Chapter 2. The Psychiatrist

San Donato Milanese

Gunther POV

I see mommy hitting me many times and I feel the pain in my veins.

“Mommy stop! It hurts, please stop!” patuloy ko pagmamakaawa.

“Hoy, Alex! Gising!!!”

Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ang boses ni Aaron na isang kababayan na matagal na ring naninirahan sa Italy.

Napahawak ako sa kanyang braso habang pawisan ang aking mukha.

“Nanaginip ka na naman, kanina pa kita ginigising at ang lakas ng ungol mo. Mabuti na lang at walang nagrereklamo sa kabilang silid,” wika ni Aaron.

I can’t afford to pay a whole apartment kaya nagbabayad ako ng share kay Aaron. Magkasama kami sa maliit niyang silid at hati sa space. Walo kaming nagsasalo-salo sa isang maliit na apartment dahil may kamahalan ang renta sa bansang ito para sa mga ordinaryong tao na may binubuhay na pamilya sa Pilipinas.

I’m broke. Kakaunti lamang ang pera nadala ko at nagastos na sa maraming bagay. Hindi rin ako makapag-withdraw ng pera dahil siguradong mati-trace ako ni mommy.

Last three months I managed to fly here in Italy using the name of Alexander Meneses. Yes, tumakas ako ng Pinas upang hindi maparusahan ni mommy dahil sa nabigong mission.

Isa akong TNT o tago nang tago, mabuti na lang at nakilala ko si Aaron. Pinatira niya ako sa maliit niyang silid at nang makakuha ng trabaho bilang isang part time waiter at kung anu-ano pa ay naghati kami sa bayad. Malaking tulong sa isa’t isa.

“May kilala akong Psychiatrist. Palagay ko ay kailangan mo magpatingin sa kaniya,” suhestiyon ni Aaron.

“Hindi pa ako nababaliw para pumunta sa isang Psychiatrist.”

“Hindi lahat ng nagpupunta sa Psychiatrist ay mga baliw. Ikaw din, baka lumalala ‘yang bangungot mo gabi-gabi at tuluyan ka mabaliw,” ani Aaron.

Napahilamos ako ng mukha at napansin ang pawis sa mga palad.

“Isinulat ko na ang pangalan at clinic ni Dra. Ricci. Huwag ka mag-alala dahil kababayan natin ‘yan kaya ‘di ka sisingilin sa bayad sa konsulta.”

Kinuha ko ang papel na iniabot ni Aaron.

“Samantalahin mo na habang hindi pa bumabalik sa Pinas si Dra. Ricci. Mauna na rin ako sa ‘yo at maaga pa ang pasok ko,” paalam ni Aaron at iniwan ako sa silid.

Wala talaga ako balak na puntahan ang Psychiatrist na sinasabi ni Aaron ngunit baka nga ito ang makatulong sa problema ko.

So here I am in front of the clinic. Nabasa ko pa ang nakasulat na pangalan niya sa gold plate na nakadikit sa pintuan, Dra. Ginevra Ricci. Pamilyar ang unang pangalan niya, iniisip ko kung saan ko ba narinig ang pangalang ‘yun.

Nang bigla bumukas ang pintuan at saktong nagsalubong ang mga mata namin. Hindi ko inaasahan ang reaksyon ni Dra. Ricci na biglang sinara ang pintuan, ngunit maagap ko naiharang ang isang kamay kaya naipit.

“Aray!”

Lumuwag ang pintuan kaya naidungaw ko ang ulo.

“H-Hi!” nakangiti ko bati kahit masakit pa rin ang naipit na kamay.

Siya ang babaeng nakabanggaan ko kahapon na natapunan ng kape ang damit.

“Cosa stai facendo qui?” tanong ni Dra. Ricci sa pagpunta ko sa kanyang clinic.

