Damian's POV "Damian?" Napatingin ako sa nagsalita, I smiled immediately while tears rolling down on my face. "H-hi, Muffin." Nagtataka itong napatingin sa akin at pinunasan ang luha sa pisnge ko. "Bakit ka umiiyak? Nandito na ako. 'Di ba ito palagi ang hinihiling mo? I'm here now. Hindi ka ba masaya?" Aniya at ngumiti sa akin. Mas lalo pa akong napaiyak sa sinabi niya. Tama siya. Palagi kong hinihiling at pinapanalangin na sana ay makita ko siya kahit sa panaginip lang dahil alam kong doon lang kami pwedeng magkita at mag-usap ng ganito. "I-I'm happy, Muffin." Naiiling na sabi ko at hinawakan ng mahigpit ang kamay niya. "You should be happy, always. Kahit na wala na ako sa tabi mo. Alam mo namang mahal na mahal kita, 'di ba?" Matamis itong ngumiti sa akin. "I-I know, Muffin. I know." I bit my lower lip. Ayaw kong makita niya akong umiiyak sa harap niya. I want her to feel na masaya ako. She's slowly fading. "No! Muffin, come back!" Sigaw ko at pilit siyang hin
Damian's POV Nakaupo lang ako ngayon sa harap ng kabaong ni Bella. Ilang oras nalang ay ililibing na namin siya. I want to look at her face for the last time pero hindi ko iyon magagawa dahil hindi mo rin naman makikilala ang itsura niya dahil sa sunog ang buong katawan niya kaya nakasarado ang kabaong niya. Until her dying moment ay nasaktan pa rin ito. I can't imagine how painful it is to be burned alive. Ayon sa autopsy ay buhay pa si Bella ng masunog ito, si Jason naman ay namatay na bago pa masunog. As per the driver of the truck, he died because of heart attack kaya nawala ito sa lane niya at napunta sa lane nila Bella. Maybe kung hindi napunta sa lane nila Bella ang truck ay baka buhay pa sila ngayon. I know there's a foul sa aksidenti. Pina check ang kotse ko sa NFS para malaman kung ano ang naging problema bakit nawalan sila ng brake at hindi gumagana ang manibela. Loose of brake fluids, clogged and jammed hoses and incorrect fluid type. 'Yon ang mga problemang nakita s
Damian's POV "Boss." Napatingin ako sa nagsalita. It was Azrael, one of my trusted men. Napatingin din sa kanya ang mga kaibigan ko. Nandito kami ngayon sa interrogation room ng headquarters. "Shall we get started? I'm kinda bored na." Ani Audrey habang nakatingin sa kuko nito. "Let him in." Matigas na utos ko. Tumango naman si Azrael at lumabas. Kinuyom ko ang kamao ko. Nangangati na ang kamay kong pumatay ngayon. Maya-maya pa ay pumasok na si Azrael kasama si Brian at Raegan. "Boss!" Ani Raegan na halatang nagulat dahil kompleto kami ngayong magkakaibigan. I can see how nervous he is right now. Hindi ito makatingin ng maayos sa akin. "Ikaw ba si Raegan?" Tanong ni Sythrygr. "Oo, ako nga po." Sagot naman nito. "Can you tell us on why did you sabotaged Damian's car?" Tanong ni Ellias. "P-po? H-hindi ko ginawa 'yon, Boss!" Natatakot at tarantang turan nito. "I hate waiting, Motherfxcker. Sabihin mo nalang ang totoo." Seryosong sabi ni Audrey. Prente lang akong n
