ako sa promo-ng iyon. Itaga man sa bato, hindi kailanman iyon ikakukuha ng intires ko. That kiss... is really ew ew. Hindi sya masarap humalik. Panis ang laway nya panis.
Bakit ka naman kasi nagpahalik?
I don't know. Don't ask me. I'm not him.
Chuserang Maxi. Hindi raw alam? Bakit ka naman humalik pabalik? Masarap kasi. Right?
Umirap ako sa hangin. Bakit ba palaging may side comment itong konsensya o isang bahagi ng isip ko? Chismosa ang peg.
"Bangasan ko kaya 'yang pagmumukha mo nang mawala 'yang ngisi mo?" angil ko at bahagyang kinurot ang kanang kamay nya na nakaposas. Kainis. Hindi man lang nawala ang ngisi nya sa panget nyang mukha. Kapag hindi ako nakapagtimpi, ibabagsak ko 'tong Chinese bike sa paa nya. Sinasagad talaga ako ng promo na 'to dahil ultimo ang kulay ng bisekleta ay pula. Just heaven!
Inilihis ko ang kamay ko nang maramdam ko ang paglalapat ng palad nya sa ibabaw ng kamay ko. Sinamaan ko sya ng tingin. "Chansing pa, Labanos. Chansing pa." Ngumisi lamang iyon at itinuloy ang pagsusubok na hawakan ang kamay ko. Dahil sa inis ay hinila ko ang kamay ko kaya't napasama ang kamay nya. Inirapan ko sya matapos nyang dumaing dahil sa ginawa ko. "Buti nga sa'yo." Hindi ko na pinansin ang namumula nyang kamay.
Mabuti naman at huminto na sya. Isa pa talaga'y ibabagsak ko na itong bike sa gawi nya.
Nagpatuloy kami sa paglalakad na masama ang itsura ko. Papunta kaming presinto para ipatanggal ang pesteng posas na 'to. Sabi kasi ng kasamahan ko na nasa counter ay wala raw sa kanila ang susi ng mga posas. Kami na raw ang bahala na ipatanggal o tanggalin iyon. Hindi naman ako naniwala na wala nga sa kanila. Imposible iyon dahil kung wala nga sa kanila ang susi, they won't in to this. Para pa naman kaming kriminal sa kulay niyon. Silver.
Wala na atang magandang nangyari sa araw na 'to. Puro kamalasan. I don't know now when to experience luckiness. Simula nang makilala ko ang Mestisong Mongoloid na 'yon, hindi na ako tinantanan ng malas. It kept following me around kahit saan ako magpunta. Yes, this last year of my college life isn't boring as before pero hello...sagad-sagaran naman ito. Hindi lang kamalasan ang sunod nang sunod pati na rin ang kabwisitang dala ng Labanos na 'yon. Hindi ko itatanggi na nag-e-enjoy talaga ako sa simula pa lang pero kasi hindi na ako nasisiyahan.
Higit pa sa atensyon ko ang nakukuha nya. Pati ang puso ko na nakalaan para sa taong iniwanan ko noon dahil hindi hindi pa ako handang bumalik ngayon ay kinukuha nya. Umalis lang ako para mag-lie low, to move on for something at babalik din ako. Not the same me, but the same feelings for him. Pero mukhang malabo na ang plano kong 'yon because someone is taking his place. Ang nakakairita sa bagay na 'yon ay bakit sa taong kinaiirita at kinabubwisitan ko pa? Why to my enemy? Why him?
I came back from my reverie as I've heard a flash. Napalingon ako kay Labanos. Obviously, nasa kanya ang DSLR. The cam is still in his left hand, raise to his left eye. Isang ngisi ang matatagpuan roon. Kaya pala medyo bumagal ang pagtutulak namin ng bike.
Tiningnan ko sya nang masama. How dare he?