“Kung puwede sana ay Tagalog o English na lang, dumudugo na ilong ko sa Italian,” pagrereklamo ko. “Nakakaintindi ako ng Italian pero ‘di ganoon kabihasa.”

“Para ‘yun lang? Hindi mo na kailangan pa pumarito,” tugon ni Dra. Ricci.

“No, I’m here kasi ni-recommend kang Psychiatrist ng kaibigan ko.”

Tuluyang binuksan ni Dra. Ricci ang pintuan upang makapasok ako. Kumikirot pa rin ang kamay ko naipit at napansin niya ito.

“Pasensya ka na sa nangyari, halika para malagyan ng first aid ang kamay mo.”

Sumunod ako kay Dra. Ricci at pinaupo sa isang solo silya upang lagyan ng first aid ang kamay.

“Ano nga pala ang maipaglilingkod ko?” tanong ni Dra. Ricci matapos lagyan ng benda ang kamay ko.

“H-Hindi ko alam paano uumpisahan,” nahihiya ko sabi.

“I can’t help you if you feeling shy to tell me the problem.”

“A-About my childhood.”

“What about your childhood?” tanong ni Dra. Ricci habang nakatitig sa ‘kin.

Nakarandam naman ako ng discomfort sa mga titig niya. Hindi ko alam kung interesado ba siya sa sinasabi ko o may iba pa dahilan.

“T-There are these things from my childhood that disturb my sleep at night.”

Tumingin ako kay Dra. Ricci na nakatitig pa rin sa ‘kin at sinenyasan na ipagpatuloy ang kuwento.

“Kahit pilitin ko kalimutan ay bumabalik pa rin ang mga alaalang ayaw ko ng maalala.”

“Bilang Psychiatrist mo ay dapat maging tapat ka sa ‘kin upang malaman kung paano ka matutulungan.”

Sa pakikinig kay Dra. Ricci ay ‘di ko namamalayang matagal na pala ako nakatitig sa kanya. Napansin ko maganda ito at pamilyar ang mukha kaya pilit iniisip kung saan ko nga ba siya unang nakita maliban kahapon.

“Nakikinig ka ba?” tanong nito.

Bigla ako napaunat ng likuran. Pakirandam ko ay naglakbay sa kung saan ang diwa.

“Y-Yes,” maikli ko sagot.

Nagsimulang magsulat si Dra. Ricci upang kuhanin ang kailangang impormasyon sa ‘kin.

"Anyway, buy these medicines so you can sleep at night Mr. Meneses,” wika nito at iniabot ang reseta.

“May gagawin ka ba? You want to have coffee?” wala sa isip ko na naitanong ang mga ‘yon.

Napangiti si Dra. Ricci at ‘di ko inasahang papayag ito.

Dinala ko siya sa Starbucks Reserve Roastery upang magkape. Tuloy-tuloy ang kuwentuhan namin at halatang napapalagay ang loob sa isa’t isa.

Napakaganda talaga ng mga mata niya at bagay ang mahabang alon-alon na buhok sa hugis pusong mukha. She have a kissable lips.

“Ilang taon ka na Dra. Ricci?” talaga naisingit ko itanong.

Napangiti siya na may kahulugan, marahil ay tulad siya ng karamihan na ayaw itinatanong ang edad.

“I’ll answer your question if you stop calling me Dra. Ricci. Masyadong pormal, just call me Ginevra or Gin.”

“Sure, Gin. Gin. Gin bilog.”

Humalaklak ito bigla na nakakuha ng atensyon sa ibang customers. Kusa naman siyang tumigil nang makita ang mga taong nakatingin sa ‘min.

“Grabe ka. Bakit mo alam ‘yon?” bulong nito.

“Naalala ko may team kasi sa national basketball na Ginebra ang name, letter B sa kanila tapos V naman sa ‘yo. Paborito koponan ni Yaya Amy at lagi pinapanood dati kapag may laban,” paliwanag ko.

“Pakilala mo ko sa Yaya Amy mo and I’m sure she’ll love me.”