Damian's POV Pagkatapos kong ma i-park ang kotse ko ay pumasok na ako sa loob ng bar. Naghihintay na sa loob ang mga kaibigan ko. "You're late, Attorney." Ani Sythrygr sa akin. "Mas maaga lang kayong dumating." Sagot ko sa kanya at umupo sa tabi ni Alejandro. Alas syete pa lang ng gabi pero nandito na kami sa bar. Alas nuebe pa nagbubukas ang bar na ito pero dahil sa kilala ni Killian ang may-ari ng bar ay pinagbigyan kaming pumasok rito. May mga inumin na sa mesa pero wala pa itong bawas. Napatingin ako sa mga kaibigan ko. They all looked problematic. Alejandro is heartbroken and trying to heal, del Valle is devastated because of what's happening in his life, ang iba naman ay may sarili ring problema. On my part, I'm still mourning. It's been two months since Bella died pero parang kahapon lang ito nangyari. "Damn, Boys! Mukhang pasan-pasan niyo ang buong mundo sa mga itsura niyo!" ani Audrey na kararating lang, "I should be resting by now pero baka kung anong gawin niyong
Damian's POV Pagkatapos kung magbihis ay umupo ako sa gilid ng kama at kinuha ang picture frame na nakapatong sa maliit na mesa. I smiled and caressed her face. "I need to go, Muffin. I'll be back after I'm done with my work, okay?" Ani ko at pinatong na ulit sa mesa ang picture frame niya. Kinuha ko ang medium size na luggage ko at hinila na ito palabas ng kuwarto ko. Pinatay ko muna ang lahat ng mga de kuryente kong gamit na nakasaksak bago ni-off ang main switch. Lumabas na ako sa condo ko at ni-lock ito. It's been 2 years since Bella passed away. I am breathing but barely alive. Dalawang taon na ang nakakalipas pero hindi ko pa rin siya makalimutan. I really never tried to move on nor forget her, inaasa ko nalang sa panahon o sa puso ko na kusa iyong mangyari. I guess I love her so much that my heart and my mind don't want to do it on their own. Simula ng namatay si Bella sa aksidenting 'yon ay hindi ako umaalis ng bansa o kahit mag-out of town. I don't want to leave our
Damian's POV Napapikit ako. God! Hindi ako pwedeng magkamali. This is Ysabella Corryn, my Muffin. They have the same built, magkaparehas sila ng boses and every feature of her face is hers. Hindi ako namamalikmata lang. Hindi rin ito epekto ng pagkamiss ko lang sa kanya. This woman is my girlfriend. Pumatak ang luha ako. "I miss you, Muffin." Bulong ko sa kanya habang mahigpit itong niyayakap. Hindi naman ito nakagalaw sa kinatatayuan niya. "B-bitawan mo po a-ako! H-hindi kita k-kilala!" Aniya at tinulak ako. Halong gulat at takot ang nahihimigan ko sa boses niya. Napakalas naman ako ng pagkakayakap sa kanya at mataman siyang tinitigan. Kamukhang-kamukha niya si Bella. Para silang pinagbiyak na bunga kaya nakakasigurado akong siya si Bella. Si Bella lang ang nagpapatibok ng puso ko ng ganito. "W-why--- M-muffin..." Hindi ko natapos ang gusto kong sabihin, nakatitig lang ako sa kanya dahil hindi ako makapaniwala na nasa harap ko ngayon ang babaeng inakala kong patay na. K
Damian's POV "Hello, Boss." Bati sa akin ni Azrael. "I need you to do something for me. I can't contact Audrey." Turan ko. I know Audrey is busy right now. She's now handling their company. "Okay, Boss. Send me the files and your instructions, ako na ang bahala." Sagot sa akin ni Azrael. Mabuti nalang at nagkasignal ako rito kaya nakatawag ako kay Azrael. "I don't have an internet here, Azi. I want you to go to Audrey. Tell her to investigate Armando Salvador and his daugther. Hahanap ako ng paraan para makasend ng ilang documents." Wika ko. Matapos ang usapan namin ay binaba ko na ang tawag. Kailangan kong makasigurado sa katauhan ni Ysa. In my heart and in my mind, my girlfriend is dead, pero kung si Ysa at Bella ay iisa.... napailing ako. Kailangan ko na talagang tigilan ang kahibangan ko! Maybe magkamukha lang talaga silang dalawa, baka rin namimiss ko lang ng sobra si Bella kaya nakikita ko siya kay Ysa. Pagkatapos kong magbihis ay lumabas na ako ng kuwarto at dum
