Tumingin ako kay Papa, ang mga mata ko ay puno ng sakit at pagkasuklam. “Ikaw pa talaga Papa , of all people ang gaganito samin. Napakawalang kwenta mong ama!,” sabi ko sa kaniya. Galit na galit ito sa akin. Muli niya akong hinampas. Naramdaman ko din ang paglapat ng kamay ni Ronald sa aking mukha. "Ang kapal ng mukha mong sabihan ng ganyan si Papa" sagot niya sa akin Ginantihan ko siya ng sampal at mariing inaway ito "mas makapal ang mukha mo, bagutan at palamunin!. " sigaw ko sa kaniya. Natulala siya dahil hindi niya inaasahan na ang isang Tiffany ay sasagot ng walang takot sa kanila. Ang dating inaapi nila ngayon ay lumalaban na. "Pa, ohhh.. si Tiffany..." pagsusumbong niya kay Papa pero hindi ko siya pinansin. Dumiretso ang tingin ko kay Roque. Hindi na ako nagdalawang-isip. Hinila ko si Bernadette mula sa kanyang kamay, halos mapunit ang damit niya sa lakas ng paghila ko. Hindi ko siya bibitiwan. Hindi ko hahayaang sirain nila ang kapatid ko, ang pamilya ko. “Sinabi ko n
“Lincon… anak…” narinig kong mahina ang boses ni Papa, pero hindi siya pinansin ni Lincon. Parang wala siyang naririnig mula kay Papa, na tila binabalewala ang lahat ng koneksyon nila, lahat ng pakiusap. “Sir…. Hindi ko naman alam , kung alam ko lang hindi ako susuong dito please sir patawarin mo ako. Hindi ko talaga sinasadya. Kung alam ko lang hindi ko hahayaan ang mga lapastangang ito na pagsalitaan ng hindi maganda ang asawa niyo.” Tila maamong tuta na sabi ni Manager. Kung kanina ay parang tigre itong manlait sa amin ngayon naman ay akala mo ay parang pusa na natatakot sa isang mabagsik na aso. Sa halip, humakbang si Lincon palapit sa akin, at maingat na inalalayan niya ako. Nakita ko sa kanyang mga mata ang galit, ngunit may halong pag-aalala para sa akin. Hinawakan niya ako sa braso, tinapik niya nang mahigpit ang aking balikat, at saka niya kinuha si Bernadette na parang sinasabi sa kanya na ligtas na siya ngayon. “Tara na , kasama nating babalik ang Mama mo pati na si Be
Tahimik lang si Lincon sa tabi ko. Alam ko, tinulungan niya kami, ngunit parang hindi ko siya kayang tingnan. Hindi ko siya kayang tingnan sa mga mata ko. Ang mga mata ko ay laging nakatutok kay Mama at kay Bernadette. Sila ang pinaka-importanteng tao sa buhay ko, at ako’y natatakot na baka madali kong makalimutan ang mga taong nagbigay ng lakas sa akin, sa kabila ng tulong na ibinigay ni Lincon. Si Mama ang unang nagsalita, ang boses niya ay puno ng lungkot ngunit may halong pag-asa. “Tiffany…” Mahina ang kanyang boses. “Hindi ko alam kung anong nangyari sa ating pamilya, kung anong bang pagkakamali ko. Pero, salamat sa lahat ng ginawa mo para sa amin. Kahit sa kabila ng lahat ng nangyari, pinili mo pa ring lumaban para sa amin.” Halos mangiyak ngiyak na din ako ng makita kong umiiyak si mama, at hindi ko kayang ipaliwanag kung gaano kalaki ang pasasalamat ko kay Mama. “Mama, lahat gagawin ko para ma protektahan ko kayo , pero ang tanging alam ko lang ay hindi ko kayang makita kayo
