Chapter Four

 [ AMIEL ]

 - Friday. February 11, 9:47 am -

"Everyone! Focus on your own works!" Napatingalanaman ako mula sa laptop nang marinig ang boses ni Joelene, na sinamahan pa niya ng pagpalakpak upang makuha ang atensiyon ng mga kapwa namin empleyado.

Naramdaman niya yata na nakatingin ako sa kaniya kaya lumingon din siya sa direksiyon ko, bago siya lumapit sa akin habang may malawak na ngiti na nakaplasta sa mukha niya.

"Ano? Ayos ka na ba?" tanong niya.

Tumango ako bilang tugon. "Yeah, better than earlier. Hindi ko pa kasi naiinom 'yong gamot." sagot ko.

She tapped my shoulders. "Okay then, pahi-pahinga ka rin diyan, don't over work yourself, baka lalong lumala 'yang sakit ng ulo mo." saad niya at bumalik na sa desk niya nang hindi man lang hinintay ang sagot ko.

Hays, hayaan mo na nga. We all have our own things to do anyway.

Napatingin naman ako sa wrist watch na suot ko para tingnan ang oras. It's nearly 10 am, sadyang inagahan ko lang talaga ang simula ng trabaho namin. Pwede naman kasi eh, at sayang din ang mga minuto na hindi namin magagamit kung sakaling saktong alas-gis talaga kami magsisimula.

Muli kong ibinalik ang atensiyon ko sa laptop at isa-isang inasikaso ang mga kliyenteng hindi namin nagawang maka-usap kahapon dahil kulang sa oras.

YZK Incorporated, masasabi kong isa sa mga kilala at successful na kumparya ang kumpanyang pinagt-trabahuhan namin ngayon. We have a lot of workers, different departments that covers various jobs, and as a result, lagi kaming busy na minsan ay kailangan din naming magtrabaho tuwing weekends dahil sa sobrang daming trabaho na kailangang tapusin.

Napatigil naman ako sa pagt-type nang marinig na tumunog ang phone ko, Ah, 'yong alarm lang pala na si-net ko para sa gamot na kailangan kong inumin.

Kinuha ko sa bag ko ang paracetamol na binili para sa akin ng mga kaibigan ko para daw medyo mawala ang sakit sa ulo ko, at tsaka ito ininom.

Ugh, bakit ba napapadalas na ang pagsakit ng ulo ko? Tsk, makakaapekto 'to sa trabaho ko eh.

After chugging down almost half of the water in my water bottle, muling bumalik sa phone ko ang aking atensiyon nang lumiwanag ito.

May nag-text, si Sammy lang pala.

Sam: Hoy Amiel, naka-inom ka na ng gamot? Ayos na ba 'yang ulo mo?

Talaga naman at sobrang attentive niya ah?Saktong-sakto ang timing ng message eh.

"Maayos naman talaga ulo ko?" Napa-kurap na lang ako dahil sa pilosopong sagot ng utak ko. Buset.

Amiel: Opo, kakainom ko lang at medyo nawala-wala na 'yung sakit pagkatapos ko kumain.

Matapos kong mag-reply ay in-off ko na ang phone ko upang walang makaistorbo sa akin habang nagt-trabaho.

Nag-unat pa ako nang ilang beses at nagpakawala ng hikab bago muling itinuon ang buong atensiyon ko sa laptop na nasa harapan ko.

Pero tangina.

"Hello! Good morning, Publishing Department."

Napapikit na lang ako sa inis at napatigil na rin sa pagt-type nang marinig kong bumukas ang pinto ng office namin na nasundan ng malalim, ngunit masiglang boses.

Medyo naiinis na aka ah, ayaw ba nila akong pagtrabahuhin? Kanina pa ako naaantala dito eh.

"Ssob." Nalipat kay Joelene ang tingin ko nang makita ko siyang sumilip sa gilid ng computer na nakaharang sa mukha niya. "Nandito si Mr. Lee." dugtong niya na ikinadahilan ng pagbuntong-hininga ko.

Tumango na lang ako bago isara ang laptop ko at medyo nilinis ang mesa ko para naman mukhang presentable.

Tsk, Mr. Lee, huh? Ano namang kailangan niya at nagabala pa siyang dumayo rito?

"Mr. Lee? What brought you here?", Tumayo ako mula sa upuan ko nang makita ko nga si Damien Lee, ang team leader ng Modelling Department, sa harapan ko.

