Hindi man lang pinansin ni Irina si Cassandra. Ngunit si Cassandra, na halos hindi pa nakakabawi mula sa pagkabigla, ay mabilis na nakabawi ng lakas at mariing nagsalita, “Ikaw... Kailan ka dumating dito?”Malamig ang tinig ni Irina, halos nakakagimbal sa katahimikan. “Hindi ka ba nag-aalala?”“Ano?” Akala ni Cassandra ay haharapin ni Irina ang insidente sa lalaki sa ilalim ng puno. Ngunit nanatiling kalmado si Irina, ang ekspresyon niya ay hindi nagbago. “Ang ama mo ay nasa ospital sa Kyoto. Hindi ka ba nag-aalala sa kalagayan niya? O baka wala kang malasakit sa matandang Shu, kaya’t hindi ka apektado?”Dahil dito, napagod ang mukha ni Cassandra, ngunit naramdaman niya ang bahagyang pangungutya sa mga salita ni Irina. Hangga’t hindi binanggit ni Irina ang lalaki sa kotse, wala siyang pakialam sa anumang bagay.Hindi napigilan ni Irina na magtaka sa sarili. Alam na niya kung ano ang kinatatakutan ni Cassandra—ang kanyang lihim ay mananatiling buo, sa ngayon.Sa katotohanan, hindi nama
Habang nakatayo si Nicholas, hindi makagalaw, si Cassandra—na hindi kalayuan at may mud at dugo pa sa bibig—ay pareho ring naguluhan.Ano kaya ang nakasulat sa liham? Labis siyang nagnanais malaman. Kahit na siya mismo'y nagkasala kay Nicholas, hindi kayang tiisin ni Cassandra ang ideya na magtaksil siya kay Nicholas."Nicholas, sabihin mo sa akin kung anong nakasulat!" sigaw niya, ang boses ay puno ng pag-aalala at inis.Lumingon si Nicholas patungo sa kanya.Sa sandaling iyon, si Irina, na tahimik na nagmamasid, ay kumuha ng lighter na dala niya at kalmadong sinunog ang liham. Habang ang mga apoy ay nilalamon ang papel, nakatingin siya kay Cassandra, na may ngiti sa labi.Lalo pang naging agitated si Cassandra. "Nicholas! Anong isinulat sa iyo ng ina ni Irina?!""Wala!" sabay sagot ni Nicholas."Tinatawanan mo ba ako, Nicholas?!" sigaw ni Cassandra, ang galit ay sumabog.Nanlaki ang mga mata ni Nicholas at sumagot ng matindi, "Baliw ka! Sino bang akala mo'y tinatarayan mo?!""Sayo!"
Sa kabilang linya, ang boses ni Queenie ay may kaunting pag-aalinlangan, may kasamang pagdududa at konting pakiramdam ng inferiority.“Irina… papunta ka na ba sa salo-salo?”Wala nang natirang pabor si Irina kay Queenie. Ang boses niya’y malamig at malayo habang sumagot, “Anong gusto mo?”Nagmumukhang nahirapan si Queenie sa kanyang mga salita.“E... alam ko na hindi mo ako matanggap. At honestly... hindi kita masisisi. Noon... naging masama ako sa'yo. Dapat hindi ko pinakinggan ang pinsan ko. Pinasok niya ang utak ko ng mga pagnanasa at galit. Malaking bahagi nito... inggit.”Huminto siya saglit, at dahan-dahang inamin,“Inggit ako sa iyong kagandahan. Sa iyong kalmado. Sa paraan ng pagtitig ng mga tao sa’yo. Inggit ako sa lahat ng iyon.”Nanatiling malamig ang tono ni Irina.“Ano bang gusto mong sabihin?”“Totoo ako,” sagot ni Queenie, pinipilit ang lahat ng lakas-loob na meron siya. “Hindi na kita sasaktan. Hindi na ako ganoon. Pinapangako ko, tapat ako.”Sa tabi ni Queenie, nakata
Nanatiling tahimik at matatag si Irina sa ilalim ng kumikislap na mga flash ng camera, ang mga mata’y nakatuon kay Yngrid.“Bakit?” tanong niya, mababa ang tinig ngunit matalim—parang ang drama ni Jones ay hindi man lang karapat-dapat pataasan ng boses.Si Yngrid naman, nanginginig sa sobrang galit—galit na halatang ginugol para sa palabas. Nanlaki ang mga mata, hindi makapaniwala.“Irina, ikaw… wala ka na talagang hangganan!” sigaw niya, puno ng pandidiri. “Kaya pala nagkaisa sina Don Pablo at Don Hugo para i-blacklist ka! Kaya pala hindi ka matanggap sa alta-sosyedad anim na taon na ang nakalilipas! Kasi pala—wala ka talagang hiya!”Pagkabigkas pa lang ng mga salitang iyon, sumiklab ang grupo ng mga reporter sa likod ni Irina—parang mga pating na nakaamoy ng dugo. Hindi na nila tinangkang itago ang pananabik habang itinutok ang kanilang mga lente sa namumulang mukha ni Yngrid.Click. Click. Click.Mabilis na sumulyap si Yngrid sa kanila—halatang nagsusumidhing inis ang bumakas sa ka
