CHAPTER FIVE

A few weeks later:

April 2,2010:

Idinaos ang aming graduation, at gaya nga ng alam ng marami ay nakamit ko ang titulong "Salutatorian" At ang lahat ay masayang-masaya sa kaganapang iyon ng aking buhay. Naroon ang aking Mama, at ang usapan namin ay sama-samang kakain sa isang restaurant kasama ang buong pamilya.

Ngunit bago umuwi ay nagpaalamanan na muna kaming magkakaibigan. Uuwi na sana kaming lahat upang makipag bonding sa mga pamilya namin. Nang bigla namang magsalita si Carol at hindi namin inaasahang dadalo si Mr. Santivaniez sa graduation na ito.

Noon kasi ay never naming nakita ang guardian ni Carol, kahit na sa anong okasyon sa school. Pero nang araw na iyon ay dumalo ito at nakipagsaya sa marami na para bang simple lang siya tulad ng iba. Sabagay halos lahat rin naman ay mayayaman tulad niya. Ang kaso lang alam nang lahat kung gaano ito kayaman. Inaamin naman naming lahat na wala kami sa kalingkingan nito.

"Gusto sana ng Tito ko na imbihatin po kayong lahat," sabi ni Carol sa lahat ng mga kaklase namin at sa mga parents at iba pang guardian na naroon. 

"My treat!" sabi ni Mr. Santivaniez sa lahat.

Ako naman ay atubili sa kanilang sumama dahil sa may usapan na ang aming pamilya mamayang gabi. Ngunit bigla namang sumagot si Mama.

"Sige na anak, sumama kana sa mga kaibigan mo. Tutal ay mamaya pang dinner ang usapan natin. Nakakahiya naman kay Carol at Mr. Santivaniez kung tatangihan mo ang paanyaya nila." sabi ni Mama.

At nagdesisyon itong huwag nang sumama, siya ay nauna nang umalis. Bago ito umalis ay kuta-kutakot namang paalam ang ginawa ni Mama kina Mr.Santivaniez at Kay Carol na din.

Ako naman ay  wala nang nagawa kundi ang pumayag. Palihim naman akong napatingin kay Dave at nakita ko ang pasimleng pag taas ng kilay nito  tanda nang pagbati. Nginitian ko na lamang siya dahil sa ayaw kong magmaldita nang araw na iyon dahil nga sa graduation ko naman at ayokong maging suplada sa sinuman upang hindi masira ang araw na ito.

Pero napansin ko sa aking sarili na parati na lang ngiti ang iginaganti ko sa kanya.

Hindi pa nagtatagal ang pagpayag ng lahat ay dumating na sa parking lot ng school ang apat na Van ni Mr. Santivaniez upang sunduin ang lahat patungo sa place na pinag-uusapan. Iba na talaga ang mayaman! Milyonaryo, lahat kasi nang gusto ay nagagawa niya.

Sumakay kaming lahat sa apat na van na iyon. Nagkataon namang napunta kaming tatlo sa van na kinalululanan din nina Carol at Dave. Hindi ko nga alam kung aksidente lang ba ito o parang may sadyang may nagpasakay sa amin sa van na iyon kung saan naroon na pala ang magtiyo.

Sa loob ng sasakyan ay sinadya ko nang sa pinaka dulo umupo. Sa lahat ng mga naroon ay ako lang ang walang kasamang magulang o guardian manlang. Ang mga Kuya ko ay abala na rin sa negosyo ni Papa. Hindi ko nga maintindihan kung bakit isa man sa kanila ay hindi umiba ng landas sa negosyong pinili ni Papa.

Kaya naisip ko noon na ako na lang ang iiba ng landas. Ako, pipiliin ko ang isang pangarap na ma iiba sa mga ginagawa nila. Pero sa isang banda ay para parin sa negosyo nina Papa. Kung magiging doktor ako ay hindi na poproblemahin nina Papa ang gamutan kung sakaling may mga underground operation sila. Hindi iyon maiiwasan sa uri ng negosyo nila.