TIFFANY CHUA Pagkarating namin sa bahay na titirhan nila Mama, agad ko silang pinagpahinga. Halata sa mukha nila ang pagod mula sa mahabang biyahe at sa hirap na pinagdaanan nila kanina sa kamay ni Papa at ng mga umalipusta sa kanila. Tahimik ko silang tinulungan na ayusin ang kanilang gamit at binilinan ang mga tauhang magbabantay sa kanila. “Babalik ako bukas, Ma,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang kaba ko. “Madali lang niyo akong mapupuntahan. Ilang bahay lang naman ang pagitan natin. Dun lang po kami kung may kailangan kayo tawagan niyo lang ako. Bukas mamimili tayo ng ilang gamit niyo. Simula ngayon ito na ang magiging bagong bahay niyo." nakangiti kong sabi Ngumiti si Mama, pero ramdam ko ang bigat sa kaniyang loob. Tumango siya, at niyakap ako nang mahigpit. "salamat Tiffany." maiksi niyang tugon. Alam kong mahal na mahal ni Mama si Papa kaya nga nagtitiis siya pero hindi ko hahayaang pati ang kapatid ko ay ipambayad niya sa utang niya dahil sa kakasugal niya. "hindi mo k
"ito lang naman ang gusto mo hindi ba?" ang kaniyang mga mata ay naniningkit sa galit. Pulang pula ang kaniyang mukha sa poot na kaniyang nararamdaman. Pilit akong nagpupumiglas ng sunggaban niya ng marahas na halik ang aking mga labi. Halik na nakakapaso, halik na mapanakit. Bahagya kong kinagat ang kaniyang labi dahilan para magdugo ito."ahhhh" malakas na sigaw niya sabay tingin sa kaniyang palad na pinangkapit niya sa duguan niyang labi. "diba gusto mo lang naman yung hinaharot ka. Haha " mapanglait siyang tumawa "sige Tiffany pagbibigyan kita!""wag Lincon please wag ganito." sagot ko sa kaniya ng makita kong walang awa ito sa gagawin niya sa akin. Tumalikod ako sa kaniya pero hinila niya ang braso ko."huli na ang lahat Tiffany para mag back out ka pa" parang isang tigreng nakakita ng oportunidad para kainin ako ng buong buo si Lincon. Muli niyang inangkin ang aking labi sa pagkakataong ito ay mas maalab, mas mainit. Nanlaban ako ng paulit ulit pero tinalo ako ng lakas ni Lincon
Hindi ko mapigilang hindi mapaatras sa hapdi ng ipasok niya ang kaniyang talong sa pangalawang pagkakaton sa loob ng aking perlas. Ang haba at ang taba ng kaniyang perlas. Muli na naman itong umindayo ng pagbayo sa aking ibabaw. Parang hayok sa laman si Lincon sa walang sawang pag angkin sa akin . Naguguluhan na ako sa pinapakita sa akin ni Lincon. Panay din ang paghalik niya sa aking noo. “OH TIFFANY! ANG SIKIP SIKIP MO TALAGA. AHHHH ANG SARAP.... NAKAKABALIW KA! I WANT TO FVCK YOU MORE" kinapitan niya ang isa kong daliri at sinubo ito habang patuloy ang paglalaro niya sa loob ng aking perlas gamit ang kaniyang talong na walang tigil sa pagtigas. Parang bakal itong kumikiskis sa loob ng aking perlas. Inangat niya ako sa at siya naman ang umilalim., hinayaan niya akong gumiling mula sa kaniyang ibabaw. Dahil sa mas maliit ako kaysa kay Lincon ay naging para akong bata. Mas ramdam na ramdam ko ang pag-ulos ng matigas niyang talong. Hinawi ko ang aking mahabang buhok. At hinayaan ko
LINCON POVParang isang bomba na kumalat ang balita tungkol sa ngyaring aksidente sa kapatid kong si Bruce. Buong araw, parang sirang plakang paulit-ulit ang balita sa trahedya, gulat na gulat din ako. Si Tiffany ang unang nakaalam ng balitang iyon, sinabi niya sakin ang tungkol dito.Matapos na ma rescue ang mga magulang ni Tiffany ay bumalik na naman ako sa panlalamig ko sa kaniyan. Hindi ko siya nireplyan sa mga sinasabi niya, pero ng tignan ko ang balita ay para na din akong natigilan. Si Bruce, ang stepbrother ko ay balitang-balita na namatay sa mismong araw ng kasal niya. Ayon sa report ay papunta sila ni Jillian sa reception nang mawalan ng preno ang dump truck sa likuran nila. Parang eksena sa pelikula ang mga ngyari sa kanila, nadaganan ang kanang bahagi ng sasaknyan nila. At sa kaliwang bahagi kung saan durog na durog ang sasakyan nakaupo si Bruce.Nabuhay si Jillian, pero sa sobrang malas, si Bruce ang inabot ng trahedya. Walang ibang inisip ang driver kundi iligtas ang buh
