CHAPTER 1

I’m Lalaine Cristobal. Ilang taon na rin ang nakalipas, kinuha ako ng isang mag-asawa mula sa isang orphanage. Hindi ko makakalimutan ang araw na iyon sa aking buhay nang mabigyan ako ng pagkakataong tuparin ang pangarap kong makalabas sa bahay ampunan. Kinuha ako ng isang mag-asawa, inalagaan ako, at pinag-aral. Minahal nila ako tulad ng kanilang totoong anak.

Hindi nila ako pinabayaan at sinuportahan nila ako sa lahat ng aking gusto at pangarap. Ngunit isang araw, may hiniling silang kapalit.

Kapalit sa lahat ng kanilang pagsasakripisyo at naitulong. Ang gusto nila ay maikasal ako sa nag-iisa nilang anak na si Carlos. 

Mas matanda siya sa akin ng ilang taon at siya ang natatanging tagapagmana nina Uncle Carl at Auntie Imy. Ang mga poster parents ko. Parents ni Carlos.

Si Uncle Carl at Auntie Imy ang mag-asawa na nag-ampon sa akin at naglabas sa akin sa bahay ampunan.

Si Carlos De Vera ay ang bise presidente ng De Vera Corporation Company, pagmamay-ari ng kanyang mga magulang. Habang si Tito Carl ang pangulo at si Tita Imy ang nag-iisang supportive wife, sa kanyang asawa at kanyang nag-iisang anak na lalaki.

Sa ngayon, nakapagtapos na ako sa kurso kong Nursing. Without the help of Uncle Carl and Auntie Imy, I would not be able to finish my studies and live like I do now.

Nagpapasalamat din ako sa kanilang dalawa. Dahil kung hindi dahil sa kanilang support. Hindi ako makakakuha at makapasa sa board exam, but because of their love and support. Isa na akong sertipikadong board passer. 

Ang nakakatawa pa ron. I can't expect na isa ako sa sampung may pinakamataas na iskor sa board exam. That's why my poster parents are super happy for me.

They are so proud of me. 

But the problem is… Ang kasalan na inihahanda nila para sa akin at sa anak nilang dalawa, si Carlos.

Ito ang pinakamalaking problem ko sa ngayon. I was thinking that maybe… Carlos was not in favor of those plans of his parents. Ang gusto ng magulang niya makasal kami at tumira sa isang bahay. Naka-bukod na sa kanila. At mariin na tiyak— baka tutulan, ni Carlos.

Kaya nahihirapan ako. While thinking of.

“Lalaine, we are happy... Me and your Uncle Carl." basag ni Auntie Imy sa pananahimik ko habang nag-iisip.

“Wow!" ang masayang bulas na sabi nito at yumakap sa akin. “Congrats, you're finally passed the board and little by little you will fulfill all your dreams in life." proud na pahayag ni Auntie Imy, habang humugot ng malalim. 

Ako naman yung kinakabahan habang lumapit siya. Masama kasi ang pakiramdam ko, sa kakaisip sa kasalan na magaganap.

Tingin ko talaga! Hindi papayag si Carlos. Pero si Auntie, masaya ako niyakap at binati. Si Tito Carl, nasa may kalayuan. May kausap na ilang malalapit niyang kaibigan. Habang nilapitan naman ako ni Auntie matapos na makipag-usap sa ilang bisita niya.

Subalit sa nakangiti na mukha ni Auntie Imy. Mababakas din ang kalungkutan. At pag-aalala. 

Alam kong sobrang saya niya dahil sa achievements ko na nakuha at narating ko rin ang isa sa mga pangarap ko n'on na ipinahayag sa kanila ng ampunin nila ako at tanungin kung ano ang nais ko sa buhay.

Naalala ko pa ang naging sagot ko. Pangarap ko po ang maging isang nurse at makapagtrabaho sa malaking hospital.

Kaya't ang kasiyahan sa mga mata niya, nakita ko nang araw na yon. Bakas ko, ang katuwaan niya sa naging pagsagot ko sa kanyang inusal.

Pinag-aral nila ako, tulad nang aming napagkasunduan at pangako nilang mag-asawa nang ilabas nila ako at kunin sa bahay ampunan. 

At heto na nga, masaya pa rin sila mga nakangiti tulad nang una ko sila makilala. “Ang swerte talaga namin sayo." pahayag muli ni Auntie Imy.

“Ako po ang mas maswerte. Dahil sa nakilala ko kayo at itinuring ako na parang inyong pamilya." sagot ko.

“Pero mas maswerte kami. Dahil sa... Nang dumating ka sa bahay, nagliwanag ang pamumuhay namin. Naging masaya at nagkaroon ng kabuluhan ang araw-araw naming mag-asawa. Dahil sayo iyon, Lalaine. Napakabait mo kasing anak." Sabi ni Auntie Imy. 

Humugot ako nang malalim. Kasi naman ng kangina. Habang kabado ako sa pagtingin sa website sa mga nakapasa sa dami ng mga kumuha ng board exam. Nanlaki ang mga mata ko nang hindi ko makita ang pangalan ko. Kinain ako ng panlulumo. 

Subalit! Nang mapunta ako sa top ten higher board passer. Halos napalundag ako sobrang tuwa ko. Duon ako halos ang puso ko. Kumakabog nang husto. 

Napasigaw nga ako. Nag-tatalon na rin sa tuwa. Nang pigilan ko pa nung una. 

