GHOST HUNTER 6

THE GOOD GHOST GONE BAD (PART 2)

MIA

 “Hey Mia!”

Lumingon ako sa tumawag sa’kin at nakita ko ang matalik kong kaibigan na multo na nakaupo sa isang bench katabi ang isang bata na may hawak ng ice cream. Kinain niya ang ice cream nang hindi napapansin ng bata hanggang sa nagulat ang bata at napaiyak na wala ng ice cream sa kaniyang cone. Umiiyak na umalis ang bata kasama ang kanyang ina para bumili ulit ng ice cream. Ang h*******k na madamot sa pagkain ay tumawa lang sa kanyang kagagawan.

“Hoy ang damot mo talaga sa pagkain,”sabi ko at umupo sa bench. “Ang sarap kaya! Lasang ano ng babae,”wika niya.

Napasimangot ako at tinaasan siya ng kilay. “Bakit nakatikim ka na ba?”mataray kong sabi sa kanya. Nilagay niya sa batok ang mga kamay niya at sumandal sa sandalan. “Hmm . . .Wala pa. Pero gano’n din siguro ang lasa non,”may ngiti niyang sagot sa’kin. Napailing ako at napabuntong hininga, hindi talaga nagbago ang multong ‘to kahit matagal kaming hindi nagkita. Manyakis parin.

“Ngayon lang kita nakita ah sa matagal na panahon. Saan ka galing?”tanong niya.

“It’s a long story. Basta napadpad nalang ako sa Japan at ilang buwan akong nagpalaboylaboy do’n,”sagot ko.

“Oh! Hindi ko pa nagawang magtravel overseas,”manghang wika niya at napahawak sa baba niya. “Hmm . . . Gawin ko kaya ‘yan. Saan naman ako pupunta?”

“’Wag!” Tumingin siya sa’kin na may pagtataka. “’Wag? Bakit?”

“Basta! Hindi mo magugustuhan na magtravel. Believe me. Kaya nga bumalik ako dito.”

“Gano’n ba. Sayang naisipan ko pa namang pumunta ng America marami kasing mga beach babes do’n.”

Kung alam mo lang kung anong nangyari sa’kin do’n. Nakita ko ang mga bagay na hindi ko dapat nakita.

“Nasaan ako?”

Naglingon lingon ako sa paligid pero kahit saan ako tumingin ay hindi ko maintindihan ang mga nakasulat dito sa airport na’to. Pero sinundan ko nalang ang mag asawang sa kanilang paglalakad. Narinig ko ang pag-uusap nang mag asawa.

“Diba ang ganda ng Japan, honey?”

“Yes, honey! Thank you for bringing me here! I love you!”sabi ng babae sabay yakap sa braso ng lalaki at hinalikan siya sa pisngi.

Huh?

Nasa Japan pala ako. Wow! Ang galing! Nakakapagtravel na pala ako overseas. Sinundan ko ang mag asawa nang makasakay sila sa isang taxi. Ang cool nga nang driver tingnan! Hindi kagaya sa Pilipinas nakapormal silang suot na suit. Ang professional tingnan.

Nasa passenger seat ako nakaupo at nasa likuran naman ang mag asawa. Nagstop kami sa harap ng isang Japanese style na house. Lumagpas ako sa sasakyan. Lumabas narin ang mag asawa at pumasok do’n sa loob. Tingnan ko ang signboard na nakapaskil sa taas. Buti nalang sa ilalim ng mga Japanese character ay may nakasulat sa English.

“Yuki’s Hot Spring and Sauna,”pagbasa ko sa nakasulat sa signboard.

Huh? Hot Spring? Sauna? Ano ‘yon?

Kahit matagal na akong multo pero wala akong alam sa mga bagay na gaya ng sauna at hot spring. Well, noted na iyong ‘hot’ ibigsabihin mainit. Ano naman ang spring? Diba season iyon na mostly sa ibang bansa gaya nito nangyayari? Ugh. Too many questions yet no answer.

