3 อาทิตย์ต่อมา
ให้ตายเถอะมาสายจนได้! ฉันรีบวิ่งเข้าคณะเพราะมันเลยคาบแรกไปแล้ว15นาที ดีนะวันนี้ใส่รองเท้าผ้าใบมาขืนเป็นส้นสูงมีหวังล้มหัวทิ่มหัวตำแน่ๆ
ตึกๆๆๆ
แช๊ะ~ แช๊ะ~
"..." ฉันชะลอความเร็วที่วิ่งอยู่ให้ช้าลงก่อนจะยืนนิ่งแล้วตั้งใจฟังเสียงที่ได้ยินให้แน่ชัด...
แช๊ะ~ เสียงกล้องถ่ายรูปนิ.. ฉันเดินตามเสียงเพราะเสียงชัตเตอร์นั่นมันดังอยู่เรื่อยๆ ใครกันมาถ่ายรูปเวลาเรียนแบบนี้นะ...
ฉันเดินตามเสียงไป ตอนนี้มันเลยคณะฉันออกมา.. เสียงนั่นดังมาจากสวนเล็กข้างคณะ ฉันยังคงเดินตามเสียงไปเรื่อยๆจนได้พบกับต้นตอของที่มา
"..." ชายร่างสูงแผ่นหลังกว้างกำลังยืนถ่ายอะไรสักอย่างอยู่ ฉันมองเห็นแค่แผ่นหลังของเขาแต่รู้สึกว่าแค่นี้เขาสามารถดึงดูดให้ฉันสนใจเขาได้อย่างง่ายดาย แม้ไม่เห็นใบหน้าก็ตาม
แช๊ะ~
"ดอกไม้ คือสิ่งต้องห้ามสินะ" ชายคนนั้นเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆพลางส่ายหัว เขาเสยผมด้วยมือข้างเดียวแล้วจู่ๆก็หันกลับมา! แล้วซึ่งฉันก็...ยืนมองเขาอยู่ เป็น...รุ่นพี่!
"รุ่นพี่.. เหรอคะ"
"เห็นว่าเป็นใครละ" เขาตอบนิ่งๆแล้วก็สะพายกล้องไว้ข้างตัวก่อนจะเดินผ่านฉันไปนิ่งๆ
"เลิกเรียกว่ารุ่นพี่สักที มันน่ารำคาน" เขาพูดหลังจากเดินผ่านฉันไปแล้วมันทำให้ฉันหันกลับไปหาเขาแทบจะทันที
"แล้วจะให้เรียกวะ..!"
แช๊ะ~
"เอ๊ะ?"
"....อืมม ขอรูปนี้ส่งงานละกัน" จังหวะที่ฉันหันกลับไปแล้วยังไม่ทันได้พูดจบดีเขาก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายฉันตอนนั้นโดยไม่บอก ก่อนจะก้มมองรูปที่ถ่ายแล้วยิ้มมุมปากหน่อยๆ เขาชูมันขึ้นให้ดูจากไกลๆแล้วบอกอย่างที่พูด แล้วก็กำลังจะหันหลังกลับไป
"ดะ..เดี๋ยวคะ ถ่ายอะไรไปนะ ถามฉันก่อนสิคะ"
"ก็บอกว่าจะส่งงาน"
"รุ่นพี่! เอามาดูก่อน อย่าเอารูปเผลอๆแบบนั้นของคนอื่นไปสิคะ ไม่อนุญาตสักหน่อย" ฉันรีบก้าวเท้าจ้ำอ้าวไปหารุ่นพี่ที่ยังไม่หยุดเดิน อะไรของเขา ถ่ายรูปคนอื่นแล้วพูดแบบนั้นฉันยังไม่ยินยอมซะหน่อย
"รุ่นพี่! ขอดูก่อน"
"..."
"รุ่นพะ..อ๊ายยยย!~"
พรึบ~
หมับ~ ฉันกำลังจะถลาลงไปที่แผ่นหลังของรุ่นพี่ที่ห่างไม่กี้เอื้อมเพราะไอ้รากต้นไม้อะไรสักอย่างมันขัดขาฉันพอดี รุ่นพี่หันกลับมาเป็นช่วงที่ฉันถลาลงไปหาเขา และถึงรุ่นพี่จะจับฉันไว้มันก็ไม่ทัน ฉันพารุ่นพี่ล้มกลิ้งไปที่พื้น จังหวะก่อนลงถึงพื้นรุ่นพี่ก็ดึงให้ฉันอยู่บนตัวของเขาแล้วใช้มือข้างที่ถือกล้องรั้งเอวฉันไว้แล้วล้มไปที่พื้น
ตุ๊บ!
ความเจ็บที่เกิดขึ้นแทบไม่ได้รับเพราะคนที่รับความเจ็บไปทั้งหมดคือเขา.. ฉันล้มลงทั้งๆที่มีร่างของรุ่นพี่รองรับ
"รุ่นพี่! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"ซุ่มซ่ามชะมัด" เขาจิ๊ปากเบาๆเหมือนรู้สึกเจ็บ ฉันดันตัวขึ้นจากอกของรุ่นพี่แต่ยังคงขยับลุกนั่งไม่ได้เพราะแขนของรุ่นพี่ข้างที่มีกล้องนั่นยังรั้งเอวฉันอยู่ แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแมงมุมตัวเล็กที่เกาะอยู่ตรงต้นคอของรุ่นพี่!
"แมงมุม! รุ่นพี่!ปล่อยคะ!!!"
"โอ้ย! โอ้ยย!! นี่ อย่าดิ้น"
"ปล่อย! ฉันกลัวคะ ระ..พี่ พี่เทมป์!"
"นี่! เจ็บ หยุดดิ้น!"
หมับ!
Oxo!!!
ฉันเบิกตากว้างทันทีที่ริมฝีปากฉันและรุ่นพี่สัมผัสกัน เพราะอย่างนั้นฉันเลยหยุดดิ้นทันที รุ่นพี่ก็มองตาฉันทั้งที่เรายังค้างอยู่ในท่าจูบกันแบบนี้จนกระทั่งฉันรวบรวมสติแล้วดันตัวจากรุ่นพี่ได้ก่อน แต่!