"Saya ka na nyan, Labanos? Happy?" asik ko, taas ang kilay. "If you want any pic of mine, Mestisong Mongoloid, you can ask me for a pose," dugtong ko pa in a duh way.
Ibinalik nya ang DLSR sa leeg nya.
Now, how can I going to get that? Nasa leeg na nya. Hindi naman ako sira, slight, para hayaan na lamang ang picture ko roon. Imposibleng mukha akong tao doon. Malamang mukha akong tanga sa picture na 'yun. Tulala. Malayo ang tingin. Mukhang tanga. Kung mamalasin pa at baka magmukha pa akong sira dahil mahangin ngayong araw at paniguradong sabog-sabog ang buhok ko. Tinanggal ko kasi ang pony ko kanina pagkatapos naming kuhanin ang bike. Hindi naman talaga ako payag na kuhanin ang bike na 'yon pero dahil nakaposas ang kamay ko at may sira sa utak 'tong si Mestisong Mongoloid ay wala na akong nagawa.
"You sure, Lolo Max?" Nakangisi sya nang sinabi nya iyon.
What did he think of me? Thinking of him? Ew. Never.
Ngumiti ako sa kanya nang pang-asar. "Of course, Labanos. I am sure. Para naman maganda ako sa picture. Kawawa ka naman kung ang pagnanasahan mo mamayang gabi ay ang pangit kong anggulo. You know, I can give you the best." I bit my lower lip, teasing him. Dagdag pang-asar. Napansin ko naman ang ginawa nyang pagtingin sa kinagat kong labi bago nya ibinalik ang pang-asar nyang ngisi. A strange emotion dominated his eyes. Hindi ko na lamang pinansin iyon.
Tss. Alam ko namang hindi nya pagnanasahan 'yon. Gagamitin nya iyon para ipakulam ako. To make me fall for him deep and harder.
Heaven, Max! Seriously?
Hindi ko na lamang pinansin ang komentong iyon. Umeeksena na naman.
"You don't know a rule about pic, do you?" Ngumisi sya.
Napakunot naman ako ng noo. Rule? Anong klaseng rule naman 'yun? Tsk-tsk. Nag-imbento na naman sya. Nakakakyuryus talaga kung saan nya pinupulot ang mga rule nya. Like shit tzu?
Tinaasan ko sya ng kilay. Gusto ko sanang ipagkrus ang ang mga braso ko sa dibdib ko pero na-realize kong nakaposas nga pala ako.
"Anong rule na naman 'yan, Labanos?"
"Stolen is more seductive than the posed one. With their mouth opened like they were gasping as we eaten their sweetness. Daydreaming how it would taste if we enter them."
"W-What?"
Napamaang ako matapos kong marinig ang rule na tinutukoy nya. Ramdam ko rin ang pag-iinit ng pisngi ko nang maintindihan ko ang sinabi nya. Napahinto rin ako.
I can't believe it. Inamin nya talagang pinagnanasahan nya ako?
"Bastos kang Mestisong Mongoloid ka! Sinasabi ko na nga bang kaabunasan na naman 'yang sasabihin mo! Burahin mo 'yung picture ko dyan! Bastos! Bastos!"
"Na ah. Desire is the right word for that."
ANO kayang gagawin ko sa'yo?
Nakapatong ang ulo ko sa kanang braso ko na nakalapat sa night table sa gilid ng kamang hinihigaan ko habang pinakatitigan ang bracelet na kasama sa promo ng café. Bahagya ko rin iyong pinaglalaruan.
Ilang minuto na din ang nakakaraan simula nang pakatitigan ko ang bracelet na 'to. Nakakapagtaka na nga na hanggang ngayon ay hindi pa rin ito lusaw. Sa susunod talaga at ipagagawa ko na ang laser ng mga mata ko. Mukhang may depekto, eh.