Tumingin ako sa establishment. Hmm...curiosity kills the cat.

Kaya pumasok ako sa loob at nakita ko ang mag asawa nakikipag usap sa isang babae na staff siguro ng establishment na’to. Ang cute ngang tingnan ng babae dahil nakasuot siya ng kimono. Nilibot ko ang tingin sa buong paligid. Traditional Japanese house talaga ang style ng lugar na’to. I know since nakapanood ako ng mga gaya nito sa isang bata na sinundan ko noon na mahilig tumingin ng mga palabas kagaya ng anime. At may mga setting sa mga anime na sa traditional Japanese house ginaganap ang mga scene. Nakatitig ako sa isang painting nang alon. Ang ganda! But it kinda reminds me of something. Hindi ko lang mawari kung ano, saan at kailan iyon. Its like the words are stuck on the tip of my tongue.

Hindi ko alam kung ilang segundo o minuto kong tinitigan ang painting na ‘yon at ang masama dahil paglingon ko wala na ang mag asawa. Hala! Nasaan na sila?

Naglakad ako sa isang hallway. Hinanap ang mag asawa. Oh no! Nasaan na sila? Sila lang ang pwede kong sundan para makabalik ako sa Pilipinas. Kahit sabihin na’tin na makahanap ako ng paraan pabalik sa airport on my own. Pero wala akong maintindihan sa mga sulat ro’n at hindi ko naman alam ang eroplano kung saan dadalhin ako pabalik sa Pilipinas. This is bad. I don’t wanna be stuck in this foreign land!

Sa dulo ng hallway ay may nakita akong dalawang kalalakihan na nakasuot ng puting kimono na lumabas mula sa isang pintuan. May kurtinang kulay asul  sa pintuan na may nakasulat na Japanese characters na hindi ko maintindihan. Dito kaya pumasok ang mag asawa?

Out of curiosity. Pumasok ako sa loob. Makapal ang puting usok na bumabalot sa lugar. Naglakad pa ako at nanlisik ang mga matang tiningnan ang paligid. Nang makalapit ako sa tubig at nilusob ang isang paa ko ro’n. Wow! Ang init nga! At ang sarap sa pakiramdam, kahit sa paa ko pa lamang ‘yon, feeling ko narelax ako. Ilusob ko na sana ang katawan ko nang mapatigil ako nang unti unting nabawasan ang puting usok na bumabalot sa lugar na’to nang umihip ang malakas na hangin. At ngayon ko lang napansin ang mga tinig ng mga lalaki sa paligid. The heck! Mga lalaki lang ang kasama ko rito!

And the heck! Bakit n*******d sila?! And worst! Waaaahhh! My innocent eyes! Napatakip ako sa mata gamit ang mga kamay ko. Oh my gosh! Nakakita ako ng bagay na hindi ko dapat nakikita. Nakita ko may mahaba, maikli, malaki—what the heck am I talking about?! Erase. Erase. Erase.

Ayoko na!

Mabilis akong umalis sa lugar na ‘yon at lumagpas sa isang pader. That was not a good experience.

“Note to self. Hindi na ako muling papasok sa mga lugar na gaya nito,”sabi ko sa sarili.

Pinagpatuloy ko ang paghahanap sa mag asawa pero hindi na ako nagpadalos dalos na lumagpas o pumasok man sa kahit saang silid sa Yuki’s Hot Spring and Sauna. Naghintay ako sa may tanggapan nila nang customers pero hindi ko na nakita pang lumabas ang dalawa. Nadismaya ako. Baka nakalabas na sila kanina pa.

Paano ako makakauwi sa Pilipinas nito?

Ilang buwan rin akong nagpalaboy laboy rito sa Japan. May mga times na nagugustuhan ko rito dahil sa magandang sceneries ng nature rito. May isang lugar nga rito na puro fields ng iba’t ibang klase ng bulaklak. Ang amazing nga! Kung titingnan mo kasi sa malayo at sa mataas na lugar makikita mo talaga na mala rainbow ang style ng field of flowers.