TIFFANY POV Halos magdamag akong walang tulog sa kakahintay kay Lincon matapos ang pagme-message niyang pupunta siya sa burol ng kapatid niya . Alam ko naman na dapat naiintindihan ko siya pero parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang inis at galit nang bumungad si Lincon sa pintuan. Halos wala siyang pakialam sa bigat ng hangin sa pagitan naming dalawa. Pero kahit man lang sana mag reply siya o sumagot siya sa tawag ko ay hindi na niya nagawa?! “Nasaan ka kagabi?!” tanong ko kaagad kay Lincon na may matalim na boses. Wala nang paliguy-ligoy pa. “Bukod sa burol ng kapatid mo, naiintindihan ko yun pero what the fvck Lincon. Ano ba yung isang reply o kahit pagsagot lang sa tawag ko!. Kahit sabihin mong hoy damn Tiffany nasa burol pa ako wag kang istorbo!” Sabi ko pa sa kaniya Tumingin siya sa akin, tahimik lang, pero kita ko sa mga mata niya na alam niyang mali siya pero dahil sa pride niya hindi man lang siya nag sorry. “Kasama ko si Jillian, nasugatan siya kaya hinatid ko siya
Inabot sa kanya ng isang farmer ang mikropono. Mahigpit niya itong hinawakan bago nagsimulang magsalita."Hi, Love!" Masuyong bati ni Theo, isang ngiti ang gumuhit sa kanyang labi habang pabulong niyang sinagot ang tanong ko kung ano ang nangyayari. Napapalibutan na kami ng maraming tao, sabik na masaksihan ang sandaling ito."Karen, Love. Dalawang taon na ang lumipas mula nang ibigay mo sa akin ang iyong matamis na ‘oo,’ at araw-araw akong nagpapasalamat sa Diyos para doon. Mahal kita, at alam mo ‘yan. Salamat sa pagpapakita mo sa akin ng tunay na kahulugan ng pag-ibig. Salamat sa pagbabago mo sa pananaw ko sa buhay. Wala akong ibang gustong makasama kundi ikaw lang. Utang ko sa ‘yo ang lakas ng loob ko, lalo na sa mga panahong mahirap ang sitwasyon. Alam ng Diyos ang naging papel mo sa buhay ko. Mula sa isang lalaking walang direksyon ang buhay, isang lalaking puro gimik at pagwaldas ang alam gawin, isang lalaking puro pagpapasaway sa pamilya ngayon ay hindi ko na nakikita ang saril
Pagkalabas ko ng pintuan ng mansyon ng Laude, nakatanggap ako ng mensahe mula kina Mommy at Daddy." I'm proud of you, son, for standing up for your happiness," maikling mensahe ni Daddy pero ramdam ko ang lalim ng kahulugan nito. Napangiti ako, lalo akong ginanahan sa gagawin ko.Makalipas ang dalawang taon ng walang sawang panunuyo, sa wakas ay nakuha ko rin ang matamis na "oo" ni Karen. Nangyari ito noong June 25,2022, eksaktong 6 PM, sa paborito naming kainan sa Tomas Morato. Hinding-hindi ko makakalimutan ang gabing iyon—ang araw na tuluyang nagbago ang pananaw ko sa buhay.Sa loob ng dalawang taon bilang magkasintahan, masasabi kong sapat na ang panahong iyon upang hingin ko ang kamay ni Karen mula sa kanyang mga magulang. Mahal ko siya, at handa kong gawin ang lahat para sa kaligayahan niya. Kahit pa kalabanin ko ang sarili kong pamilya, wala akong pakialam.Ayon sa aming plano, dapat ay magkasama kaming babiyahe patungong Indonesia kasama ang kanyang pamilya. Ngunit nagdahilan