Damian's POV Pang-apat na araw ko na ngayon sa bahay ni Don Armando. Bukas ay may mga taong pupunta rito sa bahay ni Don Armando para tanggapin ang separation pay nila, may iba namang undecided pa. Makakauwi lang ako kapag naayos ko na ang problema ni Don Armando sa mga tao niya. Ito na rin ang chance ko para mas obserbahan pa si Ysa. Mas magandang nandito ako para makita ko mismo kung talaga bang siya si Bella o magkamukha lang sila. May isa pang palatandaan na magpapatunay na siya si Bella, may balat sa pwet si Bella. If I could see that, which is really impossible, isa na 'yon sa patunay ko na siya talaga si Bella. I called Tito Nathan the other day na ipapahukay ko ang labi ni Bella para ipa DNA test kung siya nga ba ang nailibing namin. Sumang-ayon naman siya dahil nagsinungaling ako. Ang sinabi ko sa kanya ay baka hindi aksidenti ang pagkamatay ni Bella kaya ipapa-autopsy ko ito. I don't want them to give false hope, baka magkaibang tao si Ysa at Bella kaya mas maganda mun
Bella's POV It's almost 8:00 PM na ng matapos akong magluto. Anniversary namin ngayon ni Damian at dito lang kami sa bahay magce-celebrate. Hinihintay nalang namin siyang makauwi ng mga bata. Happy 15th Year Anniversary. I love you! Napangiti ako sa nakasulat sa cake na ni bake ko. Parang kahapon lang nangyari ang lahat. Napakabilis ng panahon. I am married to Damian for 15 years already! We have a big family. May apat kaming anak, 2 boys and 2 girls. Ni hindi ko naramdaman na nagbago ang pakikitungo ni Damian sa akin sa loob ng ilang taon. He is a perfect husband and a father. Lahat ay ginagawa niya para sa amin. Our relationship is not perfect, we had arguments pero naaayos namin ito palagi. Small arguments lang naman. Walang involve na third party or what. It's just that, minsan ay puro trabaho nalang siya at minsan ay nakakalimutan niya na kami. He explains naman na it is for our future and I understand it. "Mommy, dumating na si Daddy!" Excited na turan ni Courtney. Na
Bella's POV Habang nakapikit ang mga mata ko ay nararamdaman ko ang maliliit na halik na binibigay sa akin ni Damian. Napangiti ako ng maramdaman kong pumatong ito sa akin. "Anong oras na, Atorney?" Tanong ko sa kanya nang maramdaman kong pinagparte nito ang legs ko. "6 in the morning, Muffin." Sagot nito at bumaba ang halik sa dibdib ko. Napasinghap ako at napahawak sa ulo niya. "May hearing ka pa nang 8:00 A.M. M-mali-late ka na, Damian." Sabi ko at napasulyap sa kanya na nandoon pa rin sa dibdib ko nakatuon. I bit my lower lip. Ganito palagi ang paraan ng panggigising sa akin ni Damian. Mahigit walong taon na ang nakakalipas at mas lalo pang naging sweet sa akin si Damian. Pakiramdam ko ay ako na ang pinakamasuwerteng babae sa buong mundo. I can't deny that he loves me so much. 6 years na kaming kasal pero walang nagbago sa pakikitungo sa akin ni Damian. Mas lalo pa naming minahal ang isa't-isa. Mas lalo rin itong naging responsable at protective. "Judge Belen is sick
