"Marunong ka bang magmaneho?" tanong ni Alec mula sa loob ng sasakyan.Sandaling nag-alinlangan si Irina bago sumagot nang tapat, "Hindi."Napakunot-noo si Greg, na nakaupo sa tabi niya. "Madam, halos lahat may lisensya na ngayon. Bakit hindi ka marunong magmaneho?"Kanina lang, nag-aalala si Greg kung tatanggalin siya ng kanyang pang-apat na panginoon. Pero matapos ang buong araw na kasama si Irina, hindi niya namalayang nagiging mas matapang siya. Ni hindi niya napansin kung gaano siya naging walang takot sa presensya nito.Ngunit ang tanong niya ay tila nagpatigil kay Irina.Tahimik siyang naupo, ang tingin niya malayo—may bahid ng lungkot na hindi niya ipinapakita sa iba.Gaya na lang ng nangyari sa opisina nitong nakaraang dalawang araw—kung saan karamihan sa mga baguhan ay matagal nang sumuko—hindi siya umatras.Sanay na siya sa pang-aapi at panlilibak mula pa noong labindalawa siya, mula nang ampunin siya ng mga Jin. Kung hinayaan niyang magpatalo siya sa galit o kawalan ng hus
Habang nalulunod si Irina sa kanyang mga alaala, patuloy na umandar ang sasakyan. Nang sa wakas ay bumalik siya sa realidad, napatingin siya kay Alec, gulat na gulat."Ikaw… anong ginagawa mo? Hindi ba dapat susunduin mo si Anri?"Kalma lang si Alec, ang tinig niya ay matatag."Kukunin ko ang kotse mo."Napakurap si Irina, hindi makapaniwala. "A-Ako… hindi ako marunong magmaneho."Hindi man lang siya tinapunan ng tingin ni Alec nang sumagot ito nang walang pag-aalinlangan."Marunong ka bang maglakad nung ipinanganak ka?"Mula sa harapang upuan, biglang sumabog sa tawa si Greg.Mula nang ibalik ng Young Master ang kanyang asawa mula sa probinsya, araw-araw na siyang napipilitang lumamon ng ‘dog food.’ Pero hindi katulad ng iba, may sariling estilo si Alec pagdating sa pagpapakain nito.Ang klase ng ‘dog food’ niya ay mabagsik—spicy, kahit. Sa unang tikim, parang sinusunog ka, pero kapag nalasahan mo nang mabuti, aaminin mong matamis pala ito nang husto.Seryoso, sino pa ba sa mundo ang
Bagama’t tinawag siya ng munting bata na "masamang tao" kanina, halata namang mas kumportable na ito sa kanya kaysa noong una silang nagkita.Lumapit si Anri sa tainga ni Alec at pabulong na sinabi, “Dad, narinig kong nagsasalita si Mama habang natutulog kagabi.”Napatigil si Alec.Sa di-maipaliwanag na pakiramdam, agad siyang sumulyap kay Irina, na nakatingin sa kanila nang may pagtataka.Nagpatuloy si Anri, “Sa panaginip niya, sabi ni mama, ayaw daw niya sa’yo. Pero alam ko ang totoo—ibig sabihin nun, gusto ka talaga niya! Sobra!”Napakurap si Alec.Ang batang ‘to!Walang duda, anak nga niya ito. Limang taong gulang pa lang pero para nang may alam sa mga ginagawa ng matatanda. Sobrang kabisado niya ang damdamin ng kanyang ina na nagawa pa niyang magpasabog ng gulo sa lumang bahay ng mga Beaufort—isang matinding hakbang na parang tama sa tatlong ibon gamit ang isang palaso—para ipakita kung sino talaga ang may-ari ng puso ng kanyang ina.Samantala, sa labas ng sasakyan, pinagmamasdan
Alec, completely unfazed by the chaos, remained calm as the car surged forward.Habang si Irina ay umiiyak at nagsisigaw sa takot, siya naman ay walang kahit anong bakas ng pagkabahala.Sa isang braso, hinila niya si Irina palapit sa dibdib niya, at sa kabila, mahigpit niyang kinontrol ang manibela.Malamig ngunit matatag ang kanyang boses nang ibulong niya sa tainga ng babae, bahagyang sumasayad ang labi niya sa balat nito:"Huwag kang matakot. Nandito lang ako. Irelax mo lang ang mga paa mo."Nanginginig pa rin ang katawan ni Irina, pero may kung anong epekto ang boses ni Alec na tila nagpapakalma sa kanya.Unti-unti, nag-atubili siyang huminga nang malalim at lumuwag ang pagkakahawak niya sa sarili.Sa una, hindi pa rin siya naglalakas-loob na dumilat. Pero nang mapansin niyang gumaan at naging kontrolado na ang takbo ng sasakyan—malambot, maayos—bahagya siyang sumilip.Hindi na gumagalaw nang magulo ang paligid niya.At ang lalaking nasa tabi niya—na tila kayang magmaneho gamit la