"อยู่อย่างนี้ก่อน" เขารั้งเอวฉันกลับแนบชิดตัวเองแบบนี้ไม่รู้กี่รอบแล้ว
"..ปล่อยคะ-///-"
"เดี๋ยว.." แล้วก็เหมือนรุ่นพี่พยายามทำอะไรสักอย่าง สายตามองต่ำมาที่หน้าอกฉัน
"รุ่นพี่!"
"นี่! เห็นไหมว่ามันติด"
"..." ฉันมองไปที่หน้าอกฉันตามสายตาที่รุ่นพี่มองอยู่ กระดุมเงินของฉันมันเกี่ยวแล้วเกยกับกระดุมเสื้อรองรุ่นพี่นี่เอง แต่มันก็แบบ... ติดกันมากไปไหม เนื้อแนบเนื้อแบบนี้ฉันก็รู้สึกอายเหมือนกันนะ>///<
รุ่นพี่พยายามใช้มือเเกะกระดุมฉันกับกระดุมตัวเองให้ไม่เกยกันมื้อข้างที่ถือกล้องรั้งเอวฉันไว้เลยรัดแน่นกว่าเก่า ฉันเอนหน้าไปด้านข้างเพราะกลัวลมหายใจที่ถอนออกมันจะไปกระทบกับใบหน้าของรุ่นพี่
"ไม่ถนัด จิ๊!"
"..เอ่อ.... ฉันทำเอง" ฉันไม่สบตารุ่นพี่เลยแล้วรีบก้มลงปลดกระดุมที่ติดกันอยู่แบบนี้ ยากจัง ติดกันได้ไงเนี่ย..
"ปะ..แป๊บนะคะ"
"..."
"..why not" ฉันยังพยายามก้มหน้าก้มตาแกะมันอยู่อย่างนั้น อุทานกับตัวเองเบาๆ
"ฉันทำเอง"
"อ๊ะ!" แต่อยู่ๆรุ่นพี่ก็เล่นคว้ากระดุมเงินที่ใหญ่กว่ากระดุมเสื้อของเขาแล้วกระตุกจนมันหลุดออกจากกันที่มันก็ทำให้ทั้งกระดุมของฉันกับเขาหลุดจากเสื้อด้วยกันทั้งคู่
"ไม่งั้นก็ไม่หลุดสักที"
"ทำอะไรแบบนี้ แล้วฉันละ!" ฉันรีบยันตัวขึ้นนั่งแล้วใช้มือปิดหน้าอกไว้เพราะถ้าไม่ทำงี้ ก็เห็นหมดนะสิ!!! รุ่นพี่เองก็ยันตัวนั่งชันเข่าเขาไม่พูดอะไรแล้วถอดเสื้อคลุมยีนส์ตัวโคร่งของตัวเองและยัดมาให้ฉันทั้งที่กระดุมเสื้อตัวเองก็หลุดจนโชว์แผงอกวับๆแวมๆ
"ใส่ซะ"
"...."
ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปนิ่งๆอย่างนั้น... เขากลับไปสะพายกล้องที่ด้านข้างตัวเองอีกรอบแล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวนี่หลายทบลวกๆแล้วสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งอย่างไม่หันกลับมา... ฉันรีบเอาเสื้อคลุมจากรุ่นพี่มาใส่แล้วติดกระดุมมันยันคอ ทำไมนิ่งแบบนี้ ท่าทางพวกนั้น... ไม่เห็นเหมือนตอนอยู่ออสฯสักนิด ที่นั่นในตอนนั้นรุ่นพี่ไม่นิ่งหรือเย็นชาขนาดนี้ เปลี่ยนไปจริงๆอ่ะ ฉันยืนกำเสื้อคลุมนี่แล้วมองตามหลังจนรุ่นพี่เดินหายไป... นิ่งจน..เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยังงั้นอ่ะ ทำไมกัน
ฉันยืนเม้มปากอย่างไม่เข้าใจ ถึงจะทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าทำไปแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น... ไม่ใช่ เรื่องของเราสักหน่อยนิ
..........
ง่ะ!!!! ความกระตุกกระดุม ความจุ๊ฟกันแบบไม่ได้ตั้งใจจจจ~ อ๊าาาา~ อยากโดนกระตุกกระดุมจุงงงง
ฉันเดินเข้าคลาสเรียนถึงแม้จะเลยเวลาไปเนอะแล้วก็เถอะ ฉันก้มมองเสื้อคลุมนี่ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยเดี๋ยวค่อยหาเวลาเอาไปคืนก็แล้วกัน... แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆนี่.. ให้ความรู้สึกเหมือนรุ่นพี่อยู่ข้างๆตลอดเวลาเลยแฮะ..-///-"..ขออนุญาติคะ" ฉันค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปในคลาสก่อนจะขออนุญาติอาจารย์เจ้าของคลาส ฉันเลือกเรียนคลาสสบายๆอย่างศิลปะ สงสัยใช่ไหมละว่าทำไมถึงเรียนคลาสศิลปะทั้งๆที่เรียนเอกสื่อสารภาษาอังกฤษ ส่วนหนึ่งคงเพราะฉันเข้าใจแทบทุกอย่างเกี่ยวกับการสอนแล้วละคงเป็นทุนที่ฉันเคยอยู่ต่างประเทศมา เลยขอเลือกคลาสที่ง่ายๆละกันฉันไม่ชอบความวุ่นวาย ผิดกับดาวที่ยัยนั่นยังคงเลือกคลาสที่เกี่ยวพันกับภาษาอังกฤษ *(คลาส=ชมรม)"สายนะนักศึกษา""ขอโทษคะ" ฉันก้มหัวเชิงขอโทษและเดินเข้าไปในห้อง ...แต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มพูดอะไรสักอย่างแล้วมองมาที่ฉัน.. สายตาไร้ความเป็นมิตรจนสัมผัสได้...ฉันหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้หลังห้องแล้วเปิดกระดาษวาดเขียนตามคนอื่นๆ"กลายเป็นเป้าสายตาเลยนะ มาช้าก็งี้" ชายคนข้างๆพูดขึ้นแล้วยิ้มบางๆให้ฉัน ฉันเลยยิ้มตอบกลับไป"ฉันพอร์ช เธอละ""..ฟ้าคะ""อืมม~" ที่ที่
