When she open her eyes, she was already lying in a bed in an unfamiliar room. She's alone. Bahagya pa siyang nahihilo kaya dahan-dahan lang ang ginawa niyang pagbangon.Inikot niya ang mga mata sa kabuuan ng silid only to widened her eyes as she remembers Dylan. Hindi na niya alintana ang nararamdamang hilo, mabilis siyang bumaba sa kama at sinuot ang kanyang tsinelas pagkunwa'y patakbong tinungo ang pinto para lamang magulantang.Hindi niya mabuksan ang pinto! Pinihit niya muli ang seradura. She did that with panic starting to consume her being."Hello.. is there someone outside? Please open the door.." sabi niya. Ngunit nakakabinging katahimikan lamang ang sumalubong sa kanya. It seems like nobody heard her. Or maybe, they're just pretending they don't hear her."Open the door! Someone please open the door!" Sumigaw na siya, at kasabay ng sigaw ay ang pagbayo niya ng sunod-sunod sa pinto. "Buksan ninyo ang pinto! Buksan ninyo to!" She continues her plea, she screamed, ngunit nap
Buntis siya, at gusto ng mga ito na patayin ang kanyang anak!Iyon na lamang ang tanging sumasakop sa buong utak ni Serie ng mga sandaling iyon. Ang katotohanang dinadala niya ang munting anghel nila ni Dylan at ngayon ay gustong patayin ng Reyna.She was so terrified. Bakit nalaman niya ang kalagayang iyon sa ganitong karumal-dumal na pagkakataon? It should be a happy moment, but it turn out to be the scariest and fearful one. Hindi ganitong senaryo ang pinangarap niya para sa kanyang anak. Na hindi pa man naisisilang ay nakaranas na ng kalupitan. Nang mga tao pa man din na mismong kadugo nito."Take her to the bed now. Do the surgery immediately!" Umiling-iling siya. "No.." nanginginig niyang sabi sabay muling piglas. Nanghihina pa nong una, she's already drain from struggling earlier, pero habang naiisip niya ang nakatakdang gawin ng mga ito sa bby niya ay tila nagkakaroon siya ng panibagong lakas para pumiglas. Para lumaban.Hindi niya hahayaang gawin ng mga ito ang masamang bala
Marahan niyang pinahid ang kanyang mga luha habang bit-bit niya ang di kalakihang bag. It was the same bag she brought when she went in Nirvana. At kung ano ang laman niyon noon, ay iyon pa rin ang dala niya ngayon. It's painful to leave like this, to leave without even seeing him even for one last time, but it has to be like this. They are really not for each other. It's always been even from the start. This is their fate. It's painful to leave him, but somehow she felt relieved. Hindi man sila ang end game ni Dylan, at least buhay ang bunga ng kanilang pagmamahal. Ang kanilang anak na ginawa niya ang lahat para iligtas. "Please your Highness, give me this one last request. Have mercy on me and my child. Let us live together and I promise, I will never ever see Dylan. Please your highness, I am begging you.. please.." Paulit-ulit na niyang pagmamakaawa ng araw na iyon kasabay ng mga nag uunahang luha sa kanyang mga mata. She was there kneeling on the cold floor, na kahit mahapd
"S-Serie saan ka pupunta?" Mabilis na nahawakan ni Jervis ang kanyang braso nang wala sa sarili bigla siyang napatakbo pabalik sa departure area. Nagpumiglas siya ngunit hindi siya nito binitiwan."B-Btiwan mo ako Jerv please, babalik ako sa Nirvana.. kailangan kong bumalik. Si Dylan.. Si Dylan, kailangan ko siyang puntahan.." lumuluhang sambit niya. She tried to free herself again. Kahit na nga bang hinang-hina na siya. Kahit na nga bang alam niya sa sarili na hindi niya magagawang bumalik."Serie..."Umiling-iling siya. "Y-You.. you saw the news. You saw the news Jerv.." she added in histerics and struggle once more.But Jervis still didn't let her go. Bagkus dinala siya nito sa bisig nito at mahigpit na niyakap."I'm sorry Serie, but you know that you can't do that. We can't."Umiling-iling siya saka mariing ipinikit ang kanyang mga mata. "N-No...kailangan kong bumalik. Pupuntahan ko siya.." paulit-ulit niyang sambit.She knew clearly that she can't do that. She can't go back n