Si Irina ay napalingon at nakita si Raven."Sir Raver?" Napabulalas siya nang hindi inaasahan. "Anong ginagawa mo rito?"Tumaas ang kilay ni Raven."Ang proyektong ito ay pinapamahalaan ng aming design firm. Bakit? Nandito ka ba bilang kinatawan ng kumpanya mo? Kailan pa nagsimulang ipadala ka ng design department para rito?"Saglit na nag-alinlangan si Irina bago sumagot, "Pasensya na, pero nagbitiw na ako sa trabaho. Nandito ako ngayon para maghanap ng bagong trabaho at nagkataon lang na nasangkot ako sa isyung ito. Ako... ako ang maaaring mag-ayos nito."Sinipat siya ni Raven mula ulo hanggang paa, may bahagyang interes sa kanyang tingin. "Ikaw...?"Tumango si Irina. "Oo."Walang pag-aalinlangan, humarap si Raven sa mga nagtatalong technician at sinabing, "Sige, hayaan nating subukan ng dalagang ito. Gusto kong marinig ang solusyon niya."Pagkatapos, muli niyang tiningnan si Irina.Kakauwi lang niya noong isang linggo, pero kapansin-pansing may nagbago sa kanya. Mas maaliwalas ang
Nakaupo si Irina sa tabi ni Raven sa loob ng sasakyan, walang bakas ng emosyon sa kanyang mukha habang tuluyan niyang binalewala si Queenie. Samantala, si Queenie naman ay halos maubusan ng hininga sa tindi ng galit. Kung pwede lang, gusto na niyang sugurin si Irina at burahin ang nakakainis niyang magandang mukha!Bago pa siya makakilos, hinarangan siya ni Raven, ang boses niya'y punong-puno ng pang-aalipusta."Bakit ka nakatambay dito sa harap ng kumpanya imbes na ginagawa ang trabaho mo?"Mariing tumapak sa sahig si Queenie, halatang inis."Raven!" reklamo niya, halos paawa.Ngunit ni hindi siya tinapunan ng tingin ni Raven. Tuwirang nilagpasan niya ito, saka marahang tumango at magalang na itinuro kay Irina ang daan palabas ng sasakyan, tila isang tunay na ginoo. Walang pag-aalinlangan namang bumaba si Irina.Hindi makapaniwala si Queenie.Habang pinagmamasdan niya ang dalawa na magkasabay na pumasok sa gusali, lalong sumidhi ang kanyang galit. Ang paraan ng pagtingin ni Raven kay
Sa sandaling iyon, hinarap ni Irina si Queenie.May madilim na ekspresyon sa mukha, malamig na tanong ni Irina, "Queenie, ano ba talaga ang gusto mo?"Nakalimutan na ni Queenie kung bakit nagtatawanan ang kanyang mga kasamahan. Sa halip, masungit siyang napangisi at mariing sumagot, "Irina! Akala mo ba na kung iiwasan mo ako ng isang linggo, basta na lang akong titigil? Alam mo ba kung bakit ako nasaktan? Ikaw ang may kasalanan!""Sinadya mong ilagay ang upuan sa likuran ko para matumba ako! Pinaniwala mo akong may mauupuan ako, pero dahil sa ginawa mo, nasaktan ako at kinailangang manatili sa ospital nang dalawang araw. Sinadya mong saktan ako—dapat lang na makulong ka!"Ngunit nanatiling walang reaksyon si Irina. Sa malamig na tinig, sinabi niya, "Kung gano’n, idemanda mo ako."Bahagyang naningkit ang mga mata ni Queenie. "Akala mo hindi ko gagawin?"Pagkasabi niya nito, bigla niyang binago ang tono ng kanyang boses—mula sa galit, naging paawa."Raven! Dumating ka sa tamang oras! Wa
Naalala ni Irina ang mga mali sa disenyo ni Linda noong nakaraang linggo. Ngayon, habang pinapakinggan ang desperadong boses nito sa telepono, hindi na siya nagulat sa naging resulta.Hindi man lang siya lumingon at nagpatuloy sa paglakad palabas. Pero bago pa siya makalabas, pumailanlang ang matinis na sigaw ni Linda mula sa likuran.“Irina! Tumigil ka riyan!”Hindi siya nag-abala pang sumagot.Hindi na siya empleyado ng kumpanyang ito, kaya bakit niya aaksayahin ang oras niya?“Irina! Bingi ka ba?!” Mariing ibinagsak ni Linda ang telepono at nagmamadaling lumapit, ang takong ng sapatos niya’y matinis na tumunog sa sahig. Hinarangan niya si Irina, ang tingin matalim at puno ng galit.Nanlamig ang boses ni Irina. “Lumayo ka.”Wala siyang pasensya para rito. Kailangan niyang makahanap ng trabaho—kaninang umaga lang, sigurado na sana siya, pero nilinlang siya para bumalik dito. Ngayon, wala na naman siyang katiyakan. Hindi pa niya alam kung may bakante pa sa trabahong tinanggihan niya.
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"