"อ้าววววว~ เลือกคลาสศิลปะเหรอ^^""อื้ม;)" ฉันตอบแนน เธอก็เรียนห้องเดียวกับฉันนี่แหละไม่เคยคุยกันสักครั้งแล้วก็ไม่ได้สนิทอะไรด้วย"พูดengเก่งๆอย่างเธอ นึกว่าจะเลือกคลาสภาษาซะอีก""ไม่ละ ขอเบาๆบ้างดีกว่า""นั่นสิเนอะ... เอาเถอะ วันนี้พวกฉันจะไปปาร์ตี้นะแต่คนน้อยไปกลัวจะไม่สนุกเธอก็ไปด้วยกันสิ ชวนยัยหน้าจืดนั่นไปด้วยก็ได้นะจะได้รู้จักทุกคนมากขึ้น""ไว้จะชวนดาวก่อนละกัน""ไปให้ได้นะ ที่ที่จะไปเป็นผับของพี่บีGZเลยนะ ผู้เด็ดๆเยอะมากกกก ไปนะไปเต๊าะผู้กัน" แนนเริ่มเซ้าซี้จนฉันรู้สึกได้ อยู่ๆก็มาทำดีพูดดีทั่งที่ไม่เคยได้คุยกันแบบนี้มันก็..."นะๆๆๆไปนะ""...ฉันว่าฉันรอ.." ในจังหวะที่ฉันจะปฎิเสธแนนไปอยู่ๆด็มีคนทักฉันจนต้องหันกลับไปมอง"ไง... หวัดดี" ชายร่างสูงคนที่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ยกมือทักฉันตอนเดินผ่านมาพร้อมกับผู้ชายโครงใหญ่อีกคนที่เดินกอดอกอยู่ข้างๆ"สวัสดีคะ""ลงคลาสศิลป์กันเหรอ""เออ ฉันใช่คะ แต่แนน..""ฉันลงคลาสสื่อสารเพิ่มนะคะ" แนนตอบด้วยท่าทางเคอะเขิน รุ่นพี่คนนั้นพยักหน้าแต่อีกคนกลับนิ่ง... รุ่นพี่ไม่ได้มาด้วยแบบนี้บางทีมันก็โล่งใจดีนะ"เออ! ฉันกำลังจะชวนเพื่อนๆไปผับพี่พอดีเลยคะพี่บี แล
"อ้าว ยังอยู่เหรอคะเนี่ย""...ใครยังอยู่เหรอแก~" ฉันเดินใช้ทิชชู่ซับหน้าเบาๆออกมาจากห้องน้ำ เมื่อกี้ก็เอามือแตะๆน้ำแลตีแก้มตัวเองเบาๆเรียกสตินะ เดินตามหลังดาวมาก้เห็นมันพูดกับใครไม่รู้เลยถามออกไป ก่อนจะมั่นใจว่าคนที่มันถามเป็นคนที่ฉันก็รู้จักพอๆกับมัน"รุ่นพี่นี่เอง""จะไปที่โต๊ะแล้วเหรอ""คะ" ฉันตอบพี่คนที่ดาวมันบอกว่าชื่อเดฟแล้วก็โยนทิชชู่ลงถังขยะหน้าห้องน้ำไป ส่วนอีกคน...ก็ไม่ได้พูดอะไรยืนพิงกำแพงนิ่งๆแล้วเสตามองไปทางอื่น"ไปกับพวกฉันก่อน แป็บนึงได้ม่ะ""...ได้คะ" ฉันตอบตกลงก่อนจะหยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ให้ดาวมันกรึ่มๆนะแต่ดีขึ้นกว่าตอนเมื่อกี้หน่อยที่โต๊ะมีบารากุนะสิ ฉันเป็นพวกเมากลิ่นมันนะไม่ดูดแต่ได้กลิ่นไม่นานก็จะมึน เหมือนพวกยุงไม่มีผิดเวลาโดนพ่นยากันยุงใส่~~*พี่เดฟเดินนำหน้าตามมาด้วยรุ่นพี่.. ทั้งที่โดนบ่นว่าห้ามใช้คำว่ารุ่นพี่แล้วแท้ๆแต่มันชินปากนี่น่า.. จะพยายามเรียกชื่อรุ่นพี่แทนละกัน พี่เทมป์เดินตามหลังพี่เดฟไม่ไกล พวกฉันก็เดินตามหลังรุ่นพี่อีกที นี่มัน..ชั้น2 ตรงนั้นเขียนว่าVIP ZONEฉันเดินตามพวกเขาจนถึงโต๊ะๆหนึ่ง เอ๊ะ...พี่คนนั้น คนที่ชื่อบีอะไรนั่นนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย"
"หึ๊! ค่อยสมกับเป็นมึงหน่อย"แกร๊งง~ เสียงพวงกุญแจกระทบโต๊ะจนเกิดเสียงยิ่งทำให้ฉันหายใจหอบถี่ทั้งที่ยังคงมองรุ่นพี่ที่กำลังจ้องฉันอยู่::TEMP::"ไม่เอาคอนโดดิ ไกลสัส!""แล้วมึงจะพาน้องเขาเข้าห้อง..!""เอามาเถอะน่า" ผมหันไปกระดิกนิ้วเอากุญแจห้องดำจากไอ้บี ผมไม่ไหวแล้วว่ะ ฟ้าเองก็เมาจนแทบจะไม่รู้เรื่องล่ะ เธอเริ่มนั่งตัวเอนจนผมต้องดึงเธอเข้ามาใกล้ ฟ้าใช้หัวตัวเองพิงอกผมแล้วหายใจแรงจนเกิดเสียงลอดจากช่องปาก สรรหาวิธีทำโทษนะมึงไอ้บี เหล้า ไวน์ก็แม่งแรงฉิบหายผมไมเอากุญแจคอนโดที่ไอ้บีให้มาเพราะมันเสียเวลาจับรถอีกเกือบ10นาที ห้องดำนี่แหละแค่เดินอ้อมไปก็ถึงละ"...