GHOST HUNTER 2

MEETING THE PERVERTED GHOST

UNKNOWN

I went through a wall. Everytime I do that I always feel amaze pakiramdam ko isa ako sa mga taong may superpowers na tanging makikita mo lamang sa mga palabas. Kahit isipin ng iba na hindi nararapat na isipin kong maganda ang mga bagay na ngayon ko lang nagagawa dahil sa naging estado ko. They said I should be sad, regretful, cry and grieving for what happened to me. But I don’t want that, I still want to remain positive and cheerful in life—or should I say in spirit, no matter what.

Nilibot ko ang tingin ko sa buong living room ng isang condo unit. Nang may narinig akong ungol sa isang kwarto. Hindi na ako nagtaka kong ano ang ungol na iyon. For amusement I pass a wall that goes through the bedroom where I heard that moan.

A moan of pleasure.

“Oh, a live porn show,” I said with amusement.

The couple is making out, all undressed and naked. Based on the clothes scattered from the floor. I can say that the girl is a young high school student. And the guy that is on top of the young girl was in his 30’s. Not to mention that the guy was of foreign blood. I know from his features and the repetitive grunting of foreign language. It sounded Russian.

With the moonlight coming out from the window, nakita ng babae ang bagay na papasok sa kanyang sistema ng hubarin nang lalaki ang natitirang saplot niya. I can’t help to laugh at her stupid shock expression as she saw the below-the-belt thing. Napalunok siya nang pagmasdan ang napakahaba at malaking bagay na papasok sa kanya mamaya. Nakakasiguro ako na wasak na wasak na ang sa kaniya mamaya o baka matagal nang wasak ang sa kanya.

This is one of the things I am glad that I am in this state. Magagawa ko ang lahat ng gusto kong gawin na walang nakakapansin sa’kin. No one can see me. No one can touch me. No one can judge my actions. I was an invisible man to them, to everyone. And well, I am since I’m already dead. I am dead yet I haven’t gone to the thing they called ‘the light’. I am dead yet I return but not in the flesh but as a spirit, a wandering spirit. With no memory of my past, my life when I was still a human. Kahit ako hindi ko alam kung bakit nandito parin ako sa mundong ito. This place was not suited for me anymore. A place I don’t belong in. This is the place of the living, not of the dead and wandering spirits. Pero heto pa rin ako, well then, since I’m still not called to go to that ‘light’. I might as well enjoy my time that I’m still here on earth even if it's not in flesh.

And watching live porn shows like this entertains me.

“Shit. Babe, faster. Ohh,”hingal na utos ng babae. Mas binilisan ng lalaki ang kanyang pagbabayo hanggang sa sumigaw ang babae in so much pleasure. “Babe!”

Pinagpatuloy kong pagmasdan ang ginagawa ng dalawa ngunit naboboryo na ako kaya naisipan ko nalang umalis sa lugar na iyon. Lumagpas ako sa mga pader hanggang makalabas ako sa unit na iyon at nasa hallway na ako. I roam my eyes in the silent hallway when something caught my eyes.

That girl.

Lumabas ang babae mula sa isang pinto sa isang unit na nagpaalam sa isang magandang babae na nasa mga 20’s ang edad. She was that girl. The girl who was not oblivious of me. She can see me. She even swung her bat at me. She was not scared of me. Instead her eyes are telling me that she wants to kill me.

Nakasuot siya ng isang kulay maroon na school unifrom na gaya ng sa sinuot niya noong nakaraang gabi. The one that was reaped off by a lunatic ghost that showed her black undergraments. That night when I save her from the ghost I really wanted to touch her and kiss her like crazy. But instead of getting my reward ay pinaalis niya ako at pinagbantaan ang kaluluwa ko.

Naglakad na siya at naglaho naman ako kaagad para hindi niya ako makita. I saw her smile like she just won the jackpot in the lottery. And I find it so cute. It make me want to reap her clothes, cupped her breast and kiss her hard. Pero alam ko hindi ko iyon magagawa, hindi siya ordinaryong babae. Natatakot rin ako baka magaya ako sa pangit na pagmumukha nang multong kinalaban niya noong nakaraang araw.