Simple lang naman ang itsura ng couple bracelet na 'to. Para syang yarn na itinirintas pero hindi sya yarn. Hindi ko alam kung anong tawag sa gan'tong uri ng lace. Dalawang kulay lamang iyon. Isang puti at asul. Ang asul ang nagsisilbing outline ng puting lace na nasa loob. Bagay ang ternuhan ng dalawang kulay. It compliments each other. The sky and ocean. Mayroon din iyong silver template sa ibabaw na may nakaukit na 'Into her' at parehong gilid ang may infinite sign. Ang bracelet na iyon ay para sa lalaki. Ang kapares naman nito na pambabae ay kulay pink ang outline na may ukit na 'Into his'.
Bumuntong-hininga ako at hinawakan ang pambabaeng bracelet. Hayst. Namomorblema na nga ako kung saan ko gagamitin 'tong bracelet, dumagdag pa 'yong couple shirt na 'yon. Hindi ko alam kung saan ko 'yon gagamitin. Nanghihinayang naman ako na itapon iyon because in my situation, every cent is important. My life isn't as wealthy as before.
Well, to be honest, cute naman kasi ang design ng couple shirt. White large T-shirt na may cute cartoon woman sa harap na may convo box sa taas. 'Hoy, Lalaki!' ang nasa loob. Samantalang ang isa naman ay kulay itim na may lalaking cute anime. 'Hoy, Babae!' naman ang nasa convo box. At the back of those 'Jowa ko --->' and '<--- Jowa ko'. Inihanger ko muna iyon sa loob ng aparador ko.
Napatapik ako sa labi ko nang maramdaman ko ang pagdapo ng lamok sa itaas na bahagi.
Pesteng lamok na 'yan. Gusto pang makahalik. I checked out my palm and see the dead mosquito. Tsk-tsk. Kawawang lamok. Bakit ba kasi ang daming lamok sa Pilipinas? Shemay. Ganoon ba talaga kasarap ang mga Pinoy? Especially me? Favorite dish ata nila ako, eh. Kahit anong lakas kasi ng fan at usok ng katol, ayaw pa rin nilang mawala. Imported na ata sila.
Kinabukasan ay maaga akong umalis sa dorm dahil may duty pa ako sa umaga sa café. Vacant ko kasi for almost four hours.
"Good morning, Maxx! Kamusta? Na-enjoy nyo ba ang promo ng café? Ikaw, ah. May boylet ka pala," nakangising sambit ng kasamahan kong waitress na si Kamila pagkapasok ko sa loob ng staff's room para magpalit ng uniform.
Umirap ako at hindi na sya sinagot. Tinatamad akong magsalita ngayong araw dahil sa puyat. Halos tatlong oras lamang ang naitulog ko dahil sa pag-iisip sa pesteng halik na 'yon, sa pesteng promo, at sa pesteng lamok na patuloy sa pagtikim sa akin kagabi. Dumagdag pa iyong indirect na pagpaparamdam ng mga pinsan ko.
"Sungit."
"Pasensya na, Kam. Puyat kasi ako."
Ngumiti iyon nang pang-asar. "Asos. Ganoon ba talaga kahirap sabihin na sinulit nyo ang promo kahapon?" Sinundot pa nya ang tagiliran ko.
Inirapan ko lang sya at hindi na sumagot pa. Alam ko naman kasing kapag sumagot pa ako ay lalo lamang nya ako aasarin. Buti na lang talaga at sanay na sya sa ugali ko kaya hindi na ako nag-aalala na baka ma-offend sya sa pag-uugali ko. May pagkamataray kasi talaga ako kapag kulang sa tulog o 'di kaya'y wala sa mood. Madalang lang naman ang pagkakataong iyon. Malas lang at ngayon ang araw na 'yon. Lucky her dahil sya ang unang nasampulan though hindi naman magtatagal ang ganoong mood ko. It would be better later.
"Woah! Haha! What's with that look, Maxx? The not so pretty leading lady is not in her mood. Bakit puyat si Maxx?"