มึงจะเอาห้องนั้นจริงอ่ะ""เออ" ไอ้เดฟก็ถามอยู่นั่น ดูเหล้าดูไวน์ที่ผมกินไปดิกองพะเนิน และบทลงโทษบ้าๆนี่อีก้าผมทนไหวก็ไม่ใช่ผู้ชายละว่ะ!ห้องดำที่ว่าคือห้องที่พวกผมใช่ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงที่แค่เป็นวันไนท์แสตน แต่ที่ไอ้บีไอ้เดฟมากเรื่องอยู่นี่เพราะมันไม่อยากให้ใช้ห้องนั้นกับฟ้า ผมรู้ เพราะมันเหมือนลดราคาและคุณค่าเธอประมาณนั้นเพราะทั้งฟ้าและผมไม่ว่าจะยังไงมันไม่ใช่วันไนท์แสตนแน่นอน เราต้องเจอกันทุกวัน"อ่ะ..""ลีลาสัส!" ผมคว้ากุญแ
"ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วออกไปพร้อมกัน""....""ได้ยินที่พูดไหม""...พี่ไปเถอะ~ ฉันกลับเองได้""เดินยังเซ ยังจะ..""ฉันไม่อยากรักพี่แล้ว~" ฉันพูด รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองก็ต้องลำบากถ้าไม่กลับไปพร้อมกับรุ่นพี่.. แต่ถ้าขืนอยู่ใกล้แบบนี้ไปเรื่อยๆ ฉันคง รักเขาหมดใจแน่ๆ เพราะฉะนั้นอย่าดีกว่าฉันค่อยๆดันตัวเองขึ้นแล้วดึงผ้านวมปิดร่างกายตัวเองไปด้วย รุ่นพี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ยืนมองฉัน... แล้วเป็นฝ่ายเก็บเสื้อผ้าฉันมาวางที่เตียง ฉันไม่สบตารุ่นพี่เลย จุกจนอยากจะอ้วก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเมาหรือคำพูดที่แดกดันกันเมื่อกี้กันแน่"...โทษที""..." ฉันหยิบเสื้อผ้ามาสวมทั้งที่ได้ยินรุ่นพี่พูดก็เถอะ แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน"ฉันรักเธอไม่ได้ เข้าใจด้วย" พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นรุ่นพี่ก็เปิดประตูออกไป ฉันรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะลงมายืนข้างเตียง สายตาดันมองไปที่ถังขยะเล็กๆ.. นั่นมันถุงยางที่รุ่นพี่ทิ้งไว้ ถึงคราวนี้ไม่ได้มีอะไรเลยแท้ๆแต่มันก็ทำให้ความรู้สึกแย่ๆถาโถมเข้ามา รักฉันไม่ได้งั้นเหรอ พูดยังกับเคยรักฉันอย่างนั้นอ่ะ..ฉันมองตัวเองในกระจก รอยคิสมาร์กตรงต้นคอที่รุ่นพี่ทิ้งไว้.. มันช่าง น่าเจ็บปวด... ฉันยืนก
ลานจอดรถB"เข้าไป!""โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!"ปึก! รุ่นพี่จับฉันฉุดกระชากมาที่รถ ป้ายตัวเบ่อเร่อเขียนว่าลานจอดรถB มันเป็นคนละที่กับที่จอดรถของคนที่มาเที่ยวละมั้ง เพราตรงนี้มีแค่รถยนต์จอดแค่4คันซึ่งเป็นรถที่มีราคาสูงทั้งนั้นเขาเปิดประตูรถหรู4ประตูฝั่งหลังคนขับแล้วดันฉันเข้าไปพร้อมกับดันตัวเองตามเข้ามา ปิดประตูเสียงดังจนฉันผวา อะไรเนี่ย! ความรุนแรงแบบนี้คืออะไร"อะ..อะไรคะ""..หัดเป็นคนใจง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!""...." ฉันไม่ตอบ แต่มองหน้ารุ่นพี่ที่กำลังแผ่รังสีอำมหิตใส่ฉัน"ใครจะทำอะไรก็ได้ ก็ยอมไปหมดงี้เหรอ!""..แล้วพี่จะเดือดร้อนทำไมคะ มันชีวิตฉันนะ""ฟ้า!""...."รุ่นพี่เหมือนพยายามระงับอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด เป็นบ้าอะไรอีกอ่ะ.... คนตรงหน้าคือรุ่นพี่คนที่ฉันชอบเมื่อก่อนจนกระทั่งตอนนี้ก็ยัง...คงชอบอยู่ แต่เหมือนไม่ใช่เขาสักนิด"พูดตรงๆนะคะ.. ฉันรู้สึกเหมือนพี่กำลัง หวงฉัน""...""พี่รักฉันไม่ได้ คืออะไร... แล้วสิ่งที่พี่เป็นอยู่มันคืออะไร""...""..พี่บอกให้ฉันลืมเรื่องเมื่ออดีตไม่ใช่เหรอ""..." แต่รุ่นพี่กลับไม่พูดอะไรเลย"เห้ย! อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหมพี่!" ฉันอึดอัดว่ะ อะไรๆก็เงียบ ถามอ
