Ep. 10.2 | ความรู้สึกที่ถูกปกปิด

“ไม่ได้ขึ้นไปส่งนะ รีบว่ะ”

“ไม่เป็นไร รีบไปเหอะ เดี๋ยวคุณลุงรอนาน”

“ฝากด้วย จะพยายามรีบกลับ”

“ย่ะ ขับรถดี ๆ” แผ่นดินขับรถมาส่งเพื่อนสาวลงหน้าคอนโดฯ ข้าวฟ่างเรียบร้อย เขาขับรถออกไปอย่างรีบร้อน

ครอบครัวของเขาทำธุรกิจขนส่งภายในประเทศ จึงไม่แปลกที่จะโดนเรียกตัวไปประชุมอยู่บ่อย ๆ ในฐานะลูกชายที่ต้องเข้าไปรับช่วงต่อจากคนเป็นพ่อ ในอนาคตอันใกล้

คนตัวเล็กเดินหอบหิ้วข้าวของที่แวะซื้อมาอย่างพะรุงพะรัง ด้วยความทุลักทุเล ทั้งเธอและข้าวฟ่างตัวนิดเดียว ไม่รู้เพื่อนชายจะซื้อของกินมาทำไมนักหนา ทั้งอาหาร น้ำ ขนม และผลไม้ เยอะจนสองมือเล็กถือเกือบไม่หมด

“รอด้วยค่ะ” ส่งเสียงบอกคนในลิฟต์ เมื่อเห็นว่าประตูใกล้จะปิดลง ทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะเดินถึงแล้ว “ชั้น 15 ค่ะ ขอบคุณนะคะ^^” เอ่ยขอบคุณคนที่กดเปิดประตูรอ แล้วเดินเข้าไปชิดด้านใน เพราะคนอื่นกดชั้นที่ถึงก่อนเธอ

ลิฟต์ตัวเล็กเคลื่อนตัวขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเปิดอีกครั้งบนชั้น 14 หญิงสาวทั้งสองเดินออกไป ทั้งลิฟต์จึงเหลือแค่พริกแกงคนเดียว เธอจึงขยับมายืนใกล้ทางออกมากขึ้น วางของในมือข้างหนึ่งลง เพื่อจะได้กดปุ่มปิดได้ถนัด แล้วก้มตัวลงหยิบของขึ้นมาถือเหมือนเดิม

ทว่าในจังหวะที่ใบหน้าสวยกำลังเงยขึ้น สายตาดันเหลือบไปเห็นใครบางคนผ่านช่องว่างเพียงคืบเสียก่อน

คนตัวเล็กรีบกดปุ่มเปิดย้ำ ๆ พอประตูเปิดกว้างอีกครั้ง แทนที่เท้าจะก้าวไวเหมือนใจคิด เธอกลับเดินออกมาอย่างเชื่องช้า ภายในใจรู้สึกจุกจนหน่วง ลำตัวนั้นชาไปหมดแล้ว

“น้องพริก”

Phikkaeng Part

แม้ขาจะสั่น แต่ฉันก็หมุนตัวกลับไปหาเจ้าของเสียงทักทายแสนคุ้นหูทางด้านหลัง “พี่อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ?” เอ่ยถาม พลางปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ พยายามข่มใจไม่ให้สั่นและกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา

ทุกอย่างมันอาจไม่ใช่อย่างที่คิด...ฉันกำลังปลอบใจตัวเอง

“ค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่เดือนที่แล้ว แล้วนี่น้องพริกกำลังจะไปไหนคะ ให้พี่ช่วยถือมั้ย เอ๊ะ? ไม่สบายเหรอคะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

“อะ อ้อ เปล่าค่ะ พริกสบายดี แค่ตอนแรกพริกว่าจะเดินไปหาเพื่อนน่ะค่ะ แต่พอดีนึกขึ้นได้ว่าเธอไปข้างนอก งั้นขอตัวก่อนนะคะ พอดีต้องรีบขึ้นไปหาเพื่อนอีกคนน่ะค่ะ” แล้วฉันก็ปลีกตัวออกมาอย่างเสียมารยาท ทว่าสองขาไม่อาจยืนอยู่ตรงนั้นได้แล้ว

ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ใยไหม เลขาของพี่แทนไท อยู่ชั้นเดียวกับ

น้ำหนาวด้วย มันยิ่งทำให้ผู้ต้องสงสัยมีมากขึ้นไปอีก

ทว่าตราบใดที่หลักฐานยังไม่ปรากฏต่อหน้าต่อตา ฉันจะแสร้งเป็นคนโง่ ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรต่อไป

ทุกอย่างจะยังคงเป็นปกติ เราทำตัวเหมือนเดิม ปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิม แม้ข้างในมันจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ตาม

ถ้าต้องจบ ทุกอย่างต้องชัดเจน...