Then I decided to follow her to where she was heading. Pumasok siya sa elevator at naglaho ako para hindi niya ako makita. Kasabay ko siya sa elevator hanggang sa umalis siya ng building at sumakay ng taxi. Bumaba siya sa isang bookstore at bumili ng isang children’s book na Peter Pan. Pagkatapos ay naglakad siya sa isang madilim at walang katao tao na eskinita hanggang huminto siya sa may matandang lalaki na gusot gusot at nagkapunit punit na ang damit, madungis, kulubot ang kanyang balat, kulay puti ang mahabang bigote at buhok niya, at mapuputing kulay ng mga mata. Nanginginig ang katawan ng matanda na nakaupo sa lupa.

Umupo ang babae sa harap ng matanda at may sinabi siya sa matanda na hindi ko narinig. May nilagay siyang limang libong piso at hinulog doon sa lata na nasa harap ng matanda. Ngumiti ang babae bago tumayo at lumapit sa isang drum na umaapoy. Nilabas niya sa kanyang bag ang binili niyang libro at tinapon doon sa loob ng drum. Nasunog ang libro. Bakit niya sinunog ang libro? Bumili siya ng libro para sunugin lang.

She close her eyes and place her hands together like she was praying. A few moments later, there’s a trickle of tears that fell on her right cheek.

“Hope you like the book I bought for you, little brother,” she said with sadness and pain in her voice.

Doon ko na pagtanto na baka nagbigay siya ng alay sa namayapa niyang kamag anak. I know since I’ve been to some funerals. I usually ate and talk there with other ghosts. Pinahid niya ang kanyang luha at naglakad paalis ng eskinitang iyon. Pumara siya ng taxi at sumakay. Umupo naman ako sa ibabaw ng roof ng taxi at hinayaan na sumalubong sa’kin ang malamig na hangin nang pinaharurot na ang sasakyan. Huminto ito sa isang parke, lumabas siya sa sasakyan at pumasok sa loob.

Sinundan ko lang siya sa likod. Tinitingnan ko ang magandang likod niya. Just looking at her back is also beautiful. Bumaba ang tingin ko sa kanyang pwetan. Unti unti akong lumapit sa kanya at tinaas ko ang kamay ko. I reached to touch her butt. Pero bigla nalang siyang huminto sa kanyang paglalakad na nasa isang dangkal nalang ang layo ng kamay ko sa paghawak sa pwet niya.

Huminto kami sa gitnang bahagi ng parke na may malaking fountain sa gitna na pinapalibutan ng mga benches.

Why did she stop?

~*~*~

EMERSYN

What an annoying thing.

 Huminto ako sa paglalakad at tinanggal ang aking salamin, nilagay iyon sa bulsa ng aking skirt. Hinarap ko ang nakakabwiset na bagay na kanina pa sa condominium ni Maam Carla ako sinusundan. I was just getting my payment for my services that time and this thing keeps following me after that.

“Why are you following me?”

Nagtaka ang kanyang mukha na tinuro ang kanyang sarili. “Me? Sinusundan ka? Sa gwapo kong ito?” My eyebrow twitched of his ridiculous remark. Patay mali pa siya sa ginagawa niya kahit obvious naman na kanina pa niya ako sinusundan. One of the perks of my ability is that I can feel the presence of ghost when they are near me. At isa pa, ang kapal din ng pagmumukha niya masyado siyang mahangin!

“Don’t play dumb, ghost.”

“I’m not. Sino ka naman para sundan ko?”

Hindi na ako nakapagtimpi, kinuha ko ang bead necklace mula sa bulsa ng skirt ko at dahil malapit lang siya sakin ay madali kong naisuot iyon sa kanyang leeg. I use the bead necklace to strangle him which made him kneel down in pain while trying to remove the necklace from his neck but the resistance is futile.