Pero kahit marami akong magandang experience rito sa Japan. Gustong gusto ko parin bumalik sa Pilipinas. Hinahanap ko parin ang homeland ko. Iilan na rin ang taong sinundan ko hoping na isa sa kanila ay may alam patungkol sa Pilipinas o di kaya isa sa kanila ang uuwi sa Pilipinas. May mga tao akong sinundan na hindi ko talaga maintindihan ang pinagsasabi nila. Pati nga ang mga multo rito na pinagtatanungan ko hindi ko maintindihan.

Buti lang talaga at may awa ang Diyos dahil may nasundan akong lalaki na papauwi sa Pilipinas, sumabay ako sa kanya sa eroplano at  sa wakas! Yehey! Nakauwi na ako!

I practically kissed the floor sa sobrang saya ko. Inhale. Exhale. Kahit hindi ko naman kailangan huminga dahil multo ako. I outstretched my arms.

Finally I’m home.

“HOME SWEET HOME!”

“Hoy! Earth to Mia! Mia nandiyan ka pa ba?”sabi niya kasabay ang pagwagayway niya ng kamay sa harapan ko.

“Huh? Did you said something?”

“Ang sabi ko, gwapo ba ako? Sus! Natulala ka naman d’yan. Nagwagwapuhan ka sa’kin noh.”

“Ha! Asa!”

Yeah. For a ghost his really handsome like a prince. A prince charming beauty. Pero hindi ko aaminin iyon sa kanya dahil mas lalaki ang ulo niya pag gano’n. Napapaisip nga ako kung dating prinsipe si Jaxon. Pero naisip ko rin, paano naman siya naging prinsipe? Wala namang monarchy dito sa Pilipinas. Nakakalungkot lang na sa gwapo at bait niya namatay siya ng maaga at gaya nang sa mga nangyayari sa aming mga multo pagkatapos mamamatay ay walang mga alaala.

Napasimangot siya at pareho kaming natawa. Natapos ang buong maghapon na kausap ko si Jaxon. Hanggang sa naputol ang aming pag uusapan nang may nakita raw siyang ‘chic’ kaya ayon nagpaalam siya sa’kin at sinundan ang sinasabi niyang chic. Napailing ako. Grabe talaga ang pagkamanyakis nang multong ‘yon.

Gabi na at naglakad lakad ako sa paligid hanggang sa dumating ako sa isang bar. Tiningnan ko ang neon sign sa ibabaw na nagsasabing ‘The Paradise Bar’. Hindi ko alam pero pakiramdam ko may humihila sa akin na pumasok rito. Pumasok ako sa loob at nagulat ako sa dami nang tao sa loob. Buti nalang talaga multo ako dahil hindi ko kailangan makipagsiksikan sa mga tao. I was just enjoying the music and how lively the people are here dancing and drinking to their heart’s content. When my eyes caught a teenage girl being dragged by a man inside a room. Nagpupumiglas siya at takot na pumasok sa loob kasama ang lalaking iyon. Walang nakapansin kaya naisipan ko silang sundan.

Lumagpas ako sa pader at nakita ko kung paano dinaganan nang lalaki ang kawawang babae sa kama. “’Wag!”sigaw ng babae nang punitin ng lalaki ang kanyang damit at tanging underwears nalang ang naiwan. “Wag po! Please! Nagmamakaawa ako! Tama na!”

Humagulgol sa pag iyak ang babae habang hinahalikan siya sa leeg ng lalaki at ang mga kamay nang babae ay nasa ibabaw niya hinahawakan ng lalaki. Sinisipa at pilit niyang pumiglas sa lalaki pero masyado malakas ang lalaki.

Hinubad ng lalaki ang kanyang bra at sinungaban ang kanyang dibdib. Mas lalong umiyak ang babae. Sumisigaw na siya pero walang nakakarinig sa kaniya dahil sa lakas ng music mula sa labas ng kwarto nila.

“Tulong!”

“Tumahimik ka!”