Ang pang-asar na boses ni Drea ang sumalubong sa akin pagkapasok ko sa university after my shift in café. My duty was good dahil sa unang pagkakataon ay sinuwerte ako. Well-behave kasi ang mga customer kanina. Walang customer ang naging dahilan para mapigtas ang trigger ng pasensya ko. 'Wag lang talaga magpapakita si Mestisong Mongoloid at magiging maganda na ang mood ko.
"He-he!" Sarkastiko akong tumawa. "Galing, Drea. Galing."
Ngumisi si Drea nang pang-asar. "Of course! Walang sakit, Maxx. I really am a healthy being."
Binatukan ko sya. Napadaing naman sya sa ginawa ko. "Aray! Makabatok, Maxx, wagas? May pinagdadaanan ka ba? Saan 'yan? Samahan kita."
"Huwag na. Baka hindi ako makapagtimpi at makatay kita."
"Okay lang. Masarap naman ako."
"Hindi ka masarap. Masebo ka. Ma-se-bo ka!" sigaw ko at nauna nang mag-lakad. I know, I am harsh. Pero bahala sya. Kasalanan naman nya. Alam naman nyang wala ako sa mood pero ininis pa rin nya ako. Dakilang panadya.
"Maka-sebo ka. Hiya naman ako sa taba mo."
Pasagot na sana ako pero nabunggo ako sa isang estudyante dahilan para mapaatras ako nang ilang hakbang. Sisigawan ko na sana 'yon dahil sa ginawa nyang pagbunggo sa akin pero nang mapansin ko ang pagkaitim ng puti nyang polo dahil sa natapon nyang Coke ay naitikom ko na lang ang mga labi ko. Agad naman akong humingi ng paumanhin.
"Shete. Sorry-sorry." Kinuha ko ang panyo ko sa bulsa at tinulungan syang punasan ang namantsahan nyang damit habang patuloy ako sa paghingi ng pasensya.
Napaangat ako ng tingin nang hawakan nya ang kamay ko na may panyo.
Ngumiti iyon. Shems. Ang wafu.
"Miss, it's okay-it's okay," saad niyon, nakangiti. Shemay. Para syang anghel. His hair is brush aside. Natatakpan naman ng thick round glasses ang kilay nya. Glistening black pair of eyes. Small but pointy nose and reddish lips. Napakaamo ng mukha nya.
"Sorry talaga."
"It's nothing. Pwede bang magtanong?" Kumamot iyon sa batok na tila pa nahihiya. Namumula rin nang bahagya ang pisngi nya.
"Sige. Para makabawi naman ako kahit paano. Ano ba 'yon?"
"Can you tell me the Dean's office's direction? Anyway, I'm Sam. A transferee," aniya. Sinagot na rin nya ang tanong na nasa isip ko.
"Samahan na lang kita."
Napalingon ako kay Drea matapos nyang tumikhim. "Maxx nga pala. And si Drea. Kaibigan ko."
Kumaway iyon habang nakangiti. "Hi, Sammy!" And here she goes with her nicknames.