“C-Can’t breathe,”sabi niya habang umuubo. Mas nainis lang ako sa acting skills na pinamalas niya. Pwede nang pang-Oscar awards ang acting niya. “Anong hindi ka makahinga?! Ghosts don’t need to breathe, idiot! Bakit mo ako sinusundan?!”sigaw ko. Napahiga siya sa lupa at pumaibabaw ako sa kanya habang hinigpitan ko pa ang kwintas sa kanya.

“I am not following you!.... What made you think I am following you?!.... Get this thing off me! You mad woman!” he said in between coughing.

“Liar! I’m not stupid to think that you’re not following me. I know you are following me so you can find a weakness in defeating me, in killing me but to make that clear.” Nilapit ko ang mukha ko sa multo. “I don’t have any weaknesses.”

My hands were already turning white from gripping the necklace too tight strangling him, weakening him of his ghost powers.

“Fine!...Sorry, okay! Sorry!... And god! For pete sake, bitawan mo ako!” The pain was registered on his face but it change into a smirk when he look at my legs. “You have such fine legs, I wonder what it tastes like when I lick it.” I tensed and felt my cheeks warming up. Crap! My heart is beating fast. Screw you, you perverted ghost!

Pero nagkamali ako sa pagkakataon na iyon dahil sa na sinabi niya ay nadistract ako. He made use of the distraction when unconsciously my grip on the necklace loosen and he was able to remove the necklace and in a split second, we exchange positions. I was on the bottom lying on the cold cement floor while he was grinning from ear to ear right on top of me.

“I don’t have any weakness ayy,” he said in a mocking tone trying to imitate the way I said that phrase earlier.

Lalabanan ko sana siya ngunit naramdaman ko naman ang pwersang humihila sakin. Tsk. He is using the same power that ghost use on me during that last mission of mine. Alam ko kahit anong gawin ko hindi ko magawang makatayo o kahit makakilos man lang pero sinubukan ko parin. Ginamit ko ang lahat ng enerhiya ko para maiangat ang katawan ko lalo na ang kamao ko na lumanding sa mukha niya pero hindi talaga umubra.

Damn this ghost is strong! Paano niya nagawang maibalik ang powers at enerhiya niya gayong kinuha na iyon ng kwintas ko? This ghost is a different case from any other ghost of his kind. He can speak. He can move according to what his so-called brain wants to do. Scratching out his ghost abilities, he acts and looks like a normal human. Isang multong puno ng misteryo.

And before I engross my thoughts of him, studying and observing every move and reactions he make. Nanlaki ang mata ko at nakaramdam ako ng kaba nang kusang pumatong sa balikat niya ang paa ko. What the hell?! Pakiramdam kong hindi ko na kontrolado ang katawan ko. It’s like I am the puppet while he was my puppeteer pulling the strings, manipulating my body. And take note, I was wearing a uniform kaya kitang kita niya ang cycling shorts na suot ko. Gamit ang isang kamay ay hinimas niya ang paa kong nakapatong sa kanyang balikat. I felt my body tense at mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko sa kaba ng maramdaman ko ang malamig niyang kamay sa hinihimas ang hita ko.

“You have such soft and smooth legs,” he said in a sexy tone but for me, it sounded repulsive.

 “You f*cking perverted ghost! I will torture you to hell!” That was what I am want to shout at his face but I can’t utter a single word all that comes out of my mouth was ‘hmmm’. So I just showed him my deadly glare. Kung nakakamatay lang ang mga tingin ko kanina pa itong mokong na’to nakabulagta sa lupa—ayy tama patay na pala siya at matagal na siyang nakahimlay sa lupa—kanina pa sana nawala sa pagmumukha ko ang multong ‘to.

Mas lalong tumindi ang kaba at takot na naramdaman ko nang dinilaan niya ang hita ko. Damn it! Not only did I felt fear but I also felt this tingling feeling but right this moment it’s something I feel disgusted about. He planted small kisses on my thigh going down to ‘that part’. Bago pa niya magawang halikan ang ‘private part’ ko ay ginamit ko ang buong lakas ko para makawala sa kontrol niya. Gamit ang isa ko pang paa ay sinipa ko ng buong pwersa ang ‘private part’ niya.

