PROLOGUE

"Tobi ano ba?! Pwede ba kahit ngayon lang??!" I yelled at my gay bestfriend as he tried to pull a glass of vodka from my hand.

Tiningnan niya lang ako gamit ang ekspresyon na bilang lang niya ginawa since we became friends. Hindi ko alam kung anong nasa isip niya kapag ganoon ang mga matang ibinabaling niya sa'kin. Isa lang ang sigurado ako. Alam kong sobrang pag-aalala ang nararamdaman niya for me. Dahil sa tanang buhay ko, ngayon lang ako nagkaganito.

Ngayon lang ako nasaktan ng ganito...

"I... badly need this... please..." I said, almost pleading.

I saw his eyes caught on something or maybe on someone kaya nawala ang mga tingin niya sa'kin. And so I had the chance to drink it dahil kanina ko pa 'to gustong tunggain.

Ibinagsak ko sa bar counter ang hawak kong baso pagkatapos kong inumin ang laman.

I heard Tobi sighed deeply. Pero hindi ko siya pinansin at sumenyas pa sa bartender for another glass.

Bakit gano'n? Hindi ko malasahan 'yong nakasanayan kong pait sa alak na 'to ngayon. Sobrang init lang ang nararamdaman ko na dumadaloy pababa sa lalamunan ko.

"I'll be back right away Viah. Wag na wag kang magbalak na umalis sa pwestong 'yan kung ayaw mong majombag kita mamaya. Wag mo nang dagdagan ang sakit ng ulo kong bakla ka nakooo! Naiintindihan mo ba, Viah Isela Trianes??" may pagka-iritang sabi niya sabay nagmamadaling umalis sa harap ko nang marealize niya na wala akong balak na sagutin siya.

Hindi ko siya pinansin at patuloy lang sa pag-inom.

Much better. Walang istorbo.

Bigla akong napayuko at napahawak sa dibdib nang mag flash na naman sa utak ko ang nangyari at mga nakita ko. Kumunot ang noo ko at mariing pumikit. I also bit my lower lip to stop myself from crying again.

Ayoko nang umiyak...

parang unti-unti akong nauubos... nanghihina... namamatay.

Medyo marami na rin akong nainom pero bakit gano'n?

Akala ko ba nakakalimot ang isang tao kapag umiinom??

Hindi ba 'yon exclusive for me?? Kahit sandali lang??

Damn it.

Umalis na 'ko sa pagkakaupo sa bar stool at naglagay ng cash sa counter. I didn't bother to check the amount na hinugot ko lang from my pouch. I don't care if I gave too much. Just wanna get outta here. Nairita 'ko bigla sa paligid.

May umalalay sa'kin nang muntik na 'kong matumba.

Agad kong tiningnan nang matalim ang lalaking nakapulupot na ngayon ang kamay sa bewang ko.

He gave me his sweetest smile but sorry, I can see everything behind that.

"You're drunk lady. If you want, I'll escort you and drive you home," the jerk said.

"Really?" I asked then gave him a smile too.

Pansin ko ang pag-aliwalas ng mukha niya. Tss.

"Bullsh*t," sabi ko sabay biglang seryoso ng mukha.

I rolled my eyes on him and was about to walkout when he grabbed my arm kaya agad akong napaharap sa kanya.

Lalong uminit ang ulo ko kaya bago pa siya makapagsalita, buong lakas ko nang inapakan ang paa niya.

"Oh fck!!!" d***g nito sabay hawak sa basura niyang paa habang patalon talon.

For me, isa yan sa mga silbi ng pagsusuot ng heels.

Tinalikuran ko na siya at nagsimulang maglakad palabas.

"Dude! Why did you mess with a Trianes, you stupid??" rinig kong sabi ng kasama ata ng ugok na 'yon.

Tss. Suckers.

Nang makarating ako sa parking lot, hindi ko alam kung bakit napahinto na lang ako bigla sa paglalakad. At maya-maya pa ay bigla na lang akong napahikbi.

