จับมือกันแล้ว..ผมควรทำตัวกับมันยังไง?!"เอ่อ..ยาได้แล้วค่ะ///^^" โชคดีที่คานะรีบเรียกแล้วส่งถุงยาสีขาวขุ่นให้ ก่อนน้องสาวตัวแสบจะรับเงินแล้วจิกตาคาดโทษใส่ผม"ขอบคุณครับ เอ่อ..เมื่อกี้ผมได้ยินแว่วๆ ว่าเภสัชร้านนี้เป็นน้องสาวคุณไคล์?^^"ผมมองหน้าคานะทันที อย่าริอาจเชียว! กลับไปซื้อกินเหมือนเดิมเถอะ"ไม่ใช่ / ใช่ค่ะ" !!!!?!! คานะะะ"ฉันชื่อคานะค่ะ แล้วก็อยากอธิบายด้วย..ว่าที่ได้ยินเมื่อกี้คุณหมอเข้าใจผิด >\\เรื่องอะไรครับ ที่ผมเข้าใจผิด?^^" ผมยืนถอนหายใจฟืดหนึ่งยาวๆหวังเรียกร้องความสนใจ แต่ไม่มีใครหันมาสักคน!"ไม่มีอะไรค่ะ ดีแล้วที่คุณหมอไม่ได้ยิน^^""อ๋อ เรื่องซื้อกินเหรอครับ อืมๆตามประสาคนโสด ผมเข้าใจ^^" แล้วไอ้หมอฮาวายนั่นก็รวบถุงยาสีขาวเดินยิ้มออกไป ทิ้งให้คานะอ้าปากค้างตาเขียวปั๊ดใส่ผม"พี่ไคล์ ทำไมไม่บอกว่าลูกค้าเข้า!!""บอกยังไง พี่ก็เพิ่งเห็น..ไอ้นิสัยทำตาเล็กตาน้อยใส่ผู้ชายเลิกซะนะ ซื้อกินนั่นล่ะจะได้อยู่ดูแลพ่อแม่-_-""พี่ไคล์! เรื่องอะไร?! พี่อยากมีเมีย คานะก็อยากมีผัว..นะ!=[]=""ขอโทษครับ ผมได้ยาแค่สองกล่องเอง^^" เมื่อไอ้หมอนั่นเข้ามาอีกแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง คานะก็รีบถอยห
"เขาจุดพลุกันด้วยค่ะ น่ารักจังในแผนไม่มีนี่น่า.. แต่ของเราขอกันบนเตียงเนอะ^^" กัปตันต้นไม้หันขวับมามองฉันทันที ทำไม? ฉันพูดอะไรผิด ฉันพูดความจริงนะ"เธอนี่มัน..น่าจับตีปาก-_-""ตีปากเจแปนทำไมคะ ตีก้นเจแปนดีกว่า^^" ฉันรีบควงแขนกัปตันแล้วซบไหล่ เรากำลังยืนมองเรือสำราญที่มีไฟสีส้มทั้งลำกับพลุ..ที่ร้านอาหารบนฝั่งแน่นอนแผนเซอร์ไพรส์นี้ ฉันกับพี่ทิชาเราสองคนช่วยกันคิด ถึงกัปตันที่ฉันควงแขนอยู่จะดูหงุดหงิดทั้งวัน เพราะเขาบอกไม่ใช่เรื่องของเขา ที่ต้องมาขับรถรับส่งฉันเตรียมเซอร์ไพรส์นี้แต่ตอนที่พลุจุดนัดแรก...ฉันแอบเห็นเขายิ้มนะ"ตอนนี้ใบไม้ยิ้มแก้มแตกแล้วมั้ง^^" พี่ทิชาพูดไปยิ้มไป ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นซูมๆไปที่เรือสำราญนั่น"เจ๊ทิชาไม่หาบ้างล่ะ ขนาดคนไม่ปกติอย่างเจ๊ใบยังมีแฟนเลย เจ๊ทิชาไม่น่ายาก -_-" พี่ทิชาหันมายิ้มจนตาหยี ก่อนจะเก็บโทรศัพท์แล้วเลื่อนเก้าอี้นั่ง จนฉันกับกัปตันเดินไปนั่งตาม"ถ้าถึงเวลาเดี๋ยวก็มาเอง พ่อพี่กับพี่ไทม์จะให้ผ่านรึป่าวไม่รู้ ฮ่าๆ^[]^""ไม่ให้ผ่านเจ๊ก็ท้องซะเลยสิ-_-" ฉันตีแขนกัปตันทันที ให้ตายเถอะ! ไปแนะนำพี่เขาแบบนั้นได้ไง>บ้า! ต้นไม้ก็..นั่นๆเรือใบไม้กับไคล์จะ
ไทเปเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับสองหนุ่ม น้องใส่กระโปรงยาวสีขาวเสื้อเปิดไหล่ ไม่โป๊และไม่เรียบร้อยเกินไป ส่วนท่าทางก็ร่าเริงปกติตาใสแป๋วเป็นประกายวิบวับน่ารักน่าเอ็นดู..คล้ายๆฉันเวอร์ชั่นผมสั้นนั่นแหละพอเดินมาถึงก็เลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามฉันกับหมอธันวา"สวัสดีไทเป พี่อยากดูฝีมือไทเปแล้ว เงินเต็มกระเป๋าด้วย^^" ไทเปยิ้มแล้วดึงรูปสามใบออกมาจากกระเป๋าผ้า เธอค่อยๆคลี่มันออก..แล้วหาอะไรทับไว้ทีละรูปๆรูปแรกเป็นรูปพี่ฮาวาย...รูปที่สองเป็นรูปเชน..รูปที่สามเป็นรูปฉัน.."สวยไหมคะ^^?" ฉันยิ้มทันทีเมื่อเห็นรูปตัวเองในชุดแอร์ ไทเปวาดสวยมากๆ สวยกว่าตัวจริงอีก.."คนในรูปว่าไงครับ สวยมั้ย^^" หมอธันวาหันมาถามพวกเราทีละคน"สวยครับ^^""สวยมากเลยค่ะ^^""วาดสวยแบบนี้สงสัยจะตั้งใจวาดนะไทเป^^" คำถามหมอธันวาเป็นคำถามที่ธรรมชาติมาก ไม่เหมือนจิตแพทย์คุยกับคนไข้เลย"ค่ะ ตอนวาดรู้สึกผ่อนคลายดี..แต่แปลกที่บางครั้งน้ำตาไหล^^" ทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไร เอาแต่นั่งยิ้มและพยักหน้าตาม"คงไม่เศร้าใช่ไหม ที่พี่ให้วาดรูป^^""มันหลายอารมณ์ แต่มีความสุขมากกว่า วาดไปวาดมา..อยู่ๆก็มีเรื่องเศร้าให้เสียน้ำตา และอยู่ๆก็มีเรื่องดีๆให
ฉันนั่งรอใจจดใจจ่อรออยู่นาน ที่รู้สึกนานเพราะลุ้นว่ากัปตันต้นไม้จะมาถึงก่อนนี่แหละ จนสักพักฉันก็เห็นรถตู้คันนึงขับมาจอด ก่อนจะมีพี่ผู้ชายสวมชุดยูนิฟอร์มคล้ายๆคนขับรถในละคร เดินมาหาฉัน"สวัสดีครับ ใช่คุณเจแปนใช่ไหมครับ..""ใช่ค่ะ.^^""คุณบอสกับคุณกิ่งให้ผมมารับครับ^^" ฉันยิ้มและก้มหัวให้พี่เขานิดหน่อย ก่อนจะเดินไปตามมือที่ผายไป แล้วพอขึ้นรถปลอดภัยจากกัปตันต้นไม้ ฉันก็เปิดโทรศัพท์อีกครั้งLINE - TONMAI นั่นไงไลน์ขึ้นมาเลย..TONMAI : ฟังกันบ้างสิเจแปน เอาแต่ใจชะมัด-_-ฉัน : ค่ะเอาแต่ใจ เดี๋ยวกัปตัน..ค่อยอธิบายก็ได้ค่ะTONMAI : กลับห้องมาตอนนี้!! เดี๋ยวฉันไม่ว่างนะฉันยิ้มที่มุมปาก รู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่ายังไงอย่างงั้นฉัน : ทำไมคะ? ไปหาผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ?TONMAI: จะประชดทำไม ฉันไปบ้านพ่อแม่-_-ฉัน : ค่ะ งั้นกลับมาค่อยคุยที่กัปตันอธิบายพร้อมคำด่า..ฉันเชื่อเขา50-50นะ แต่ฉันหมั่นไส้เขาอ่ะ คิดดู..ที่ผ่านมาฉันถูกเขาข่มขู่มาตลอด ไม่เคยเอาชนะเขาได้เลย แล้วดูเขาจะเป็นหนักจนคุณพ่อคุณแม่อยากจัดการเขาด้วยเอาล่ะถึงสักที..และแล้วฉันก็มาถึงบ้านหลังนึง ซึ่งบ้านหลังนี้ใหญ่มาก ข้างนอกร่มรื่น