~ End Phikkaeng Part ~

คนตัวเล็กใช้คีย์การ์ดที่แฟนหนุ่มเจ้าของห้องให้มาเปิดเข้าห้อง นำข้าวของที่แผ่นดินซื้อมาวางบนโต๊ะอาหารตัวเล็กอย่างเคยชินเพราะมาบ่อย

คอนโดฯ ของข้าวฟ่างเป็นห้องขนาดเล็ก จึงมีพื้นที่ใช้สอยค่อนข้างจำกัด แต่สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เพราะเพื่อนชายสายเปย์ของเธอเป็นคนจัดการให้

“เป็นไงบ้าง เพื่อนสาว” สองขาก้าวเดินไปหาข้าวฟ่างตรงโซฟาหน้าทีวี จึงมองเห็นคนป่วยเอาผ้าห่มคลุมมิดไปทั้งตัว จนเหลือแค่ใบหน้า และปรายตามองกันด้วยสีหน้างุนงง

“ดีขึ้นแล้ว แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

“แผ่นดินมันวานฉันให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอน่ะสิ มันเป็นห่วงเธอมากนะ”

“ฉันอุตส่าห์ไม่บอก ไอ้บ้าดินดันปากโป้งซะได้ กลับมาต้องลงโทษให้เข็ด บิดให้หูขาดไปเลย!”

“แต่ดีแล้ว ที่วันนี้ฉันมาที่นี่น่ะ”

“เป็นอะไร? ยัยพริก มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ข้าวฟ่างรีบลุกขึ้นนั่ง ดึงมือเพื่อนคนสวยมานั่งข้างกัน พลางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

ปกติพริกแกงไม่ใช่คนแบบนี้ เธอมักเป็นรอยยิ้มและมอบแต่เสียงหัวเราะให้คนรอบข้างเสมอ ทำไมวันนี้ถึงดูซึมผิดปกติล่ะ?

พริกแกงยกยิ้มจางให้คนขี้เป็นห่วง จนลืมว่าตัวเองป่วยโดยไม่ได้พูดอะไร

“เธอมีอะไรคุยกับฉันได้นะ”

“ไม่มีอะไรหรอก เธอนอนเถอะ เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้ จะได้นอนสบายตัวไง เอามั้ย?”

“อืม” ถึงอยากรู้ แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากพูด ข้าวฟ่างก็จะไม่เซ้าซี้ คนป่วยล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ไม่นานพริกแกงก็เดินกลับมาพร้อมผ้าผืนเล็กและกะละมังน้ำอุ่นในมือ

เธอบิดผ้าให้หมาด ๆ แล้วเช็ดตัวแบบเปิดรูขุมขน เพื่อคายความร้อนจากร่างกายจนทั่ว จบด้วยการหยิบผ้าผืนใหม่มาชุบน้ำบิดหมาด ๆ อีกรอบ ก่อนจะวางแหมะลงบนหน้าผากมนของเพื่อนสนิท

“หืม~ หอมจังเลย เธอทำเองเหรอ?” ข้าวฟ่างตื่นมาอีกครั้งในช่วงเย็น เธอเดินตามกลิ่นหอมเตะจมูก จนมาเจอเพื่อนสาวที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการจัดแจงอาหารบนโต๊ะ

“ทอดไข่ยังไหม้ จะเป็นฉันทำได้ยังไงยะ ซื้อมาทั้งนั้นแหละ รีบมากินตอนกำลังร้อน ๆ เร็ว ฉันสั่งของโปรดมาให้เลยนะเนี่ย”

