Kabanata Four

Nasa k’warto na ako, matapos namin kumain ng hapunan ay nagpaalam ako kay Amang Don Raul at Inang Doña Celestina na magpapahinga na ako dahil inaantok na ako pero ang totoo I just want to avoid their questions. Sumasakit ang ulo ko sa mga tinatanong nila. It’s hard to make alibis when in the first place I don’t know who their daughter is. Talking to them really drained me out. I feel like I had three surgeries in line without even taking a break. I feel like shit of how am I supposed to speak in very decent, nice and lovely with them in formal Tagalog! It’s just so great that even Lola Linda had dementia, she keeps on writing historical fiction novels and send them to me once she’s on her right state of mind. I really love her works. I know it’s quite out style but her novels are really good. If I weren’t a doctor by this days, I want to follow Lola Linda’s footstep. However, it so happened that I choose to be a doctor, a neurosurgeon because of her. She had her early symptoms of dementia when she was in her 50’s, I don’t want her to live like that for the rest of her remaining years to live, that’s why I study hard to be a neurosurgeon. My journey as a doctor is never been easy though I already made it for who am I right now. It’s still vivid in my memories how I starve and collapse for studying all night just to ace all of my subjects. It’s indeed the toughest journey of my life, but as soon as I graduate with flying colors and got my medical license Lola Linda’s condition got worsen and cannot be cured any longer. I hate that after all those years of hardships it turned into nothing. I had everything to cure Lola Linda, the knowledge and money, but she cannot received the surgery to remove those protein shits on her brain anymore because of her old age. The only thing that can prevent her to get worst is to take oral medication. I really want to save her badly but it’s already too late. All I have now is the time she have to live.

Hindi ko namalayan na napaiyak na ako. “I really miss you, Lola Linda I promise that once I get out of here we will have time as much as you like, like we used to.” Ani ko sabay punas ng aking luha.

Iginala ko ang aking mga mata at nakita ko ang sandamakmak na libro at papel na nasa mesa. Lumapit ako at tinignan kung ano ang mga iyon: mga akda at ilang iginuhit ni Helena. Ngunit may nakaagaw ng aking atensyon nang makita ko ang iginuhit niyang puso. Hindi ‘yon ordinaryong puso, it’s a medical heart image! Mabilis kong dinampot iyon at ang mas lalo kong ikinabigla ay ang mga nakasulat roon! Lahat ng information na nakasulat sa papel ay nakasulat sa wikang Ingles! Binasa ko pa ilang mga papel na naroon sa lamesa at laking gulat ko na lahat ng iyon ay mahahanap sa medical books.

Imposible na mahanap ni Helena ang lahat ng impormasyon na ito sa panahong ito!

“Who the hell are you, Helena Montecielo?”

Isa-isa kong tinignan at binasa ang iba pang mga libro at mga papel na naroon halos hindi ako makapaniwala sa aking natuklasan ngayon.  Paano ni Helena nakuha ang mga impormasyon na ito? 1882? Sa panahong ito hindi pa sinasakop ng mga Amerikano ang Pilipinas kaya imposible na magkaroon siya ng mga ideyang ganito. Imposible rin naman na magkaroon siya ng ideya tungkol sa Amerika dahil 1898 pa nang mangyari ang pagtubos ng mga Amerikano sa Pilipinas.

“Or maybe I’m wrong? Pero… Shit! Ba’t ang komplikado ng panahon mo, Helena? Mas magulo pa sa human anatomy na pinag-aaralan ko ng nasa med school pa ako!” naloloka kong saad.

I tried to find clues that will explain of what is exactly going on and how did I end up here. I quickly browse all the books in Helena’s table, a book that is not related in medical somewhat like a diary. I know that most of people in the past are fond of making diaries just in case they want to reminisce their memories or serve as their last words for their bereave. I keep on searching but I saw nothing.

“Shit! Where did she put her diary?” I said in deep frustration. That’s the only thing I can think which can help me right now. Me, who didn’t know her well will put me in a mess. I must find it no matter how. I continued on searching but still found nothing.

“Helena, wala ka bang diary? Imposibleng tamad ka sa pagsusulat kung ang lahat ng tungkol sa medisina ay napagtiyagaan mong isulat.” Napabuntong-hininga na ako at napahiga sa kama at napatingin sa kisame. “Wala na bang pag-asa na makaalis ako sa panahong ito?” Muli akong napabuntong-hininga nang malalim at muling nanariwa sa aking isipan ang nangyari kahapon lang. Ang divorce papers, panloloko sa akin ni Kim at ang pagbalik ko sa Pilipinas. Gusto ko lang naman lumayo pansamantala at kolektahin ang sarili ko pero hindi ko naman sinabing ibalik ako sa nakaraan at sa taong 1882. Hindi pa nga niyan ginagawa ang mga magulang kong nang-iwan sa akin sa panahon na ito tapos bigla akong mapupunta rito ng walang kamalay-malay? Ang galing naman ng may pakana nito, ang lakas ng trip. Muli akong napabuntong hininga at napatingin sa librong aking hawak. Bakit kaya nahilig sa medisina si Helena? Nakakapagtaka sa madaming p’wedeng pag-aralan ay medisina pa na hindi pa gaanong kilala lalo na sa Pilipinas.

I looked at the back of the book and flip it without bothering what’s written on it. Nakamamangha lang na napagtiyagaan ni Helena na isulat at iguhit ang lahat ng impormasyon na iyon sa isang libro. Doktor ako pero tamad ako magsulat, I mean, nagsusulat ako sa medical charts pero hindi ganito ka legible magsulat. Ang linis at ang ganda.

Biglang naagaw ang atensyon ko nang makita ko ang isang simbolo sa first page ng aklat parang umilaw ito.

“Did I just saw it light?” Tinitigan ko itong muli ng mabuti ngunit wala akong nakita na umilaw ito. Napabuntong-hininga na lang ako at akmang isasara ang libro nang bigla itong magliwanag. Nabitawan ko ang aklat sa sobrang pagkabigla at napasandal sa dingding ng k’warto. Kitang-kita ko kung paano magliwanag ang aklat habang lumilitaw ang mga simbolo ng alpha sa papel hanggang sa ang liwanag ay mawala.

“Shit! What was that?” gulat at nagtatakang tanong ko sa aking sarili.

Dahan-dahan akong humakbang at dinampot ang aklat na nahulog sa sahig. Huminga ako nang malalim bago magkaroon ng lakas ng loob para tignan ang lumitaw na mga letra na naroon.

“Helen, ito ang simula. Ikaw at ako ay iisa.”

Napasinghap ako nang makita ko ang nakasulat. “What the hell is happening? Simula? Anong simula? Iisa?” naguguluhang usal ko. Akmang sisigaw na sana ako ngunit pinigilan ko ang aking sarili.

“Damn! Maririnig nila ako kapag sumigaw ako.” Napakagat ako sa aking labi sa labis na pagkasiphayo. At isang katanungan ang lumitaw sa aking isipan. “Why Helena? Why did you bring me back here? Sino ka ba talaga? Ano bang kailangan mo sa akin?”