พอฉันนึกได้ ฉันก็รีบหันไปหาคุณแม่ทันที..ก่อนที่จะกระซิบท่านเบาๆ แต่ถึงจะเบา..กัปตันที่นั่งอีกฝั่งก็ได้ยินชัด เขามองฉันแถมจิกตาใส่ด้วย"คุณแม่คะ..เจแปนเหมือนโดนด่าเลยค่ะ กลัวTT""แม่ก็ว่า..พอเลยนะต้นไม้! โดนเทมาแม่ไม่เช็ดน้ำตาให้นะ" พอคุณพ่อได้ยินแบบนั้นท่านก็พยักหน้าตามทันที"ใช่ๆพ่อด้วย พ่อจะซ้ำหนักๆเพราะพ่อดุมากกกกก!" เจอคำว่าดุมากและเสียงเข้มๆของคุณพ่อเข้าไป..กัปตันที่นั่งข้างๆฉันเขาก็กุมขมับทันที ก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายหันไปทางคุณย่าแทนคุณย่านั่งมองหลานชายเงียบๆแถมยักคิ้วให้ด้วย"ย่าครับ..เปลี่ยนเรื่องเถอะ ที่ผมดุผมมีเหตุผลนะ ""เหตุผลอะไร? อยากเอาชนะว่างั้น?" กัปตันหน้างอแล้วหยิบช้อนตักกับข้าวใส่จานให้ท่าน"ผมแค่สร้างภูมิคุ้มกันให้แฟน จะได้รับมือกับคนอื่นได้" เหตุผลเขาฟังขึ้นรึป่าวเนี่ย ฉันว่าฟังไม่ขึ้นเลยนะ"โอ้ย เขาโตมาทำงานงกๆส่งน้องเรียน ภูมิคุ้มกันเขาดีอยู่แล้ว เราน่ะเอาแต่ใจ...ถ้าด่ากันหัวไหม้แบบนี้ก็เลิกกันๆไปเป็นเพื่อนกันเถอะ"กัปตันสะดุ้งก่อนจะเหยียดตัวตรง จับมือคุณย่าทันที"ย่า..แค่ผมเอาแต่ใจ แต่เรื่องนอกใจ..ผมไม่เคยเลยนะ ย่าก็รู้ว่าผมไม่เคยคบใ
"นะ..นี่ กัปตันขู่เจแปนเหรอคะ?!" ฉันพยายามฮึดใจสู้รวบรวมเสียงตะเบ็งออกไป แต่เสียงเจ้ากรรมมันดันสั่น!"กลับถึงห้องเธอก็รู้..ว่าฉันขู่ไม่ขู่ ฉันไม่ได้ขู่เก่งอย่างเดียวนะ..ทำเก่งด้วย" ฉันรีรอรีบหันไปเปิดประตูรถ แต่กัปตันไว๊ไว!! เขาล็อกมันฟรึบ! แล้วกระชากข้อมือฉันกลับไปเผชิญหน้า"จะหนีไปไหน..เมื่อคืนก็หนีฉัน หนีไม่ฟังอะไรสักอย่าง เธอรู้ไหมว่าความผิดเธอกี่กระทง?" ฉันเกะมือกัปตันออกแล้วส่ายหน้ารัว ฉันกลัวเขาจริงๆขออยู่นิ่งๆรวบรวมความกล้าก่อน แต่เอ๊ะ!..หรือว่าตอนนี้เขาอารมณ์ร้อน กลับถึงห้องบางทีเขาอาจจะเย็นขึ้นก็ได้"ไม่หนีก็ไม่หนี กลับคอนโดเถอะค่ะ...". ฉันดึงเข็มขัดรัดหน้าบึ้งตึง ก่อนที่คนขับรถจะหัวเราะหึหึ แล้วบึ่งรถออกไป"เอาแต่ใจ ยอมง่ายๆก็จบ" ?!"ค่ะ!..เอาแต่ใจ กัปตันก็งอแงมาก ถ้าเป็นแบบนี้ไม่แต่งนะคะ!" ฉันกอดอกขู่เขากลับ แต่ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม"ใคร..ใครงอแง!? เลิกพูดคำนี้ทีเถอะ! ฉันเกลียดคำนี้ชะมัด!" ไม่ได้ผลแถมโมโหกว่าเดิม เพราะพูดจบกัปตันก็เหยียบคันเร่งมิด ฉันที่หัวติดเบาะรีบหาที่จับทันที ก่อนที่หลับตาปี๋สวดมนต์ในใจโอ้ย!! ฉันจำบทสวดไม่ได้ ! จะตายไหมเนี่ย! จะตายไหม!"กัปตันนนนนนน