::TEMP::ผมนั่งอยู่ในรถ มือเปิดช่องเก็บของในรถ.. ในนี้มีบุหรี่ ผมหยิบมันขึ้นมา... แต่สุดท้ายก็เขวี้ยงมันด้วยความโมโห มีหลายครั้งที่ผมคิดจะสูบมันแต่เดิมทีผมเกลียดกลิ่นบุหรี่เป็นทุนเดิมและสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันสูบมัน แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวว่ะ ทุกอย่างมันประดังประเดเข้ามาตั้งแต่3ปีก่อน...ผมกลับมาไทยเมื่อ3ปีที่แล้ว สิ่งแรกที่ผมเจอหลังจากกลับมาเยือนถิ่นเกิดคือ...ผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาอยู่ที่บ้านผม ในฐานะ...เมียของพ่อ ซึ่งที่ช๊อคไปกว่านั้นคือ.. เธอเป็นแฟนเก่าผม เป็นผู้หญิงที่ผมรักที่มากจนคิดจะเเต่งงานกัน แต่เธอกลับเป็นฝ่ายขอเลิกกับผมเพราะมีคนส่งข่าวจากออสฯบอกเธอว่า ผมมีคนใหม่ ซึ่งทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดจะเล่าให้ฟังละกัน ผมกับทับทิมเราคบกันจนถึงขั้นจะแต่งงานกันแต่ผมไม่เคยพาเธอมาที่บ้านสักครั้ง ไม่แปลกที่คนที่บ้านจะไม่เคยเห็น ผมไม่ได้มีอะไรจะปิดบังเธอแต่เธอเองที่เป็นฝ่ายไม่ขอเข้ามา เธอไม่ได้บอกเหตุผลที่แน่ชัด พอผมไปเรียนที่ออสเราก็ยังคบกัน ผมไม่เคยข้องแวะกับผู้หญิงคนไหนเลยถึงแม้จะมีเข้ามามากมายแถบจะกระดิกนิ้วเรียกได้ จนกระทั่งวันนั้น...เธอโทรหาผมแล้วบอกเลิกผม เพราะเพื่อนเธอที่อยู่ท
มหาวิทยาลัย"แก...โอเคช่ะ?""โอเคสิ""งั้นแกกับพี่เขาก็..." ดาวเซ้าซี้ฉันทันทีที่เจอหน้า มันบอกว่ามันโทรหาฉันจนโทรศัพท์แทบไหม้แต่ฉันไม่รับสักสาย เช้ามามันเลยซักฉันซะแทบเปื่อยแบบตอนนี้นี่แหละ"หิวข้าวแล้วอ่ะ หาไรกินกัน" ฉันตอบเบี่ยงๆก็รู้แหละว่ามันคงเข้าใจ ซึ่งก็เป็นแบบที่ฉันคิดดาวไมถามอะไรต่อได้แต่ลูบหลังฉัน และก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกฉันกับดาวยืนรอแถวร้านชาไข่มุกหลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันเองก็ยืนคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อย"เดี๋ยวคาบต่อไปแกเข้าเรียนก่อนเลย ฉัน...จะไปเอาของนิดหน่อย" กระเป๋า โทรศัพท์"...อื้มได้ๆ รีบไปรีบมาแล้วกัน"กรี๊ดด~มากันครบเลยอ่ะแกร~~~เสียงซุบซิบดังขึ้นเบาๆฉันไม่ได้สนใจอะไรและไม่คิดจะหันไปตามเสียงกรี๊ดแซ่ดแซ่อะไรนั่นจนกระทั่ง... กระเป๋าสะพายถูกยื่นมาจากด้านข้าง.. ตอนแรกก็ไม่ได้รู้อะไรหรอกแต่สักพักก็นึกได้ว่านี่มันกระเป๋าฉัน ฉันหันกลับไปก็พบว่าคนที่ยื่นกระเป๋าให้เป็น.... รุ่นพี่"......" ท่ามกลางเสียงซุบซิบฉันนิ่งไม่พูดอะไร รุ่นพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน ฉันหยิบกระเป๋าตัวเองมาแล้วหันกลับไปเหมือนเดิม"..แก ไม่คุยไรหน่อยเหรอ" ดาวสกิดฉัน ฉันไม่ตอบ มันเองก็เลยนิ่งไป รุ่นพี
สนามบินประเทศไทย"เฮ้ย! หล่อขึ้นสัส นี่กูต้องเซย์อิ้งกับมึงป่ะ^^" ทันทีที่ลงจากเครื่องมาก็เห็นพี่เดฟ พี่บี และแฟนๆเขาพี่แกยืนอยู่ ไม่เจอกันตั้งหลายปีนี่มีครอบครัวกันหมดแล้วแห๊ะ"Hello""รับมุขดีสัส" พี่บียืนกอดอกพิงกำแพงพูดขึ้น ยังเท่ห์ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ แต่ที่เปลี่ยนคือ.."บี ไหนขนมลูกเนี่ย" เสียงหวานกับผู้หญิงตัวเล็กๆปรากฏขึ้นพร้อมกัน ตามมาด้วยเด็กตัวน้อยๆวิ่งตามมาอีก2คน อีกฝั่งก็ตามมาด้วยเด็กน้อยที่วิ่งนำหน้าคนเป็นแม่มาแต่ไกล มาอยู่ในจุดที่มีครอบครัวกันหมดแล้วสินะ รวมถึงตัวฉันก็ด้วย;)"สบายดีนะมึง""เออ สบายดี" พี่เทมป์เองก็แลมีความสุขที่กลับมาไทยครั้งนี้ พวกเขาก็ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสา"เป็นไงบ้างอากาศที่นั่น" แฟนพี่เดฟเดินมาถามฉันก่อนที่แฟนพี่บีจะเดินตามเข้ามาเหมือนกัน"ก็หนาวค่ะ ติดลบเลยล่ะ""ดีนะที่ไม่ไปช่วงนี้อ่ะ เดฟก็ร้องงิกๆจะไปๆ ถ้าหนาวขนาดนั้นฉันไม่ไหวหรอก""ตอนไปฮันนีมูนฉันก็หนาวจะตายชัก แต่รายนู้นไม่สะทกสะท้านสงสัยผิวด้านหมดล่ะ""ก็ดูตัวแต่ละคนสิค่ะ สมควรหนังหนาอยู่นะ^^""ฮ่าๆๆนั่นสิ" สาวๆอย่างพวกเราก็เม้ามอยตามประสา จริงๆแล้วเราไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอกันบ่อยๆหรอ