My knees suddenly weakened and made me crouched. I covered my face with both of my hands because of frustration, as my tears continuously gushed down my face.

Sa mga ganitong pagkakataon, lagi siyang nandito para patahanin ako. And with just a simple hug, a kiss on my head, or a slight tap on my back, all my worries would fade.

Pero pa'no na ngayon na siya na ang dahilan ng sakit at pag-iyak ko?

Dahil hindi ko matanggap ang inaasal ko ngayon, pilit kong kinalma ang sarili ko.

I wiped my tears and stood up.

I could finally see my car when I saw Tobi from afar. Talking with someone.

Maingat akong lumapit.

At parang unti-unti na namang dinudurog ang puso ko sa sakit dahil sa taong nakita ko kaya napasandal ako sa poste na malapit din sa kanila.

"Alam kong hindi magagawa 'yon ni Zenice, Vanessa," I heard Tobi said.

"Hahahaha! How could you say that when you saw everything?" sagot ni Vanessa na parang enjoy na enjoy pa sa mga pinagsasasabi niya.

I gritted my teeth. I want to slap her hard, pull her hair until she gets bald, or kick her face out of this world.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa pagpipigil ng galit.

"I don't believe you btch," madiing sagot ni Tobi.

I know how he is restraining himself from anger like me.

But he's making me bother. I don't know what he is trying to say.

Narinig ko ulit ang tawa ng demonyitang si Vanessa.

"Didn't you see my Zenice? She hungrily devoured me! As if she haven't ever experienced heaven with Viah!" sabi niya at muling tumawa.

Napapikit ako at saka lang napansin ang mga luha ko na hindi na naman mapigil sa paglabas.

Damn Viah! Kelan ka ba titigil sa kakaiyak?! Kelan ka pa naging ganito kahina?!

Nakarinig ako ng malakas na sampal.

I saw Vanessa na halos sumalampak sa semento kung hindi lang siya nakakapit sa kotse na nasa likuran niya.

"How dare you!" she shouted.

"How dare YOU!" Tobi corrected her at dinuro pa si Vanessa na ngayon ay nakahawak pa rin sa pisngi niyang dinapuan ng malakas na sampal ni Tobi.

Kung hindi lang ako nasasaktan ngayon, sigurado akong hahagalpak na naman ako sa tawa dahil sa todong pakikipag-away ni Tobi sa mga btchy na katulad ng kaharap niya ngayon.

Pero hindi eh.

I totally envy him for that. Kahit ako ay hindi ko kayang harapin si Vanessa sa ngayon kahit puno ako ng galit. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa'kin. Kaya ko namang makipagsabayan sa mga btch sa mundong 'to at kahit kelan ay hindi ako nagpatalo sa kahit na kanino.

"Kung ako sayo Vanessa, magsasalita na 'ko ngayon palang! Because I'll make sure na pupulutin ka hindi lang sa kangkungan kundi sa basurahan kapag hindi mo sinabi ang totoo! I'll make sure to drag your family business down and make your life miserable hangga't nabubuhay kayo! Aalisin ko lahat ng ipinagyayabang mo sa walang kwenta mong buhay!" sigaw ni Tobi.

Marahas niyang hinawakan ang panga ni Vanessa at pilit iniharap sakanya.

"You know I'm VERY capable of doing that Ms. Ramirez. Pwede rin namang sa kulungan ko kaya ipalagay kaysa naman sa basurahan 'di ba?" gigil pa na sabi ni Tobi na may kasamang pagtataray.

I saw Vanessa's reaction. She knew that Tobi is telling the truth and hella serious now.

Binitawan niya ang mukha ni Vanessa at humalukipkip habang matalim pa rin ang mga tingin, probably waiting for her answer.

Alanganin namang umayos ng tayo si Vanessa.

"Ha! I didn't expect that you'll be this aggres---"

"Cut the crap and just answer my damn question... WHAT DID YOU DO TO ZENICE?" Tobi asked, with his burning eyes.