“โอ๊ย~ มีเพื่อนดีแบบนี้ ไม่ต้องมีแฟนฉันก็อยู่ได้ละเนี่ย” ทว่าคำพูดนั้นของข้าวฟ่าง กลับทำให้รอยยิ้มบนหน้าอีกคนหายไป ดวงตากลมฉายแววเศร้า พลันเอ่ยถามเพื่อนสนิทเสียงเบา

“ฉันดีพอจะเป็นเพื่อนเธอจริง ๆ ใช่มั้ย”

“พูดบ้าอะไรของเธอ ต้องดีอยู่แล้วสิ ไม่งั้นเราจะคบกันมานานขนาดนี้เหรอ มีอะไรหรือเปล่า วันนี้เธอดูแปลกไปนะ”

“อะ...อ๋อ ไม่มีอะไร ๆ ช่วงนี้คงเหนื่อยไปหน่อย ใกล้เป็นวันนั้นของเดือนด้วย คนป่วยน่ะรีบกินซะสิ จะได้กินยาแล้วไปพักต่อ” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยตัดบท แล้วแสร้งเฉไฉเดินหนีไปหยิบถ้วยชามที่ครัว ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งเตรียมไปหยก ๆ

Phikkaeng Part

หลังจากเราสองคนกินข้าวเสร็จ ฉันก็อาสาจัดการเก็บถ้วยจานทั้งหมดไปล้าง นึกไปถึงตอนที่ป่วย ก็ได้ข้าวฟ่างนี่แหละเป็นคนคอยดูแลอย่างดี จนแทบไม่ต้องกระดิกตัวทำอะไร แต่เพราะตอนอยู่บ้าน ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ คนป่วยเลยต้องแบกสังขารมานั่งกำกับอยู่ไม่ห่าง

แม้จะยากจนทำจานแตกไปหลายใบ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี...อย่างทุลักทุเล

“เธอกลับไปพักเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอบใจมากนะเพื่อนรักที่มาอยู่เป็นเพื่อน”

“แหม พอแฟนจะมา ก็ไล่ฉันเลยนะ แต่ดีเหมือนกัน ฉันว่าจะแวะไปหาพี่แทนสักหน่อย”

นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาสองทุ่มเศษ คาดว่าพี่เขาคงกลับคอนโดฯ เรียบร้อยแล้ว ฉันอยากแวะไปดูเขาสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง ตั้งแต่วันที่ไปทานข้าวด้วยกัน เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

เพราะทุกครั้งที่นัด เขาก็จะเอาเรื่องงานมาอ้างตลอด ก่อนหน้านี้ฉันพยายามเข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันไม่ใช่แล้ว

นั่งแท็กซี่จากคอนโดฯ ข้าวฟ่างมาถึงคอนโดฯ ของพี่แทนใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที คอนโดฯ เขาอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก สองขาก้าวเดินไปตามทางอย่างคุ้นชิน ฉันกดลิฟต์ขึ้นมาที่ชั้น 20 โดยใช้คีย์การ์ดที่เขาเคยให้ไว้ แตะเปิดประตูเข้ามาในห้อง

แสงไฟในห้องมืดสนิท โชคดีที่ยังพอมีแสงจากด้านนอกส่องสว่าง พอให้เห็นข้าวของภายในห้องราง ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยมาเตะจมูกทำให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน แต่กลับเลือกเดินไปเปิดไฟทั้งห้องให้สว่างเสียก่อน

คนเมาฟุบหลับอยู่ปลายเตียงในห้องนอน ตรงหน้ามีขวดไวน์เปล่าตั้งอยู่สองสามขวด ราวกับคนขี้เมา บอกตามตรงตั้งแต่คบกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้

ประตูห้องนอนไม่ปิด แอร์ไม่เปิด ส่วนเจ้าของห้องเมาแอ๋

“พี่แทนคะ พี่แทน” ลองเขย่าตัวคนเมาอยู่หลายครั้ง เขาถึงได้ค่อย ๆ ลืมตาแดงก่ำขึ้นมองกัน

“น้องพริก”

แต่คนเมาเหมือนกำลังขาดสติ...