Kahit sila Auntie Imy at Uncle Carl napatalon, napasabay sa akin. Pagkakita nila sa score na nakuha ko sa board exam. Napasigaw din si Auntie Imy. 

Ako naman. Nakahinga, dahil sa wakas. Tapos na, at subalit… Hindi pa pala tapos.

May isa na naman, pagdadaanan ko. Napakaswerte ko talaga. Hindi pa pala talaga ako tapos.

Before my board exam. Auntie Imy and Uncle tell me that they have both decided on my next step. I need an upgrade. Parang laro lang natawa pa ako before they start their announcement. 

Hahaha announcement! Kala ko talaga that day. Ang tinutukoy nila ay need ko tumungo sa beauty parlor. Kamot ako sa ulo.

But after they told and asked for their favor, I was totally in shock. Yung mukha ko. Hindi ko alam kung ano naging itsura. Tatawa ba ako, magulat o iiyak at makikiusap na please. Baka pwede na palitan nyo nalang po.

Kaya nga lang! Wala na ako nasabi. Kundi… 

Sige po, after my board exam, if I passed. Ibibigay ko ang sagot sa pakiusap niyo.

So, I already told them kung kailan nila makukuha ang sagot sa hinihiling nila sa pakiusap nila sa 'kin. Kaya ngayon. Dahil sa nakapangako nga ako. Mukhang! Talagang...

Paano na nga kaya ngayon? 

Hindi naman na ako maaari makatanggi pa. Dahil sa, ito na lang din ang kabayaran ko sa kanilang maraming tulong at suporta. 

Sa pagmamahal at pag-aalaga nila sa akin nang mga panahon na dumating ako sa bahay nila. Nang kunin nila ako sa bahay ampunan.

Habang nag-iisip ako. Isang desisyon ang kasabay ng saya na nararamdaman ko, ang binubuo ko. 

Papayag na ba ako?

Nagdadalawang isip pa rin ako. Pero, naisip ko. Parang ito na nga ang tama. Ang tamang desisyon na pangalawa sa desisyon ko na mangarap ako makalabas ng orphanage at makapag-aral.

Kaya nga lang. Kinakabahan pa rin ako sa magiging reaksyon ni Carlos. Once he knows. What his parents plan for me and him. Our marriage proposal. That his parents decided and prepared for our marriage. 

Soon. After his parents talked to him and mentioned the wedding plan for the two of us was carried out by his parents.

Nakakatawa talaga! 

Pero, malaking impact. 

Naloloka ako habang isinasabay ko ito sa pagrereview ko sa board exam. 

“Okay ka lang?" tanong ni Auntie Imy.

“Ayos lang po ako." sagot ko.

“Handa ka na ba? Ito na ang araw na pinangako mo. Nakapag desisyon ka na ba?" pahayag na tanong ni Auntie Imy. Seryoso siya na nakatingin sa mukha ko. Napabuga ako, pigil na matawa, napangiti nalang sa sobra kong kaba.

“Alam kong napakahirap. Mabigat ang hinihiling namin sayo nang Uncle Carl mo. But, from the first. Ikaw naman ang nakakaalam kung bakit namin ito hinihingi sayo." huminga si Auntie Imy. Seryoso na sabi niya. 

“Sorry, Lalaine. Alam kong nahihirapan ka pa rin magdesisyon. Pero, para sa amin. Important ito." 

“Alam ko naman po iyon, Auntie." sagot ko pahayag.

Huminga ulit ako, seryoso masyado ang namamagitan sa aming pag-uusap. 

Lumapit pa nang mas malapit si Auntie Imy. Hinawakan niya ako sa kamay ko. Direct na tumingin sa mukha.

“Hindi naman na po ako maaari na tumanggi pa?" biro ko, napangiti. Manipis na ngiti ang tugon ni Auntie Imy.

“Wala naman na po ako magagawa d'on. Lalo at nakapag desisyon na rin po kayo ni Uncle." pahayag ko na sabi muli.

“I am sorry!" sambit ni Auntie Imy. Napahinga siya ng malalim. 

“Hopefully you've understood why we are deciding to put you and Carlos in one situation. Hindi naman sa kagustuhan lang namin na ipakasal ka sa kanya. Ang gusto lang naman namin… Maging maayos din ang buhay mo. At ganun din si Carlos. That's why me and your Uncle Carl decided to put you both in one situation as wife and husband. As a couple. But I know. It is not easy. It is a hard decision between both of us and especially to both of you." malalim na hininga muli ang hinugot ni Auntie Imy.

“But, how about Carlos, Auntie?" napalunok ako habang naitanong. 

Kinakabahan talaga pa rin ako, at hindi maalis habang nakaharap at nakatayo sa harapan ni Auntie Imy. Hindi ako mapalagay, andito pa rin sa akin ang takot sa gagawin kong desisyon. 

Ayaw ko sana magkamali at pagsisihan. Sa bibitawan kong desisyon sa oras na pumayag na ako sa kagustuhan nila na maikasal ako kay Carlos.

Nag-iisip pa rin ako sa mga oras na ito.

Muli ako napaisip, hinahayaan ko lang muna saglit ang aking sarili na tahimik na makapag-isip. Habang si Auntie, napatingin siya nang mapalingon sa tumawag sa kanya. May biglaan ang tumawag sa kanya. Habang kasalukuyang pag-uusap namin nang seryoso.

Umalis, si Auntie. Nagpaalam siya muna, naiwan na naman ako na nag-iisa habang kasalukuyang nag-iisip.