Damien Lee, o mas kilala bilang Sir Min, ay ang kumakatawang team leader sa Modelling Department. Nalalapit lang ang edad namin, subalit mas matagal ang experience niya sa kumpanyang ito. Bagay rin siya sa pinangungunahang departamento. Sa itsura niya pa lang, paputa sa katawan niyang paniguradong inaasam ng karamihan, at pati na rin ang ugali at kung paano siya makitungo sa ibang tao.

He's basically perfect, YZK Incorporation's very own prodigy.

Subalit may nahagip ang mga mata ko nang maupo na siya sa upuan na nakapwesto sa tapat ng desk ko. May bitbit siyang.. mga folders? Marami-raming folders.

"Good morning Mr. Concepcion, I'm sorry for suddenly interrupting." saad niya gamit ang mahinang boses na para bang dapat ay kaming dalawa lang ang makakarinig ng kung anumang pag-uusapan namin.

I just sent him a small smile. "It's okay, wala naman akong masyadong ginagawa. How can I help you?" tugon ko.

Lies, ang dami-dami ko pang aasikasuhin.

Inilapag niya muna ang mga folders na dala sa mesa ko bago sumagot. "These folders contain the essays na pinagawa sa ating mga team leaders," panimula niya.

"For Valentine's Day?" tanong ko bago kunin ang folder na nasa ibabaw at tsaka ito binuklat. Oh, it's from the Cookery Department, basically, Ms. Tianez was the one who wrote this.

"Yeah, that. And, ipapasa ko na sana kay Director ang mga yan, kaso nung pumunta na ako sa office niya, she requested na kung pwede daw ba ay ikaw na lang ang magdala ng mga iyan sa kaniya," dugtong niya.

Napatingala naman ako sa kaniya matapos marinig ang huling sinabi niya. Director requested for me? To bring these to her?

Subalit nang tumingala nga ako papunta sa direksiyon niya, ay sinalubong ako ng malalamig at walang ka-ekspre-ekspresiyon na mga mata.

/ Oh.

Heh. /

Nang wala na akong masabi bilang tugon, ay tumango na lakang ako. Pakiramdam ko ay wala na rin naman siyang balak sundan pa ang sinabi niya.

Inayos ko naman ang pagkakahalera ng mga papeles at binitbit na ang mga ito bago tapunan ng tingin si Damien, na nanatiling naka-upo at nakatitig lang sa kawalan.

I think he's still looking at my seat, where I just left.

"Okay then, I'll bring this right away. Pero bakit daw ako ang kailangang magpasa?" tanong ko na siyang dahilan kung bakit nalipat ang tingin niya sa akin.

Sinundan ko lang siya nang tingin nang tumayo na siya mula sa pagkakaupo. Kasabay ng pagguhit ng maliit na ngiti sa labi niya ang pagkibit ng balikat niya. "I don't know either, tatanungin nga sana kita, if you ever did something wrong kaya ka niya pinatawag", sagot niya.

Bahagya akong napatawa dahil sa sinabi niya.

/ Talaga ba? /

"Syempre hindi, baka gusto niya lang talaga akong makausap." proud ko pang sagot at nauna na nga sa paglalakad papalabas ng opisina namin.

Damien even offered to carry the half of it, pero umiling lang ako at ito'y tinanggihan. I don't need your help.

Nang makarating na kami sa pinto, ay nabigla ako nang pagbuksan niya ako ng pinto. Binigyan ko naman siya ng ngiti na nagpapahiwatig ng aking pasasalamat dahil sa ginawa niya.

/ Tsk, Modelling Department? Mas bagay ka sa Acting Department. /

Nang makalabas na kaming dalawa, akala ko ay lilihis na siya ng direksiyon at babalik sa opisina nila, subalit muli akong nabigla nang tapikin niya ang balikat ko.

Patago na lang akong napangisi matapos marinig ang sunod niyang sinabi, bago kami tuluyang maghiwalay ng pupuntahan.

"Right Mr. Concepcion, what do we expect from the company's best employee for 3 consecutive years? Imposible nga namang magkamali ka "di ba?"

---

Bumuga naman ako ng buntong-hininga nang sa wakas ay nakarating na ako sa tapat ng office ni Director. Ugh, ang layo naman kasi ng office niya mula sa office namin, tapos ang bigat pa man din ng mga dala ko.

"Ma'am?" Kumatok ako sa pinto at naghintay ng sagot.

"Amiel! You came!" muntik ko nang mabitawan ang folders na dala ko nang biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito si Ms. Gonzales, na sa boses pa lang, ay maririnig mo nang may bahid ito ng kagalakan.

Aziale Gonzales, ang Director at siyang may-ari ng kumpanyang ito. A young. yet successful business woman, bago nga niya ipatayo ang kumparnyang ito ay mayroon na siyang ibang napundar na negosyo.

