Ep. 11 | ขอได้ไหม

เท้าเล็กย่ำลงบนพื้นของชั้น 34 อย่างอ่อนแรง ตาคู่หวานฉ่ำน้ำนัยน์ตาสั่นไหว อกข้างซ้ายจุกหน่วงจนเริ่มรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย พยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่ไม่ไหวเลย

คำถามมากมายเกิดขึ้นภายในหัว

ที่ผ่านมาเราเข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ? ไม่เคยทะเลาะกัน เข้าใจกันและกันเสมอ แล้วเขาเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนล่ะ

เปลี่ยนไปเพราะอะไร เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเขา หรือเป็นเพราะเรารักกันไม่มากพอ?

“ไปไหนมา” เสียงเข้มจากบุคคลปริศนาทักขึ้น ทั้งที่เขายังหลับตากอดอกหันหลังพิงกำแพง

เขารู้ได้อย่างไรว่าเป็นเธอ?

ร่างบางหยุดชะงัก รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง ด้วยไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ พริกแกงทำเป็นไม่สนใจคนคนนั้น แล้วแสร้งเดินเลยไปแตะนิ้วชี้ลงบนประตูเพื่อปลดล็อก

ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับเขา เธออยากอยู่เงียบ ๆ เพื่อหาคำตอบให้กับคำถามในใจของตัวเอง

ทว่ามีหรือที่เขาจะยอม ยูนิกซ์ใช้ความสูงและความไวที่เหนือกว่ายืนขวางทางไว้ ซ้ำยังยกแขนขึ้นขวางหน้าเธอ มืออีกข้างก็เชยคางมนให้เงยขึ้นสบตา

“ร้องไห้?”

“อย่ามายุ่ง” ปัดมือใหญ่ทิ้ง

“พี่ถามดี ๆ นะพริก”

“แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหน!”

“พริก...”

“ขอร้องละ วันนี้ไม่มีแรงจะเถียงด้วยแล้ว” เธอว่าเสียงเหนื่อยอ่อน แล้วอาศัยความตัวเล็กลอดใต้วงแขน เดินเข้าห้องโดยไม่สนใจมองคนตัวสูงที่เดินตามเข้ามาติด ๆ

คนหน้ามึนเดินเลยไปหยิบน้ำเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะกลับมาพร้อมน้ำสองขวด พลางหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างบางบนโซฟาตัวยาว โดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร

ยูนิกซ์เปิดฝาขวดน้ำยื่นให้คนเซื่องซึม แต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธ เขาจึงวางมันไว้ตรงหน้า เผื่อเธอหิวจะได้หยิบได้สะดวก

เขานั่งมองคนตัวเล็ก ที่เอาแต่นั่งกอดเข่าซบหน้าลงบนแขนตัวเองไม่พูดไม่จานานหลายนาที ก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบลง

“ไม่สมเป็นเธอเลยนะ พริกแกง”

“อย่ามาพูดเหมือนรู้จักกันดีได้มั้ย ทั้งที่นายไม่รู้อะไรเลย” คนน้องตอบเสียงอู้อี้ ใบหน้ายังซบแขนอยู่ดังเดิม

อีกฝ่ายชอบพูดเหมือนกับเราสนิทกัน แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันแท้ ๆ คนปั่นประสาทและปากเสียแบบเขา ถ้าใครเคยรู้จัก คงลืมไม่ลงหรอก

“ฉันอาจจะรู้จักเธอดีกว่าที่คิดก็ได้”

“พูดอะไร?”

“หึ”

กวนประสาท...

น้ำเสียงทุ้มเข้ม สีหน้าเรียบนิ่ง บวกกับแววตาจริงจังเมื่อครู่นี้ เกือบทำเธอเชื่อแล้วว่าเขาเป็นห่วงกัน ถ้าไม่มีคำพูดและเสียงในลำคอเหมือนกำลังเยาะเย้ยหยัน แถมยังกระตุกยิ้มมุมปากชวนหัวเสียตามมานั่นอีก

ตานี่ต้องเป็นไบโพลาร์แหง เหมือนจะปลอบแต่ก็แค่เหมือน

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ไม่นานเสียงนิ่งก็เอ่ยทำลายความเงียบอีกหน