------
CHAPTER SIX "IBIG sabihin nito'y kaklase ka namin sa ibang subject?" ani Drea matapos nyang basahin ang schedule ni Sam. Kalalabas lamang ni Sam sa opisina ni Dean para kuhanin ang schedule nya. Galing pala syang Winter Academy. The academy where I have studied before. Isa iyong prestihiyosong unibersidad para sa mga mayayaman. That explain the aura I've sensed towards him. Pino sya gumalaw at halatang may sinsabi sa buhay. It is good that Winter Academy is huge and wide at maraming estudyanteng mayayaman doon kaya hindi ako kinakabahan na kilala nya ako tho we're known in that academy. Graduating na rin sya at Business Ad ang course. Pero nag-shift sya at BSED na ang kinukuha nya. Dahil nga nag-shift sya ay may mga subject syang dapat kuhanin and included some of our subjects kaya't kaklase namin sya sa mga asignaturang 'yon. "Bakit ka naman nag-shift into BSED? Sayang naman at isang taon na lang ay gr
CHAPTER SEVEN "HONEY, come out. You are pretty enough," sabi ng daddy ko habang naghihintay sa aking bumaba. Kasama nya sa tabi si Mommy na glamorosa sa suot nyang black dress habang hawak ang isang purse sa kanang kamay. Muli akong tumingin sa front mirror sa huling pagkakataon bago ako bumuntong-hininga
CHAPTER EIGHT The sun is now directly beaming at my position. Bahagya na iyong tirik. Maaliwalas na rin ang kalangitan being lightens by the brightest star hangs on the solar system. Ugong ng mga sasakyan at maingay na kapaligiran. Agad akong bumaba matapos huminto ng sinasakyan kong bus sa bus station. Mabuti na lang talaga at napili kong bumiyahe nang maaga dahil alam kong ganito ang mangyayari. Inunat ko muna ang dalawa kong braso. Fifteen minutes of sitting in a bus and doing nothing can sort of tired you. Nakakangalay na nga, masakit pa sa puwit. Ang byahe ng bus na iyon ay dapat sampung minuto lang pero dahil sa trapik ay naging labinlimang minuto. Buti nga at hindi gaanong mabagal ang daloy ng sasakyan at sa tingin ko ay bumagal lang iyon dahil sa pakikipagtalastasan ko kay Labanos. Oo, pakikipagtalastasan kahit ang tamang termino ay pakikipag-inisan.
CHAPTER NINE "Akala mo namang napakagwapo mo! Hello, Labanos! Get out from your imagination! Huwag kang mag-ilusyon!" gigil kong sigaw. "Am not imagining any, Lolo Max! Bulag ka lang talaga dahil hindi mo makita ang kagwapuhan ko!" sigaw niyon pabalik. Hindi ko alam kung nangangalit rin ba sya o ano dahil may ngisi sya sa labi. "Paano ko makikita kung wala naman talaga? Can you please use your empty coconut shell, Mestisong Mongoloid? Utak ang hayaang magsalita kahit wala ka n'on, okay? Huwag ang kahanginan dahil baka liparin itong buong cafeteria!" I throw my voice box. Pinagtitinginan na kami ng mga estudyanteng kumakain din kagaya namin. Kunot ang kanilang mga noo. Marahil ay nagtataka kung sinong mga immature ang kumukuha ng kanilang atensyon. Ang iba nama'y panakaw ang ginagawa sa aming gawi. Ang ilan naman ay walang pakialam at patuloy
