CHAPTER THREE

Simula ng gabing iyon ay hindi na naging maayos pa ang pakiramdam ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, pero may kung anong naging dahilan at bigla na lamang akong nagkasakit at hindi na nakapasok sa school ng mga sumunod na araw.

May tatlong araw yata akong nakaratay sa aking kama at inaapoy ng lagnat. At nakita nga sa aking katawan ang mga butlig-butlig na napaka kati.

"Hala! bulutong lang pala, akala namin ng Papa mo ay kung ano na ang nangyayari sa aming bunso," sabi ni Mama nang dalawin niya ako sa aking kwarto.

"Ha! Mama, you mean I have a chicken fox!?" tanong ko sa kanila dahil hindi ako makapaiwala na nagkaroon ako nang ganoong sakit.

Nahawakan ko pa nang dalawa kong kamay ang aking mga pisngi.

"Siya nga pala anak, ililipat ka namin sa hospital," sabi ni Mama na ikinagulat ko naman.

"Bakit po!?" pabigla kong nasabi. At bigla ring napabangon sa pagkakahiga.

"Ano bang nangyayari sa'yo anak? Humiga ka nga muna uli," tanong ni Mama sa akin. At na napapa kurap-kurap pa ang kanyang mga mata habang pinapahiga ako uli sa kama ko.

"Baka naman in love na yan Ma?" sabat naman ni kuya Dhino.

Na nakangisi sa akin. 'Yong bang ngiting-aso na labas pati mga gilagid niya sa sobrang gusto niya akong maasar!

Napabuga naman ako ng hangin, "Kuya, pwede ba may sakit na nga ang tao eh," sabi ko sa kanya na umikot pa ang bilog ng aking mga mata.

Tumawa lang ito sa akin. Si Kuya Dhino 'yong tipo ng isang Kuya na mapang-asar sa kapatid na babae. Pero napaka-sweet niya sa akin lalo na kapag may pabor siyang hihingin.

Sa aming lahat ay siya pa lang ang may ipinakilalang girlfriend. Si Ate Luisa.

"Alam mo anak, sayang kasi yung offer ni Mr. Santivaniez eh, sabi niya nag pa-reserve na raw siya ng private room para sa'yo."

"What!?" sabi ko nanaman na lalo pang napataas ang boses ko dahil sa gulat. At muntik ko nang maibuga ang nginunguya kong mansanas.

"Oo anak, nalaman kasi niya na may sakit ka at tatlong araw ka nang nilalagnat. Alam mo ba na sabi niya mas ma ige na ilipat ka na raw kaagad sa ospital kasi baka makahawa kapa sa mga body guards niya," seryoso talaga si Mama habang pangiti-ngiti pang nagsasalita sa akin at habang palipat-lipat ang tingin niya sa mansanas na binabalatan niya at sa akin.

"Ayoko nga! Ayaw ko sa ospital," pagpoprotesta ko. "Mama, bulutong lang ito kailangan bang ospital ka agad! " sabi ko pa. 

"Pero alam mo ba Anak, nakakahawa ang bulutong! At saka isapa sa ospital kasi mapapayuhan ka kung paanong hindi ka magka peklat," sabi pa uli ni Mama.

Pero kahit anong pilit niya sa akin ay hindi talaga ako pumayag na magpa confine sa ospital, para sa akin ay simpleng sakit lang naman ang bulutong at isa pa wala pa akong kakilala na  na ospital dahil sa bulutong. 

"Grabe naman sila, parang bulutong lang ay palalabasin pa ako ng kwarto ko, pwede naman ako dito! Di 'wag silang pumunta sa kwarto ko!" naiinis kong sabi sa isip ko.

Ayaw kong pagtawanana ako ng mga kaibigan ko at ka-klase dahil lang sa bulutong ay na-confine pa ako sa ospital.

Kaya naman ang mga kaibigan kong sina Joan at Shiela ay panaka-nakang dumadalaw sa akin ay hindi ko na sana pinapupunta, ang kaso ay napaka titigas ng ulo nila.

Sabi ko nga sakanila ay huwag na akong dalawin pa dahil baka mahawa sila sa akin. Pero matigas talaga ang ulo ng dalawang iyon. Nagkaroon na raw sila noon ng bulutong kaya hindi na sila mahahawa pa.

Nagtataka rin akong may dumarating na mga bouquet ng mga bulaklak sa aking kwarto. May mga naka basket pa at pati narin mga prutas. Panay ang tanong ko kay Mama, pero sabi ay galing raw sa mga client ni Papa.

"Talaga po ba?" sabi ko na parang hindi naman ako makapaniwala.

"Oo... sa mga VIP CLIENT!" sabi ni mama na parang nakulitan na sa pagtatanong ko kaya medyo lumakas ang boses.

"Chill lang po Ma," sabi ko sa kanya na iminuwestra ko pa ang kamay ko.

"Ang kulit mo kasi," sabi nitong abalang inaayos ang mga bulaklak. Tinawag pa nito si Ate Lani para ayusin ang iba pang mga bulaklak.

Nang makalabas si Mama ay pinakuha ko ang isa sa mga bouquet na naroon upang makita ko kung kanino nanggaling. Pinakuha ko yung pinaka maganda at kulay pulang rosas. At nang mabasa ko kung kanino galing iyon ay nagulat ako.

"Take care! From Dave Santivaniez!" Binasa ko iyon sa aking mata lang at naubo ako ng hindi sinasadya. Para bang may bumatok sa akin para mahirihan ng ganoon.