“รู้มั้ย เรื่องบางเรื่อง ถ้าเล่าให้คนแปลกหน้าฟัง มันอาจจะดีกว่าเก็บไว้คนเดียวก็ได้นะ”

Phikkaeng Part

แม้จะพยายามไม่สนใจ แต่ฉันกลับคิดตามในสิ่งที่เขาพูด

มันก็จริง เรื่องที่เก็บไว้ตอนนี้ ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้เลย แม้แต่เพื่อนสนิทหรือครอบครัว เพราะมันอาจส่งผลกระทบกับหลายฝ่าย ซึ่งฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

ถ้าแด๊ดดี้รู้ท่านคงไม่ยอมอยู่เฉยแน่ แต่ถ้าเป็นคนไม่รู้จัก ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็น่าจะพอได้

อีกอย่างยูนิกซ์ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร ถึงจะปากเสียบ่อยครั้ง แต่ดูไม่ใช่คนปากเปราะที่เก็บความลับไม่อยู่ เขาอาจจะเป็นที่ระบายชั้นเยี่ยมในเวลานี้แล้วก็ได้

ฉันมองหน้าเขา พยายามรวบรวมสติ เรียบเรียงเรื่องราวในหัวออกมาเป็นคำพูด ทั้งยังต้องข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ

สุดท้าย ฉันก็ยอมเปิดปากเล่าทุกอย่างออกมาให้เขาฟัง

“...วันนี้เพื่อนฉันป่วย” ลองเปิดเรื่องหยั่งเชิง ลอบมองปฏิกิริยาว่าเขามีท่าทีอย่างไร หรือกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ อยากรู้ว่าเขาอยากฟังจริงไหมหรือแค่พูดส่ง ๆ เพราะเห็นฉันเศร้า

สองแขนของเขาวางพาดไปบนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ สายตามองตรงมาที่ฉัน ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่กลับสัมผัสได้ว่าเขากำลังรอฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะเล่าอย่างตั้งใจ เห็นแบบนั้นฉันจึงเล่าต่อ

“แฟนของเพื่อนมารับฉันให้ไปอยู่เป็นเพื่อน หมายถึงเพื่อนที่ป่วยน่ะ...”

“เดี๋ยวนะ?” คนหน้ามึนที่คิ้วขมวดเอ่ยขัดขึ้น

“อะไรอีก กำลังจะเล่านี่ไง”

“บอกชื่อมาเลย มาเพื่อนอยู่ได้ คนฟังมันงง”

“ฉันไม่อยากให้รู้ว่าเป็นใคร คนแค่อยากระบาย”

“บ๊อง” แน่ะ! ว่ากันอีกแล้วนะ

“รู้ไปก็เท่านั้นแหละ อย่าลืมว่าฉันไม่รู้จักเพื่อนเธอสักคน” ก็จริงของเขา ฉันนึกในใจพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเริ่มใหม่

“แผ่นดินขอให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนข้าวฟ่างที่ป่วย สองคนนี้เป็นแฟนกัน แล้วก็เป็นเพื่อนฉันทั้งคู่ โอเคมั้ย?”

“อืม เล่าต่อสิ”

“ตอนกำลังขึ้นลิฟต์ไปหาข้าวฟ่างที่ชั้น 15 คนที่ขึ้นมาพร้อมกับฉันเขาลงที่ชั้น 14 เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้”

“จังหวะที่ฉันกำลังก้มหยิบของแล้วเงยขึ้น ดันเหลือบไปเห็นคนรู้จักก่อน คนนั้นกำลังวิ่งลงบันไดหนีไฟพอดี มันอยู่สุดทางติดกับตรงนั้นเป็นห้องของน้ำหนาว เพื่อนอีกคนที่เพิ่งย้ายไปอยู่ที่นั่นได้ไม่นาน แล้วก็เจอพี่ใยไหม เลขาของแฟนฉันอยู่ที่ชั้นนั้นด้วย”

“แล้วข้าวฟ่างกับน้ำหนาวไม่รู้จักกัน?”

“รู้จักสิ เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน”

“แล้วทำไมไอ้หมอนั่นต้องมาตามเธอ ไม่ตามน้ำหนาวไป?”