Inagaw niya agad ang cellphone mula kay Jervis ng mapagtantong sinagot na ni Diane ang tawag nito. "Hello Diane, si Dylan kumusta siya? Okay lang siya hindi ba?" She asked in a trembling voice immediately.Itinanong niya agad iyon dahil hindi niya alam kung tatagal ang kanilang pag-uusap. Any moment, the cignal can cut off. "S-Serie.."She said almost a whisper. Alam niyang sinadya nitong pahinaan ang boses. Sa katunayan nakikinita na niya na nasa tagong lugar ito ngayon habang kausap siya."Diane please sabihin mo, okay lang siya hindi ba?"Nang matahimik ito ay parang lalabas ang puso niya sa kanyang lalamunan sa kaba at takot."Diane huwag mo naman akong takutin ng ganyan." Pumiyok na siya. "Tell me, ligtas siya, hindi ba?"Ilang segundo pa bago ito sumagot and it felt like she's already in line of dying. And when she finally mutter the answer..."I-I'm sorry, Serie. A-Ang totoo.." she paused again as if she's taking all of her courage to tell her. "Ang totoo m-masama daw ang la
Six years after...Dahan-dahan niyang inihakbang ang mga paa palabas sa fitting room na iyon habang hawak ang laylayan ng suot niyang gown.She walked with a gentle smile on her lips. Diretso ang mga mata niya sa babaeng abala sa tinitingnan nitong magazine.Nang maramdaman nito ang kanyang presensiya ay ini-angat nito ang mukha. And a wide smile immediately plaster on her lips as she roam her eyes on her."Ano sa tingin mo.. okay na ba ito?" she asked."Oh my..." Emily exclaimed. "Hindi lang okay Serie, kundi okay na okay. Ang ganda mo sa gown na iyan."She make a face. "Hindi kaya sinasabi mo lang iyan dahil kaibigan mo ako?" Tumawa ito. "Kung ganoon, bakit hindi si Aeron at ang kambal ang hayaan natin na humusga?" sabi nito saka idinako ang mga mata sa pinto ng boutique na iyon.Esiah and Eisier with their Tito Aeron is coming inside. Agad na tumakbo papunta sa kanya ang dalawang bata. Ang kanyang kambal na mahigit limang taong gulang na ngayon."Wow, mama... You look like a princ
"Goodnight Daddy Jervis.." Mahinang sabi ni Eisiah kay Jervis sa na sinabayan pa ng hikab. "Hmm, goodnight too my princess. Antok ka na ba?" "Not so, pero need po namin matulog ng maaga. May pasok po bukas di ba?" Jervis chuckled. "Oh.. my bad. Oo nga pala, nakalimutan ni Daddy. Oh, sige na, tulog na kayo. Where's kuya Eisier?" "Kuya Eisier, daddy wants to talk to you." sabi nito na pagkunwa'y iniabot ang cellphone sa kapatid na agad naman nitong kinuha."Hello, daddy Jervis.. kailan ka po uuwi? Sabi mo uuwi ka na ngayon, bat hindi ka dumating? Hindi mo po nakita si Mama na suot ang dress niya. Angganda-ganda po niya.""Ow, talaga? Ay sayang naman hindi ko siya nakita. But don't worry, makikita ko pa naman siya na suot ang dress na iyon eh. And it will be soon. Anyway, you need to sleep na. May pasok pa kayo ni Esie bukas. Goodnight Eisier.""Makakauwi ka na po ba bukas?" Habol pa nito."Ah yes. Daddy will be home tomorrow. Kanina nga sana, kaso lang masama ang panahon dito, iyo
D-Dylan...Kung nagawa niya pa iyon sambitin ay hindi niya alam. She is looking at him as if everything has froze for her at ang tangi nalang gumagalaw ay ang dib-dib niyang kay lakas ng dagundong.Totoo ba itong nakikita niya? O baka naman dinadaya lang siya ng kanyang paningin? If this was possible, if he was real, ano naman ng ginagawa nito doon sa bayan ng Sta. Barbara sa Cagayan?She was in deep thoughts when she felt Eisier hand on her."M-Mama.." Ang boses nitong iyon ang tila tumunaw sa yelong nasa kanyang paligid. Bumaling siya rito. Pinilit niya munang isantabi ang presensiya ni Dylan at itinuon muna sa anak ang atensyon. His little hand was trembling. Inabot niya iyon. "Are you really alright? Be honest with Mama, wala ba talagang masakit sayo?"Paniniguro niya. Muli niyang sinipat ang katawan nito. Nang umiling ito at makitang wala namang sugat o galos sa katawan nito ay nakahinga siya ng maluwag."I-I'm not hurt, Mama. But you are." sabi nito habang ang mga nanlalakin