Chapter 4

Chapter 4: 

Cathalina's POV: [Bold Type]

I am here in our mansion in Italy my dad buy this one because of us dito kami tumira nila mommy and so far, masaya naman kami not until the accident. It changes everything all the happiness was vanished because of me, i always blaming myself for what happen to my mom. 

I always ask my self, paano kung hindi nalang ako nagpumilit na pumunta sa mall? Paano kung hindi nalang kami umalis ni mom para bumili ng laruan ko sa mall? Is she alive now? Masaya siguro kami ngayon kumpleto sana kami ngayon. 

My dad never blamed me but i always blame myself why our mom died. Siguro, malupit talaga ang tadhana para gawin ang mga bagay na hindi ko gusto. Ganoon na ba ako kasama? All i want is a good and happy family but i guess i failed to have one. 

In my entire life, i never confront daddy for having another family im just quiet on the side. Wishing mom is still alive i don't want my dad to have another woman in his life. Gusto ko kami lang siguro nga ang selfish ko pero 'yun lang talaga ang gusto ko ang buo kami. 

When my mom died, nagbago si daddy ang mga pinapatrabaho niya sa'kin ay buwis buhay. He's the reason why i am not unbeatable, he's the reason why am i being like this so far to the young and innocent cathalina. He did this to me, he changed all of me. But, my dad cried. I saw him cried to my mom's funeral here in Italy that's the most painful seen i have watch. 

To see my father crying non stop just to ease the pain that he's hiding. Everytime i saw him in his room he always hugging the picture of my mom. It's painful. 

Huminga ako ng malalim kanina pa ako nakatitig sa kisame ng room ko. Kakatapos ko lang sa isang misyon gabi na dito at wala akong ganang lumabas ng room ko. Napagod ako sa araw na ito at hindi pa tumatawag ang kapatid ko sa'kin hindi ko nga siya naka musta man lang. I have friends in Philippines siguro tatlo lang at mahalaga sila sa'kin they always there for me when i need someone to lean on. 

Sila Lars, Sera, at si Sydney sila ang naging kaibigan namin ng kapatid ko. They have a good trait and a good heart magiisang taon palang simula ng makilala ko sila hindi naman ganoon ang pakikipakaibigan at isa pa i have lots of mission to do. Kung pwede ko sana sabihin sa kanila ay magagawa ko pa. 

But one rule in our Supremacy Agency never tell them kung ano ang trabaho namin. Isa sa mga bawal ay kahit sino ay hindi pwede kung ano ba talaga kami. One of the rules of my dad. 

Napabalikwas ako ng higa nang tumunog ang cellphone ko siguro nakatulog ako sa sobrang pag- iisip. Pungas pungas pa ako nang sagutin ko ang cellphone kaagad kong sinagot ang tawag. 

"Hello?" inaantok na saad ko sa kabilang linya 

[A-ate] napaayos ako ng marinig ko ang boses ng kakambal ko [A-ate umuwi ka na dito] rinig ko ang hikbi niya 

"What happened to you? Why are your crying?" kunot noong saad ko sa kanya 

[Ate, nandito ako sa hospital] saad niya at doon na ako napatayo sa gulat [Umuwi ka na dito please] nakikiusap na saad niya mahina ang boses 

"What?" gulat na saad ko "Bakit nandiyan ka? Anong nangyari?" natatarantang saad ko sa kanya pabalik balik sa pagpalakad 

[S-si amara a-ate] utal na saad niya kumuyom ang kamao ko sa galit [Y-yung nangyari two years ago. S-sinabi niya] umiiyak na saad niya 

That's our secret, 'yung nangyari two years ago matagal na ang pangyayaring 'yun. Walang may gusto sa nangyari biktima ang kapatid ko at isa pa natrauma ng husto si noemie doon. Pinagamot namin siya halos mabaliw ako sa nangyari sa kanya. Matagal na pero lintek na amara gusto palagi ng away sa pagitan namin. 

I sighed. "Sinong kasama mo diyan?" kalmadong saad ko sa kanya 

[W-wala ate] mahinang saad niya [Umuwi ka na ate, please] nakikiusap na saad niya 

Kinagat ko ang labi ko inisip kung may gagawin pa ba ako sa araw na 'to. Huminga ako ng malalim at pumayag sa kanya na uuwi ako. Pagkatapos nun ay pinahanda ko na ang eroplano ko papauwi sa bahay sa pilipinas. 

Nagdala ako ng duffel bag dahil nandoon karamihan ang gamit ko sa mansyon. Nagbihis ako ng pantalon na itim at isang sando na puti pinatungan ko ng itim na lether jacket. Pagkatapos kong ayusin ang gamit ko ay lumabas na ako sa kwarto ko. 

"Hades, i'll go home now i need to go home. My sister needs me." saad ko sa kanya pagkababa ng hagdan

"Si, milady" magalang na saad niya at kinuha ang bag ko 

Kaagad akong sumakay sa kotse sa loob loob ko nagagalit na naman ako hindi pa sana ako uuwi. Kung hindi lang ako kailangan ni noemie ay hindi ako uuwi, ayokong makita ang bagong pamilya ni dad. Mas lalo lang akong nagagalit sa kaniya at ayokong mag-away na naman kami. 