Si Irina ay lumingon at nakita ang isang lalaki na nakatayo doon.Mukhang pamilyar siya. Pag-isip-isip niya sandali, bigla niyang naalala—siya ang lalaking nabangga niya sa hotel dalawang araw na ang nakakaraan, ang lalaking yumakap sa kanya.At sabay na lang, naisip niya—ang lalaki sa litrato, yung nakatalikod—marahil siya nga iyon.Lumapit ang lalaki sa kanya, ang mga mata niyang mapang-akit ay nagiging makitid, may halong inis, at sinabi, "Kaya ngayon na may nakadikit ka nang makapangyarihan, iiwan mo na ako, ha?"Nagbigay si Irina ng isang maliit na ngiti. "Gusto mo bang makialam?" "Ano'ng ibig mong sabihin?" ang sagot niya, medyo nagalit. "Talaga bang balak mong iwan ako?"Tahimik na umiling si Irina. "Hindi. Gusto ko lang malaman—handa ka ba talagang makialam, kahit anong mangyari? Kasi kapag nagpakita ka na sa mga reporters, wala nang atrasan. Kaya sabihin mo—may mga magulang o anak ka ba?"Tahimik siya.Pagkalipas ng ilang sandali, nagtanong siya, “Irina, anong ibig mong sabi
“Hmm.”Isang salita lamang. Kalmado, mahinahon. Walang kahit isang paggalaw sa kanyang ekspresyon.Sa labas ng banquet hall, bagamat hindi pinapayagan ang mga reporter na makapasok, nakasiksik ang mga ito at nakahanda ang kanilang mga kamera—ang mga lente ay naka-extend na para makuha ang bawat detalye ng drama sa pintuan.Habang nagsis-click sila, nagbubulungan ang mga reporter:“Grabe… talagang kakaiba siya. Seryoso, top-tier. Kahit sina Jewel at Marta—ang reyna ng mga R-rated arthouse films mula sa Country F—hindi kayang maging ganito katahimik sa isang ganitong silid.”“Bakit parang pakiramdam ko ang babaeng ito ay may matagal na plano? Kung ganoon, tiyak na magiging sobrang yaman siya.”“Hala, hala, mag-focus kayo! Ang kailangan natin makita ay kung paano niya haharapin ang lahat ng mga asawa sa loob ng silid. Iyon ang gusto ng tao!”“Huwag muna—tingnan mo mabuti. Hindi ba’t si Ivy ‘yan? Yung film queen na kamakailan lang nagretiro? Huling balita ko, may kakaibang dahilan ng reti
Talaga bang iniisip ni Ivy na sa pamamagitan ng pagtawag ng maraming reporters, magiging pabor siya sa kanya? Na tutulungan siya ng mga ito para durugin si Irina?Oo, iniisip niya iyon. At ang malupit na suporta ni Claire ay nagbigay pa ng lakas-loob kay Ivy.Lalong sumikip ang ngiti ni Ivy, mabagal at puno ng paghamak."Irina, akala mo ba matatag ka? Hindi ikaw ang nag-iisa na kayang magpakita ng kalupitan. Noong nakaraan, ininom ko ang siyamnapung tasa dahil sa’yo. Ngayon—"Lumapit siya kay Irina, ang boses ay mababa at puno ng kasamaan."Isang daan at walumpung tasa ang iinumin mo."Ang mga tao sa paligid ay napahinga ng malalim, nagulat at nabigla."Puting alak. Walang tubig. Walang pahinga.""Wala kang pagpipilian. Ngayon, uminom ka—o mamamatay ka sa pagsubok."Nanatiling kalmado ang boses ni Irina, pero hindi tinatablan ng takot."Kung uminom ako… sapat na ba iyon?""Oo, siyempre." Pumikit si Ivy, tumawa nang may pang-iinsulto. "Ano, nanghihina ka na ba? Tumatakbo na ba ang tako
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"