"Anong sinabi mo?" Nagtigil ang ngiti ni Duke, at pagkatapos, tila kumawala mula sa unang pagkabigla, isang mapanukso na kislap ang kumislap sa kanyang mga mata habang nakatingin siya kay Irina.Matatag na sinalubong ni Irina ang kanyang titig, ang desisyon sa kanyang puso ay hindi matitinag. Mula nang magpasya siyang maging tapat sa lalaking ito, nararapat lamang na ibigay ang katotohanan sa kanya."Dalawang taon akong nakulong, tulad ng alam mo," nagsimula siya, matatag ang boses. "Alam mo ang uri ng mga tao sa lugar na iyon. Hindi ko nga alam kung sino ang ama ng batang ito. Pero Mr. Evans, wala na ang aking ina, at si Amalia—ang tanging taong malapit sa akin—ngayon ay nakalibing na. Wala na akong pamilya sa mundong ito."Huminto siya, ang tono niya ay naging malumanay habang nagpatuloy. "Gusto ko lang itaguyod ang batang ito."Ang mga salita niya ay taos-puso at maingat."Alam kong hindi ako karapat-dapat sa'yo, Mr. Evans. Hindi ko inasahan na pakakasalan mo ako. Malaya kang tangg
Isa kang buntis, nagdadala ng anak na hindi mo alam kung sino ang ama.At siya pa yata ang magpapakasal kay Zoey sa nalalapit na panahon, hindi ba? Irina, hindi mo siya dapat isipin!Maghapon siyang naglagi sa café, nag-iisa sa malalim na lungkot. Pero kahit anong gawin niyang pilit, hindi nawawala sa kanyang isipan ang anino ni Alec.Hindi niya alam, ngunit nakaupo si Alec sa isang booth sa kabilang dulo ng café, bahagyang natatakpan ng isang malaking haligi. Madilim ang kanyang ekspresyon, at ang mata niya’y nakatutok kay Irina sa bawat galaw nito.Nakita niyang ngumiti si Irina kay Duke kanina. Ang mga kamay niya ay mahigpit na napisil, tapos ay nag-relax saglit, pero agad na muling pumisil nang mahigpit. Ang tensyon ng kanyang mga daliri ay naging sobrang tindi, na maririnig ang pag-crack ng kanyang mga knuckles.Bukas ang araw na pinagtibay nila upang tapusin ang kanilang annulment.Pero heto siya ngayon, tahimik na nakaupo, pinagmamasdan ang bawat galaw ni Irina, pinapanood siya
Tinutukan ni Zoey si Irina ng mayabang na ngiti."Bukas na gaganapin ang engagement party namin ni Alec! Eh ikaw? Ikaw, isang walang hiya at mandaraya, na may lakas ng loob na agawin ang fiancé ko ng dalawang buwan! Hindi ba't nahihiya ka nung pinahiya ka ni Henry sa kalye? Yan ang karma mo! Ang pinaka nakakainis pa, tinusok mo pa yung matandang lalaki!""At ngayon, pinoprotektahan ka pa ni Duke! Irina, una, gusto mong sirain ang fiancé ko, tapos ngayon si Duke na naman ang target mo, hindi ba?"Pinilit ni Irina na magpakita ng kalmado at sumagot ng malamig na ngiti. "Congrats sa engagement mo bukas. Bilang ampon niyo, pupunta ako para magbigay ng pagbati.""Huwag kang magtangka! Hindi ka makakapunta!""Subukan mong pigilan ako, siguradong pupunta ako! Pinasok mo na ako sa isang sulok—ano pa ang natitira kong ikatakot?" Ang mga mata ni Irina ay naglalagablab ng galit habang tinititigan si Zoey. "Sa engagement mo bukas, tatayo ako sa harap ng lahat at iaanunsyo na ang batang dinadala k
Walang dumating na mga pangunahing miyembro ng mga Beaufort. Hindi dumating ang mga tito at tita ni Alec, si Duke, at pati na rin ang kanyang ama at mga kamag-anak na nasa ibang bansa—wala sa kanila ang nag-abala bumalik para sa okasyon. Ganoon din ang mga prominenteng pamilya ng mga Allegre at Evans.Lahat sila ay mga matandang pamilya, at tinawag lang ni Alec ang mga ito dahil na-push siya ni Don Hugo na mag-imbita.Kung si Alec ang tatanungin, wala sana siyang inimbita.Sa totoo lang, hindi na sana siya nagdaos ng engagement party. Para sa kanya, ang kasal nila ni Zoey ay isang pribadong bagay—isang bagay na tanging sila lang ang may kinalaman, at walang ibang tao.Sa kaloob-looban ni Alec, nauunawaan niya kung bakit niya pinili si Zoey. Hindi ito pag-ibig. Isang obligasyon ito. Isang beses na siyang iniligtas ni Zoey mula sa panganib, at ngayon, nagdadala siya ng anak ni Alec.Pero hindi niya siya minamahal.Sa katotohanan, hindi niya kayang tiisin ang presensya ni Zoey. Palaging
"Okay," sagot ni Irina nang malumanay, ang tono ay kalmado at mahinahon. "Saan tayo pupunta? Saan kita dapat hintayin?"Sandaling tumigil si Duke, nag-iisip. "Hintayin mo ako sa labas ng opisina mo.""Okay, naiintindihan," sagot ni Irina nang walang pag-aalinlangan, ipinapakita ang kanyang pagsunod.Sa kabilang linya, mabilis na tinapos ni Duke ang tawag.Tumingin siya kay Claire, na pinagmamasdan siya ng may mapanuksong ngiti. "Dahil ipinakita mo na ang tinatawag mong kalaban sa harap ko," pang-asar niya, "ibig bang sabihin nito ay mas pinipili mo na ako?"Humagikgik ng malamig si Duke, ang kanyang ekspresyon matalim. "Alam ko, Miss Briones, kung anong pagkakaiba ng isang babae na pwedeng pagsawaan at isang babae na pwede dalhin sa bahay. Kung ikaw ang papakasalan ko, tiyak na parehong aprubado ang mga lolo natin. Matapos lahat, ang pinsan ko, ikinasal na, di ba?"Tumango si Claire, parang nag-iisip. "Oo, may katwiran ka.""Pero," dagdag pa ni Duke na may ngiting mapanukso, ang mga s