Mula sa gilid ng salamin ay natanaw ko sa side mirror ang  mga matang kanina pa nakatingin sa akin. Ako nama'y nagkunwaring hindi ito nakikita. Nakasandal siya sa salamin ng bintana habang nakatingin sa side mirron ng sasakyan kung saan tanaw pala niya ako habang nag-iisip ng malalim.

Ilang minuto lang naman ang tinagal ng byahe namin mula sa school papunta sa hotel. Pagbaba namin ay tumambad sa amin ang malaking arko na may nakasulat na:

" WELCOME TO SANTIVANIEZ HOTEL."

Duon namin nalaman na pag-aari pala nito ang hotel kung saan ise-celebrate namin ang aming farewell party para sa isat-isa.

Pagkatapos kasi nang araw na iyon ay maiiba na ang aming mga landas. Ang bawat isa sa amin ay gagawa na ng sariling buhay. At ako ay isa sa kanila na may nabuo nang plano para sa sarili kong buhay.

Ang mga kaklase naming mga lalaki ay panay ang kantyawan. Lahat ng estudyante ay magkakasama sa isang mesa at ang mga magulang naman ay nasa kabilang mesa. At ang bawat mesa ay mahaba at puno ng masasarap na pagkain.

"Enjoy your meal, at nagpapasalamat ako sa lahat nang nagpaunlak ng aking imbitasyon para sa aking pamangkin. Sana ay maging masaya kayong lahat, sana rin ay matupad ng bawat isa sa inyo ang inyong mga pangarap." Iyon lamang ang sinabi nito at naupo ito sa isa sa mga upuang naroon at nakisalamuha sa mga magulang at guardian ng bawat students.

Panaka-naka namang mapasulyap ito sa gawi namin. Ewan ko kung ilusyonada lang ako o talagang totoo na napapansin kong ako ang lagi niyang tinitingnan. At nang minsang mahuli ko siya ay nginitian ko siya ng ngiting nang-uuyam. Inasar ko siya sa pamamagitan ng tingin ko at inirapan ng bonggang-bongga. Ito yung pakiramdam na nauunawaan ninyo ang iniisip ng isat-isa kahit na malayu kayo at tanging mga mata ninyo lang ang may kakayahang mag-usap.

Nakita kong palihim itong napangiti sa ginawa ko, kaya naman napangiti na rin ako. Hindi ko alam kung bakit parang ang saya ko ng mga oras na iyon.

"Alam niyo ba guys, sabi ng lola ko ang pinaka mahalaga raw na part ng katawan ng tao ay ang mga mata!" sabi Shiela sa mga kamag-aral namin. Hayan na naman siya at bumibida habang masayang nagkakainan ang lahat.

"Talaga! saan mo naman 'yan narinig!?" sabat ni Bryan.

"Sa lola ko, ang mga mata raw kasi may kakayahang makipag-usap sa lahat ng nilalang, 'yan daw ang pangalawa nating mga bibig," paliwanag pa ni Shiela at nilalakasan ang salita upang marinig ng lahat.

"Ay nako, diba ang kasabihan ang mga mata ang siyang bintana ng ating kalooban?," sabat naman ni Philip.

"At ang mga mata ay hindi nagsisinungaling! kung ano ang niloloob mo ay sinsabi nito!" sabi naman ni Jeff.

At ang iba namang kababaihan ay kilig na kilig sa bawat pagsasalita ng mga idol at crush nilang lalaki. Samantalang hindi ko pansin na ang pinariringgan nilang tao ay si Mike pala na naka titig sa akin simula pa kanina.

"Magtapat na kasi yung mga gustong magtapat diyan!" sigaw naman ni Joan. Na sinigundahan ng lahat.

 "oo nga, magtapat kana Mike!" sabi ng isa pa sa mga kamag-aral namin.

Sa isang saglit lang ay napuno na nang kantiyawan ang mga kaklase ko tungkol sa amin. Si Mike na matagal ko na ring kaklase at kakilala. Kaya lang ay torpe ito, matagal ko na ring nababalitaan na may crush ito sa akin pero wala namang lakas ng loob na manligaw. Paano ay limang lalaki ang daraanan at haharapin niya bago niya ako maligawan.