หลายเดือนผ่านไป....ออสเตรียHospital(ในจุดนี้ขอบรรยายเป็นภาษาไทย)แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องมานานเป็นครั้งแรก แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้สวยหรูอย่างหวัง... ร่างกายฉันอ่อนแอเกินไปหลังจากคลอดด้วยวิธีธรรมชาติ หมอเลยให้ฉันพักเยอะๆให้น้ำเกลือ ให้สารพัดสิ่งที่ควรจะให้ฉันนอนมองเจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่ที่เตียงเล็กๆข้างๆ"Thank you" เสียงพี่เทมป์พูดขึ้นไม่นานเขาก็เข้ามาหาฉัน"หมอว่าไงค่ะ ลูกเราแข็งแรงหรือเปล่า""แข็งแรงไม่มีอะไรต้องห่วง""ดีจัง""...แล้วเราเป็นไง รู้สึกแย่ตรงไหนหรือเปล่า" เขายื่นมือมาลูบผมฉัน"ไม่ค่อยมีแรง""หมอบอกว่าเขาให้ยาไปแล้วนะ อีกสักพักเราก็จะง่วง""...ค่ะ""แล้วเราจะค่อยๆดีขึ้น ไม่ต้องกลัว" เขาจับมือฉันขึ้นไปจูบที่หลังมือกุมมันอยู่แบบนั้นแล้วมองฉันอย่างเป็นห่วง"อย่ามองแบบนี้สิ""เป็นห่วงนิ" ฉันยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา"Kiss me ;)" พี่เทมป์ก้มลงมาจูบฉัน ยังคงใช้มือลูบแก้มฉันพร้อมสายตาเป็นห่วงไปมา ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรๆ"Don't worry baby l'm ok:)" (อย่างห่วงเลยที่รัก ฉันโอเค)"ไม่ห่วงได้ไง" เขาถอนหายใจหนักๆแล้วจูบหน้าผากฉันไม่นานฉันก็รู้
2เดือนผ่านไป"หิวไรเปล่า""ไม่คะ" ฉันตอบพี่เทมป์ที่ถือจานผลไม้มาให้ฉัน ตั้งแต่กลับจากมอมาเขาไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลย ให้นั่งกับนอนนิ่งๆบนเตียงอย่างเดียว นี่ฉันแค่ท้องไม่ได้เป็นอัมพาตสักหน่อย จะห่วงอะไรเกินเบอร์ขนาดนั้น"องุนไหม หวานดีนะ" แต่พอเห็นเขาทำถึงขนาดนั้นก็อดนั่งนิ่งไม่ได้อีก ก็เลยพยักหน้าไป เขาป้อนองุ่นให้ฉัน"...อื้ม อร่อยแฮะ""มีอีกเยอะ เต็มที่เลย""แค่ข้าวเย็นก็อิ่มจนถึงลิ้นปี่แล้วนะพี่ จะขุนกันให้อ้วนเป็นหมูเลยใช่ไหม""ก็พี่กลัวลูกหิวนิ""ฉันกินจนจะอ้วกได้แล้วอ่ะตอนนี้--*"ผ่านมาสองเดือนแล้ว รู้สึกว่าท้องฉันเริ่มโตขึ้นแต่ก็ไม่ได้ใหญ่จนคนอื่นรู้ แต่อาจจะดูอวบๆขึ้นหน่อยนึงแต่ชุดนักศึกษาแค่แค่เสื้อให้ใหญ่กว่าเดิมแล้วอาศัยใส่เสื้อคลุมทับอีกที สรุปแล้วตอนนี้ก็ประมาณ4เดือนแล้วมั้งพี่เทมป์เองก็ดูแลฉันดีอย่างไม่น่าเชื่อ เรื่องบางเรื่องฉันไม่คิดว่าเขาจะทำเขาก็ทำอย่างเรื่องซักกางเกงใน,เสื้อในฉันก็ด้วย เขาจัดการหมด มันเขินนะบอกตรงๆแต่เจ้าตัวก็ดื้อหัวชนฝาจะทำอย่างเดียวเขาเอามือมาลูบหน้าท้องฉันเหมือนทุกวันที่ผ่านมา คอยเอาหูแนบหน้าท้องฉันบ้างละ"วันนี้นิ่งเลยนะ" เขาพูดทันทีที่เอาหูแนบหน
::TEMP::"หัวหมอฉิบหาย" ไอ้บีพูดหลังจากวางกาแฟลงที่โต๊ะ มันกับไอ้เดฟรู้แล้วว่าฟ้าท้อง แล้วไอ้ที่มันหงุดหงิดหงุ่นหง่านกันอยู่นี่คือ ผมให้พวกมันทำเรื่องปลอมๆว่าผมมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องกลับไปอยู่ที่ออสเป็นเวลา1ปี โดยที่ชื่อผมกับฟ้ายังคงอยู่ในระบบการเรียนที่นี่ คือง่ายๆ ผมกับฟ้าคือเรียนจบแน่นอนตามรุ่นของตัวเอง"เล่นซะยากเลยนะมึงอ่ะ" ไอ้บีพูดพลางเกาหัว