Kabanata 6- Worried

3rd Person's Point of View*

Pumasok si Leo sa banyo habang dala-dala na niya ang damit ni Amara nang napansin niya na hindi ito nakaupo sa bath tub kundi nasa ilalim na ito ng tubig.

"Damn! Amara!"

Agad tumakbo si Leo at agad kinuha si Amara sa tubig at agad namang napa-ubo ubo si Amara habang hinahabol ang hininga niya.

"Damn it! What the hell are you doing, woman!"

Dahan-dahan namang napatingin si Amara sa kanya na wala ng buhay ang mga mata nito.

"Sorry..."

Tiningnan ni Leo ang mga mata ni Amara at napasabunot na lang siya sa buhok niya dahil sa nangyayari. Di siya makapaniwala na gagawin ito ng Asawa.

“Bakit mo ginawa ang bagay na yun ha? Gusto mo bang magpakamatay?!"

Nagising naman sa katotohanan si Amara at napatingin siya kay Leo.

“Nawalan lang ako ng malay dahil siguro sa pagod at pasensya na."

“Hindi mo naman diba plinano na magpakamatay sa bathtub ko diba?"

“H-Ha? Hindi…”

“Siguraduhin mo lang, kung gusto mong magpakamatay ay wag sa mansion ko.”

Dahan-dahan na lang itong napatango dahil sa sinabi nito. Hindi alam ni Amara kung ano ang pumasok sa isipan niya kung bakit niya ginawa iyon.

“Okay, I will do that."

“I’m sorry…”

Napatingin naman si Amara kay Leo na humihingi ng pasensya sa sinabi nito ngayon.

“Ayos lang, promise di na toh mauulit."

"If you have a problem, just tell me... nevermind."

Binuhat na lang siya nito at wala ng ibang sinabi.

Forward…

Amara’s Point of View*

Nakabihis na ako ngayon at nandidito pa din ako sa kwarto niya at kumakain kami ngayon sa table niya at ramdam ko pa din ang sakit sa boung katawan ko at pati na din ang sakit sa ulo ko dahil sa hang-over.

Napabuntong hininga na lang ako at napatingin ako sa kanya na nagbabasa sa tablet habang kumakain.

“Uhmm… by the way, ano pala ang pangalan mo? Hindi ko pa kasi alam ang pangalan mo.”

Napatingin naman siya sa akin at binaba niya ang hawak niyang tablet. Hindi ko talaga alam kung sino ang lalaking ito na nakaupo sa tabi ko.

“Leo. My name is Leo Conrad Rossi.”

Eh? Sa totoo lang pamilyar ang pangalan niya. Pero hindi ko ma-recall kung saan ko yun narinig.

“Nice to meet you, Mr. Rossi.”

Naningkit naman ang mga mata niya dahil sa sinabi ko.

“Mr. Rossi? Seriously?”

Natigilan naman ako. Ano ba ang itatawag sa kanya?

“Ano ba ang itatawag ko sayo?”

Dahan-dahan naman siyang lumapit sa akin at tiningnan niya ako sa mga mata ko ngayon at ako naman napa-atras ang ulo ko baka halikan niya ako.

“Ano ba ako sayo?”

“Uhmm… asawa?”

Eh yun naman talaga eh! Nakita ko na nakakunot ang noo niya at napaupo siya ng maayos.

“Yes, I’m your husband. Kaya ikaw ang bahala kung ano ang itawag mo sa akin. Nagkakaintindihan ba tayo, Wife?”

Dahan-dahan naman akong napatango dahil sa sinabi niya sa akin.

“You’re now the mistress of my mansion, so act like one.”

“Okay.”

Ginusto ko ito kaya panindigan ko ang bagay na ito.

“Ano ba ang trabaho mo?”

“Nagpatakbo ako ng maliit na pastry shop sa may south.”

Dahan-dahan naman siyang napatango dahil sa sinabi ko at bigla na lang may tumawag sa phone niya na kinatingin din niya doon.

“Excuse me.”

Dahan-dahan naman akong napatango.

At lumayo naman siya at ako naman ay tiningnan ko ang phone ko at nag-chat naman ang mga employees ko na bubukas na sila ng pastry.

‘Kayo muna ang bahala sa pastry shop dahil may sakit ako ngayon.’

Chat ko sa kanila at agad naman silang nag-reply agad.

‘Yes, miss. Ah by the way po, nandidito po ang mama ninyo.’

Natigilan naman ako sa sinabi ng isang trabahador ko sa chat. Di talaga nila ako titigilan. Utang nila pero ako ang nagbabayad at isa pa ipapakasal talaga nila ako sa matandang iyon!

‘Bigyan mo ng 1k at bawas mo na lang sa akin para umalis na diyan.’

Kung di kasi siya bibigyan ay magwawala na naman siya doon kahit maraming mga customer ang mga nandodoon.

Nakakahiya lang sa mga customer.

‘Okay, miss.’

Sa totoo lang ay di ko ramdam kung mga magulang ko ba talaga sila dahil hindi ko naramdaman ang pagmamahal nila at isa pa, di ko din nakikita na nag-aalala sila sa akin.

Hindi ko sila maintindihan at parang kinukwenta nila ang mga gastos ko noong bata pa ako hanggang ngayon. Hindi naman normal iyon sa mga magulang mo, diba?

“Wife.”

Napatingin naman ako kay Leo na mukhang tapos na sa tawag niya.

“May meeting ako at ikaw na muna ang bahala dito. Isang linggo akong wala dito kaya wag mo na akong hintayin.”

Dahan-dahan na lang akong napatango dahil sa sinabi niya. Normal naman siguro ang bagay na yun diba? Isang linggo ko siyang di makikita.

“Okay, mag-iingat ka.”

Napatingin siya sa mga mata ko.

“Wag na wag mo ulit gagawin ang bagay na iyon.”

Napangiti ako at dahan-dahan na napatango.

“I won’t.”

Pero hindi ko alam na simula doon ay parating trabaho na lang ang haharapin niya at di na niya ginagawa ang trabaho niya bilang asawa.

*****

LMCD22