“Urgh!”

Nabitawan niya ang paa ko at napahawak siya sa ‘private part’ niya at napahiga sa tabi ko. Napadaing siya sa sakit. “Baby! Urgh! That’s one hard kick!” Bago pa siya muling makarecover sa sakit ay muli akong pumaibabaw sa kanya but this time I pointed the blade of my dagger to through his neck. He gulped at the sight of the blade of my knife.

“One slash of this knife through your neck and you’ll reduce to ashes,” I seriously said invoking fear to him.

Tinaas niya ang dalawang kamay niya bilang pagsuko. “Okay, okay. I surrender. Please get off me and let’s talk just like normal people,”he said stressing the word ‘normal’.

Nanliliksik ang aking mga mata na tiningnan siya. Saka ko na pagdesisyunan na umalis sa ibabaw niya at tumayo. Ang totoo kaya ko siyang pugsain ngayon din gamit ang kutsilyo ko ngunit hindi ko iyon ginawa. Unang rason, ay dahil siguro sa utang ko ang buhay ko sa kanya nang tulungan niya akong i-exterminate ang multo noong nakaraang misyon ko. Ikalawa, dahil sa kakaiba siya sa mga multong nakalaban ko. Gagamitin ko ang pagkakataon na’to para obserbahan at diskubrehin ang mga bagay bagay tungkol sa mga kakayahan niya. Gusto kong ipamahagi ang mga impormasyon ko na malulukop ko sa kanya sa GFH. Pangatlong rason na hindi ko siya ginawang abo ay dahil sa wala naman siyang ginambalang tao. Nang tanungin ko kanina si Maam Carla Roxas patungkol sa kanya na isa pang multo na naligaw sa condominium ay wala naman siyang sinabing may gumambala na iba pang multo kaysa iyong pinugsa naming multo.

Tinutok ko ang kutsilyo sa kanyang mukha nang napaupo na siya. “Make one wrong move ghost and I’ll kill you,”pagbabanta ko sa kanya.

“Hey! Patay na ako. Ano ‘to double dead meat?”

With a swift swing of my knife which was just inches away from cutting his face, I was able to envoke fear and silence the annoying ghost.

“May sinabi ka?”

“Wala, baby. Ang sabi ko, ang ganda mo,”wika niya na may paglalambing sa tinig.

Inikot ko ang eyeballs ko sa kanya. What’s with him calling me baby? Hindi ako sanggol and we’re not even close to begin with. Tinalikuran ko siya at pinulot ko ang bag at ibang nahulog na kagamitan sa lupa ‘tsaka lumakad patungo sa isang bench. Ramdam ang pagod na umupo ako sa bench na nakasandal ang aking ulo sa sandalan. Pinikit ko ang aking mga mata.

Kahit may naramdaman akong malamig na presensiya malapit sa’kin ay nanatiling nakapikit ang mga mata ko. “Baby, kumain ka na ba?” Inis na minulat ko ang mata ko. Sininghalan ko siya at dinuro siya. “Anong pake mo kung kumain ako o hindi? And don’t call me baby!”

Lumabas naman sa labi niya ang pilyong ngiti. Nagulat ako ng bigla siyang sumigaw. “Don’t call me baby!” Mas lalong nagtaka ako sa kinilos niya. Nababaliw na ba ang multong ito gaya sa ibang mga multo? “Unless you mean it. Don’t tell me you hate me. Cause you don’t believe and let me know the truth. Before I dive right into you.” awit niya sa isang pamilyar na kanta ni Ed Sheeran habang ang kamao niya ang silbing mikropono.

“Umalis ka sa harapan ko,”malamig kong wika.

Ngumuso siya. “Yeesh. Ang hirap mo naman paligayahin pero ang totoo nagugutom na ako,”sabi niya na kinataas ng kilay ko. Nagugutom? Ha!

“Nagugutom? Nagpapatawa ka ba?”sarkastiko kong wika.

“Hindi. Nagugutom talaga ako,”sabi niya sabay hilab sa kanyang tiyan.