มันยุ่งยากแน่ๆถ้าพวกตำแหน่งสูงในมหาลัยรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก"ก็ไม่รับปากนะเว้ยว่าถ้าฝ่ายบนรู้เข้ามึงจะรอด""มีสิทธิ์หาที่เรียนใหม่เลยนะมึง" ไอ้เดฟทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง"ถึงตอนนั้นค่อยว่าอีกที ตอนนี้ทำตามที่กูบอกก็พอ""มึงไม่แนะนำไอ่บีหน่อยว่ะ ท่าไหนท้องเร็วเงี้ย ช่วยนี้มันเครียดๆเมียไม่ยอมท้องสักที^^" และความที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดจากไอ้2หน่อนี่ ไอ้เดฟก็เป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่อง"ช่วงนี้กัดเก่งนะมึง" ซึ่งไอ้บีก็เถียงกลับ ก็แบบนี้แหละมันสองตัว"แล้วมึงคิดดีแล้วนะที่จะไปอยู่ออสฯ""อื้ม กูอยากให้ลูกเมียสบายว่ะ" ผมตอบไอ้เดฟ"แล้วที่เป็นอยู่มึงก็เลี้ยงดูครอบครัวมึงได้สบายอยู่แล้ว จะให้สบายขนาดไหนว่ะ""...เท่าที่กูจะให้ได้
วันต่อมา....ฉันใช้เวลาหมกหมุ่นอยู่ในห้องน้ำนานเกือบชั่วโมงเพื่อรอลุ้นผลในแท่งสีขาวไที่วางอยู่ตรงหน้า พี่เทมป์เองก็ยังไม่รู้เพราะฉันยังไม่ได้บอกอะไร..ฉันค่อยๆลืมตามองผลที่มันปรากฏ......2ขีด...ฉัน... ท้องจริงด้วยฉันทำอะไรไม่ถูกอยู่พักนึง ไม่ใช่ไม่ดีใจแต่ชีวิตต่อจากนี้จะเอาไง... ยัง..เรียนไม่จบ แถมยัง...มีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาแบบนี้อีก ทำไงดีล่ะ... ฉันเม้มปากเครียดไปหมดใจก็กลัวว่าพี่เทมป์เขาจะกังวลไม่ต่างจากฉันฉันหยิบแท่งสีขาวนี่ออกมานอกห้องน้ำ.. มองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ก่อนตัดสินใจเข้าไปปลุก"...พี่เทมป์ ตื่นแล้ว""....""พี่คะ ตื่นนะ""...อื้มม มีอะไร~" เขาบิดตัวแล้วค่อยๆลืมตาพร้อมกับสอดแขนเข้ามากอดฉันที่นั่งอยู่ริมขอบเตียง"ฉัน.. มีเรื่อง จะบอก""ว่ามาสิ" เขาดันตัวลุกนั่งพิงหัวเตียงแล้วสบัดหัวนิดหน่อย"ซีเรียสหรือไง""...ค่ะ" เขาพยักหน้าแล้วรอฟัง... ใจเต้นตุบตับไปหมดเลยอ่ะฉัน"พี่...จริงจังกับฉันแค่ไหน""จะถามอะไร""..พี่ อยากมีฉันไปอีกนานแค่ไหน""ตลอดไปดิ.. เป็นอะไรถามเรื่องพวกนี้ทำไม""...""ใครเป่าหูอะไรมา" เขายื่นมือมายีหัวฉัน"เปล่าหรอก..""แล้วเป็นอะไร""...." ฉันยื่นแท่
4วันต่อมา"โห้ พวกพี่หิ้วอะไรมาหนักหนาเนี่ย" ฉันกับดาวนั่งตาถลนที่อยู่ๆพี่เดฟ พี่บี พี่เทมป์ หิ้วขนมมาพะรุงพะรังเต็มไปหมด แล้วหย่อนตัวลงที่โต๊ะพวกฉันที่นั่งกันอยู่หน้าคณะพร้อมกันทั้ง3คน เล่นเรียกความสนใจของคนในคณะฉันได้ดีทีเดียว"มีคนคิดถึงเมีย แต่เสือกไม่ยอมมาคนเดียว" พี่บีพูดพลางฉีกซองขนมกินอย่างไม่รีรอ"อันนี้อร่อยลองดิ" พี่เดฟก็เขี่ยๆถุงขนมที่บอกว่าอร่อยแยกออกมาอีกทีแล้วก็กินขนมไม่ต่างกัน"...พี่นึกเพี้ยนอะเนี่ย""ก็อย่างที่ไอ้บีบอก""แล้วก็เลยลากมาทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ?!""แล้วไง มาหมดนี่แหละดี""ดียังไงล่ะพี่คนมองเพียบแล้วเนี่ย""ก็จะได้รู้ไง ว่าเราสำคัญกับพี่" พี่เทมป์พูดแล้วเอื้อมไปหยิบเค้กมาแกะให้ฉัน ก็ถ้ามากินด้วยกันเยอะๆแล้วเหตุผลคือเหงาก็พอเข้าใจนะ แต่เหตุผลพิลึกๆแบบนี้ไม่เข้าใจด้วยคนล่ะ"..""ก็ถ้าไอ้ปากหมา2ตัวนี่อยู่ด้วย ก็แสดงว่าพวกมันยอมรับเราไง""ใครปากหมา ไอ้บีคนเดียวพออย่าเหมากู""กวนตีนนะพวกมึง"ฉันแค่นเสียงหัวเราะพวกเขา อยู่ครบ3คนทีไรเหมือนรวมเด็กอนุบาล3ขวบยังไงยังงั้น ไม่มีอ่ะ ความน่าเกรงขามที่ทุกคนชอบพูดถึง แต่ช่างเถอะจะเหตุผลไหนก็ช่างเถอะ"คิดถึง""สัส! แค่กๆ ติด