Vanessa is hesitating but seems like she doesn't have a choice.

"I... I d-d-drugged h-her... t-that night..."

I... I d-d-drugged h-her... t-that night...

I... I d-d-drugged h-her... t-that night...

I... I d-d-drugged h-her... t-that night...

Parang umalingawngaw sa tainga ko ang sinabi niya.

Bigla akong napaluhod. Nakaramdam ako ng hapdi sa mga tuhod kong nakatama sa semento pero wala 'yon sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

Parang napatungan ng isa pang sakit ang pesteng nararamdaman ko. Hindi ako makahinga. Pasikip nang pasikip ang paghinga ko. Parang nawala rin bigla ang epekto ng alak sa sistema ko.

"W-What??" hindi makapaniwalang tanong ni Tobi.

I heard Vanessa scoffed.

"You know what? I can't really understand those two. Viah and Zenice. I never expected na kumagat ang kaibigan mo sa ginawa kong panlilinlang... Ha! Eh wala naman pala talagang tiwala 'yang magaling mong kaibigan kay Zenice eh! Nasaan 'yong pinagmamalaki niya sakin na tiwala nila sa isa't isa ha? Nasa'n?? Tapos anong kalokohan 'to ngayon?? Eh parang ikaw pa ang mas may tiwala kay Zenice kesa sa magaling mong kaibigan! Hahahahaha!" she laughed in disbelief.

Hindi nakapagsalita si Tobi dahil pa rin sa gulat. Kahit ako ay hindi makagalaw.

Tobi looked away. Perhaps, dahil sa huling sinabi ni Vanessa.

Right.

What have I done?

Mali ba lahat ng pagkakaintindi ko sa pag-uusap namin kahapon?

Ginawa ko nga ba talaga ang lahat para malaman ang buong pangyayari?

Nagbigay nga ba ako ng sapat na tiwala para sa pinakamamahal kong tao?

My eyes get blurry because of my persistent tears.

Muli ko silang sinilip nang bahagya. Pilit gumalaw at pilit na pinunas ang mga luha. Pinilit ko ring tumayo kahit nangangatog pa ang mga tuhod ko.

I didn't expect na makita ang pagpatak ng luha sa mga mata ni Vanessa.

"Anong meron si Viah na wala ako?! Ginawa ko ang lahat para ako ang magustuhan ni Zenice pero bakit hindi niya 'ko makita?? Ilang taon akong nagpakatanga para sa kanya pero bakit lagi niya 'kong itinataboy?! Bakit bawat halik at hawak ko sa kanya no'ng gabing 'yon, parang hindi ko pa rin siya maramdaman?? Bakit kahit ako 'yong nasa harapan niya, iba ang tinatawag ng mga mata niya?? Bakit.... imbes na galit para sa'kin ang makita ko sa mga matang 'yon, pandidiri at pagkamuhi para sa sarili niya lang ang nakita ko??! Bakit imbes na ipikit niya ang mga matang 'yon habang hinahalikan ako, luha lang ang walang tigil na umagos sa mukha niya at parang humihingi ng tawad sa bwiset na Viah na 'yon??!!" sigaw ni Vanessa kasunod ang mga hikbing kumawala sa bibig niya.

She’s… crazy.

Hindi na 'ko nagsayang pa ng oras.

Nagmadali akong lumapit sa kotse ko para puntahan ang taong ako pala ang nanakit nang sobra. Dahil sa tiwalang hindi ko naibigay. Dahil sa katangahan ko na mabilis nagpabulag sa sarili kong nararamdaman.

Bakit Zenice?

Bakit hindi mo na lang sinabi ang totoo?! Bakit??!

"V-Viah.." I heard Tobi nang makita niya 'ko pero hindi ko siya pinansin.

"Viah! Where are you going? You're drunk!" pahabol niyang sigaw pero hindi na niya 'ko naabutan dahil pinaharurot ko na ang sasakyan ko.

"Zenice---"

"---I...I'm sorry, Love."