CHAPTER TEN MY eyes are now cloudy in mist. Patuloy ako sa paghahabol ng akin hininga. Ang kabang ipinipintig ng aking dibdib kanina lamang ay pinalitan ng sakit. Napapamura na lamang ako sa isipan ko. Bakit ba ang tanga ko? Pinagdudahan ko na nga pero itinuloy ko pa rin. Ayun na, eh. Ipinagsigawan na ng bahay na binalikan ko ang katotohanan. Wala si Enne. Hindi pa sya bumabalik kaya imposible syang magpadala ng sulat sa akin. 'Yung penmanship... pwede naman iyong coincidence yet ipinagsawalang bahala ko lang. Damn it! Hindi ko inakalang aabot sa ganito ang away namin ni Labanos. Pero paano nya nalaman ang sikreto ko? Or it is just a theory and I am the dependent variable? Your so stupid, Max. So stupid. Marahas kong ipinalis sa aking pisngi ang luhan
CHAPTER ELEVEN HINDI ko alam kung paano ako nakauwi sa dorm ko. Basta ang alam ko'y nakaupo ako sa bintana kong nakabukas habang nakatitig sa kaliwanagan ng bilog na buwan, sa steady-ing ilaw ng mga gusali't establisyemento, sa gumagalaw na mga sasakyan. Ang hangin ay malayang tumatama sa aking mukha kaya't patuloy sa pagsayaw sa saliw ang aking buhok. Tanging pajama-ng puti at sando lamang ang suot ko. Ang kanang binti ko'y nakabitin sa labas habang ang kaliwa ay nakahilata sa amba ng bintana. Magulo ang isipan ko. Punong-puno iyon ng katanungan, ng galit. Ang dibdib ko'y pinupuno ng kalungkutan. Kumikirot iyon. Hindi ko na alam kung anong ginawa nya, kung umalis ba sya, kung umuwi o may pinuntahang iba, buhat noong iniwanan ko sya matapos nya akong sagipin sa kamuntikan ko ng pagkakabunggo. Ang akala ko'y matatapos na ang lahat kung makikipagk
CHAPTER TWELVE ANG buhay ay parang mahinang katawan. Puno ng sakit at komplikasyon na kung hindi maaagapan ay lalala, worst ay ikamamatay. Ngunit ano nga ba ang dapat gawin sa mahinang pangangatawan? Palakasin at pasiglahin para hindi pasukan ng mga sakit at upang malabanan ang mga pagsubok nang sa gayon'y hindi bumigay sa anumang hamon. Hindi ko na alam. Punong-puno na ang utak ko ng mga tanong na hindi mabigyan ng sagot. Punong-puno ng komplikasyon. Hindi ko alam kung sino'ng dapat kong sisihin. Dapat ko bang sisihin ang sarili ko? Na dapat pala nagpakatanga na lang ako noon at hinayaan ang damdamin kong masaktan nang palihim. Na dapat ipinagpatuloy ko na lang ang pagmamahal ko sa kanya kahit na nasasaktan na ako. Pero bata pa ako noon at padalos-dalos. Hindi pa lubos na maalam sa masalimuot na mundong ito. Marami akong natutunan simula nang sundin ko ang desisyong i
CHAPTER THIRTEEN TAHIMIK ako habang nasa byahe ang sinasakyan kong taxi. Walang laman ang utak ko kung hindi ang tuluyang pagkawasak ko. Wala naman ng rason para pilitin ko pang buuin ang sarili kong muling nasira. Hindi ko man nabuo nang buong-buo ang sarili ko noong iniwanan ko sya, napagtagpi-tagpi ko naman iyon dahil sa tulong ni Drea. Without her, hindi ko na siguro matatagpuan ang dating ako. Patuloy ako sa pagpapatuyo ng mukha kong hilam sa luha. Lalo akong napapaiyak dahil ayaw nilang tumigil sa pagdaloy. It frustrates
CHAPTER NINETEEN "WHAT did I tell you, Elle?" Ang magkasalubong na mga kilay ni Enne ang bumungad sa akin. Ang hitsura nya ay tipong makulimlim na langit na bigla na lamang kukulog at kikidlat nang malakas. Naka-krus din ang mga braso nya sa dibdib. Isang itim na sando at boxer lang ang suot nya. Bahagya akong tumikhim. "About sa...?" Napili ko na lamang magkunwari na hindi ko alam ang pinatutukuyan nya. Gaya ng inaasahan ko ay ganito ang mangyayari kapag tumuloy ako kahit hindi nya sinasabi. Sinamaan nya ako ng tingin, tila ba sinasabi na huwag ko na syang lokohin dahil hindi ko naman sya maloloko. "What? I didn't go." Pumaywang ako at bahagyang nagtaas ng kilay. Ngumisi iyon. "Liar. I told you not to freaking go, isn't it?" "Hindi nga ako pu