“Patay na siya.”

Nagulat si Ginevra sa narinig kaya hindi itinuloy ang paghigop sa kape.

“I’m sorry to hear that.”

Napansin ni Ginevra na nalungkot ako dahil kay Yaya Amy.

“Hey, by the way, I’m already 28 years old,” pag-iiba nito sa usapan. “What about Gin bilog? Saan mo naman nalaman ‘yun?”

Alam ko gusto niyang mapangiti ako.

“Hindi ko naman talaga alam na may inuming Gin na bilog ang tawag sa bote,” pag-uumpisa ko sa kuwento. “Minsan, nagipit kami sa pera ng mga kaibigan ko at madaling-araw ‘yun nang mapadpad sa isang probinsya. Walang ATM machines na puwedeng pag-withdraw ng pera.”

Napansin ko interesadong nakikinig si Ginevra kaya ipinagpatuloy ko.

“Saktong may isang daan piso ang isa sa ‘min at gusto mainitan ang katawan dahil may kalamigan ang panahon. Nanggising kami ng tindahan at binigay sa ‘min ang Gin bilog kasi ‘yun lang kakasya sa pera namin.”

Nakapangalungbaba nakatitig si Ginevra sa ‘kin at pakirandam ko ay naaakit ako sa kanya.

“Ano pa? Bitin ang kuwento mo,” pagmamaktol nito bigla.

Naaalala ko ang team dahil may masasayang alaala rin kaming pinagsamahan. Nalulungkot man ay itinuloy ko ang kuwento.

“Ah, ‘yun nga hindi namin alam kung paano ba ang pag-inom ng Gin. Tinanong namin sa tindero at pinaliwanag kung gusto puro inumin o ihalo sa juice. Siyempre pinahalo na lang sa juice.”

“Saan ba kayo galing at napadpad sa probinsya?” tanong ni Ginevra.

“Galing kami sa Bangladesh at dumaan kami sa probinsya ng Palawan,” sagot ko.

“Bangladesh!” sambit ni Ginevra na natakpan ang sariling bibig.

Napansin ko ang pagkataranta niya. tumayo ito at saka naglakad palabas. Naguluhan ako kaya hinabol ko siya.

“Sandali Ginevra. May problema ba?” nagtataka ko tanong nang maabutan ang kanyang braso.

Para itong napaso sa pagkakahawak ko kaya mabilis na inalis ang aking kamay. Pilit itong lumalayo sa tuwing susubukan ko lapitan.

“What’s wrong?” I asked. Nag-aalala ako sa kanya na para ba natatakot sa ‘kin.

“I-Ikaw ‘yun.” Turo niya sa ‘kin.

Bigla ako napakamot sa ulo dahil ‘di ko maintindihan ang ibig niyang sabihin. Muli ko sinubukang humakbang palapit sa kanya ngunit humahakbang din ito paatras.

Namalayan ko may dalawang papalapit na officers. Nataranta ako kaya sinunggaban si Ginevra at niyakap ng mahigpit sabay takip sa kanyang bibig. Mabilis ko siyang isinandal sa may gilid at hinalikan sa labi.

Sinubukan niya ako itulak ngunit pinigilan ko ang kanyang kamay at dinala sa bulsa ng aking suot na winter cardigan. Matangkad ako sa kanya ng ‘di hamak at malapad ang dibdib kaya hindi siya makapanlaban.

Diniinan ko pa ang paghalik sa kanya hangga makapasok ang dila sa loob ng kanyang bibig. Bigla itong napaungol, alam ko nadarang ito sa halik. Binitiwan ko si Ginevra nang malampasan na kami ng dalawang officers.

Bigla ako sinampal ng malakas ni Ginevra.

“I hate you!!!” gigil na gigil nitong sabi.

Naguguluhan ako kung nagagalit ba ito dahil pinutol ko ang halik o may iba pa dahilan.