“Ghosts don’t have stomachs, idiot! Kaya imposible na magugutom ka. Stop acting like you’re still alive ‘cause you’re not.”

Seriously? Hindi ako tanga para mauto sa mga sinasabi niya. Kaluluwa siya kaya imposible na makakain siya, o kahit makaramdam man lang ng gutom. Hinawakan niya ang kanyang d****b at naginarteng nasaktan.

“Ouch! Baby, the truth hurts!” I just rolled my eyes. “But you’re wrong. I can eat food.” Tiningnan ko siya na nakakunot ang noo ko. Ghosts don’t have stomachs. Well, that’s what the trainers in GFH taught us. Ghost only feeds on the people’s fear, sadness, jealousy, hatred, and anger as their food.

Mukhang nahalata niya na hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. “I’m dead serious. Ibigay mo sa’kin iyang chips para makita mo,”sabi niya sabay dinuro ang isang bag of chips na nasa loob ng nakabukas kong bag. Kinuha ko ito at ibinigay sa kanya. Agad niyang tinanggap iyon, binuksan at kumain ng chips. I was just observing him the whole time he was eating.

Eh? Walang pagkain ang lumabas sa kanyang katawan. Hindi kagaya noong sa Casper The Friendly Ghost na palabas. Saan iyon napunta? Another discovery that might be beneficial to the GFH. Bigla siyang huminto sa pagkain at may pilyong ngiti na tiningnan ako.

“Baby, wag mo akong tingnan ng ganyan matutunaw ako.”

Inirapan ko siya at biglang may sumagi sa utak ko. “Anong pangalan mo?”tanong ko.

It just an out of curiousity question. He stop midway from putting the chips in his mouth. Nagulat ako nang inilapit niya ang mukha niya sa’kin at hinawakan ang pisngi ko. Crap! Sh*t! Ang lamig! It’s like my cheek is touching an ice block. “What’s this, baby? You’re already into me.”

Sinampal ko ang kamay niya at tinutok ang kutsilyo sa leeg niya. “No funny business or else.” Natigilan siya ng kaunti ngunit agad din nakabawi at ngumiti. Lumayo siya sa akin at inubos ang natitirang chips. Pagkatapos niyang kumain ay nilagay niya ang kanyang kamay sa batok at sinandal ang kanyang likod sa sandalan.

“Well, I go for many names. Wala akong maalala nang nabubuhay pa ako. I just woke up one day knowing I was already dead and turned to a ghost but most ghosts call me Jaxon,”wika niya.

He doesn’t remember a thing when he was still alive. Kaya hindi rin niya siguro maalala kung bakit hindi pa siya pumunta sa liwanag, sa afterlife. He is a lost soul with no memories to hold onto, with no memories to cherish. I suddenly felt sympathic for him.

“Hey don’t look at me like that. It’s not nice.” Inirapan ko siya. Hmp! Ang arte nito! Buti nga siya may awa pa ako sa kanya kung hindi ay itim na usok na siya ngayon.

Teka? Anong oras na kaya? Tiningnan ko ang wristwatch ko.

11: 36 P.M.

Holy pancakes!

Mabilis akong tumayo at inayos ang mga gamit ko at sinukbit agad ang bag sa aking balikat. I didn’t even bother bidding my farewells to the ghost when I was running my way out to the entrance of the park. Mabuti nga lang na may bumabyahe pa na taxi sa ganitong oras dahil agad akong nakapara ng taxi at sumakay roon. Shoot! Nakalimutan ko pala may gagawin akong report na bukas ko na iprisenta. Kasalanan ito ng multong iyon! Panira ng schedules ko!

Nang huminto ang taxi sa tapat ng condominium ko ay agad akong nagbayad at lumabas. Pagdating ko sa condo unit ko ay tinapon ko sa sofa ang bag ko agad akong nagtungo sa aking kwarto at nilabas ang aking laptop mula sa drawer. Umupo ako sa swivel chair ng study table ko at sinimulan ko nang gawin ang aking presentation. Damn that ghost! Napahinto ako sa pagtitipa sa keyboard nang may narinig akong boses sa aking likod.