CHAPTER FIFTEEN SUMAKAY kami sa elevator matapos naming makapasok sa mismong building. Masyadong katahimikan ang namayani sa pagitan naming dalawa habang magkaugnay ang mga palad. Hindi man ako sanay pero sa tingin ko'y maganda na ang ganito para mag-isip ng mga bagay-bagay. Hindi ko man sabihin ngunit mabilis ang nangyari sa pagitan naming dalawa. Ilang araw pa lamang nang nalaman ko ang katotohanan, nang mapagdesisyonan kong wasakin pa ang sarili ko, at ang magkaayos kaming dalawa. Oo nga't magkaayos na kami pero nananatili pa ring malabo ang ilang mga bagay. Kaasar kasi ang pusong 'to. Marupok masyado. Nakuha sa sorry. Ano ng kasunod nito ngayon? Nasaktan nya ako at hanggang doon na lamang ba 'yon? Nagpatawad ako. Hihinto na ba roon? Ewan ko. Hindi ko alam. Mainam na sigurong isa-isahin ang mga bagay. Hindi ko—namin kailangang magmadali. We have now our time to fix everything,
CHAPTER FOURTEEN MALAMIG ang gabi. Kasinglamig ng pakiramdam ko. Maliwanag ngunit may puwang ang dilim. Gaya ng pakiramdam ko ngayon, maliwanag ngunit dominante ang dilim. Nangingibabaw ang sakit. Hindi mapagaan ng nakikita kong emosyon sa kanyang mga mata ang nararamdamdam ko. Kailan ba matatapos ang lahat ng ito? Isn't this enough? Natahimik iyon at nanatili sa kinatatayuan matapos kong bigkasin ang bagay na tumatakbo sa aking isipan. Rinding-rindi na ako at natutulilig dahil paulit-ulit na lamang iyong isinisigaw ng aking isipan. Laro. Pagod. "Right. Tama ka, Maxxierielle. Nakakapagod na 'yung ganito," pagsang-ayon nya sa sinabi ko. Napapitlag ako nang bahagya dahil sa ginawa nyang pagsang-ayon. Napangiti ako nang mapait. Tama. Tama na naman ako. Laro lang 'to. Finally, matatapos na rin. It would be finally game over. Mapapayapa na ako. "Pago
CHAPTER THIRTEEN TAHIMIK ako habang nasa byahe ang sinasakyan kong taxi. Walang laman ang utak ko kung hindi ang tuluyang pagkawasak ko. Wala naman ng rason para pilitin ko pang buuin ang sarili kong muling nasira. Hindi ko man nabuo nang buong-buo ang sarili ko noong iniwanan ko sya, napagtagpi-tagpi ko naman iyon dahil sa tulong ni Drea. Without her, hindi ko na siguro matatagpuan ang dating ako. Patuloy ako sa pagpapatuyo ng mukha kong hilam sa luha. Lalo akong napapaiyak dahil ayaw nilang tumigil sa pagdaloy. It frustrates
CHAPTER TWELVE ANG buhay ay parang mahinang katawan. Puno ng sakit at komplikasyon na kung hindi maaagapan ay lalala, worst ay ikamamatay. Ngunit ano nga ba ang dapat gawin sa mahinang pangangatawan? Palakasin at pasiglahin para hindi pasukan ng mga sakit at upang malabanan ang mga pagsubok nang sa gayon'y hindi bumigay sa anumang hamon. Hindi ko na alam. Punong-puno na ang utak ko ng mga tanong na hindi mabigyan ng sagot. Punong-puno ng komplikasyon. Hindi ko alam kung sino'ng dapat kong sisihin. Dapat ko bang sisihin ang sarili ko? Na dapat pala nagpakatanga na lang ako noon at hinayaan ang damdamin kong masaktan nang palihim. Na dapat ipinagpatuloy ko na lang ang pagmamahal ko sa kanya kahit na nasasaktan na ako. Pero bata pa ako noon at padalos-dalos. Hindi pa lubos na maalam sa masalimuot na mundong ito. Marami akong natutunan simula nang sundin ko ang desisyong i