"Ayan na! magtatapat na iyan!" Patuloy kong naririnig ang mga hiyawan at pang-aasar ng mga kamag-aral ko kay mike. Samantalang ako ay nakangiti lang. Umikot ng lihim ang aking paningin sa pwesto ng mga guardian at napatingin na naman ako kay Dave. Nakita kong nakatingin ito sa akin ngunit bigla ring nabaling ang atensiyon sa ibang mga magulang na naroon na kumakausap sa kanya.

"Annie! May pag-asa ba?" tanong ni Shiela.  

Ngumiti lang ako at hindi kumibo. Ipinagpatuloy ko ang aking pagkain. May isang hiwa ng mocha cake sa pinggan ko na gusto kong ubusin.

"Naku mukhang wala, hindi kumikibo si Annie e," sabat naman ni Joan. Na lihim akong siniko. Napatingin naman ako sa kanya.

Ngumiwi ito sa akin at ang mga tingin niya sa akin ay makahulugan. "Akala mo hindi ko alam na nasa ibang deminsiyon ka!" palihim niyang bulong sa akin.

"Aba! Itong kaibigan natin parang lumilipad na ang isip ha! Nasa America na ba ang isip mo!?" tanong ni Joan. Higit kanino man ay sila lang napagsabihan ko ng aking mga plano. Ang planong mag-aral sa America.

"Ha, bakit may balak ka bang mangibang bansa Annie?" Si Carol ang gulat na nagtanong sa akin. May pag-aalala ito sa kanyang mga mata.

"Ha! ahm..m-meron nga." Napapangiti na lang ako habang sumasagot sa kanila

Samantalang gusto ko namang kurutin ang dalawa kong kaibigan sa singit nila sa sobrang daldal ng mga ito. Napapatango na lang ako sa mga kaklaseng nagtanong sa akin. Ang iba ay nag-congrats agad at iba ay nakitaan ko ng lungkot.

"Bakit hindi mo sa akin sinabi na may balak ka palang ganyan?" may lungkot at parang masama ang loob na sabi ni Mike.

"Ha! ano kasi, h-indi pa naman kasi-" Natitigillan kong paliwanag na sa bandang huli ay hindi ko na itinuloy pa. 

Wala rin namang mangyayari. Alam ko naman sa sarili ko na wala akong dapat ipagpaliwanag sa kanya ng mga desisyon ko sa buhay dahil hindi ko naman siya nobyo. Isa pa kahit na ligawan niya ako ay hindi ko siya sasagutin dahil alam kong may lihim na pagtingin sa kanya si Carol. At wala akong balak na saktan ang kaibigan ko.

Napansin ko ang isang negatibong enerhiya ang nanggaling sa kanya kahit na hindi ko pa siya tinatapunan ng tingin, nakikita kong nabigla rin siya sa narinig.

Nakita ko na lamang ang likoran niyang lumalakad palabas ng silid na kinaroroon nang lahat.

Pasado ala una na ng hapon. Ang lahat ay abala sa pag-uusap at pagkain. Marami ring mga mamahaling alak ang inilabas ng mga nag ke-cater, naisip kong magpa alam muna sa lahat upang magtungo sa comport room upang makapag-retouch ako ng aking sarili.

Hindi ko inaasahang matapos kong makapag-retouch at makapg CR nadin ay makikita ko sa balkonahe ng hotel si Dave, nakatayo siya roon sa bandang likuran kung saan naroon ang smoking area, naroon pala siya at naninigarilyo. Tila malalim ang iniisip naka pamulsa ang isang kamay. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit talaga namang iba ang pakiramdam ko sa t'wing makikita ko siya kahit na ang likod lang niya. Para ba akong kinokuryente. 

Hindi ko siya binalak na lapitan, tinangka ko nang lumakad palayo sa pasilyong iyon ngunit para bang nang-aasar ang tadhan ng mga oras na iyon at napalingon siya na para bang may nagsabi sa kanya na lumingon.