Tahimik ang buong byahe namin kahit sa eroplano. Hawak ko ang cellphone ko pinaglalaruan at kinakausap ang in charge sa agency namin, mabuti nalang at pahinga namin ng ilang buwan utos ng director. Pigil ang galit ko habang naghihintay sa paglapag ng eroplano ko. Sinuklay ko ang mahaba kong buhok at tahimik na naghintay sa paglapag.

.

I swear to God, kapag hindi ako nakapagtimpi ay hindi ko na alam ang gagawin sa kanila. Wala akong sinasanto kapag ang kapatid ko ang pinaguusapan at iba ako magalit. 

"We are here milady." magalang na saad ni hades 

Tumayo ako ilang oras rin ang naging byahe namin tinext ng kapatid ko ang address. Agad ako bumaba at sinuot ang shades ko umaga palang dito ang klima ay hindi na ako sanay. Kumpara sa italy mas maganda dito hindi pa rin nagbabago. Kasama ang ilang tauhan ko ay agad na akong sumakay sa nakahandang kotse para sa'kin. 

"Martinez Hospital." seryosong saad ko sa butler ko na nasa driver seat 

Tumango siya tinignan ko ang bintana tanaw na tanaw ang mga nagtataasang building. Sa loob ng maraming taon madami ang nag bago at mas naging maganda ang bawat tanawin na nakikita ko. Hindi nakakasawa ang paligid at mas naging maganda. 

"Milady, we are here" saad niya at lumabas ng sasakyan 

"Don't come over me there, you can go to our house and place my baggage." saad ko ng makababa ng sasakyan 

"Yes, i will." magalang na saad niya tumango ako sa kanya 

Dumiretso ako sa loob lahat ng tingin ay nasa akin pero hindi ko na sila pinansin pa. Nagtanong ako sa front desk at sinabi naman agad niya ang kwarto ng kapatid ko. Agad akong pumunta sa sinasabi niya narinig ko agad ang komosyon doon huminga ako ng malalim. 

Kumatok muna ako at marahang binuksan ang pintuan lahat sila ay nagulat nang makita ako. Si daddy ay napatayo pa nandito rin ang dahilan kung bakit nasa hospital ang kapatid ko. Matalim ang tingin ko sa kanilang mag-ina na nagulat pa sa'kin. 

"A-anak." gulat na saad ni daddy at niyakap ako "You didn't tell me na uuwi ka, s-sana pinasundo kita." saad niya at hinalikan ang noo ko 

"It's okay dad, hindi naman ako magtatagal dito." ngumiti ako ng maliit sa kanya at tinapik ang balikat niya "I am here because noemie needs me." saad ko sa kanya 

Pumunta ako sa kapatid ko na nakatingin sa'kin niyakap ko siya mahigpit niya akong niyakap at umiyak. Pinakalma ko muna siya at tinignan ang lagay niya kung may sakit ba siya. 

"What happened to you?" seryosong saad ko sa kanya 

Yumuko siya nanginginig ang mga kamay tumingin ako sa mag ina na nandito. Matalim ang tingin ko sa kanilang dalawa at nilapitan si amara na ngayon ay nakataas ang kilay sa'kin pero bakas ang kaba at takot sa mata. 

"What. Did. You. Do?" madiin na saad ko nagtitimpi ng galit 

"Cathalina." my dad warned me but i just don't look at him "You should calm down." mahinahon na saad niya 

"Wala akong ginawa sa kanya!" si amara na tumaas agad ang boses paiyak na naman "Wala akong ginagawa sa kanya, daddy!" arte niya at nangingilid ang mga luha 

"Leave this room." saad ko sa kanilang lahat nakayukom ang kamao "I said leave." madiin na saad ko at tinuro ang pintuan 

Tinignan ko si amara na kumapit agad kay daddy inirapan niya ako at lumabas silang lahat. Ng makalabas sila ay agad akong huminga ng malalim at hinarap ang kapatid ko na nakayuko na at umiiyak. 

"Noemie." mahinahon na saad ko sa kanya "Care to tell me what happened?" i asked her softly 

She look at me. "A-ate i collapsed when i got home. Amara confront me what happened two years ago. S-she threaten me na s-sasabihin niya s-sa lahat ang nangyari." naiiyak na saad niya sa akin

"She did that?" nagtitimping saad ko sa kanya tumango siya at hinawakan ang kamay ko 

"A-ate d-dito ka nalang wag ka na umalis..." nakikiusap na saad niya hawak ang kamay ko "Ayoko na sa b-bahay a-ate pakiramdam ko ay hindi ako belong sa kanila h-hindi nila ako tinuturing pamilya. L-lagi nila akong pinag tatabuyan lalo na s-sila amara.." saad niya ang mga abong mata ay puno ng luha 

Lalong napuno ng galit ang puso ko sa nalaman ko. Ilang taon ako nawala sa tabi ng kapatid ko at kailanman ay wala siyang sinabi maski si daddy. Tapos ngayon ito ang madadatnan ko? 

I hugged her. "Shhh, I am sorry for letting you here alone. You know that i am working and it's my fault." mahinang saad ko sa kanya umiling siya "Don't worry i am here, no one can ever touch you. No one." madiin na saad ko at hinaplos ang buhok niya.