I gasped. Nang sinuntok ng lalaki ang babae sa mukha at napabaling ang ulo ng babae sa gilid, dumudugo ang kaniyang labi. “Tandaan mo ‘to bata! Ibinenta ka nang nanay mo sa’kin kaya akin ka na! At kahit anong gawin ko sa’yo hindi ka dapat nagrereklamo! Kaya wala kang gawin kundi sundin ako! Naintindihan mo! Kung ayaw mong patayin kita!”

Hindi ko na nasikmura ang ginawa ng lalaki sa babae kaya ginamit ko ang kapangyarihan ko at pinahagis ang lalaki sa isang gilid. Tumama ang ulo niya sa lamesa at bago siya nahimatay ay nanlaki ang mata niyang tiningnan ako. Nakikita niya ako? Iyong totoong ako?

Tiningnan ko ang babae na naguguluhan at nagulat sa mga pangyayari. Pero kaysa manatili siya do’n nakatunganga ay nagmadali siyang binalot ng kumot ang kanyang katawan at lumabas. Nilibot ko ang paningin sa kwarto. Kahit maganda at romantic ang lugar na’to ang daming babae ang minumulestiya at ginagahasa rito. Kaya naisipan kong mamalagi sa lugar na’to. At tama nga ako, hindi lang iyon ang unang beses na may ginagahasa sa kwartong ito. Gaya nang ginagawa ko sa lalaki noong una ay pinapalipad, hinahagis ko sila sa mga pader at kung saan saan hanggang sa mahimatay sila at makalabas ang mga babae na ligtas.

Magtatatlong buwan ko nang ginagawa iyon pero sa pagkakataon na’to ay nagkamali ako. I made a mistake that I regretted my whole life being a ghost.

Napalakas ang paghagis ko sa lalaki dahil sa galit ko kung paano niya sinasaktan ang babae kaya nang maumpog ang ulo nang lalaki sa pole ay nakarinig ako ng crack na sound at ang pagbagsak ng lalaki sa sahig na naliligo na sa sariling dugo na nagmula sa sugat niya sa ulo. Nakabulagta ang kanyang mata at hindi na siya nakagalaw pa. Takot at sumisigaw na tumakbo ang babae palabas ng kwarto. I was relieved that she was safe and sound but . . . tiningnan ko ulit ang lalaki.

I killed him.

Napahawak ako sa ulo ko nang sumakit ito. Parang pinupokpok nang martilyo ang ulo ko sa sakit. At biglang nagbalik sa akin lahat nang alaala ko. Mga alaala nang nabuhay pa ako.

“Wow! Mia! Ang galing mo!”sabi ni Diana mula sa likod ko.

“Sigurado ka?”

“Oo, ano ka ba?!”wika niya at sinapak ang braso ko. Muntik ko pa ngang matalsikan ng pastel paint ang obra ko. Nakasimangot na tingnan ko siya. She just giggled.

“Ayy sorry. Pero seryoso, kuhang kuha mo ang famous painting na ‘yan ng Japan.”

Nilagyan ko pa nang asul sa painting ko nang alon na hango sa isang famous painting ng Japan. Me and Diana are members of an art club at school. At dahil malapit na ang school festival para mashowcase namin ang art club ay napagdesisyunan naming lahat na magsagawa ng isang art exhibit. To showcase our art to outsiders na potential na maging bagong member namin sa susunod na school year.

“Really?”

“Oo nga! Ano ka ba?! Hindi ka confident sa gawa mo. Gawa mo ‘yan, you should be proud of your work,”wika ni Diana. “Teka, uuwi ka na ba? Magdidilim na oh. Sabay na tayo pauwi.”

Umiling ako. “Mauna ka na. Tatapusin ko pa ‘to. It just need a little more details.”

“Sure ka? Pwede naman kitang hintayin para sabay tayo pauwi,”sabi ni Diana.