Bella's POV "Here's my beautiful, Muffin," ani Damian nang makalapit ito sa akin at hinapit ako sa bewang at hinalikan sa labi, "are you ready?" Nakangiting tanong niya. "Hey, Handsome," I giggled, "yes, I'm ready." May halong kabang sagot ko. "Let's go." Aya niya sa akin at hinawakan ang kamay ko. Sabay kaming lumabas ng condo. Magkahawak kamay kami habang naglalakad. Naghahalo ang nararamdaman ko ngayon. Excited ako na kinakabahan. I will meet my family later. Hindi sinabi ni Damian sa kanila ni Tito na buhay ako. Ang akala lang nila ni Tito ay simpleng dinner lang at kamustahan ang magaganap sa bahay nila ni Damian. "Nasa kotse na ba si Papa?" Tanong ko kay Damian nang nasa loob na kami ng elevator. "Yes, Muffin. He's with Manong Juan and his Nurse. Gusto ko sana siyang isama para makita niya ang condo natin pero sa susunod na araw nalang daw at pagod ito." Sagot ni Damian sa akin. Madali na talagang mapagod si Papa. Naka wheelchair na rin siya. Paminsan-minsan ay nag
Bella's POV Napangiti ako ng makita kong titig na titig sa akin si Damian habang nakaupo ako sa lap niya. Sobrang saya ko dahil naaalala ko na siya. Hindi na siya isang estranghero para sa akin. Pinisil ko ng mahina ang pisngi niya. "Baka matunaw ako sa titig mo." Biro ko. Kaagad siyang napangiti at niyakap ako ng mahigpit. Hinaplos ko naman ang buhok niya. "Ang akala ko ay matatagalan pa bago mo ako maalala. Akala ko ay pahihirapan mo pa ako." Aniya habang nakabaon ang mukha sa leeg ko. Ramdam ko ang pagsinghot niya sa leeg ko. I smiled. Alam kong nahihirapan siya noong mga araw na magkasama kami sa probinsya. Sino ba naman ang hindi? Kung ako ang nasa posisyon niya ay mahihirapan at masasaktan din ako kapag dumating ang araw na hindi ako maaalala ni Damian. "Babawi nalang ako sa 'yo, Damian. Ipagluluto kita ng masarap." Ani ko. Narinig ko itong umingos at inangat ang mukha niya para magkaharap kami. "Hindi lang pagluluto mo ang kailangan ko, Muffin. Marami tayong dap
"Damian!" Malakas na sigaw ko. Umiiyak ako habang tumatakbo. Hinahanap ko si Damian pero hindi ko siya makita. Punong-puno ng luha ang pisngi ko. "Damian? Please, nasaan ka?" Napapaos na sigaw ko. "Anak? Anak?"Napamulat ako ng mga mata ko. Panaginip lang pala. "Damian?" Kaagad na sambit ko. Nasisilaw ako sa ilaw pero pinipilit kong hinahanap si Damian. "Anak, wala si Damian dito." Rinig kong sagot ni Papa. Mariin kong pinikit ang mga mata ko at minulat ulit. Nakita ko si Papa na nakaupo sa wheelchair. Nag-aalala itong nakatingin sa akin habang hawak ang kamay ko. "Anak? Kamusta ka na? May masakit ba sa 'yo?" Napailing ako. "S-si Damian, Pa?" Naiiyak na tanong ko. God! I need to see Damian. Kailangan ko siyang makita ngayon din. I want to hug him tight and tell him that I love him so much. I want to tell him na naaalala ko na siya. Naaalala ko na ang lahat. "Anak, bakit mo hinahanap si Damian? And why are you crying?" "P-papa," kinagat ko ang pang-ibabang la
Ysa's POV Nang magising ako ay dumiretso ako sa banyo para maghilamos at para makapagbihis na rin. Pagkatapos ko ay bumaba na ako para magluto ng agahan namin. Wala kaming kasambahay ngayon at naka day-off kaya hindi muna ako pupunta sa rancho para maasikaso ko rin si Papa. Habang hinihintay kong maluto ang sinaing ko ay hinuhugasan ko ang mga gulay na lulutin ko mamayang lunch namin. "Good morning." Narinig kong bati sa akin ni Damian. Nilingon ko naman siya, "good morning din. Maupo ka na muna r'yan." Ani ko at bumalik sa ginagawa ko. Maya-maya pa ay nasa tabi ko na si Damian at tinitingnan kung ano ang ginagawa ko. "Para sa lunch ba 'yan?" Tanong niya. Tumango ako sa kanya, "oo. Bigla kong namiss ang sinigang." Sagot ko sa kanya. "Namimiss ko na rin ang sinigang mo." Aniya. Hindi ko matandaan na nagluto ako ng sinigang na nandito siya. Maybe nagluluto rin ako nito noon bago ako ma-aksidenti? "Napaglutu-an na ba kita nito noon?" Tanong ko sa kanya. "Yeah, noong