หลายเดือนต่อมา..."เล่นแต่โทรศัพท์ นอนได้แล้วมั้ง""ขออีกนิดนะ""...ในนั้นมันมีอะไรน่าสนใจนักหนา""นี่ไง... พี่ค่ะหนูอยากไปทะเล" ฉันยื่นมือถือที่เซฟรูปทะเลที่น่าเที่ยวไว้ให้เขาดู พี่เทมป์รับไปแล้วก็เลื่อนๆมัน"เอาสิ เหนื่อยๆงานที่GZพอดี จะได้พักผ่อนเลยทีเดียว""จริงนะ!^^""I don't lie" (ฉันไม่โกหก) แล้วก็ยื่นมือมาบีบจมูกฉันไปมา"^^""อาทิตย์หน้าละกัน ขอเคลียร์งานต่ออีกหน่อย""ได้ค่ะ" แล้วเราก็ปิดไฟนอน เขาชอบให้ฉันนอนค้างห้องเขาไม่ค่อยปล่อยฉันกลับไปนอนที่ห้องหรอก เวลาทำงานก็ชอบหิ้วงานไปนั่งทำที่ร้านที่ฉันทำงานด้วย แต่ก็ไม่เคยยุ่มย่ามนะ ถึงแม้พี่พอร์ชจะคอยแหย่พี่เทมป์ก็เถอะ เขาก็ทำแต่งานจริงๆ แต่ก็นะ คนไม่กินกาแฟแต่หมกตัวอยู่ในร้านกาแฟมันก็แปลกๆ ฉันเลยต้องคอยเอาชาเขียวปั่นไปให้บ้างล่ะ นมสดปั่นบ้าง ล่าสุดสตอเบอรรี่มิลค์ปั่นอ่ะ แถมเขาชอบด้วยนะขัดกันสุดๆอ่ะ^^*เดี๋ยวนี้ลวนลามเก่งนะจะบอก เผลอไม่ได้ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบ แล้วก็ชอบทำตอนกินไอ้สตอเบอรรี่มิลค์ปั่นนี่หมดด้วย เรื่องของเรื่องคือตอนที่เขากินเสร็จแล้วมาจูบฉันน่ะ รสของสตอเบอรรี่มันหวานยังติดปากเขาอยู่ไง แล้วฉันก็เผลอดูดรสชาติของมันจากปล
::TEMP::ผมนอนเขี่ยปลายผมของฟ้าอยู่แบบนี้เกือบ20นาทีได้.. รอยคิวมาร์กจากผมเต็มไปหมด พอมาหยุดๆคิดแบบนี้... ไม่คิดว่าจะเป็นได้มากขนาดนี้จริงๆว่ะ ฉุดคิดได้สักพักก็ยิ้มอย่างไม่เข้าใจตัวเองแล้วจูบหน้าผากเมีย ขี้เซาเป็นบ้า;)"งื้มมม~" เธอขยับตัวแล้วเข้ามาขดซุกติดกับตัวผม เธอไม่ต่างจากลูกแมวเลยนาทีนี้ ผมดึงผ้านวมสีเข้มขึ้นมาปิดร่างกายบอบบางนี่เพราะมันไหลจากการที่เธอขยับตัวเมื่อกี้จนเห็นไปถึงไหนต่อไหน รู้สึกผิดว่ะที่ทำให้ผิวนวลเนียนนี่เต็มไปด้วยร่องรอยความใคร่จากผมผมจูบหน้าผากเธออีกครั้งซึ่งครั้งนี้มันทำให้เธอลืมตาแป๋วขึ้นมา"ปวดตัวหรือเปล่า""ปวดค่ะ~""ตรงไหนบ้าง""..ทุกตรงเลย;(" ดูดิแล้วยังมาทำหน้าอ้อนใส่ผมอีก เลยจัดการหยิกจมูกไปรอบหนึ่ง.. เมื่อคืนเรามีอะไรต่อกันอีกรอบซึ่งมันกินเวลานานกว่ารอบแรก แล้วไอ้ผมก็เหมือนจะรุนแรงกับเมียไปซะเยอะ ก็เมียแม่งน่าเอานี่หว่าให้ทำไง กว่าผมจะเสร็จก็เล่นทำเอาเมียเสร็จไป3รอบ ก็เพิ่งมารู้ตัวเองเนี่ยแหละว่ากูก็เอาโหดว่ะ!--*"งื้ออ~ เจ็บนะ""เรามันน่าหมั้นเขี้ยว" พอผมพูดงี้เธอก็ยื่นแขนขึ้นมาจ่อปากผม"กัดสิ^^""ไม่กัด แต่จะกินเลยล่ะ^^"พรึบ!"พี่! พี่เทมป์ ฮ่าๆๆม
"อ๊ะ!"พี่เทมป์ดันความเป็นชายเข้ามาให้ลึกกว่าเดิมอย่างช้าๆจนฉันรู้สึกว่ามันลึกเกินไปเลยออกแรงทุบอกเขาไปหนึ่งที เขาเข้าใจได้ง่ายแล้วหยุดทำมันแต่กลับกลายเป็นว่าขยับสะโพกช้าๆแล้วจ้องมองฉันอยู่เรื่อยๆ"แบบนี้ โอเคไหม~""อื้มม... พี่ค่ะ~ พี่หนักอ่ะ~""ถ้าไม่ท่านี้เดี๋ยวพี่คุมไม่อยู่~" เสียงทุ้มเบาพูดกับฉัน ที่ฉันหนักก็เพราะเขากดทับร่างกายฉันอยู่เหลือช่องว่างแค่เพียงนิดเดียวไง แทนทีจะยันตัวขึ้นแต่ก็ไม่ เรื่องของเรื่องฉันหายใจไม่ออก แต่ก็รู้เลยว่าเขาพยายามกดอะไรบางอย่างในความรู้สึกเขาอยู่ แต่ทุกทีที่มีอะไรกันพี่เขาก็ไม่ได้รุนแรงสักนิดนิ.. จะคุมตัวเองทำไม"หายใจไม่ออก~ อ๊าา~ เปลี่ยนเถอะ""เดี๋ยวพี่คุมตะ..!""ไม่ต้องคุมสิ~ อื้มม~ พี่ไม่ได้เอาโหดขนาดนั้นฉันไหว~ อ๊ะ~" ฉันไม่ได้พูดดูถูกหรอกนะ แต่ที่ผ่านมาเขาอ่อนโยนกับฉันจริงๆ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นฉันรับมือไหว...ตับ~ ตับ~ ตับ~"พี่~ หายใจไม่ออก~"พรึบ~สวบ!"อ๊าาาาา!" คราวนี้พี่เทมป์ยอมยันตัวขึ้นง่ายๆไม่พูดอะไร แล้วก็ดันสิ่งที่แฝงอยู่ในร่างกายฉันเข้ามาอีก! นี่จะเอาให้ลึกถึงไหนกันน่ะ เล็กๆที่ไหนละเขานะ ฉันแน่นคับอึดอัดไปหมดแล้วนะ!!ตับ~ ตับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~