Nagpakawala naman ako ng kabadong tawa. "O-Of course, Ma'am." sagot ko at pumasok na nga sa loob ng opisina niya nang patuluyin niya na ako.

"Just put those folders on the side of my table." Ginawa ko nga kung ano ang sinabi niya.

After settling the folders at the side of the said table, tumayo lang ako sa harap ng mesa niya, naghihintay ng susunod niyang sasabihin.

She sat down at her seat. "Why are you standing? Ma-upo ka nga." tatawa-tawa niyang puna at tinuro pa ang upuan na nasa harap ng desk niya.

So, hindi pa ako aalis dito?

Oh, gusto niya nga pala akong makausap.

"So, how's the interaction with Mr. Lee?" she asked as soon as I sat down. Nanlalaki naman ang mga mata ko na tumingin sa kaniya, while she just smiled at me.

"Ma'am?!" hindi ko makapaniwalang sigaw sa kaniya. Agad din naman akong humingi ng tawad dahil sa pagtaas ng boses ko.

"You mean, sinadya niyo pong siya ang pumunta sa office namin para ibigay sa akin 'to? At para, mag-interact kami?" nag-aalangan ko pang tanong. not quite sure about what I'm blabbering about.

"Well, not really." panimula niyang tugon. "Sakto kasing siya ang pumunta dito para ibigay ang folders, and I wanted to talk to you, so why not make him come to your office?" pagtatapos niya.

Nanatili lang akong tahimik at nakatitig lang sa kaniya, as if she just did the stupidest thing in the whole world.

"Ma am naman-"

"Just call me by my name." Napalunok naman ako nang sumingit siya sa sasabihin ko, but I nodded nonetheless.

"O-Okay Aziale," Napatigil ako saglit, ang awkward naman kasi na sa pangalan ko lang ina-address ang superior ko. "Alam mo namang hindi kami magkasundo, so what made you thing that it's a good idea?

She smiled, and that smile somehow made me nervous. "So you hate him?" tanong niya habang nakapangalumbaba.

Napanganga naman ako dahil sa biglaang pagtanong niya. I can't find the right words how to answer that!

"N-No." utal-utal kong sagot.

She raised an eyebrow. "Oh?"

I groaned out of frustration. "'I mean, not in the same way as he hates me, but-"

"So you hate him too?" pagpuputol niya sa pangungusap ko at inulit ang tanong niya kanina.

Ugh, walang silbi kung iwasan ko ang tanong niya, might as well tell the truth.

"O-Oo na, I mean, sino ba kasing hindi maiinis?! Wala naman kasi akong ginagawa sa kaniya pero grabe ang galit niya sa akin" sagot ko at napa-irap na lang dahil sa inis.

Tiningnan niya lang ako habang nakahalukipkip. Nakaramdam naman ako ng kahihiyan nang makita ang mga mata niya, na para bang kinakaawaan niya ako. I feel so pathetic right now, and I don't know why.

"So you didn't forget about it, huh?" malumanay na tanong niya. Tumango naman ako.

"Yeah, sana nga siya- itong walang kabuluhang pinagaawayan na lang namin ang nakalimutan ko." Nakatungo kong sagot. Ugh.

Damien Lee, he always hated me, since the first day I worked here.

Isa siya sa mga superior ko, at bilang bagong empleyado, ay siyempre, kailangan ko pang matuto at pakinggan ang mga utos at puna ng mga nakatataas ang posisyon sa akin. Isa siya sa mga iyon.

Hindi tulad ng trato niya sa iba na mabait, mahaba ang pasensiya, maintindihin, banggitin mo na lahat ng positibong ugali. Pero sa akin? Kabaliktaran. Lagi niya akong sinisigawan, lagi niya akong tinatambakan ng mga gawain na sa una pa lang, ay hindi naman konektado sa trabaho ko.

Tsk, hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung bakit ganoon na lang ang galit niya sa akin.

Matapos ang ilang minutong katahimikan na namagitan sa aming dalawa, muli kong ini-angat ang tingin ko kay Aziale, at hindi ko mapigilang mapangiwi dahil sa sumalubong sa akin.

Minsan talaga, nakakalimutan ko na siya ang Director at may-ari ng kumpanyang ito.

A mischievous smile is plastered across her face, with her elbow propped on the table and her fingers intertwined with each other. She sent me a teasing look.

"This is exactly the reason why I called you here, I want to hear more from you. So Amiel, spill, kwentuhan mo ako."

Hindi ako makapaniwalang tiningnan siya. Gosh, I can't believe this woman.

"Aziale?! Mukha bang biro 'tong buhay ko and you're treating it like some sort of novel?"