Sa halip na ibalik siya sa kanyang pamilya, mananatili na siya ngayon sa parehong kwarto kasama si Alec, at magkasama pa silang lalabas?Masayang sumakay si Zoey sa sasakyan ni Greg at iniwan ang hotel kung saan ginanap ang engagement.Samantala, mabagal na nagmamaneho si Alec sa pangunahing kalsada, tila hindi alam kung saan pupunta.Kasabay nito, kararating lang ni Irina sa labas ng gusaling pinagtatrabahuhan niya. Habang papunta siya sa tawagan si Duke, nag-ring ang kanyang telepono—siya na mismo ang tumatawag.“Irina, abala ako dito at hindi kita masusundo. Pwede ka bang mag-taxi na lang?” tanong nito.Malumanay na sumagot si Irina, “Oo naman, Mr. Evans.”Nang marinig ang lambing sa boses niya, pabirong sabi ni Duke, “Bakit ang bait mo sa akin? Gagawin mo ba talaga ang kahit ano para sa akin?”Lalong lumambing ang ngiti ni Irina. “Mr. Evans, pinag-iisipan mo ba ang katapatan ko? Uulitin ko—handa akong gawin ang lahat para sa’yo, kahit pa ikamatay ko.”Bahagyang tumawa si Duke. “Hi
Sa loob ng kwarto, nakita ni Irina ang hindi bababa sa 20 o 30 kalalakihan na nakaupo, ngunit ang tanging pamilyar na mga mukha ay sina Duke at Zeus.Ang natitirang mga lalaki ay isang nakakatakot na halo—may ilan na may bleached na buhok, ang iba ay nakasuot ng heavy metal-style na damit, at marami sa kanila ang nag-iinuman at nagsisigarilyo. Nakatutok ang mga mata nila kay Irina, parang tinitingnan siya bilang isang hayop na maaaring prey.Sa tapat ng grupo ng mga lalaki, nakaupo ang tatlong babae, lahat naka-isang balikat na miniskirt na halos wala nang natitirang imahinasyon.Isang mabilis na sulyap lang ang ginawa ni Irina sa buong kwarto, at agad niyang naramdaman na mas masahol pa ang sitwasyon dito kumpara sa mga naranasan niya sa cruise ship. Wala nang kalagoy-lagoy, nagdesisyon siyang umalis.Ngunit bago pa siya makagawa ng kahit isang hakbang, hinarang siya ng isa sa tatlong babae na may nakakalokong ngiti.“Oh, tingnan mo, may bagong kasamahan na tayo! Pumasok ka at umupo.
"Hindi maaaring mangyari!"Ngayon, determinado si Duke na ipakita kay Irina kung gaano siya kalupit—isang kalupitan na hindi matatawaran, higit pa sa pinsan niyang si Alec. Isang mapanirang ngiti ang nakadikit sa kanyang mukha habang tinititigan niya si Irina.Nang magsalita si Irina, nanginginig ang kanyang boses, nawawala ang tapang."Pasensya na, Mr. Evans. Hindi ko kaya ito. Hindi ko na sana ipinahayag ang nararamdaman ko sa'yo. Nangako akong hindi na kita istorbohin. Paalam na!"Lumingon siya at humarap sa pinto, ngunit pagkatapos ng ilang hakbang, bumagsak ang kanyang puso—napansin niyang hindi mabuksan ang pinto.Naramdaman niya ang panic nang muling bumalik ang kanyang tingin sa loob ng silid, nakikita ang mga mata ng mga tao na puno ng panunuya at kalupitan.Nakaupo si Duke, nakapahilig sa upuan, at tawang madilim ang narinig mula sa kanya. "Alam mo ba ang sinasabi nila? Madaling pumasok, mahirap lumabas."Ang mukha ni Irina ay tumigas, at ang takot ay napalitan ng matinding
Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan
Si Irina ay bahagyang kinagat ang labi, pilit na nilalakasan ang loob. “Alam kong mahalaga sa’yo si Anri. Baka nagkamali ako ng intindi. Hindi mo siya kayang saktan—dahil anak mo rin siya. Pero…”Mabilis siyang pinutol ni Alec. “Ano bang gusto mong sabihin?”Saglit na natigilan si Irina bago nagtanong, “Bakit ang aga-aga gising na si Anri? Bukas na ba ang kindergarten niya?”Malamig itong humumph. “Nagsisimula ang klase niya ng 8:30, pero hindi ko siya pwedeng ihatid nang ganung oras. Gusto mo bang dumating ako sa opisina ng alas-diyes at pag-antayin ang lahat sa meeting?”Napatahimik si Irina.Makalipas ang ilang saglit, huminga siya nang malalim at maingat na nagsalita. “Tama… naiintindihan ko. Kung wala nang iba, ibababa ko na ang tawag.”Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, isang matalim na click ang narinig niya—ibinaba na ni Alec ang telepono.Hindi na niya sinabi kay Irina na dadalhin niya si Anri sa ospital. Ayaw niyang mag-alala ito.—Dumadaloy ang malamlam na sinag ng
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga