CHAPTER 3

THREE YEARS AFTER. . .

VIAH's POV

"Viah giiiiirl! I missed y--- Oh wow. Red! Love that!"

'Yan ang bungad sa'kin ng baklitang si Tobi na sinugod na naman ako dito sa office.

He's talking about my hair color.

Yeah. I've been changing it for... three years.

Three years... gano'n na pala katagal.

"Kinumpleto mo talaga ang ROYGBIV colors ah. Bongga! Hahahahaha!" he said while slouching back on the couch in my office.

I just rolled my eyes on him.

He looks tired. We haven't seen each other for days. He must've been busy with his botique.

"This would be my last Tobi. I'll change this into my natural black hair color... soon," seryoso kong sabi without looking at his eyes. Patuloy lang ako sa pagkalikot sa laptop ko.

I casted a short glance at him and I saw the sudden change in his expression.

Bigla namang uminit ang ulo ko nang may kumatok.

"Come in," I said, trying to manage my patience.

"M-Ma'am. Mr. Vico wants to talk to you. In his o-office," Andy said, my secretary.

"What??" inis kong tanong.

Bakit hindi na lang siya ang pumunta sa office ko eh siya naman ang may kailangan??

Tss.

"Okay then. Sabihin mo na lang maghintay siya. Tsk. You can go," sabi ko saka siya nagmadaling lumabas.

"Let's go out for lunch later. Wait for me here. Wag ka nang umalis dito sa office. Mabilis lang ako kay Vico," sabi ko saka tumayo at lumabas ng office. I didn't wait for his response.

-----

Hindi na 'ko kumatok at pumasok na lang sa office niya.

"You never learned how to knock," he said, without looking at me. Busy lang siya sa pagbuklat sa mga papel na nasa folder.

"What do you want?" I plainly asked.

"How's your meeting with the inves---" natigil siya nang mapatingin sa'kin.

"What did I tell you Viah?? I said change your hair color back to normal! Hindi magandang tignan lalo na't we should always be presentable and formal here in the company!" he said.

I just gave him a bored look.

"Yeah. Whatever... I'll change it. Soon," seryoso kong sabi.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo.

"Viah... Hindi ka pa rin ba tumitigil? It's been... three years already. Hindi mo masyadong natutuon ang pansin at oras mo sa kompanya. At higit sa lahat, napapabayaan mo na ang sarili mo. I know you're doing everything for the company pero 'wag mo naman pababayaan ang sarili mo, Viah. Spare some time to rest. Nakakapagpahinga ka lang siguro kapag nagpapakulay ka ng buhok. Viah... it's time to let go of the past. Masakit din namang tanggapin para sa'min. But we should know when to stop Viah," he said.

"You're right Vico. And I know I shouldn't stop... I know she's just somewhere out there!" hindi ko na napigilang hindi mapasigaw.

"Saan?! Where's that somewhere?! Ha Viah?? Lahat sila tumigil na! Pati ang pamilya niya sumuko na rin kahit sobrang hirap no'n tanggapin! Ikaw?? Kailan ka titigil?? Sasayangin mo lang ang buong buhay mo sa kakahanap sa taong patay n---"

Hindi ko namalayan ang kusang pag-angat ng kamay ko para sampalin siya.

Hindi na rin ako nakapagsalita kaya mabilis na lang akong umalis sa harapan niya.

.

.

.

.

"Let's go Tobi," I said right after opening the door of my office.

Kinuha ko agad ang bag ko sa desk at lumabas na.

Sumunod naman agad si Tobi.

"We'll go out for lunch. I'll be back before my scheduled meeting," sabi ko agad nang sumalubong sa'min ang secretary ko.

Dire-diretso lang akong naglakad at hindi pinansin ang mga bumabati sakin.

TOBI's POV

Ang taray maglakad ng lola niyo.

She's now wearing a pinstripe ribbon blouse and a gray suit, paired with a wrap style skirt. Together with her black Chanel bag and a 4-inch black heels. Taray 'di ba?

Kahit mas maganda ako, minsan nakaka-intimidate ang aura at tindig niya.

Kaloka.

"Ano na namang pinag-usapan niyo girl? Napagalitan ka na naman 'no?" tanong ko pagkapasok namin sa car niya.

"Don't start with me Tobi. Baka masampal din kita diyan," she said.

Napahawak ako sa pisngi ko.

Bakit gano'n? Sinasabi palang niya, parang nasampal na 'ko. Hays.

Napasinghap ako nang marealize ko 'yong sinabi niya.

"You slapped him?? Are you crazy Viah??" I said.

"I d-didn't mean to. N-Nabigla lang din ako," she said.

Nakakaloka talaga ang babaeng 'to!

Ako nga hindi ko mahawak-hawakan ang mukhang 'yon tapos siya jinombag pa niya?!

"You should---"

"Where are we gonna eat?" she asked, avoiding the topic. Hmp.

Napabuntong hininga na lang ako.

"Let's go to the mall. I need to buy something. Doon na lang din tayo maglunch. There's a japanese resto I wanna try there," sagot ko na lang sa kanya.