“เอ๊ะ! ก็กำลังจะเล่า ฟังก่อนสิ” ฉันหันไปมองค้อนใส่คนชอบขัด รอก่อนไม่ได้หรือไง ตอนนี้ฉันเริ่มเหมือนคนเป็นไบโพลาร์อยู่กับเขาอาการเศร้าแทบหายเป็นปลิดทิ้ง เปลี่ยนเป็นหัวเสียแทน

ถามเก่งจังพ่อคุณ!

เห็นนิ่ง ๆ แบบนี้แต่ก็ดูขี้เผือกเหมือนกันนะบางที ได้แต่ค่อนขอดในใจไม่กล้าพูดออกไป ปากฉันร้ายสู้หมอนี่ไม่ได้หรอก

“ฉันก็คิดเหมือนนาย”

“อะแฮ่ม!”

“หิวน้ำเหรอ? ไปกินสิ ทุกวันนี้ห้องฉันแทบจะเป็นห้องนายอยู่แล้วนี่” ขอเหน็บหน่อยแล้วกัน

“ไม่มีอะไร เล่าต่อสิ”

“อ่า" พยักหน้าแล้วเล่าต่อ "แผ่นดินมันบอกว่าข้าวฟ่างโทร. หาน้ำหนาวแล้ว แต่น้ำหนาวไม่อยู่ จริง ๆ ข้าวฟ่างไม่ได้อยากรบกวนฉันด้วยซ้ำ แผ่นดินมันแอบโทร. มา”

“แล้วคนที่เธอเจอ?”

“พี่แทนไท”

“แฟนเธอ” เขาเลิกคิ้วถาม สีหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อ วินาทีนั้นฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาในตอนนี้หรอก

ใครจะไปคิดว่าคนรักจะกล้าโกหกว่าติดงาน แต่ไปโผล่อยู่แถวห้องเพื่อนฉันกับเลขาสาวได้ล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกจุกในอก

อดคิดไม่ได้เลยว่าตลอดเวลาที่เขาอ้างว่าติดงาน แท้จริงแล้วเขาเอาเวลาที่ควรเป็นของเราไปใช้กับคนอื่นหรือเปล่า

ส่วนคนข้าง ๆ นี่จะรู้จักพี่แทนไทก็ไม่แปลก เพราะฉันกรอกหูเรื่องแฟนให้เขาฟังทุกวัน เพื่อย้ำเตือนว่าฉันมีเจ้าของแล้ว อย่าหวังมาคิดอะไรเกินเลยมากไปกว่าที่เป็นอยู่ มันเป็นไปไม่ได้

แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า คนที่ฉันพยายามผลักไส จะกลายมาเป็นคนที่ฉันกล้านั่งปรับทุกข์ด้วยอย่างสบายใจ (เฉพาะตอนที่เขาไม่หยิกหลังกันด้วยคำพูดน่ะนะ)

“มันไปทำไม” คำว่ามันเสียงดังจนฉันเผลอสะดุ้ง

“ไม่รู้” ถ้ารู้จะมานั่งคิดมากไหมเล่า ตานี่ก็ถามแปลก

ตอนนั้นลึก ๆ ในใจฉันก็อยากตามไป แต่พอคิดภาพเพื่อนกับแฟนร่วมมือกันแทงข้างหลัง แข้งขามันดันก้าวไม่ออกเสียดื้อ ๆ

แถมจุดที่พี่แทนอยู่กับจุดที่ฉันยืนมันดันเป็นคนละฝั่งกัน ต่อให้จะวิ่งไปท้วงถามกันซึ่ง ๆ หน้าก็ไม่มีทางตามทัน

“จะบอกว่าไอ้นั่นกับเพื่อนคนนั้น ร่วมมือกันหักหลังเธอ?” ฉันหลุดหัวเราะเบา ๆ กับคำว่า ‘ไอ้นั่น’ ของเขา ดูเหมือนจะมีคนโกรธนำฉันไปแล้วแฮะ เพราะในประโยคมีความแอบแซะ แอบจิกกัดเบา ๆ ตามประสาคนปากร้ายหน้ามึน แต่วันนี้ฉันไม่เถียงกลับหรอก เหนื่อยล้าจนปวดสมองหมดแล้ว

“ฉันไม่รู้ แต่ถ้ามันไม่มีอะไร น้ำหนาวจะโกหกข้าวฟ่างทำไม จริงมั้ย?”