Speaking of the devil.

“So this is where you live?”

I turn my swivel chair to face him. “What the heck are you doing in my house?! You ghost!” Aso ba siya? Bakit buntot ng buntot siya sa akin?! Urgh!

He was floating above the floor almost hitting his head on the ceiling. “First of all, I have a name. My name is Jaxon. Jaxon. J. A. X.—Ohh!” Naiwasan niya ang librong hinagis ko sa kanya.

 “Umalis ka sa pamamahay ko! Kung hindi pupulbusin na talaga kita! Nang dahil sayo muntik ko ng makalimutan ang report ko! Bwiset! Alis!”pagtataboy ko sa kanya na para bang nagtataboy ako ng aso.

“Baby, wag ka namang ganyan,”he said pouting his lips.

“Aalis ka o hindi,” I said gritting my teeth.

Nilagay niya ang isang kamay sa baba niya. “Hmm..pag iisipan ko.” Nandilim na ang paningin ko at gamit ang isang makapal na libro ay buong pwersa kong binasag ang glass display ng katana ko na nakasabit sa dingding sa ibabaw ng study table ko.

I took out the katana from the glass display and unsheathed it, pointing the blade at the ghost. “I’m gonna shrivel you to pieces.”

“Yikes!” With fear and shock, the ghost disappeared in front of me.

Napaupo ako sa sahig dahil sa pagod na aking naramdaman at ang talukap ng mata ko ay gusto nang pumikit. I even felt the stings on my hands. I look and saw my hands have small scratches from the glass shards and little blood coming out of it. Urgh! This has been a tiring night. Pagkatapos kong linisin at lagyan ng band aid ang kamay ko ay nilinis ko ang nakakalat na mga glass shards sa study table at sahig. Bwiset na multong iyon dinagdagan pa ang trabaho ko. Pagkatapos kong maglinis ay pinagpatuloy ko ang ginagawa kong presentation.

Napahikab ako dahil sa antok na aking naramdaman. No, not yet. Hindi pa ako tapos. Sinampal ko ang magkabilang pisngi ko para magising ako at dinilat ko ang mata ko sa laptop. Kaunti nalang ay matatapos na ako.

I continued doing the presentation until I didn’t notice my eyes closing and I fell into a deep slumber.

~*~*~

Tuesday...

BEEP BEEP BEEP

Pinatay ko ang maingay na alarm clock sa bedside table ko na hindi binubuka ang aking mga mata. Tinakpan ko ng kumot ang mukha ko para maiwasan na maaninagan ng mata ko ang liwanag mula sa bintana ng kwarto ko. I was about to continue sleeping when I suddenly remember the presentation that I will present at class later. Mabilis kong minulat ang mata ko, balikwas na tumayo mula sa kama at binuksan ang laptop nasa ibabaw ng study table.

Huh?

Natapos ko ba talaga ito kahapon? Sa pagkaka alala ko wala pa ako halfway sa powerpoint presentation ko kagabi nang makatulog ako. Nakakapagtaka rin ang daming nagbago sa report ko. Napalingon ako sa kama, sa pagkaka alala ko rin ay hindi ako sa kama nakatulog kundi rito sa study table. Kung gano’n, sino ang nagtapos at kumarga sa akin sa kama kagabi?

May naamoy akong pagkain mula sa labas ng kwarto ko kaya dali dali akong tumayo, kinuha ang katana sa isang tabi at lumabas ng kwarto. Naging maingat ako sa mga yapak ko para hindi mapansin sa kung sinuman ang nasa kusina ang presensya ko. Kahit sabihin natin na mabuting tao siya dahil tinulungan niya ako kagabi sa report ko ay ‘di parin ako makasiguro na mabuting tao itong makakaharap ko. We don’t know this trespasser might have hidden intentions.