Ilang segundo munang natahimik si Tito Lincon matapos kong magsalita. "Hmmm, Theo, una sa lahat, masaya ako na ikaw ang naging karelasyon ni Karen. Bukod sa mahalaga ang pagkakaibigan namin ng mga magulang mo, mahal din namin si Karen, kahit hindi siya nagmula kay Tiffany. Buong puso namin siyang tinanggap bilang bahagi ng pamilya. Kaya tandaan mo ito kung masasaktan mo ang aking anak, ako ang unang hahanap sa'yo. Naiintindihan mo ba ako?" mariing sabi ng Daddy niya."Naiitindihan ko po ang ibig niyong sabihin. Pinapangako ko, pero gagawin ko ang lahat para sa ikaliligaya ni Karen," sagot ko nang seryoso."Kung gayun, our answer is yes! Binabasbasan namin ang plano mo," nakangiti niyang sabi."Naku, thank you po talaga, Tito, Tita!" masayang tugon ko. Ipinaliwanag ko rin ang aking plano kung kailan at saan ko balak mag-propose. Kinuntsaba ko na rin si Alex, ang kaibigan ni Karen, para tumulong sa mga detalye ng mangyayaring event na ito.Kinagabihan, matapos silang pumayag, agad kong
Bago kami maghiwa-hiwalay, nagpasalamat ako sa kanila habang sumakay kami pabalik sa aming sasakyan. “Thank you, Theo. Sobrang nag-enjoy ako. Ang saya ng pamilya mo! Medyo scary nga lang talaga ang lolo mo, pero sabi n’yo nga, normal lang sa kanya ’yun,” sabi ko kay Theo habang nagmamaneho siya pabalik sa bahay ko. “Masasanay ka rin kay Master. Hahaha. At saka, huwag mo siyang tatawaging ‘Lolo’ sa susunod, gusto niya ‘Master’ ang itawag mo sa kanya. Pakiramdam niya kasi bata pa rin siya,” bilin niya sa akin. Tumango lang ako at sumang-ayon. Natapos ang gabi namin nang masaya. Agad din siyang umalis matapos akong maihatid dahil inaantok na rin siya sa dami ng alak na nainom namin. AFTER 2 YEARS Maagang gumising si Theo ngayong araw para sa isang mahalagang plano na matagal na niyang pinaghandaan. Simula nang makilala niya si Karen, marami nang nagbago sa kanyang buhay—hindi lamang sa trabaho kundi pati na rin sa personal niyang pananaw. Natutunan niyang pahalagahan ang mga tao
Lahat ng atensyon ay napunta sa pagbaba ng matandang tinutukoy nilang “Master.” “Andiyan na si Master!” sigaw ng mga batang pamangkin ni Theo habang nagtatakbuhan papunta sa entrada ng mansyon. “Master? Sinong Master?!” tanong ko sa kanilang ng may pagtataka. “Hahaha! Si Lolo ’yun. Gusto niya kasing tinatawag siyang Master dahil lagi niyang ikinukuwento sa amin na noong kabataan niya, isa siya sa pinakamagaling pagdating sa babae at naging Master ng isang negosyong sobrang umunlad noong early ’70s. Kaya may ganito kaming buhay ngayon. Pero kung anong business iyon, walang nakakaalam. Hahaha!” paliwanag ni Michael, na sinang-ayunan naman ng iba pa niyang mga pinsan. Bumulong naman sa akin si Mae, “Maghanda ka, Karen! Huwag kang matakot sa Lolo namin, at sana hindi ka mabigla pagkatapos kang ipakilala ni Theo sa kaniya.” Napatingin ako sa kanya, at nginitian niya lang ako, dahilan para lalo akong kabahan. Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Master mamaya. Pagbaba nito,
Matapos kong mag-ayos, dumating si Theo sa bahay nang eksaktong 7:30 PM. Habang bumababa siya ng kotse, hindi ko maiwasang humanga sa porma niya. Nakasuot siya ng dark blue suit na bumagay sa kaniyang matangkad at matipunong pangangatawan. Sa isang iglap, naramdaman kong kumakabog ang puso ko.“Bakit parang natulala ka diyan?” nakangiti niyang tanong habang tinutulungan akong sumakay sa sasakyan.“H-Ha? Wala! Tara na,” sagot ko, pilit tinatago ang pamumula ng aking pisngi.Habang nasa daan, ramdam kong tahimik ako at hindi mapakali. Napansin ito ni Theo at hinawakan ang aking kamay. “Relax ka lang, Karen. Wag kang mahiya. I know my family can be intimidating, pero I’m here with you, okay?”Napangiti ako at hinayaan siyang hawakan ang kamay ko. “Thanks, Theo. Hindi lang kasi ako sanay sa ganito.” Dumiretso na muna ako sa Contis para bumili ng cake na maari kong dalhin bilang presents sa pamilya ni Theo."Karen wag kang mabibigla sa lolo ko kung sakalaing may sabihin siyang hindi kana