“No. It’s fine. Baka pagalitan ka pa ni Tita Lora pag nagabihan ka.” May pagkastrict kasi ang nanay ni Diana kaya hindi siya pwedeng magabihan. Kahit magpaalam man siya o hindi pinapagilatan parin siya. Going home late at night is definetely a big NO to their strict house rules. At nakawitness narin ako noong bata pa kami kung paano dinidisiplina ni Tita Lora si Diana. One word. Horrible.

“Okay. Pero pagkatapos mo ha uwi ka agad. And contact me if nakauwi ka na sa inyo. Okay?”

Tumawa ako. “Opo mama. Masusunod.”

“Seryoso ako Mia. Hindi lang mabubuting tao ang namumuhay at umaaligid sa mundong ito. Kaya you should always be careful.”

“Okay Diana. I will be careful on the way home and I’ll call you when I got home.”

She nodded. “Good.”

Ilang sandali ay nagpaalam na si Diana at umalis sa club room. Ako nalang ang naiwan at tinapos ko nalang ang mga kulang na details sa huling painting na kasali sa ishowcase ko para sa exhibit. Gabi nang matapos ako at naglalakad na ako pauwi sa bahay namin. Malapit lang naman ang bahay namin mula sa school just a 10 minute walk lalo na kung dito ako sa isang shorcut sa may construction site dumaan.

Pero habang tinatahak ko ang daan pauwi ay nararamdaman kong may sumusunod sa’kin. Lumingon ako sa likod pero wala akong nakita. Guni guni ko lang ba iyon o nagiging paranoid lang talaga ako. Mas binilisan ko pa ang lakad ko at sa pagkakataon na iyon ay naririnig ko na ang mga yapak nang mga paa mula sa likod ko. Hindi na ako lumingon at tumakbo na ako at nagsisigaw nang tulong sa tahimik at walang katao taong lugar na’to.

Nagulat at napabitaw ako sa mga hawak kong libro nang may tumakip sa bibig ko at may isang braso nakapulupot sa bewang ko. Nagpupumiglas ako pero masyado siyang malakas para sa’kin. Natakot ako nang kargahin niya ako sa construction site nang pinapatayong bar at dinala ako sa liblib na bahagi do’n.

Nanlaki at nagulat ako nang makita ko ang mukha nang lalaki. Si Sir Theo! Ang art’s club adviser namin. Hindi ako makapaniwala ang mahinhin at tahimik na si Sir Theo ay kayang makagawa ng ganito sa kanyang mga estudyante.

“Sir Theo! Wag po!”

“Shh. Tumahimik ka kung ayaw mong masaktan,”sabi niya. Puno ng pagnanasa ang mata niya nakatingin sa’kin. Napasigaw ako sa gulat at umiyak nang sapilitan niyang hubarin ang blouse ko. May nilabas siyang lubid sa bulsa niya at tinali sa ibabaw ng ulo ko ang mga kamay ko at tinali iyon sa isang matibay na kahoy.

“Sir maawa kayo sa’kin. Please wag po!”pagsusumamo ko sa kanya.

“Don’t worry Mia. I’ll be gentle. Wag kang mag alala magugustuhan mo rin ‘tong gagawin ko,”sabi niya. Tinalian niya ng panyo ang bibig ko kaya hindi ako makasigaw.

Hinalikan niya ang lahat ng parte ng katawan ko at tanging humagulgol ako sa pag iyak sa mga pinag gagawa niya pero hindi pa siya nakontento. Hinubad niya ang polo niya at ang kanyang pants at underwear niya. Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Takot na takot ako at hindi ko na alam ang gagawin ko. Mas lumakas pa ang iyak ko ng hinubad niya ang skirt at panty ko.

 “Shh. I’ll be gentle Mia.” He parted my legs at do’n naramdaman ko ang sakit habang pilit niyang pinapasok ang kaniya sa akin parang may napunit sa bahagi ko.

“ Ahhh!”sigaw ko.

Iyak lang ako ng iyak. Ginagahasa niya ako. Hinawakan at hinalikan niya ang buong katawan ko. At hindi niya pa pinalampas ang puri ko. Binastos niya ako. Ginago niya ako.