Sinilip ko mula sa pinto ng kusina kung sino ang trespasser ng unit ko. Nang makita ko kung sino iyon ay binaba ko ang nakahanda kong katana. Isang nakatalikod na lalaki ang nasa tabi ng stove at nagluluto ng pancakes. Naistatwa na tiningnan ko siya sa kanyang ginagawa. He put the last pancake on the stack on a plate then place it in the table. Doon ko napansin ang suot niyang pink apron na may nakaburdang ‘Kiss the Cook’. And who knows where the heck he got that apron from.

That’s when he notice me staring at him and with a smile he greeted me, “Good morning, baby.” Pero agad nawala ang ngiti niya nang napansin niya ang katana na hawak ko.

“Anong ginagawa mo?”I said gritting my teeth.

“Making our breakfast, baby,”maligaya niyang sabi at niyaya akong maupo sa isang upuan.

“Why the f*ck are you still in my house?! Diba sinabi ko sa’yo kagabi na umalis ka rito?!” I snapped.

Nakapamewang at nakaduro sa akin ang sandok na hawak niya.“Hoy, sinong nagtapos ng report at kinarga ka sa kama mo. Ako! At eto ako ngayon, ako pa ang nagluto ng breakfast mo at—.”

“At sinabihan pa kitang gawin mo iyan?”

“Ang point ko rito, baby. I helped you a lot this days but you didn’t show any sign of gratitude with all my help. You don’t repay me for all my help instead you keep threatening to kill my soul. Gaya ng ginagawa mo ngayon,”wika niya at dinuro ang katana na hawak ng kanang kamay ko.

Napamaang ako sa sinabi niya. I hate to admit it but he has a point. Kung totoo siya nga ang nagtapos sa report ko at kinarga ako sa kama ay dapat akong magpasalamat. Idagdag pa iyong pagtulong niya sa’kin noon sa muntik na kamatayan ko sa kamay ng isang multo pero imbes magpasalamat ay pinagbabantaan ko ang buhay—ayy kaluluwa niya. Gamit ang kaliwang kamay napahilamos ako sa mukha. This is one stressful morning.

 “What do you want from me?”

Nilagay niya ang kanyang kamay sa baba. “Hmm?. . .I’ve been wandering for some time now. And I think having a permanent place to stay would be nice. So I want to stay and live with you here.”

“What?”’di makapaniwala kong sambit.

He’s just joking, right?

Oh, this can’t be happening.

“You heard me, baby. Gusto kong tumira sa condo unit na’to kasama ka,” he showed his michievious smile. His smile was telling me like he has something up his sleeves. Nagulat ako nang kusang binitawan ng kamay ko ang hawak kong katana at naramdaman kong lumitaw ang paa ko ng ilang inches sa sahig. Lumipad na napaupo ako sa isang upuan.

“Kaya kumain ka na at baka malate ka pa sa school sa kakatitig sa kagwapuhan ko,”sabi niya at humagalpak siya ng tawa. Pinandilatan ko siya ng mata. Pero nagulat ako ng ihain niya sa’kin ang breakfast ko. Akala ko ang stack ng pancakes ang ibibigay niya sa akin. Paborito ko pa naman ang pancakes. Two sunny side up eggs and a single jumbo hotdog. Normal breakfast pero sa plating ako nabwiset. Ang hitsura kasi ng breakfast ko ay parang ‘ano’ ng lalaki. Ugh! It’s so unpleasant to look at. I think I lost my appetite.

“Baby, why aren’t you eating your food,” he said with amusement evident on his face. I glared at him.

Urgh! Can this day get any worse?!

Biglang may narinig kaming mahinang musika mula sa kwarto ko.

“Ano iyon?”

Tumigil sa pagkain ang multo at dinuro niya ang pinto ng kwarto nasa likod ko. Nakakunot ang noo kong pinagmasdan ang ginawa niya. Lumingon ako sa likuran ko nang narinig ko ang pamilyar na kantang iyon na mas lumakas. I saw my cellphone floating in mid air going close to my direction. When the phone got close to me I immediately snatch it and look whose number was registered in the screen. A phone call.

♫♪Memories bring back you, Doo do do doo, Memories bring back, Memories bring back you ♪♫

Dad

You’ve got to be kidding me.