CHAPTER ELEVEN HINDI ko alam kung paano ako nakauwi sa dorm ko. Basta ang alam ko'y nakaupo ako sa bintana kong nakabukas habang nakatitig sa kaliwanagan ng bilog na buwan, sa steady-ing ilaw ng mga gusali't establisyemento, sa gumagalaw na mga sasakyan. Ang hangin ay malayang tumatama sa aking mukha kaya't patuloy sa pagsayaw sa saliw ang aking buhok. Tanging pajama-ng puti at sando lamang ang suot ko. Ang kanang binti ko'y nakabitin sa labas habang ang kaliwa ay nakahilata sa amba ng bintana. Magulo ang isipan ko. Punong-puno iyon ng katanungan, ng galit. Ang dibdib ko'y pinupuno ng kalungkutan. Kumikirot iyon. Hindi ko na alam kung anong ginawa nya, kung umalis ba sya, kung umuwi o may pinuntahang iba, buhat noong iniwanan ko sya matapos nya akong sagipin sa kamuntikan ko ng pagkakabunggo. Ang akala ko'y matatapos na ang lahat kung makikipagk
CHAPTER TEN MY eyes are now cloudy in mist. Patuloy ako sa paghahabol ng akin hininga. Ang kabang ipinipintig ng aking dibdib kanina lamang ay pinalitan ng sakit. Napapamura na lamang ako sa isipan ko. Bakit ba ang tanga ko? Pinagdudahan ko na nga pero itinuloy ko pa rin. Ayun na, eh. Ipinagsigawan na ng bahay na binalikan ko ang katotohanan. Wala si Enne. Hindi pa sya bumabalik kaya imposible syang magpadala ng sulat sa akin. 'Yung penmanship... pwede naman iyong coincidence yet ipinagsawalang bahala ko lang. Damn it! Hindi ko inakalang aabot sa ganito ang away namin ni Labanos. Pero paano nya nalaman ang sikreto ko? Or it is just a theory and I am the dependent variable? Your so stupid, Max. So stupid. Marahas kong ipinalis sa aking pisngi ang luhan
CHAPTER NINE "Akala mo namang napakagwapo mo! Hello, Labanos! Get out from your imagination! Huwag kang mag-ilusyon!" gigil kong sigaw. "Am not imagining any, Lolo Max! Bulag ka lang talaga dahil hindi mo makita ang kagwapuhan ko!" sigaw niyon pabalik. Hindi ko alam kung nangangalit rin ba sya o ano dahil may ngisi sya sa labi. "Paano ko makikita kung wala naman talaga? Can you please use your empty coconut shell, Mestisong Mongoloid? Utak ang hayaang magsalita kahit wala ka n'on, okay? Huwag ang kahanginan dahil baka liparin itong buong cafeteria!" I throw my voice box. Pinagtitinginan na kami ng mga estudyanteng kumakain din kagaya namin. Kunot ang kanilang mga noo. Marahil ay nagtataka kung sinong mga immature ang kumukuha ng kanilang atensyon. Ang iba nama'y panakaw ang ginagawa sa aming gawi. Ang ilan naman ay walang pakialam at patuloy
CHAPTER EIGHT The sun is now directly beaming at my position. Bahagya na iyong tirik. Maaliwalas na rin ang kalangitan being lightens by the brightest star hangs on the solar system. Ugong ng mga sasakyan at maingay na kapaligiran. Agad akong bumaba matapos huminto ng sinasakyan kong bus sa bus station. Mabuti na lang talaga at napili kong bumiyahe nang maaga dahil alam kong ganito ang mangyayari. Inunat ko muna ang dalawa kong braso. Fifteen minutes of sitting in a bus and doing nothing can sort of tired you. Nakakangalay na nga, masakit pa sa puwit. Ang byahe ng bus na iyon ay dapat sampung minuto lang pero dahil sa trapik ay naging labinlimang minuto. Buti nga at hindi gaanong mabagal ang daloy ng sasakyan at sa tingin ko ay bumagal lang iyon dahil sa pakikipagtalastasan ko kay Labanos. Oo, pakikipagtalastasan kahit ang tamang termino ay pakikipag-inisan.