“AHHHHHH!!”

Makalipas ang ilang oras at hinang hina na ako. Kahit ang pagsigaw ay hindi ko na magawa. Kahit pagpiglas ay hindi ko na magawa pero hindi pa siya tapos sa pagpapahirap sa’kin.

“Patawad Mia. Pero hindi ko gusto na makarating ito sa faculty,”wika niya at nakita kong kumuha siya ng malaking bato at pinukpok iyon sa akin.

Paulit ulit ako napasigaw sa sakit. Hanggang sa nandilim na ang paningin ko at nawalan nang malay.

Pero ang akala ko pag gising ko ay buhay pa ako. Hindi ko akalain na makita ko nalang ang sarili ko sa isang sementeryo at nakatitig sa aking lapida.

Napaupo at humagulgol ako sa pag iyak. Tiningnan ko ang nakahandusay na katawan ng lalaki. Bagay lang iyan sa’yo! Mga walang awa! Mga hayop!

Nanginig ang mga kamay ko. Nakaramdam ako ng matinding galit parang hindi ko na kinaya. Nag init bigla ang katawan ko parang sinusunog ako sa loob. Multo ako at hindi ko kailangan huminga pero ngayon hinahabol ko na ang hininga ko. From the walls I saw black smoke sipping in. Maririnig ko mula sa mga usok ang iyak ng mga babae, pagmamakaawa nila, ang mga ungol.

 The smoke swirled around me. Its like I’m inside a tornado and slowly it got tighter until the black smoke came at me like flaming balls of fire and every time I get hit. I felt the pain, the fear, the regret. the anger, the lust. It was unbearable.

“Tulong!”

“Faster babe.”

“Wag! Please!”

“Tulungan niyo ako!”

“Halika rito!”

Parang bibiyak na ang ulo ko sa sakit.

Tama na please! Ayoko na!

“TAAAAAAMMMMMMAAAA NNAAAAA!!”

~*~*~

EMERSYN

“Jaxon!”

Nang saksakin na siya ni Mia ay nakaiwas siya. “Jaxon makinig ka! Hindi ka na niya makikilala! Kinain na siya ng kasamaan!”sigaw ko sa kanya.

Sinubukan kong tumayo pero hindi ko talaga kaya. Sumusugod parin si Mia gamit ang dagger ko at paulit ulit lang iyon iniiwasan ni Jaxon. Hanggang sa nagawa ni Jaxon na mahawakan ang kamay niya at baliin ito. Nabitawan ni Mia ang kutsilyo at pinatumba siya ni Jaxon. Pinulot ni Jaxon ang dagger. He doesn’t know what to do with it. Kung gagamitin ba niya iyon sa kaniyang dating kaibigan o hindi.

“Kill her!”

Lumingon sa akin ang multo at mabilis na gumapang papalapit sa’kin. Hindi ko magalaw ang katawan ko hanggang sa nasa harapan ko na siya. Nakataas ang dalawang kamay niya para kalmutin ako sa mahahaba niyang itim na koko. Napapikit na lang ako.

Napamulat ako nang makarinig ako ng sigaw. Ang patalim ng kutsilyo ay bumaon at lumagpas sa dibdib niya. Gulat siyang napatingin sa dibdib niya. Bago tumingin sa’kin at. . . ngumiti. Isang ngiti na nagsasabi sa’kin na ‘salamat’. May tumulo dugong luha sa kanyang kaliwang mata bago ito naglaho sa itim na usok at nawala. Leaving only the ghost his hand still extended with the dagger at hand, unmoved.

His expression was a mixture of pain, sadness, and guilt. His expression is dark. Nakaluhod na umupo siya sa sahig at binitawan niya ang kutsilyo. Gumapang ako papalapit sa kanya.

“Sorry,”mahinang sabi niya.

Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat bago siya niyakap. “Naintindihan kita pero may mga bagay na kailangan mong bitawan, pakawalan at tanggapin nawala na sila kahit gaano pa sila ka importante sa’yo,” Gusto kong matawa sa sarili ko. I’m telling things I can’t even do. I’m still stuck in the past. Stuck on two tragedies. All leading to me. “A ghost can became evil when there eaten up by their emotions. By their sorrow, grief, pain, and anger. Habang tumatagal ang multo na gumagala sa mundong ‘to ay mas napapahamak kayo. And once they got eaten up, gagamitin nila ang kapangyarihan nila para makakuha nang lakas mula sa mga emosyon ng tao, ang galit, sakit, lust, selos, at lungkot. At magiging masasamang espirito na ang tanging hangarin ang gumawa ng kasamaan. Kahit anong gawin natin ay hindi na natin sila maibalik sa dati. That’s why we, Ghost Hunter not only exterminate ghost just because we get paid but we do this to put an end to their pain, to put an end to their endless suffering,”paliwanag ko habang hinahagod ang likod niya.

Kahit nilalamig na ako sa paghawak sa kanya ay ininda ko ito. Yinakap niya rin ako nang mahigpit at sinubsob ang kanyang mukha sa balikat ko. “That’s why I’m going to help you.” Kumalas siya sa yakap at tiningnan ako na may pagtataka.

“There’s a another way to help ghost go to the other side, to the light. And that is finishing his unfinished business. I’ll help you in achieving your unfinished business para makapunta ka na do’n. Tutulungan kita para maalala mo ang nakaraan mo at ang unfinished business mo sa lalong madaling panahon. I don’t want the day will come na ako mismo ang papatay sa’yo gaya ng ginawa mo sa kaibigan mo. Not in that way,” I said.

He look at me intently. Tumango siya at muli akong niyakap. He hugged me tightly burying his face on my neck. I just keep stroking his hair and back. Nagtangal kami ng ilang minuto bago siya kumalas at tumayo. Nilahad ang kanyang palad sa akin.

“Let’s go and get the payment,”sabi ni Jaxon.

Tinanggap ko ang kamay niya at inalalayan niya ako patungo sa kwartong pinasukan namin kanina. Pagdating namin sa kwartong ‘yon ay gulat na napatingin sa’kin ang secretary at ang matanda na nakaupo parin sa pwesto niya sa sofa. Pero may nakaupo sa hita ng matanda ang babae kasama niya kanina na pati siya ay nagulat sa hitsura ko.

“Hija! Anong nangyari sa’yo?!”sabi ni Mr. Benedict.

Inalalayan ako ni Mr. Valdez na siyang secretary niya maka upo sa sofa. Masakit ang katawan ko lalong lalo na ang ulo, likod at ang ngayong dumurugo na palad ko ulit. “We need to take you to a doctor,”wika ni Mr. Benedict. I saw Mr. Valdez fished his phone to call the hospital but I stopped them.

“No, wait. Sir I’m fine. This is normal in my job. Hindi niyo na kailangan dalhin ako sa hospital,” sabi ko.

Mr. Benedict insisted but I keep resisting that’s when he asked Mr. Valdez to call his family doctor to check on me. Dumating ang doctor chineck ako, nilinis ang mga sugat ko at nilagyan ng mga benda. Buti nalang at hindi malala ang mga natamo ko kaya binigyan lang ako ng reseta ng mga gamot at pain relievers ng doctor bago umalis. May ice bag rin nakalagay sa ulo ko para maibsan ang swelling ng bukol ko.

Via bank account ang pagbayad nila sa akin. Kaya pagkatapos ay agad na akong umalis. Hinatid ako ng driver ni Mr. Benedict sa condominium. Pagdating ko sa bahay agad akong humiga sa kama. And regretted doing it recklessly as I felt the pain all over my body. Tiningnan ko ang kisame. Jaxon has been eerie silent. Hanggang sa makarating kami dito sa condo. Nakasunod lang siya sa’kin at lungkot na nagiisip. Hinayaan ko lang siya.

To think this was the first time I saw him this sad.

Sana bumalik ang cheerful self niya dahil hindi maganda na magpadala siya sa lungkot.