ฉันนอนปาดเหงื่อบนเตียงข้างๆไคล์ เรื่องกินกันถ้ามีบัตรสะสมแต้มเหมือนชานมไข่มุก กูคงได้ฟรีไปหลายแก้ว เพราะตั้งแต่กลับจากบริษัทบอกตรงๆยังไม่ทันได้ล้างหอย เอ้ย ล้างหน้า...ไคล์เขาก็เล่นงานฉันเลย"เหนื่อย พอแล้วนะ..." ฉันนอนหอบ และเหลือบมองเขาแวบนึง"พอก็พอ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน^^" ทำไมรู้สึกดีใจที่ได้ยินคำนี้วะฉันจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ จะบอกอะไรให้..พอตกลงคบเป็นแฟนฉันก็สิงอยู่แต่ห้องไคล์ เราตื่นพร้อมกัน นอนพร้อมกัน เสร็จพร้อมกัน..วนเวียนอยู่แบบนี้ เพราะไคล์เขาไม่ค่อยมีบินก็เลยเปลี่ยนจากขับเครื่องบิน..มาขับรถให้ฉันแทน เขาดุฉันเรื่องขับรถเร็ว คนอื่นฉันอาจจะเถียงนะ..ว่าเรื่องของกู แต่นี่ผัว..ไม่อยากพูดมากยอมๆไปแต่ขณะที่ฉันกำลังอาบน้ำ อยู่ๆไคล์เขาก็เคาะประตูเรียกก้อก ก้อก ก้อก.."ที่รัก..ไอ้ไม้มา" มือที่ยีผมสระหยุดชะงักทันที มันมาทำไมวะ?! ร้อยวันพันปีไม่เคยมาหาเพื่อนหาฟูง มาทั้งทีมาตอนที่กูอยู่ด้วย ถ้าอิไม้เอาเรื่องไปบอกพ่อ..ว่าพี่สาวคนโตอยู่กินกับผู้ชาย พ่อบ่นฉันยับแน่!"อื้อ มาทำไม" ฉันถามแล้วสระผมต่อ"ไม่รู้ หน้าเครียดๆ ผมออกไปคุยกัับมันที่โซฟานะ""อืม ไปสิ" ฉันตอบผ่านๆแล้วอาบน้ำสระผมต่อ เสร็
"ใบไม้พูดอะไรน่ะลูก! " แม่โน้มมาถามแถมขมวดคิ้วใส่ฉัน ส่วนพ่อใบ้รับประทานไปแล้ว ก็ถ้าไม่พูดตรงๆต่อหน้าหมอฮาวาย ฉันกลัวพ่อจะทำอะไรอีกน่ะสิ"ก็จริงค่ะ เผลอๆแม่กับพ่อได้หลานพร้อมกันสองคน-_-" คราวนี้เจแปนสะดุ้งนิด เธอเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ"ใบไม้ตลกจังนะ^^""ตลกตรงไหนคะหมอฮาวาย เออเจแปน..เธอเล่าเรื่องแม่ฮายแม่หมอฮาวายให้พ่อแม่ฉันฟังรึยัง ท่านดุว่าป่ะ-_-" หมอฮาวายได้ยินก็รีบเอามือปิดปากหัวเราะ ก่อนที่พ่อ..จะกระแอมสองสามทีแล้ววางมือบนหัวฉัน"พอแล้วๆใบไม้ รู้แล้วว่าไม่โอเค คบกับไคล์ก็คบ^^" จบ! ฉันยิ้มที่มุมปากแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที จนอยู่ๆเจแปนพูดเรื่องต้นไม้ขึ้นมา"คุณแม่คะ เจแปนทำถูกไหมคะ?""ถูกแล้วลูก ต้นไม้เป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ยอมมากก็โดนกดมาก นิสัยเขาคืออันธพาลหัวหน้าแก๊งค์เลยล่ะ^^" เจแปนยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าตาม ดูท่าจะคิดถึงอิไม้แล้ว"แม่ไม่ห่วงลูกชายเหรอ? อิไม้ไม่รับโทรศัพท์หนู ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ แม่ติดต่อได้รึป่าว?-_-""ไม่ได้ สงสัยไปตีกอล์ฟ" แม่พูดปกติไม่รู้สึกสะเทือนใจหรือเป็นห่วงลูกเลย พ่อก็เอาแต่ยิ้ม..ขนาดกูพูดว่า 'สงสัยท้อง' พ่อยังไม่ตกใจ"อ
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