“อ๊ะ! พี่แทน ปะ ปล่อยพริกก่อนค่ะ”

“พี่คิดถึงจังเลย”

“พริกก็คิดถึงพี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ปล่อยพริกก่อนนะคะ” ฉันที่ไม่ทันตั้งตัว โดนพี่แทนไทดึงแขนจนเซไปนั่งทับตักกว้าง แขนใหญ่เอื้อมมาโอบกอดจากด้านหลังจนแทบหายใจไม่ออก ปากก็คอยพร่ำบอกคิดถึงไม่หยุด ลมหายใจร้อนรินรดต้นคอชวนขนลุก ให้ต้องคอยย่นคอหนี พลางยกมือดันหน้าคนที่พยายามไซ้ซอกคอออก

“น้องพริกไม่รักพี่เหรอ”

“ระ...รักสิคะ ไม่รัก พริกจะคบกับพี่เหรอ”

“แล้วทำไมถึงไม่ยอมเป็นของพี่สักที”

“พริกแค่...ยังไม่พร้อมค่ะ” ใช่ ตลอดหนึ่งปีที่คบกันมา ความสัมพันธ์ทางกายของเรามีแค่กอด จูบ ลูบ คลำเท่านั้น และทุกครั้งที่มันกำลังจะเกินเลย ก็จะเป็นฉันเองที่ดับฝันนั้น

อย่างที่บอก ถึงจะรัก แต่ฉันยังอยากมั่นใจว่ามันใช่จริง ๆ เมื่อถึงวันนั้น ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะมอบทั้งกายและใจให้เขา

“แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมสักที พี่ทำให้พริกเห็นมาตลอดว่ารักพริกแค่ไหน หรือพริกไม่รับรู้เลย!”

“รู้สิ! พริกมีตานะคะ ไม่ใช่ไม่มี!” ฉันเริ่มขึ้นเสียงเพราะพี่แทนขึ้นเสียงก่อน เรื่องนี้เราเคยคุยกันหลายครั้งแล้ว ทำไมยังหยิบมาเป็นประเด็นอีกล่ะ?

คนเมาชะงักไปเล็กน้อย ฉันจึงสะบัดตัวออกได้ง่ายขึ้น เมื่อรู้ว่าคุยกับคนเมาไปก็ไร้ประโยชน์ จึงลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับ โดยมีพี่แทนลุกขึ้นตามมาติด ๆ เขาคว้าข้อมือฉันไว้ กระชากให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้า

“อะไรของพริกวะ! จะเล่นตัวอะไรนักหนา” เสียงตวาดจากคนรัก ทำเอาฉันยืนนิ่งราวกับสติหลุดไปแล้ว

“คนรักกันเอากัน เป็นเรื่องปกติมั้ย จะคิดอะไรเยอะแยะ” ประโยคต่อมาจากเขาทำฉันอึ้ง ฉันปฏิเสธพี่แทนมาหลายครั้ง แต่มันไม่มีสักครั้งที่เขาเป็นแบบนี้ จนอดตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้

ฉันเห็นแก่ตัวหรือเปล่า? ที่ไม่ยอมมอบสิ่งที่หวงแหนให้เขา

แล้ว...พี่แทนรักฉันจริง หรือแค่อยากได้ฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยคบกันแน่

~ End Phikkaeng Part ~

“พี่เปลี่ยนไป พี่รู้ตัวบ้างมั้ยคะ?” คนตัวเล็กช้อนดวงตาอาบน้ำตาขึ้นมอง เอ่ยถามเสียงสั่น

น้ำตาแฟนสาวทำให้แทนไทเริ่มได้สติ เขาคลายมือออก เดินเข้าไปประชิด ยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้คนรักเอ่ยบอกเสียงเบา

“พริก...พี่ขอโทษ พี่เครียดจากงาน เลยดื่มหนักไปหน่อย”

“...”

“อย่าร้องสิ พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องพะ-”

“หยุด! ไม่ต้องเข้ามาใกล้พริกค่ะ” เอ่ยเสียงดุ เมื่อเขาเดินมาใกล้ทำท่าจะดึงเธอเข้าไปกอดปลอบ

ตอนนี้เธอไม่ต้องการ แม้จะรู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจากฤทธิ์น้ำเมา แต่ความรู้สึกข้างในก็พังอยู่ดี

วันนี้ เธอแค่ต้องการมาดูให้เห็นกับตาว่าเขาอยู่ห้อง ไม่ได้ไปไหน แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกด้านที่เขาไม่เคยแสดงออกกับเธอ

จะบอกว่าผิดหวังได้ไหมนะ...