"K. I think I also need to shop a little. Masyado nang umiinit ang ulo ko sa office," she said.

Ako rin girl! Matutuwa na sana ako sa'yo kaso ikaw ang dahilan ng stress ko ngayong araw!

Gosh.

Kalma lang my pretty head.

'Wag kang magmukhang haggard sa mall. Baka maraming boylet doon ngayon.

Na-excite tuloy ako. Hihihihi~

VIAH's POV

After naming kumain ni Tobi, naglibot libot muna kami sa mall.

We're not having a leisure time here. We're also talking about business and observing the customers and employees as well.

Nasa bookstore kami ngayon.

"Viah girl wait lang ha. I got a call from my botique. They need me there daw. As in now na. Tingnan ko lang kung anong problema. Sasama ka ba sa'kin or you'll just wait here? Nasa third floor 'yon," Tobi said.

"I'll stay here. Bilisan mo lang kung ayaw mong masaktan," sabi ko naman while checking out the books. Hindi na 'ko nag-abalang tingnan ang mukha niyang frustrated.

"Oo na. Hmp," sabi niya sabay alis.

------------------------------

"Mama naman eh! 'Di ba sabi ko kailangan ko 'yong mga libro na 'yon sa school?? Lahat ng classmates ko meron na, ako na lang ang wala! Sige na pleeeease??"

Sumama na naman ang timpla ko nang makarinig ako ng ingay.

"P-pero anak. Wala pa tayong pambili niyan. Ang mahal pa naman ng mga librong yan dito. Kaiangan ko pang mag-ipon. T-Tsaka... sigurado ka bang kailngan mo yan lahat? Bakit puro... science books--- susmaryosep. Pang-high school na ito anak! Grade 3 ka pa lang!"

Napako ang atensiyon ko sa mag-inang nagdidiskusyon sa kabilang side ng shelves kung saan ako nakapwesto.

Napangisi ako dahil sa trip ng batang 'to.

"M-Mama naman eh! Huhuhuhuhu!"

"A-anak ano ba. 'Wag ka ritong umiyak. Kukunin ka diyan ng guard sige ka. Tahan na. Bibilhan kita niyan sa susunod. Promise yan ni mama sayo. Shhh... Tigil na. Ha?" mahinang pag-alo naman ang ginawa ng ina sa anak niya.

Nagpanting ang tenga ko sa iyak ng bata. Hindi ko pa rin maiwasang mairita sa mga bata dahil sa ingay nila. Nasimulan ko lang naman silang magustuhan... nang dahil kay...

...kay Zenice.

Nakaramdam na naman ako ng lungkot kaya bago pa 'ko tuluyang magmukmok dito, pinuntahan ko na 'yong mag-ina.

"Did you know crying is not allowed here?" I asked.

Napatayo ang ina na pilit pinapatahan ang anak niyang nakaupo na sa sahig at naghahalumpasay.

"P-Pasensiya na po m-madam... A-ako na pong bahala sa anak ko at a-aalis na rin po kami rito. Pasensiya na po talaga," aligagang sabi niya habang nakayuko pa nang bahagya.

"Mabuti pa nga," seryosong sabi ko.

"Po? Ah---opo," sabi niya sabay pilit na pinapatayo ang anak niya.

"Kunin mo lahat ng gustong bilhing libro ng anak mo at umalis na kayo pag nabayaran na lahat," I said.

Gulat namang napatingin sa'kin ang ina ng bata.

"Po??" tanong niya ulit.

Hays.

Pinaka-ayoko sa lahat 'yong bingi at ang tagal makaintindi.

"P-Pasensiya na po p-pero hindi po kami b-bibili. W-wala po kaming pangbayad. Aalis n-na lang po kami."

"Sino nagsabing kayo ang magbabayad? I'll pay for it so get all those book that she needs. NOW," sabi ko at akmang pupunta na sa may counter pero nagsalita pa ang babae.

"P-pero---"

"Walang nang pero pero okay? Just do what I said."

Sumenyas ako sa isang staff dito.

Agad naman siyang lumapit.

"How may I help you Ms. Trianes?" she asked, with a smile on her face.

"Assist them immediately. Dalhin niyo lahat sa counter after," sabi ko at binigay sa kanya ang card ko.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"Thank you po talaga ate!" sabi ng bata na mukhang tuwang-tuwa.

Binigyan ko lang siya ng isang matipid na ngiti.

"U-uhm ate pwede po bang magtanong?" she asked. Pansin ko ang pagtitig niya sa buhok ko.

"Pa'no po ba nagiging ganyang kulay ang hair niyo? Anong chemical po ba ang nilalagay niyo diyan? Nasa table of elements po ba 'yon? Tsaka---"

"Anak ano ba," saway ng ina sa sunod sunod na tanong ng anak niya.

Napangisi na lang ako sa batang 'to.

"Maraming salamat po talaga mam. Pasensiya na rin po sa abala at sa anak kong ito," sabi ng ina.