"Bakit anong nangyari sayo?" tanong ni Ate Lani sa akin. At lumingon pa ito upang makita ako.

"W-wala...okay lang ako Ate," sabi ko na lang sa kasambahay naming si Ate Lani. Napatango na lang ito at nagpatuloy na sa ginagawa.

Bakit naman kaya nagpadala pa ng bulaklak ang hambog na iyon. Ang akala yata niya ay madadala niya ako sa ganitong mga bagay pagkatapos niyang sabihin na nakakahawa ang sakit ko.

"Napaka hambog talaga niya!" sabi ko sa aking sarili.

Ngunit ng mapatingin ako sa mga bulaklak ay nakaramdam ako ng kaunting tuwa sa aking puso. Bagay na hindi ko rin maunawaan sa aking sarili. At sa hindi ko rin maintindihan ay parati kong naalala yung mukha niya habang nakatitig siya sa akin sa una at pangalawang pagkikita namin.

Para bang nakakalusaw ang mga tingin nito sa akin, na para bang parating may gustong sabihin. At naalala ko rin ang kakaibang kuryenteng nadama ko noong magdaop ang mga palad namin.

"Ha, para siyang-!" sabi ko sa sarili ko na napapabuga pa ako ng hangin.

Habang iniisip ko kung ano ba itong nararandaman ko sa aking sarili. Bata pa ako at alam kong hindi ako maaring magkagusto sa isang lalaking doble ang edad sa akin. Isa pa ay ayokong isipin na ang isang tulad niya ay mayroong pagtingin sa akin.

Alam kong imposiblleng mangyari iyon. Pero ang hindi ko maintidihan sa aking sarili ay kung bakit parati ko na siyang naaalala simula ng makilala ko siya.

Sa pag-iisip ko ay hindi ko namalayang pumasok pala uli si Mama sa aking kwarto. May dala na namang mga bulaklak at prutas na inilapag sa aking mesa.

"Anak! Annie!" sigaw sa akin ni Mama. At doon lang din ako nagbalik sa aking kasalukuyan.

"Ma!" gulat kong sambit sa kanya.

"Ano bang iniisip mo? Kanina pa kaya ako rito at nagsasalita pero wala ka yata sa iyong sarili?" 

"Pasensiya napo Ma, iniisip ko lang po kasi ang school, matagal na akong hindi nakapasok, marahil ay marami na akong na-miss." Pagsisinungaling ko sa aking Mama.

"Don't worry about that, I just tell to your teacher about your sickness, at alam na nila 'yon, kaya 'wag mo nang alalahanin." sabi ni Mama.

Inayos muna nito ang bulaklak at may nakita pala itong note sa bulaklak na dala niya.

"Ano 'yan Ma?" tanong ko. 

"Edi ano pa mga prutas," sambit naman niya na ngiting-ngiti sa akin. May nakikita tuloy akong kakaiba sa mga ngiti ni Mama.

"Bakit po kayo ganyang kung makangiti ?" Humiga ako sa kama ko ng patagilid upang makaharap kay Mama. Siya naman ay umupo sa upuang nasa gilid ng aking kama.

Kinuha ang sobreng nakalagay sa isa sa mga basket ng bulaklak at saka binuksan iyon at kinuha ang maliit na papel na may note na nakasulat. Babasahin sana niya iyon nang bigla kong hablutin.

"Why did you get that!?" paanas niyang sabi sa akin at tinangkang bawiin ang papel.

"No! Ma... this is mine, you can't read this!" sigaw ko kay Mama na pilit kong itinago ang papel.

"What happen to you my daughter!? You know I've read that already! Kaya alam ko na ang laman niyan, alam ko kung kanino galing iyan!" malakas na sabi ni Mama at pilit pa iyong kinukuha sa akin.

Ngunit mas mabilis ko iyong binuklat at binasa nang tahimik.

"Take care always Anak. love Papa."  At may heart pa na naka drawing sa ibaba.

Napa yuko na lang ako kay Mama at muling humiga.

"Ikaw ha, siguro mayroon kang tinatago sa akin," sabi ni Mama na lumapit sa akin at kiniliti pa ang tagiliran ko.

"Ano ba Ma, wala akong tinatago no!" sabi ko na hinaluan ko ng inis ang boses ko.

"Alis ka na nga Ma, baka hinahanap ka na ni Papa," sabi ko na lang ulit para hindi ako kulitin ni Mama. 

Alam kong maari akong mahalata ni Mama kung harapan ko siyang kakausapin.

Sa lahat siya lang ang nakaka kilala sa akin. Maari niya akong mahalata sa mga iniisip ko kung patuloy akong makikipag-usap sa kanya. 

Muntik akong mabisto ni Mama dahil ayaw kong ipabasa ang note. Ang akala ko kasi ay galing na naman sa mayabang na iyon ang mga prutas at bulaklak na bagong dala niya.

Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko kung bakit asumerang frog ako ngayon?

Para bang nag-e-expect ako from some one na alam kong wala namang pakialam sa akin.

Imposibleng magkagusto 'yon sa akin. Siyempre kung mangliligaw iyon ay doon na sa ka-edad niya.

Alam ko namang maraming babae ang nagkakandarapa sa kanya. Paano ay gwapo na mayaman pa. Kaya alam kong imposibleng mapansin niya ang isang tulad kong bata pa at marahil ay kapatid lang ang turing nito sa akin. Mas matanda lang naman siya ng ilang taon kina kuya Edmon at kuya Salmon.