“เพื่อนเธออาจไปทำธุระจริง ๆ ก็ได้ หรือไม่อีกคนก็โกหก”

“แล้วพี่แทนล่ะ ทำไมไปอยู่ที่นั่น”

“เธอถามฉัน? แล้วฉันจะไปถามใคร มันเป็นแฟนเธอ ไม่ใช่แฟนฉัน” ไหวไหล่ตอบ “เธอเองก็กรอกหูฉันมาตลอดเองไม่ใช่เหรอ ว่าเขารักเธอมาก เขาเป็นผู้ชายอบอุ่นแสนดี” ท้ายประโยคมีความเลียนแบบเสียงเล็กเสียงน้อยเสียงแปดเสียงเก้า ตอนฉันเล่าถึงพี่แทนไทให้เขาฟัง บอกทีว่าตานี่ไม่ได้ประชด - -

“ไม่ต้องมาทำหน้าด่าฉันในใจแบบนั้น เธอบอกเองว่าเขาดี เธอเชื่อมั่นในตัวเขา เหมือนที่เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ ทั้งที่เธอมีข่าวกับใครไปทั่ว”

“มันก็ใช่ แต่หลังกลับจากคอนโดฯ ข้าวฟ่าง ฉันแวะไปหาพี่แทนที่ห้อง เขาเมาหนักมาก...และเราก็ทะเลาะกัน”

“เรื่อง?”

“เรื่องส่วนตัวย่ะ ห้ามยุ่ง! นั่นแหละ แล้วเขาก็ตวาดใส่ฉันแถมยังพูดจาไม่ดีมาก ๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็เลยคิดว่า มันต้องมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกแน่ ๆ” ฉันมั่นใจ

ป๊อก

“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของนาย เจ็บนะ” ยกมือขึ้นลูบหน้าผากป้อย ๆ มองเขาอย่างเคียดแค้น ตาบ้านี่ดีดมาได้ แถมแรงด้วยนะ ทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ เดี๋ยวก็ฟ้องเรียกค่าเสียหายซะเลยนี่!

“ไม่น่าเชื่อ คนแบบเธอจะคิดเยอะขนาดนี้”

“ก็คนปะ!"

"เหรอ? นึกว่ากิ้งกือ เมื่อกี้ตอนนั่งม้วนเธอเหมือนอยู่นะ"

"ยูนิกซ์!"

“...รักเขามากเลยเหรอ” ไม่ทันจะได้โวยวายอะไร ศิราณีร่างยักษ์ข้างกายก็ดันยิงคำถามใส่ก่อน ความร้อนบนหัวถูกดับด้วยเสียงเรียบเย็น ชวนขนลุกจนใจหวิว เสียงเขาเหมือนเจือปนไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร

แต่มันกลับทำให้ฉันเลือกตอบความจริงออกไป

“ใช่สิ เขาเป็นผู้ชายในฝันเลยนะ”

“?”

“เขาเหมือนรักแรกในวัยเด็กของฉัน ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาการใจสั่นแบบไร้เหตุผลมันคืออะไร จนมาเกิดขึ้นอีกครั้งตอนเจอพี่แทน ถึงได้รู้ว่านั่นคือความรัก”

“เพ้อเจ้อ คนจะเป็นจะตายเพราะรักเมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะ?”

“นายนั่นแหละ เอาแต่ปั่นหัวจนฉันรวนไปหมดแล้วเนี่ย!”

อีกอย่างคำพูดเมื่อครู่นี้น่ะ เป็นความรู้สึกยามนึกไปถึงเรื่องราวในสมัยเด็ก...ฉันไม่ได้นึกถึงพี่แทนไทสักนิด

“รู้นะว่าเธอไม่ค่อยชอบฉัน” ก็แน่สิ เขาเป็นผู้ชายที่จิกเก่งอย่างกับไก่ ใครจะไปชอบล่ะ “แต่ขออะไรอย่างได้มั้ย”

“อะไร?” ขอได้สิ แต่จะให้ไหม นั่นน่ะอีกเรื่อง

“จะรักใครก็ได้ ขอแค่อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง เหมือนที่ทำวันนั้นอีก”

~ End Phikkaeng Part ~