"Don't mention it. You have a curious and smart kid. She'll be a great grown-up woman someday," sabi ko habang nakatingin sa batang nagbubuklat na ng isa sa mga librong gusto niya.

.

.

.

.

.

"Ela? Ela? Asan ka na ba??" rinig kong tawag ng isang babae. Mukhang naghahanap ng nawawalang kasama.

Hindi ko sinasadyang mapatingin sa kanya.

She's wearing a simple white printed shirt and jeans. Naka-flats lang din siya at bag na bitbit ng kaliwang kamay at sa kanan naman ay mukhang pinamili niya.

Simple.

But she's pretty tho. Very filipina beauty. I don't know if we're the same age. Maybe she's a bit younger? Or she might just have a juvenile face?

Wait.

Am I checking her out?

Ha!

Napatigil siya malapit sa pwesto ko.

"Isela naman eh. Saang lupalop ka ba napadpad? Wala ka pa namang cellphone. Lagot ako nito kay 'Nay Celia. Anong oras na. Naku po," rinig kong bulong niya sa sarili niya habang kinakalikot ang cellphone niyang de keypad pa.

Napako ako sa kinatatayuan ko nang marinig ang sinabi niya.

Did I heard it right?

"Ms. Trianes, are you okay? Here's your card ma'am," sabi ng counter cashier.

Hindi ko namalayang nakatulala na pala ako.

Kinuha ko yung card sa kamay niya pero nanginginig ang kamay ko.

"O-okay lang po ba kayo ma'am??" she asked again.

Tumango lang ako at lumunok dahil walang lumalabas sa bibig ko.

"Isela nasa'n ka na ba? Elaaa?" tawag ulit nung babae habang palabas na ng bookstore. Hindi masyadong malakas ang pagtawag niya dahil magmumukha siguro siyang ewan dito sa mall.

Isela.

My second name... She loves calling me with that name.

Yes that's my name. But why am I feeling like this? Why am I thinking about her when I just heard MY name from others' mouth? It might be just someone with the same name as mine. Right?

Pero bakit ganito?

Anong ginagawa ko??

My feet automatically moved and turned back to follow her.

I don't know. It's like something is dragging me to chase that girl who's looking for someone with the same name I have.

I'm almost running right now...

"Miss," I called her as I grabbed her wrist to get her attention.

Gulat siyang napatingin sa'kin.

"S-sorry," I said saka binitawan ang kamay niya. Nagulat ko ata siya.

"M-May kailangan po ba kayo?" she asked.

Medyo napatagal bago ako makasagot. Nakatingin lang siya sa'kin na may pagtataka.

"I-I heard you a while ago... c-calling someone---" she cut me off.

Napasinghap siya.

"Si Isela! Naku! Oo nga pala. Pasensiya na miss ha? Nagmamadali na kasi ako," sabi niya sabay alis nang hindi man lang hinintay ang sasabihin ko.

Masyado siyang mabilis sa paglalakad palayo habang palinga-linga pa rin sa paligid.

Hindi ko alam pero sinundan ko pa rin siya.

Hindi ko inalis ang tingin sa kanya. Wala na 'kong pakialam sa mga nakatingin sa'kin at sa mga empleyadong nakakakilala sa'kin at bumabati.

Masyadong mabilis ang tibok ng puso ko.

Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi ko maintindihan. Halo-halo.

Kaba. Lungkot. Takot. And at the same time, excitement.

For what??

Why??

'Yan ang mga tanong sa utak ko.

"Isela! Nandyan ka lang pala! Pinag-alala mo pa 'kong babae ka nako! Bakit ba bigla ka na lang nawala? May sinagot lang ako na tawag hindi na kita makita!"

I'm about four meters away from them.

'Yong babaeng naghahanap ang medyo nakaharap sa may pwesto ko kaya mukha niya lang ang nakikita ko. Medyo naka-side naman ang babaeng kanina pa niya hinahanap. I can only see the tip of her nose from my position.

She's wearing a simple shirt tucked in a faded blue jeans and flats as her footwear. She also has a sling bag on her right shoulder hanging across her body.

She's the same height as... Z-Zenice...

She looks thinner and tanned though. B-But it doesn't change the fact that... she has the same body built and structure. That slender and well-proportioned body. And that glossy black hair...

Dahan-dahang gumalaw ang mga paa ko papalapit sa kanila.

"E-Elise..." rinig kong sambit niya.

That v-voice...

"P-Pasensiya na..." she added.

The voice I've been missing all this time...

It's hers.

It's Zenice!

"Isela naman eh. Sa susunod magpaalam ka naman sa'kin. Masyado mo 'kong pinag-alala. Ayos ka lang ba?" the girl said then cupped Zenice's face.

This feeling...

I want to move that hands away from her. I want to touch her instead. I want to hug her... kiss her.

Nanginginig ang mga tuhod at kamay ko. Pero pilit akong humahakbang para maabot ang taong sobrang gusto ko nang mahawakan.

"Z-Zenice...." mahinang usal ko.