Hays! Hindi ko naman sinabing pag lumingon siya, akin na siya ha! Hindi talaga!

"Miss Annie!" Medyo malakas ang pagtawag niya sa aking pangalan. Hindi ko naman pwedeng balewalain at talikuran ang taong tumatawag sa akin lalo na't mas matanda sa akin ang lalaking ito.

"H-hi..." bati ko sa kanya na alanganin pa ako kung lalapit ba ako o hindi. Medyo itinaas ko rin ang kamay ko tanda ng pag bati ko sa kanya. At tulad ng dati ay para na namang sasabog ang dibdib ko sa sobrang kaba. Pero sinikap kong itago ang kakaibang pakiramdam ko lalo na at nakatingin na naman siya sa akin.

"Kanina ka pa ba diyan?" tanong niya sa akin. At nilaglag niya ang hawak na sigarilyo at saka ini-squeez ng kanyang suot na sapatos upang patayin ang sindi no'n.

Lumapit naman ako hanggang sa makarating sa malaking balkonahe ng hotel. Sa pagkakaalam ko ay nasa third floor kame ng mamamhaling hotel na iyon. Mula roon ay tanaw ko ang napakagandang tanawin mula sa labas. Ang bughaw na langit at ang mga ibong lumilipad sa himpapawid at ang kulay asul na tubig mula sa swimming pool sa ibaba ay tanaw rin. Malakas ang ihip ng hangin mula roon kahit na nga medyo tumitindi na ang sikat ng araw.

"Bakit nandito ka? Mainit dito?" simple kong tanong kunwari, upang hindi naman nito mahalatang kinakabahan ako.

"Okay lang, minsan maarawan naman." At ipinamulsa ang isang kamay sa kanang bulsa niya.

"Aalis ka pala?" tanong nito na sa sahig nakatingin.

 Ako naman ay medyo nagulat hindi ako ready sa isasagot ko, dahil nagtatanong siya na para bang matagal na kaming magkakilala, para bang matagal nang may ugnayan sa isat-isa.

"Ha-ah, i-iyon kasi ang pangarap ko, makapag-aral ng medisina sa abroad." sabi ko na lang sa kanya na pilit kong inihahayag nang kaswal lang. Tumingin siya sa akin, at medyo nagulat naman ako. Yung tingin niya na parang nanunuyo at nakikiusap.

Mga tingin na may sinasabi. Hindi ko akalaing ang isang tulad niya ay titingin sa akin ng ganoon. Napangiti ako, at natawa nang walang tinig. Hindi ko na ata ito kayang pigilan, kailangan ko na siyang iwan bago pa ako ipagkanulo ng sarilli ko.

Pero sa hindi ko inaasahang pagkakataon bigla na lang akong kinabig nito. Ilang segundo lang, mga three second. At alam kong ang yakap na iyon ay hindi basta pagbati ng isang kapatid o Ama.

"What kind of feelings it is?" tanong ko sa sarili ko.

Natigilan ako at walang naging reaksiyon ng mga sandaling iyon. Kung sa mga palabas ay dapat na nagalit ako o naghesterikal o dapat ay sinampal ko siya. Pero tahimik lang ako ng mga sandaling iyon.

Pagka bitiw niya sa akin ay nagpaalam na kaagad siya. Naunang lumakad at kaunting lingon lamang. May sinabi siya sa akin, sa maiksing pagyakap at mabilis na pagkabitiw niya ay isang makahulugang kataga ang kanyang ibinulong. Isang bulong na hindi ko kailanman maililimutan. 

"Hihintayin kita." 

Isang salitang payak lamang ngunit punong-puno ng kahulugan.

Salitang hindi ko man nasagot ay tila alam na niyang mag-iiwan sa akin ng habang buhay na katanungan.Tanong na tila alam na ng aking puso ang kasagutan.

Naiwan akong tulala at shock, napakalakas ng pintig ng puso ko na para bang aatakihin ako sa lakas ng pintig nito. At parang wala sa sarili na naglakad ako sa hallway pabalik sa room na pinagdarausan namin ng selebrasyon.