Ysa's POV Pagkatapos kong dalhan ng pagkain si Papa sa kuwarto niya ay nag-ayos na ako para makaalis na rin. Pupunta akong rancho ngayon para tingnan ang mga kabayo. Hindi kasi ako nakapunta kahapon dahil binantayan ko si Papa. Mas lumalala na ang kalagayan niya ngayon. Gusto ko sana siyang dalhin sa hospital pero ayaw niya naman. I can't force him kaya wala rin akong nagawa, even Damian insisted na siya na ang bahala pero ayaw niya talaga. Pagkatapos kong mag-ayos ay nagpaalam na ako kay Papa at lumabas na ng kuwarto niya. Napatingin ako sa direksyon ng kuwarto ni Damian. "Nasaan kaya siya?" Mahinang tanong ko. Hindi ko kasi siya nakitang kumain ng agahan kanina. Nagkibit balikat nalang ako at umalis na. Habang naglalakad ako patungo sa rancho ay nakakasalubong ko ang iilang trabahante ni Papa noon, kinakamusta nila si Papa sa akin. Nakakatuwa lang na kahit hindi na sila nagtatrabaho kay Papa ay kinakamusta pa rin nila ang kalagayan niya. "You know what? May kilala rin akon
Ysa's POV "Papa, alis na po ako." Pagpapaalam ko kay Papa. "Mag-ingat ka, Anak." Ani Papa. Ngumiti ako sa kanya at humalik sa pisngi bago lumabas sa kuwarto niya. Tiningnan ko ang laman ng bag ko at baka may nakalimutan akong dalhin. Nang makita kong dala ko naman lahat ng kailangan ko ay tuluyan na akong lumabas ng bahay. Magpapa-ani ako ngayon kaya maaga akong umalis. Nakita kong nakaupo si Damian sa malaking bato at nakabihis ito. Napakunot ang noo ko. "Good morning, Muffin." Nakangiting bati nito sa akin. "Pervert!" I mumbled and roled my eyes. "Ang aga-aga mo namang nagsusungit. Hindi ka naman ganyan noon ah?" Aniya at lumapit sa akin. "Lumayo ka nga sa akin!" Inis na wika ko. Napangiwi ako ng maalala ko ang kabastusan niya nang isang araw. "Hey! I'm your boyfriend!" Giit nito. "Ano naman ngayon? That was before, Damian. Hindi naman kita maalala kaya layuan mo ako, utang na loob!" Ani ko at binilisan ang paglalakad. Sadyang mahahaba ang biyas ng lalaking ito
Ysa's POV Kinaumagahan ay maaga akong nagtungo sa rancho para makaiwas kay Damian. Naisip kong mas mabuting iwasan ko na muna siya. Hanggang ngayon ay pino-proseso pa ng utak at damdamin ko ang mga nalaman ko. Tanggap ko nang ako si Ysa Salvador at hindi ako galit kay Papa sa pagtago niya ng totoo kong pagkatao. It was for my own good, however, it was not good for the one I've left behind dahil inakala nilang namatay ako sa aksidenti. "You're early." Ani Damian. Napabuga ako ng hangin. Hindi ako nagsalita at hinaplos lang ang mukha ni Ella, ang kabayo ko. Ella snorted. "Shhh." Mahinang wika ko kay Ella. "How are you? Okay ka lang ba?" Tanong nito sa akin. "Of course." Maikling sagot ko. "Mabuti naman kung ganoon," aniya, ramdam kong naglakad ito papalapit sa akin, "samahan na kita rito. Wala naman akong ginagawa." Aniya at tumayo sa gilid ko. Hindi ko siya tiningnan at bahagyang tumalikod sa kanya. "Pwede ka naman ng bumalik sa Maynila. Your work is done here." Sabi