Pagkasara ng gate, hindi ko maiwasang mapangiti habang pinagmamasdan ang papalayong sasakyan ni Theo. Tahimik ang paligid, pero sa loob ko, parang may nagkakagulong mga emosyon na hindi ko maintindihan. Bumalik ako sa loob ng bahay at inabutan ko si Mommy at Jennifer na nakaupo sa sofa, parehong nakatingin sa akin na para bang hinihintay akong magsalita.“Anong nginingiti-ngiti mo diyan?” tanong ni Jennifer na may malisyosong tingin.“Wala ah,” pagtatanggi ko, pero alam kong hindi ako makakaligtas sa kanila.“Karen, anak,” singit ni Mommy, may lambing sa kanyang tinig. “Mukhang iba na ang kinang sa mga mata mo. Ano ba talaga ang nararamdaman mo kay Theo?”Umupo ako sa tabi nila at napabuntong-hininga. “Ewan ko, Mommy. Hindi ko rin maintindihan. Ang bilis kasi ng mga pangyayari. Parang kailan lang, iniisip ko na wala siyang alam sa negosyo, na spoiled brat lang siya… pero iba pala siya sa inaakala ko.”Nagtinginan si Mommy at Jennifer, parehong tila kinikilig para sa akin.“Eh kung gus
Pinuntahan ito ni Jennifer at ilang sandali lang ay bumalik siya sa sala, may kakaibang ngiti sa kanyang mukha.“Ate, may bisita ka. Si Kuya Theo,” mahinhin niyang sabi, pero halata ang kilig sa kanyang tono.Napakunot-noo ako. “Huh? Wala naman kaming usapan.” Lumingon ako kay Mommy at nakita kong napapangiti siya habang sumisimsim ng kanyang tsaa.“Sige na, anak. Puntahan mo muna siya. Baka may kailangan,” sabi ni Mommy na parang may kung anong iniisip.Lumabas ako sa aming sala at agad kong nilapitan si Theo na nakatayo sa harap ng gate, may nakakalokong ngiti sa kanyang mukha.“Oh, bakit Theo? May nakalimutan ka ba? Wala naman tayong usapan ngayon, ah?” Nagtataka kong tanong, pero sa loob-loob ko, may kung anong kaba ang bumabalot sa akin.Ngumisi siya, pero seryoso ang kanyang mga mata. “Nasan sila Tita at Tito?”Mas lalong lumalim ang aking pagtataka. “Kinakabahan ako sa’yo. Ano bang pakay mo, Theo?” Inis kong tanong, pero may halong curiosity.Natawa siya at napakamot ng ulo. “H
KAREN POVSa ilang araw na pananatili namin sa Indonesia ni Theo, naramdaman ko ang paglalim ng aming samahan. Hindi ko inaasahan na magiging ganito ka-natural ang pagsasama namin sa loob ng mahabang panahon. Simula noong dumating kami rito, unti-unti kong nakita kung paano niya niyayakap ang mundong ginagalawan ko—ang mundo ng negosyo, pakikitungo sa mga supplier, at pagtiyak sa kalidad ng mga produkto. Napagtanto kong mali ang mga kwento at sabi-sabi tungkol sa kanya.Sa mga nakalipas na taon, lagi kong naririnig mula sa iba ang kaniyang pangalan, na si Theo Laude ay isang spoiled brat—isang taong lumaki sa karangyaan at walang direksyon sa buhay. Ngunit ngayong kasama ko siya, ibang-iba ang nakita ko. Nandito siya, nagpupursige at nagpapakita ng determinasyon para matutunan ang bawat aspeto ng aming negosyo. Sa bawat araw na magkasama kami, napansin ko ang kanyang pagbabago—mula sa isang taong walang pakialam patungo sa isang taong puno ng dedikasyon at malasakit sa kanyang ginagaw